---

- EοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½, οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

Hopkins, Anthony

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

Philip Anthony Hopkins

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: AοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½
- HοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: 31 Δεκεμβρίου 1937
- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: Margam, Port Talbot, West Glamorgan, Wales, UK
- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: 174 cm.
- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: Arroyave, Stella

---

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

Τρίτη 26 Ιουνίου 2007

Ο Alec Guinness γινόταν θηρίο όταν ο κόσμος τον επαινούσε για τον ρόλο του ως Obi Wan Kenobi στο Star Wars: A New Hope. Ήταν μια ήττα για έναν ηθοποιό του βεληνεκούς του να είναι γνωστός μόνο για τον ρόλο του σε ένα «ανυπόφορο φιλμ επιστημονικής φαντασίας» και όχι πχ για την τεράστια προσφορά του στο θέατρο. Ποιος ξέρει ποια είναι η άποψη του Anthony Hopkins επί του θέματος. Μία από τις κυρίαρχες μορφές του σύγχρονου κινηματογράφου, ένας ηθοποιός που με την παρουσία του και μόνο δίνει κύρος σε μια οποιαδήποτε παραγωγή, και να φιγουράρει συνεχώς στην πρώτη θέση της λίστας με τους καλύτερους movie villains. Όχι ότι δεν του αρέσει αλλά πιστεύουμε πως μετά το 1000ό αυτόγραφο στους φαν του Silence of the Lambs θα ήθελε να φάει το συκώτι τους με ένα καλό Chianti και μερικά fava beans («φτφτφτφτφτφτ»).

Γεννημένος στις 31/12/1937 στο Margam της Ουαλίας, ο Hopkins ήταν γιος ενός αρτοποιού, κάτι που θα μας δελέαζε για διάφορες ατάκες του στυλ «το ταλέντο του ψήθηκε/φούσκωσε», αλλά θα προσπαθήσουμε να τις αποφύγουμε. Ο μικρός Anthony δεν ξεκίνησε την σχολική του καριέρα με καλούς οιωνούς. Με το σημαντικό handicap της δυσλεξίας σαν αφορμή και έναν αρκετά κακό χαρακτήρα, ο Hopkins παραδέχεται πως ήταν αντικοινωνικός και εξαιρετικά ανόητος μαθητής, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα σχολικά τεκταινόμενα. Αντί να συναναστρέφεται με τους συμμαθητές του προτιμούσε να απολαμβάνει την μοναξιά του σε δραστηριότητες όπως η ζωγραφική ή το πιάνο, ανακαλύπτοντας έτσι μια έλξη για τις τέχνες που, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν αυτή που τον ώθησε να γίνει ηθοποιός, γιατί δεν φανταζόταν τον εαυτό του να γίνεται κάτι άλλο. Αφού συνέχισε να αποδεικνύει το ασυμβίβαστο του εαυτού του και της εκπαίδευσης αλλάζοντας σχολεία (West Monmouth Boys School, Cowbridge Grammar School) ο Hopkins είχε, στα 15 του, την συνάντηση καταλύτη για την υπόλοιπη ζωή του. Πολλοί είναι οι συγγενείς και οι οικογενειακοί φίλοι που θα σου δώσουν ιδέες για το μελλοντικό σου επάγγελμα, αλλά όταν ο ίδιος ο Richard Burton σε καλεί, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης συνάντησης, να εξετάσεις το ενδεχόμενο να γίνεις ηθοποιός, τότε τον ακούς. Ο Hopkins είναι μόλις 15 χρονών αλλά ξέρει πλέον τι θέλει να κάνει. Γράφεται στο College of Music and Drama του Cardiff από όπου και αποφοιτεί το 1957 ενώ, μετά από μια διετία στην υπηρεσία του Βρετανικού στρατού, μετακομίζει στο Λονδίνο και στο πρεστίζ της Royal Academy of Dramatic Art.

O Hopkins συνεχίζει να έχει την τύχη με το μέρος του: H ικανότητά του είναι φυσικά αδιαμφισβήτητη αλλά το άλμα από μαθητής σε ηθοποιό γίνεται με τους καλύτερους οιωνούς, αφού η εξοχότητά του, ο Laurence Olivier, του κάνει προσωπική πρόταση για να γίνει μέλος του θιάσου του Εθνικού Θεάτρου. Ο Hopkins λέει «ναι» χωρίς δεύτερη κουβέντα και δίνει έτσι στον εαυτό του τη σπάνια δυνατότητα να μάθει τα μυστικά της υποκριτικής από έναν από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ηθοποιούς. Όχι μόνο: Όταν ο Olivier για λόγους υγείας πρέπει να λείψει από το ανέβασμα του The Dance of Death o Hopkins τον αντικαθιστά επάξια, κάτι που και ο ίδιος ο Olivier θα παραδεχθεί, έχοντας να κάνει μόνο κολακευτικά σχόλια για τον νεαρή αποκάλυψη του θιάσου. Έτσι ο φιλόδοξος Hopkins καταφέρνει να φτιάξει ένα καλό όνομα στον θεατρικό χώρο, συνεχίζοντας με επιτυχία τις εμφανίσεις του, πριν δεχθεί την επίθεση ενός επικίνδυνου εχθρού: Της ανίας. Το σανίδι και κυρίως οι συνεχείς, πανομοιότυπες πρόβες για τον ίδιο ρόλο, φέρνουν την υπομονή του Hopkins στα όριά της και ο 30χρονος πλέον Anthony αρχίζει να αναζητά μια διέξοδο στο σινεμά ή, έστω, στην τηλεόραση. Όντως, η πρώτη του εξωθεατρική εμφάνιση είναι στο.. κουτί, με το A Flea in Ηer Εar, αλλά η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται το 1968, με το The Lion in Winter του Anthony Harvey, δίπλα στους Peter O`Toole και Katharine Hepburn. Eίναι η εξαιρετική αρχή μιας καριέρας γεμάτης επιτυχίες και αναγνωρίσεις και ο Hopkins, παρά την ενεργή ενασχόλησή του με το θέατρο (σε διάφορες θέσεις) ποτέ δεν θα εγκαταλείψει την θέση μπροστά από την κάμερα. Υποδύεται τον Κλαύδιο στο Hamlet (1969) του Tony Richardson και τον Charles Dickens στο τηλεοπτικό The Inimitable Mr Dickens (1970), ενώ το 1972 κερδίζει και το πρώτο του σημαντικό βραβείο, ένα BAFTA για τον ρόλο του στο War and Peace (1972), μια πλουσιοπάροχη παραγωγή του BBC.

O ενθουσιώδης πλέον Hopkins δέχεται αμέτρητες προτάσεις για ρόλους και σπάνια τραβιέται πίσω-ένας φόρτος εργασίας που ναι μεν τον ανταμείβει σε όρους φήμης και χρήματος αλλά, μαζί με το διαζύγιό του από την τον οδηγεί και σε μια επικίνδυνη εξάρτηση από το αλκοόλ: To 1975, έχοντας μόλις τελειώσει με τις υποχρεώσεις μια εξαιρετικά παραγωγικής χρονιάς (The Arcata Promise, Possessions, The Girl from Petrovka, Juggernaut) είναι η χρονιά στην οποία αφιερώνεται στον εαυτό του και καταφέρνει να ξεφύγει από τον προσωπικό του δαίμονα, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στις επόμενες επιλογές του. Το 1977 τον βρίσκει στο Audrey Rose αλλά και, κυρίως, στο A Bridge too Far, πολεμικό έπος του Richard Attenborough με ένα cast που από μόνο του θα κέρδιζε τον Δεύτερο Παγκόσμιο: Dirk Bogarde, James Caan, Michael Caine, Sean Connery, Elliott Gould, Laurence Olivier, Gene Hackman και Robert Redford! Mε τον Attenborough θα συνεργαστεί και το 1978 για το Magic!, κλασσικό horror όπου ο Hopkins υποδύεται έναν εγγαστρίμυθο ενάντια στην ανισόρροπη κούκλα του (με τη φωνή και πάλι του Hopkins!). Ξένοιαστοι και ασόβαροι καιροί για τον Hopkins που όμως, μετά το τηλεοπτικό Mayflower (1980), σταματάει να πετάει ασυλλόγιστα το ταλέντο του και εμφανίζεται στο Elephant Man, ίσως τον καλύτερο Lynch. Aν και κάποιος θα προέβλεπε μια μάχη μεταξύ του Hopkins και του αγνώριστου John Hurt, το φιλμ κάνει την τύχη και των δύο αφού η επιτυχημένη χημεία των ηθοποιών, που αντικατοπτρίζεται και στη σχέση του Dr Treves και του John Merrick είναι ο σκελετός της ταινίας και ένας από τους παράγοντες που της έδωσαν τη θέση που της αρμόζει στην ιστορία του κινηματογράφου. Ποιος ξέρει τι ευθύνεται για την μετέπειτα ξαφνική, ολοκληρωτική αφοσίωση του Hopkins στην τηλεόραση; Ίσως το A Change of Seasons (1980), μια ρομαντζοκωμωδία που καταφέρνει να γονατίσει ακόμα και την Shirley MacLaine και οδήγησε τον Hopkins σε μια τετραετία τηλεοπτικών εμφανίσεων, άλλες ενδιαφέρουσες (Peter and Paul, Othello) και άλλες που κολυμπούν σε μια θάλασσα μετριότητας (A Married Man). Για να τον σώσει από μια πιθανή νέα επίθεση ανίας, έρχεται μια ανταρσία-αυτή του Bounty, στο Τhe Bounty (1984) του Roger Donaldson. O Hopkins έχει τον ρόλο του William Bligh, εικονικός όσο και αυτός του Achab, και με τα καπρίτσια του θα οδηγήσει στην εξέγερση ένα λαμπρό καστ, αποτελούμενο μεταξύ άλλων από τους Mel Gibson, Laurence Olivier, Edward Fox, Daniel Day-Lewis και Liam Neeson. H θαυμάσια αλαζονεία και αυταρχικότητα του Hopkins είναι ένας σημαντικός παράγοντας, από αυτούς που θα οδηγήσουν το φιλμ στον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Κανών της ίδια χρονιάς.Ο αεικίνητος Anthony συνεχίζει με αμείωτη ένταση τις εμφανίσεις του σε…οτιδήποτε μπορεί, πρωταγωνιστώντας μεταξύ άλλων στα Blunt (1985), Αrc of Triumph (1985), The Dawning (1988) και A Chorus of Disapproval (1988), ενώ αξίζει τον κόπο να τον αναζητήσετε και στα The Tenth Man (μαζί με την Kristin Scott Thomas) , Mussolini and I (όπου υποδύεται τον Ciano, δίπλα στον Mussolini- Bob Hoskins) αλλά και Great Expectations (1989).

Έχουμε φτάσει στην στιγμή που ο Anthony Hopkins, από αξιοσέβαστος ηθοποιός Βρετανικής εκπαίδευσης, θα γίνει μέρος της pop culture εις τους αιώνες των αιώνων. Ίσως να μη συνέβαινε καν, αν το Manhunter ήταν επιτυχία αλλά το φιλμ του Mann αποδείχθηκε απρόσμενο flop, γεγονός που έκανε πιο ευπρόσδεκτο ένα remake. Βέβαια ο Dino De Laurentiis δεν πίστεψε ποτέ στο Silence of the Lambs γι’ αυτό και παραχώρησε χωρίς απαιτήσεις τα δικαιώματα της ταινίας-ποιος ξέρει πόσους υπαλλήλους θα απέλυσε μετά τα 5 Όσκαρ και τα αποτελέσματα στο box office του Silence (130 εκατομμύρια). Όπως κάνει και με τους συνδαιτυμόνες του, ο Dr Lecter καταβροχθίζει και το φιλμ: Παρόλο που ο Hopkins ήταν η …χιλιοστή επιλογή για τον ρόλο του Ηannibal, μετά τους Gene Hackman, John Hurt, Christopher Lloyd (!),Louis Gossett Jr. (!!!),Jeremy Irons, Robert Duvall, Robert De Niro, Jack Nicholson και ίσως και τον Macaulay Culkin, ο Tony (μας το επιτρέπει να τον φωνάζουμε έτσι) καταφέρνει να κάνει αθάνατο ένα χαρακτήρα με μόλις 17 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου σε μια ταινία σχεδόν 2 ωρών. Μελετώντας μανιωδώς serial killers και με διαβολικούς αυτοσχεδιασμούς, ο Hopkins δημιούργησε έναν εκλεπτυσμένο τύπο villain, ιδίως σε σύγκριση με τους μανιακούς χωρίς κουλτούρα, που ήξεραν (μάξιμουμ) να χειρίζονται ένα τσεκούρι. Ο Lecter δεν είναι Leatherface-αν και είναι πιο άρρωστος από τον Leatherface. O Lecter είναι ψυχολόγος, φιλόσοφος και bon viveur, ένας Αλέξης Ζορμπάς του κανιβαλισμού με μια διεστραμμένη αίσθηση χιούμορ που η Clarice θα γνωρίσει (αλλά δεν ξέρουμε αν θα εκτιμήσει). Ο Hopkins κερδίζει το Oscar για αυτόν του το ρόλο και, κατά ένα τρόπο, καταφέρνει να αλλάξει και τον ίδιο το θεσμό, που βραβεύει τον κακό ενός θρίλερ, ανοίγοντας τον δρόμο για υποψηφιότητες όπως αυτή του Max Caddy ,την επόμενη χρονιά. Όπως θα φώναζε κάθε εκφωνητής ΝΒΑ που σέβεται τον εαυτό του, «Hopkins is on fire!» και ο Anthony εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ευκαιρία που του δίνει η νέα του δύναμη. Παραβλέπουμε την sci fi μπούρδα Freejack (1992) και περνάμε κατευθείαν στο Howards End (1992), εκλεκτικό δράμα του James Ivory με τον πατριάρχη Hopkins να δεσπόζει (κάτι που θα κάνει και δύο χρόνια πιο μετά, στο μελό Legends of the Fall). Παραμένει σε περιοχή blockbuster με το Dracula του Coppola όπου υποδύεται τον Dr Van Helsing (ρόλος αποτοξίνωση από τον Lecter) ενώ εμφανίζεται και στο Chaplin, μία από τις εκπλήξεις του 1992.

Το 1993 έρχεται μια δικαιότατη υποψηφιότητα Oscar για τον ρόλο του στο The Remains of the Day (και πάλι του Ivory), όπου ως ο πιστός butler Stevens μας κάνει να καταλάβουμε γιατί, χρόνια μετά, ο Christopher Nolan του πρότεινε τον ρόλο του πιο σημαντικού Butler της ιστορίας-τον Alfred της έπαυλης του Bruce Wayne. Ο Hopkins αποδεικνύει πως είναι ένας ηθοποιός ασύγκριτης ωριμότητας αλλά και ανεξάντλητης ενέργειας, κρατώντας το ρυθμό της μιας ταινίας ανά έτος. Με τον καταπληκτικό πρωταγωνιστικό ρόλο του στο Nixon (1995) να του φέρνει μια ακόμα υποψηφιότητα για Oscar, δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, ακόμα και όταν δέχεται εμπορικές προτάσεις (The Mask of Zorro), χωρίς φυσικά να παραμελεί παραγωγές όπως Surviving Picasso (1996), Amistad (1997) και The Edge (1997), ένα φιλμ που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή λόγω υποθερμίας, μετά την πτώση του στα παγωμένα νερά ενός ποταμού. Με τον θάνατο ξανασυναντιέται το 1998, μόνο που αυτή τη φορά είναι για τις ανάγκες του Meet Joe Black και ο Χάρος έχει τη μορφή του Brad Pitt, κάτι που δεν εμποδίζει τον Hopkins να κλέψει και πάλι την παράσταση από τον ανερχόμενο γόη.

Μετά από δύο εξουθενωτικά φιλμ (Instinct και Titus) κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για την…άδεια που παίρνει, με έναν μικρό, uncredited ρόλο στο Mission impossible II, την σαχλαμάρα Bad Company και τον ρόλο του αφηγητή στο How The Grinch Stole Christmas. Αμφίβολη είναι για πολλούς και η επιστροφή του ως Hannibal Lecter, αν όχι στο Red Dragon (2002), σίγουρα στο Hannibal (2001) που κατά πολλούς αραιώνει την απειλητική αύρα του Lecter υποβιβάζοντάς τον σε γραφικό villain. Aπόψεις είναι, όπως και αυτές σχετικά με το Alexander, διφορούμενες σαν αρχαίος χρησμός. Ο Hopkins, στο ρόλο του Πτολεμαίου, δένει το παρόν με το παρελθόν της αφήγησης αλλά δεν γλιτώνει από την πλημμύρα μέτριων/κακών κριτικών που επιτέθηκαν στο φιλμ. Σαφώς καλύτερη θα θεωρήσουμε την επιστροφή του στο δράμα, τόσο με το Human Stain (2003) όσο και με το Proof (2005) αν και η υποψία πως τα δύο φιλμ ήταν περισσότερο φτιαγμένα για τις πρωταγωνίστριες (Kidman, Paltrow) παραμένει.

Με το The World’s Fastest Indian (2005) o Hopkins επιστρέφει στις ρίζες της υποκριτικής, μονοπωλώντας σχεδόν την προσοχή της κάμερας του Roger Donaldson και αποδεικνύοντας πως είναι ακόμα ικανός να κρατήσει ένα φιλμ στις πλάτες του, όπως κάνει και στο Fracture του Gregory Hoblit, ενώ στα All the King`s Menn και Bobby, που θα δούμε σύντομα στις οθόνες μας, περιτριγυρίζεται από καστ-μαμούθ χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα επιχειρήσει να επικρατήσει έναντι των πάντων! Άλλωστε, παρά τα 70 του χρόνια ο Hopkins αρνείται να μείνει στο περιθώριο και θα το τονίσει ακόμα, συμμετέχοντας στα City of Your Final Destination (του Ivory), Beowulf αλλά και στο μυστηριώδες remake του The Wolf Man! Μία μόνο παράκληση: Aκόμα και αν ο Harris συνεχίζει να ξεφουρνίζει μυθιστορήματα με ήρωα τον Lecter ελπίζουμε πως ο Hopkins θα βρει το θάρρος να βάλει ένα τέλος στο franchise του δόκτορα. Το σινεμά είναι ένας τεράστιος μπουφές, είμαστε σίγουροι πως ο Tony θα βρει άλλα πιάτα που του αρμόζουν. «Φτφτφτφτφτφτ».

Θοδωρής Σαρλάς (Who is who)

---

Ο Anthony Hopkins ειναι αδιαμφισβητητα ενας απο τους μεγαλυτερους ηθοποιους της εποχης μας. Γεννημενος πριν 65 χρονια, στις 31 Δεκεμβριου του 1937, στη βιομηχανικη πολη Port Talbot της Ουαλιας απο πατερα αρτοποιο, ο Φιλιπ Anthony Hopkins ηταν ενα ανησυχο παιδι που δε στεριωνε σε κανενα σχολειο της περιοχης του. Στα 17 του χρονια ξεκινησε τις σπουδες του στο θεατρο, στην Βασιλικη Ακαδημια Δραματικης Τεχνης του Λονδινου, οπου ως νεαρος σπουδαστης και αργοτερα ως επαγγελματιας ηθοποιος επαιξε σε πλειαδα σημαντικων παραστασεων, φτανοντας στο σημειο, μαλιστα, να αντικαταστησει τον Sir Laurence Olivier στο εργο του Στρινμπεργκ ΄΄Ο χορος του θανατου``, το 1966.

Κατα τη διαρκεια αυτων των χρονων γνωρισε πολλους και σημαντικους ανθρωπους της τεχνης που τον βοηθησαν, αργοτερα, να πρωταγωνιστησει στον κινηματογραφο. Αναμεσα τους ηταν ο σκηνοθετης και ηθοποιος Richard Attenborough, με τον οποιο ο Hopkins συνεργαστηκε πολλες φορες σε κινηματογραφικα πλατω. Το "βαπτισμα του πυρος" για την κινηματογραφικη καριερα του ηθοποιου ηρθε το 1968 με τη διασκευη του θεατρικου εργου "A lion in winter" με τον φιλο και συμπατριωτη του Richard Burton. Περα απο την κοινη καταγωγη τους, τους δυο ηθοποιους συνεδεε και ο εθισμος τους στο αλκοολ. Η χρονια μαχη του Hopkins με τον αλκοολισμο του στερησε τη δυνατοτητα να γινει πολυ νωριτερα γνωστος στο ευρυ κοινο.

Η αναγνωριση ηρθε μολις το 1991 με το Οσκαρ Α΄ Αντρικου ρολου στη The Silence of the Lambs - Η Σιωπη των Αμνων του Jonathan Demme. Η ανευ προηγουμενου ερμηνεια του στο ρολο του ψυχιατρου με κανιβαλικες τασεις Χανιμπαλ Λεκτερ του χαρισε, εστω και καθυστερημενα, την καταξιωση και τις ευκαιριες που περιμενε χρονια. Ο ιδιος δεν αφησε την ευκαιρια να παει χαμενη και για μια δεκαετια εδωσε τον καλυτερο του εαυτο σε πληθος ταινιων που πιστοποιουσαν την τεραστια υποκριτικη του δεινοτητα. Αναμεσα τους, το βιογραφικο "Νιξον" (1995) του Oliver Stone, ΄΄Οι θρυλοι του παθους``(1994) και το Meet Joe Black - Συναντησε τον Τζο Μπλακ (1998), διπλα στον Brad Pitt, το αντιρατσιστικο φιλμ του Steven Spielberg, "Amistad"(1997) και η τελευταια συνεργασια του με τον Richard Attenborough στο "Shadowlands" (1993).

Περα απο τον πρωην Προεδρο των Η.Π.Α. Ριτσαρντ Νιξον, υποδυθηκε και αλλα προσωπα που στιγματησαν τον 20ο αιωνα, οπως ο Χιτλερ, στην τηλεοπτικη σειρα του CBS "The bunker"(1981) και ο Πικασο το 1996. Επισης, σκηνοθετησε και πρωταγωνιστησε στην ταινια "August"(1996), η οποια ηταν διασκευη του εργου "Θειος Βανιας" του Τσεχοφ. Πριν απο τρια χρονια πρωταγωνιστησε στη μεταφορα ενος απο τα πιο δυσκολα θεατρικα εργα του William Shakespeare, του Titus - Τιτος Ανδρονικος, ενω δεν αφησε την ευκαιρια να δωσει το παρον και σε κωμωδιες η περιπετειες, οπως στo The Mask of Zorro - Η Μασκα του Ζορρο(1998), διπλα στη συμπατριωτισσα του Catherine Zeta-Jones και στο φετινο Bad Company - Κακες Παρεες με τον Chris Rock.

Η φετινη χρονια, ομως, στιγματιστηκε απο την τριτη συμμετοχη του σε ταινια στο ρολο του Χανιμπαλ, στο prequel της Σιωπης των Αμνων, ο Red Dragon - Κοκκινος Δρακος. Ειχε προηγηθει περσι το sequel της Σιωπης, Hannibal - Χαννιμπαλ, βασισμενο και αυτο σε βιβλιο του Thomas Harris. Στα μελλοντικα του σχεδια συγκαταλεγεται ο πρωταγωνιστικος ρολος στη μεταφορα στον κινηματογραφο του βραβευμενου με Πουλιτζερ μυθιστορηματος του Φιλιπ Ροθ "The human stain", οπου το συμπληρωνουν η Nicole Kidman, ο Gary Sinise και ο Ed Harris.

Ευα Σουλτη

------------------------------------------------

Τελειωσε την δραματικη σχολη και ξεκινησε την καριερα του στο θεατρο. Γυρω στην δεκαετια του 70 εμφανιστηκε σε τηλεοπτικες ταινιες στις οποιες εντυπωσιασε και το κοινο και τους σεναριογραφους και σκηνοθετες. Ετσι οι προτασεις του ηταν αρκετες, επαιξε σε πολλες ταινιες και σειρες στην τηλεοραση. Βραβευτηκε για τις ταινιες The Lindbergh Kidnapping Case (1976), The Bunker (1981) και The Remains of the Day (1993). Υστερα απο μια υπεροχη καριερα στο θεατρο και στον κινηματογραφο, ο Αntony Hopkins αναγνωριστηκε και βραβευτηκε για την ταινια The Silence of the Lambs - Η Σιωπη των Αμνων (1991) ως ο καλυτερος ηθοποιος.

---

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

-Εχει παντρευτει δυο φορες. Η πρωτη του γυναικα με την οποια αποκτησε και κορη ηταν η Petronela Barker με την οποια παντρευτηκαν το 1968 και χωρισαν το 1972. Η δευτερη του γυναικα ηταν η Jennifer Lynton με την οποια παντρευτηκαν στις 13 Ιανουαριου 1973 και χωρισαν προσφατα.
-Του αρεσει το πιανο.
-Ο πατερας του ηταν ο Abigail Hopkins.

---

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.