Εξαιρετικη βρετανικη δραματικη ταινια εποχης του Άιβορι το Howards End δεν ειναι μονο μια απο τις καλυτερες ταινιες του (παραμενει κατωτερο φυσικα απο το μοναδικο «Απομειναρια μιας μερας») αλλα και μια απο τις καλυτερες στο ειδος της τη δεκαετια του ’90. Μεσα απο μια καταπληκτικη αναπλαση εποχης (το περασμα μιας εποχης), μια ανετη και εντεχνη παρουσιαση πολλων διαφορετικων χαρακτηρων (μερικων αρκετα ιδιοτροπων) και μια ευρηματικη ειρωνεια το εργο παρουσιαζει με καλλιτεχνικη ταυτοτητα και υψηλο εικαστικο επιπεδο την αριστοκρατια των αρχων του 20ου αιωνα που προσπαθει να κρατησει το επιπεδο της με καθε δυνατο τροπο σε πεισμα των καιρων που αλλαζουν. Επισης γινεται αναφορα στις κοινωνικες ανισοτητες εκεινης της εποχης, στη σχεση πλουσιων-φτωχων (και στη σνομπ συμπεριφορα των αδιαφορων πλουσιων απεναντι στους συνανθρωπους τους), στη φιλια, στους γαμους συμφεροντος αλλα και στην υποκρισια ενω καταγραφει με λυρικες εικονες την ομορφια της φυσης και εχει μια μυστηρια εμφαση στο παλιο «πατρικο» σπιτι και στο ρομαντισμο. Λογω της μεγαλης διαρκειας (που ειναι απαραιτητη στο να ειναι το εργο ολοκληρωμενο, να «αποκατασταθει η ταξη» και να διορθωθουν οι αδικιες) κουραζει σε μερικα σημεια αλλα γενικα παλλεται απο δραματικη δυναμη και συναισθημα που φευγει απο μικρες χαραμαδες κατακλυζοντας τελικα την ταινια. Διαθετει επισης θαυμασιες ερμηνειες απο ολο το καστ. Αναφερω ενδεικτικα τους Έμα Τομσον, Άντονι Χοπκινς, Έλενα Μποναμ Καρτερ που ειναι πολυ καλοι στους ρολους τους δινοντας μεγαλο συν στην ταινια.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
arismavrellis