ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Nosferatu: Phantom der Nacht (1979)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Νοσφεράτου: Ο Δράκουλας της Νύχτας - Γνωστό και ως: Νοσφεράτου: Το Φάντασμα της Νύχτας Nosferatu the Vampyre |
|
Τρόμου | 107' |  |
|
 |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Τετ 27 Ιουν 1979 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/2/2005 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γερμανικά - Αγγλικά - Ρομ |
 |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:   (8.83/10)Aντιφατικότητα ψήφων:  |
- Gallery:    |
|
- Κριτική από το Cine.gr:
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Υπάρχουν ταινίες τις οποίες πριν ακόμα δούμε έχουμε στο νου μας φτιαγμένες με συγκεκριμένο τρόπο, ταινίες από τις οποίες περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα. Υπάρχουν, όμως, και δημιουργοί που πάνε κόντρα σ`αυτές τις πεποιθήσεις μας. Ακριβώς αυτό κάνει εδώ ο Herzog, δημιουργεί το Nosferatu μέσα από τα δικά του μάτια κι αρκετά μακριά απ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Αν λοιπόν θέλετε ένα Nosferatu γεμάτο δράση και τρόμο, μάλλον θα πρέπει να ψάξετε κάπου αλλού...
Εδώ ακόμα κι αν πρόκειται για μια από τις πιο εμπορικές ταινίες του, ο σκηνοθέτης δεν εγκαταλείπει τα βασικά του χαρακτηριστικά. Οι αργοί ρυθμοί, η απουσία δράσης, ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας και η διαφορετική σκηνοθεσία κυριαρχούν κι εδώ. Κάπου εδώ βρίσκονται και τα μειονεκτήματα της ταινίας. Δηλώνω φαν των αργών ρυθμών και της απουσίας δράσης, όταν από πίσω κρύβεται ένα πνευματώδες σενάριο. Στην αφήγηση, όμως, της ιστορίας του Κόμη Δράκουλα, σε ένα δηλαδή σενάριο δίχως απώτερα νοήματα και συμβολισμούς, οι βασανιστικά αργοί ρυθμοί δεν μπορούν παρά να κουράσουν. Επιπλέον, το πρώτο μισό της ταινίας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προοικονομεί τη συνέχεια. Ουρλιαχτά, νυχτερίδες, φοβισμένα πρόσωπα, εφιάλτες προσπαθούν να τρομάξουν, αλλά τελικά αφήνουν την αίσθηση ότι ο σεναριογράφος δεν είχε τίποτα άλλο να μας δώσει στο πρώτο σαραντάλεπτο πέρα από το να μας προετοιμάσει για τη συνέχεια.
Αν κι απ`ότι φαίνεται δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να λατρέψω την ταινία, μπορώ να σας εγγυηθώ ότι το φινάλε της ταινίας, παρά τα 30 χρόνια που έχουν περάσει, θα καταφέρει να σας στοιχειώσει και δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον Klaus Kinski για μια ακόμη εκπληκτική ερμηνεία και για μια απ`τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Βαθμολογία:
(3/5)
Σοφία Γουργουλιάνη
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
All is cold and frozen. Frozen the sea, frozen the sky. Frozen is death, but I cannot die. Cannot die. As the falls. To cover this all. And all is cold. And cold is all. All is cold and cold is all. Cold. Frozen. Frozen is heaven and frozen is hell. And I am dying in this living human shell. I am a dying God, coming into human flesh. I am a dying God. Frozen my heart. Frozen my soul. Frozen my love. I am a dying God, coming into human flesh. I am a dying God, coming into human flesh..!!
(Martin Eric Ain)
Για κάποιο περίεργο λογο, όταν διάβασα τους παραπάνω στίχους κατευθείαν τους συνέδεσα με το ένα και μοναδικό(!) remake της ταινίας του Murnau. Και αυτό όχι λόγω του τίτλου του αλλά λόγω της όλης φύσης της του. Ο Werner Herzog, σκηνοθέτης του εν λόγω film, αυτός ο εξαιρετικός κινηματογραφιστής, δεν κατάφερε απλά να αναπαράγει τον μύθο του βρικόλακα, αλλά πήρε το βιβλίο του Bram Stoker και δημιούργησε μια ταινία που όμοια της δεν υπήρχε μέχρι τότε και ούτε μέχρι σήμερα τόλμησε κανείς έστω να πλησιάσει στην αισθητική.
Όλη η ταινία παραπέμπει στον βωβό κινηματογράφο. Ξεκινώντας με τα σάπια κουφάρια ανθρώπων και την κραυγή της υπέρτατης Isabelle Adjani (Lucy) που ξυπνάει από τον εφιάλτη, η ταινία δεν χαρίζεται σε κανέναν και κυλάει όπως αυτή θέλει, μακράν διαφοροποιημένη από τα κλισέ της εποχής μας. Σαν ζωντανός οργανισμός που έρπεται, γελάει με σαρκασμό και τρομάζει τον θεατή αφήνοντας την αίσθηση όχι ότι κάτι θα ξεπεταχτεί μέσα από την οθόνη, αλλά ότι κάτι υπάρχει ήδη μέσα στο δωμάτιο.
Ο τρόμος βρίσκεται παντού, από τα σύννεφα στον ουρανό, το ρολόι στον τοίχο, μέχρι την ψυχρή, παγωμένη ανάσα του Klaus Kinski και το τόσο μοναδικά ξεθωριασμένο και άδειο κάστρο του, στο οποίο οποιαδήποτε μορφή ζωής μοιάζει να έχει εκλείψει προ πολλού. Πέρα από το γνωστό story όμως, η ταινία δίνει έμφαση και σε κάτι άλλο. Στη πανούκλα!! Ω, ναι.. Όταν οι άλλοι απλά αναφέρονταν σε αυτή, ο Herzog χτίζει σχεδόν πάνω της και την χρησιμοποιεί σαν έναν ακόμα ηθοποιό. Η πανούκλα θερίζει τα πάντα, είναι παντού παρούσα και παίζει σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο. Το πλοίο με τα μαύρα φέρετρα και τα ποντίκια είναι σκηνές τόσο τέλειες όσο ανατριχιαστικές και αποκρουστικές..!!
Εν κατακλείδι, εδώ μιλάμε απλά για ένα αριστούργημα με όλη την σημασία της λέξης. Όλες, μα ΟΛΕΣ οι μετέπειτα ταινίες με το ίδιο ή παρόμοιο θέμα είναι κατώτερες από αυτή. Και αφήστε κάποιους wannabe δήθεν cine-κριτικούς να ψελλίζουν κάτι για Tom Cruise και Anne Rice. Τόσα ξέρουν. Η κινηματογραφική παιδεία είναι παράγοντας πολύ σημαντικός για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το cinema και για να την κερδίσεις δεν φτάνει μόνο να βλέπεις αυτό που σου πλασάρουν αλλά να κάνεις και την δική σου έρευνα, να ψάχνεις μόνος σου, να παρακολουθείς με υπομονή και που και που να ανοίγεις και κανένα βιβλίο, για να μη κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αμαθής προκαλώντας τόσο το γέλιο όσο και τον εκνευρισμό.
Εξαντλώντας όλη την αυστηρότητα της κρίσης μου,
Βαθμολογία:
(10/10)
P.S.1: Η Isabelle Adjani συνομιλεί με τον Klaus Kinski μπροστά από τον καθρέπτη του δωματίου της. Όχι απλά η καλύτερη σκηνή, αλλά μία από τις καλύτερες σκηνές στην ιστορία του Ευρωπαϊκού cinema. Απλά ανεπανάληπτη!! Για να μαθαίνουν κάποιοι φιλόδοξοι.
P.S. 2: Για κάποιο περίεργο λόγο και πάλι, η ταινία μοιάζει να έχει την ίδια μοίρα με τον κεντρικό χαρακτήρα της. Τόσο απομονωμένη, τόσο διαφορετική, καταδικασμένη και όμως αθάνατη…
Χρήστος Ζαφειριάδης
ΣΧΟΛΙΟ του ΚΓΠ στο [http://www.cine.gr/film.asp?id=1531]
Nosferatu Phantom Der Nacht (1979)
Στο έργο την θέση του Κόμη Δράκουλα κατέχει ο "Νοσφεράτου" (Klaus Kinski), την θέση του Harker ο Bruno Ganz και την θέση του περίφημου κυνηγού βρικολάκων που σε αυτό το έργο δείχνεται σαν ένας αντιδραστικός γέρος...) Abraham van Helsing ο Walter Landegast.
Κατα τα άλλα, το έργο ακολουθεί θλιβερά και πεπατημένα το περίφημο Nosferatu του F.W Murnau (1922), σε βαθμό που να απορεί κανείς γιατί ο μεγάλος σκηνοθέτης Werner Herzog να αποφασίσει ένα remake, που δεν προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ καινούργιο στο μεγαλειώδες έργο του Murnau (ως γνωστό ο Murnau υπέκλεψε την πλοκή του βιβλίου του Bram Stoker, και γύρισε το Nosferatu το 1922 χωρίς νομική έγκριση, ονομάζοντας τον Δράκουλα Νοσφεράτου ή Κόμη Ορλόκ κτλ. Στα Δικαστήρια που σύρθηκε, αναγκάστηκε να καταστρέψει τις κόπιες του έργου, από τις οποίες διασώθηκαν ελάχιστες...)
Ο Herzog σεναριακά ακολούθησε τα αχνάρια του έργου του1922, χωρίς παρεκτροπές. Μόνο που ο αγαπημένος του Kinski δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Max Schreck του 1922, η δε Isabelle Adjani (που υποδύεται την Lucy Harker) είναι εντελώς άσχετη και ξένο σώμα στο έργο...
Η υπόθεση είναι η γνωστή: Ο νεαρός Harker πηγαίνει για δουλειά στον Πύργο του Νοσφεράτου/Drakula, οι χωρικοί τρομοκρατούνται στο άκουσμα της λέξης και μόνο, ο ιπποκόμος του Νοσφεράτου τον συναντά στο μονοπάτι, και ο Νοσφεράτου ορέγεται την μοναχική και όμορφη γυναίκα του Harker , Lucy, την οποία προπαθεί να προσελκύσει στον βαμπιρικό κόσμο. Η Lucy -οπως ακριβώς και στο έργο του 1922- "θυσιάζεται" μπας και σώσει τον άντρα της (ο οποίος έχει αρχίσει όμως να μεταμορφώνεται σε βαμπίρ) και ταυτόχρονα να σκοτώσει για πάντα τον αιμοδιψή Κόμη Δράκουλα...
Και σε αυτό βέβαια το έργο, το βαμπιρ Δράκουλας εξοντώνεται από το φως του Ηλιου, ενώ σε όλες τις μετέπειτα ταινίες, μόνο με την βύθιση στυλιαριού στην καρδιά του κατα την διάρκεια του πρωινού ύπνου...
Τέλος πάντων, η γνώμη μου είναι ότι το έργο του 1979 ειναι μία μεγάλη αποτυχία, για να μη πω "απάτη". Είναι δε κρίμα, που μεγάλες μορφές του Γερμανικού κινηματογράφου οπως ο σκηνοθέτης Herzog και ο σπoυδαίος, παρανοικός Kinski, δεν καταφέρνουν να διασώσουν αυτή την παραγωγή..Κάποιοι μάλιστα από τους διαλόγους (οπως εκεί που η Lucy πρωτογνωρίζει τον Nosferatu) ή κάποιες σκηνές (εκεί που τα γουρούνια και τα κατσίκια κυκλοφορούν στην πόλη...) ακουμπάνε τον βαθμό του kitsch και της γελοιότητας...
Εαν έχετε δεί το Nosferatu του 1922 θα αισθανθείτε προδομένος και απογοητευμένος με την ταινία του 1979...[Κώστας ΚΓΠ 22072015](5/10)
ΔΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Georg Natsioyntzik
Georg Natsioyntzik
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.