---

Τετ 23 Φεβ 2005

(CANNES, VENEZIA ή) ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Ή αλλιώς, το γέλιο της Αρκούδας (Χρυσής ή Αργυρής – ανάλογα τα γούστα). Εδώ περνάμε τα βράδια τα αξημέρωτα μετρώντας τα Oscars, που δεν μας βγαίνουνε με τίποτα φέτο... τσουουπ! Έρχεται ο πολύς (αυτό ερμηνεύστε το όπως θέτε) Roland Emmerich και ντύνει τους νικητές δια χειρός... Nino Cerruti! Ηοw do you say…Χρυσός Αλέξανδρος- δια- χειρός- Ασλάνη; Ή...Νίκου και Τάκη; Ψάχνω επειγόντως έναν Νίκο για το επόμενο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Πληροφορίαι εντός (της μετα-βραβευτικής ενδοκρανιακής μου τρικυμίας). Κατάσταση εντελώς Τρέξε Franka Potente Τρέξε (Να κρυφτείς). Και καλά το ρίχνουμε το κράξιμο (της αρκούδας πάντα) στους Αμερικανοί (sic) και τα στημένα τους. Έλα μου όμως που στας Ευρώπας το κατέχουμε μια χαρά το σπορ;

Υπάρχει (λέει) καλή κομπίνα στη Σαλόνικα με παρεούλα που παίζει στημένα ματσάκια στο στοίχημα, εδώ και κάτι χρονάκια. Από γερμανικό πρωτάθλημα ποδοσφάιρου μέχρι το δικό μας πρωτάθλημα , Α’ και Β’ Εθνικής. Βρε μπας και στη Γερμανία παίζουν όντως την Berlinale στο...KINO; Ακαταλαβίστικα μας τα λες Γκαρή – θα μου πεις. Κι όμως, η δουλίτσα είναι απλή και ωραία. Πολιτική και ταινίες. Ή μάλλον, πολιτική μέσω ταινιών. Η’ καλύτερα ακόμη, πολιτική εις βάρος των ταινιών. Αν δεν έχεις χάσει την ψυχραιμία σου – δεν φτάνει που σε έχω φέρει τελευταία βδομάδα πριν την 77η Απονομή χωρίς τελικές προβλέψεις – και θες να ξεσπάσουν πάνω μου σωρηδόν τα Independence Day και The Day After Tomorrow σε σύνθετο ομαδικό, εξηγούμαι:

Μετά από δύο ημέρες αφασίας (βλ. απονομή – tsunami) στο Cine, ανακοινώνουμε τους winners, σύμφωνα με τη Διεθνή Επιτροπή της Φετινής Berlinale:

Χρυσή Άρκτος: U – CARMEN eKHAYELITSHA, του Mark Dornford-May

Αργυρή Άρκτος: KONG QUE / Peacock, του Changwei Gu

Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Σκηνοθεσίας: Marc Rothermund, για το Sophie Scholl – The Final Days

Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Ηθοποιού: Julia Jentsch, για το Sophie Scholl – The Final Days

Αργυρή Άρκτος Καλύτερου Ηθοποιού: Lou Taylor Pucci, για το Thumbsucker

Αργυρή Άρκτος για...outstanding artistic contribution στον Tsai Ming-liang, για το σενάριο του Wayword Cloud

ΕΔΩ σταματώ. Να μπορούσα στα σύννεφα – νά’χα εγώ βενζινάδικο. Ή έστω...Wayword Cloud. Που δυο πορνοστάρ πηδιόσαντε με ένα καρπούζι (sic) και όταν η πορνοστάρ κακάρωσε, ε, δεν πήγε και χαμένη! (Το πιάσες το necrophile υπονοούμενο έτσι;). Αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα της ευρωπαϊκής φεστιβαλικής διανόησης μεγάλε. Βραβεύσαμε τη μαύρη- από Β. Αφρική μεριά – Carmen, διπλοβραβεύσαμε και τους δικοί μας (sic) που κάνανε αντίσταση στον Χίτλερ, ασχέτως εάν το Downfall (που είναι και υποψήφιο φέτος στα ξενόγλωσσα Oscars και εκτός απροόπτου μια από τις επόμενες Cine- premieres) έχει διαλύσει τα ταμεία. Tι εστί Downfall; Μια –επιτέλους- ταινία που προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από το φαινόμενο Χίτλερ, αποφεύγοντας τη δαιμονοποίηση της ως τα σήμερα σχετικής φιλμογραφίας. Και μάλιστα από Γερμανό! Εδώ όμως είναι Hollywood (Emmerich) δεν είναι παίξε – γέλασε. Πάρε και λίγο ανεξάρτητο αμερικάνικο (Thumbsucker), να και το κλασικό κινέζικο των διψήφιων εισιτηρίων (Peacock)...τελειώσαμε μάστορα; Τελειώσαμε!

Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο,
έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.
Όσα κι αν έχω δανεικά πια δε σου δίνω,
να κανείς βόλτες με το ματζικ μπας
(Τρύπες – Ταξιδιάρα Ψυχή)

Κι ενώ οι αμερικανοί κριτικοί διαρρηγνύουν ιμάτια για το γεγονός ότι η αμερικανική Ακαδημία είναι αυτοεγκλωβισμένη στον αγγλοσαξωνικό της εφύπνιο, εμείς οι ευρωπαίοι χρησιμοποιούμε τα φεστιβάλια μας για να κάνουμε πολιτικές και αλισβερίσια. Να περάσουμε ιδεολογία και να ρίξουμε στάχτη στα μάτια του θεατή – πολίτη. Και είναι κρίμα γιατί – με την ίδια λογική που το ευρώ κατατρόπωσε το δολλάριο – κανείς δεν παρατηρεί το αυτονόητο: Αν δεν μας γουστάρουν τα Oscars, επειδή τα βρίσκουμε ρατσιστικά, σεξιστικά, άτολμα, προβλέψιμα, επιλήψιμα, είναι ένα πράγμα. Το άλλο είναι τι έχουμε να αντιτάξουμε ως ευρωπαϊκός πολιτισμός στα αμερικάνικα cowboyλίκια. Κινηματογραφικά βραβεία Ευρωπαϊκής Ένωσης; Χάρμα! Με τις ενώσεις επαγγελματιών, εκπροσώπους της κριτικής, με ισόβια –τιμής ένεκεν – μέλη. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Επειδή οι Κάννες, η Mostra και η Berlinale βρωμάνε από μακριά παρακμιακή βαρβατίλα και συνθηκολόγηση. Σκέψου το λίγο.

Στα δικά μας τώρα φίλε. Σήμερα θα έρθεις στο Club22. Παίζει Super Size Me. Δεν είναι μόνο ότι θα φριάξεις με το θέμα της ταινίας, θα σου κάνει και πολύ καλό. Χώρια που θα ενημερωθείς από την Greenpeace οπτικοακουστικώς για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσφέρει στον πλανήτη. Παράλληλα, επειδή Κυριακή – κοντή γιορτή, σου τάζω χωρίς άλλες χρονοτριβές τις τελικές μου προβλέψεις για τα φετινά Oscars. Μην ξεχνάς, παίζει ΕΔΩ διαγωνισμός με καλό δώρο. Είπαμε, με Oscars πας στην Πόλη! Είναι πραγματικά μια από τις δύσκολες χρονιές, ειδικά για το Best Picture. Ο αγώνας μεταξύ Aviator και M$B θα είναι μέχρις (σήμερα, που κλείνουν οι κάλπες) εσχάτων. Πολύ συναίσθημα για την ελεγεία του Clint, άλλο τόσο για τον αδικημένο Marty. Μικρό Box Office – μεγάλη ψυχή το ένα film, δεξιοτεχνική glamourιά, 11 υποψηφιότητες - χλιαρές θερμοκρασίες το άλλο. Προβλέπεται τρελό ξενύχτι φίλε μέχρι τη Δευτέρα το πρωί...Και πού ‘ σαι; Αν...ολονυχτήσεις κι εσύ, ε, μπαίνε (sic) με τρόπο και στο Cine κατά τη διάρκεια μετάδοσης των βραβείων! Όλο και κάτι... ενδιαφέρον μπορεί να δεις!

---

Τάκης Γκαρής