---

- EοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½, οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

Antonioni, Michelangelo

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: AοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½
- HοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: 29 Σεπτεμβρίου 1912
- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: Ferrara, Emilia-Romagna, Italy
- HοΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½ οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: 30 Ιουλίου 2007
- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½: Antonioni, Enrica

---

- οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½οΏ½:

Michelangelo Antonioni – l’ auteur- βιογραφικό και στυλ
Ο Michelangelo Antonioni γεννήθηκε το 1912 στη Φερράρα, θεωρείται ένας από τους πλέον διάσημους και καινοτόμους, σκηνοθέτες και σεναριογράφους της Ιταλικής πρωτοπορίας. Η πρώτη του επαφή με την κάμερα ήταν μερικοί πειραματισμοί του, με φιλμ των 16 χιλιοστών. Στη συνέχεια βρέθηκε στη Ρώμη, όπου άρχισε να γράφει κινηματογραφική κριτική στο φασιστικό περιοδικό Cinema, του οποίου διευθυντής ήταν ο γιός του Μουσσολίνι, Βιττόριο. Γρήγορα όμως εκδιώχθηκε από τη θέση αυτή λόγω των πολιτικών του θέσεων. Το 1940 φοίτησε στο περίφημο Centro Sperimentale di Cinematografia, τη διασημότερη σχολή κινηματογραφίας στην Ιταλία. Η πρώτη του ουσιαστική επαφή με την παραγωγή ταινιών ήταν το 1942, όταν πρωτοεμφανίστηκε ως σεναριογράφος. Στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη.
Γύρισε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους του 1950, αλλά η πρώτη εμπορική επιτυχία, που τον έκανε και παγκοσμίως γνωστό, ήρθε το 1960 με το έργο “L’ avventura” και ακολούθησαν τα άλλα δύο έργα της τριλογίας του («La Notte» και «L’ecclise»).
Ο Antonioni είναι γνωστός για τα μακρά αργόσυρτα πλάνα, που εστιάζουν από μακριά σε ανθρώπινες φιγούρες, μέσα σε ένα γυμνό φυσικό τοπίο ή σε ένα φόντο που αντανακλά τη στειρότητα του αστικού τοπίου. Έγραψε το σενάριο για τα περισσότερα εργα του και το 1994 τιμήθηκε από την Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου για το σύνολο του έργου του. Το 1985 υπέστει καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό επεισόδιο, που τον άφησε μερικώς παράλυτο.
Το σκηνοθετικό στυλ του Antonioni που χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό πυγμής και μινιμαλιστικών προτύπων, περιγράφηκε απο τους κριτικούς ως «δομημένη αφαίρεση». Οι Γάλλοι κριτικοί προτίμησαν τον όρο «εσωστρεφής νεορεαλισμός». Αρκετά περιγραφικός για το έργο του θεωρείται και ο όρος «αφηρημένος συναισθηματικός ρεαλισμός».
Βέβαια όπως είναι απολύτως φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν και οι ορισμοί που στόχευαν στη σκιαγράφηση της καρικατούρας του, όπως ο κατ’ ουσίαν δηκτικός χαρακτηρισμός του, ως «ποιητή του ανεπικοινώνητου».
Το σίγουρο όμως είναι ότι το στυλ του Antonioni, και ο σχεδόν προκλητικός τρόπος με τον οποίο περιφρονούσε τον εκχυδαϊσμό της εμπορευματοποίησης του κινηματογράφου, τον καθιέρωσαν σαν έναν από τους πλέον σημαντικούς και επιδραστικούς σκηνοθετέτες του μετα-νεορεαλιστικού Ιταλικού κινηματογράφου. Αρκετοί κριτικοί θεωρούν ότι υπήρξε για την τέχνη του κινηματογράφου τόσο καινοτόμος όσο και ο Πικάσσο στη ζωγραφική, ή, ο Έλιοτ στην ποίηση (μεταξύ αυτών των κριτικών συγκαταλέγεται και ο Ρολάν Μπάρτ που εξέφρασε τις απόψεις του σε ένα γράμμα που συνέταξε τρεις μέρες πριν το θάνατο του). Σίγουρα είναι ο αγαπημένος σκηνοθέτης των σκηνοθετών και δεν χωράει αμφιβολία ότι ιδιοφυίες σαν τον Τεό Αγγελόπουλο ή τον Lars Von Trier δεν κρύβουν το θαυμασμό τους, ή τις αναφορές τους στο έργο του.
Ο Antonioni κρατάει πολλά στοιχεία που εντάσσονται στο πνεύμα του νεορεαλισμού, όπως για παράδειγμα, το ότι δεν επιμένει σε πολλές και παρατεταμένες πρόβες, ή στο ότι συχνά ακολουθούσε με την κάμερα τους ηθοποιούς του, σε στιγμές που εκείνοι δεν το γνώριζαν, αναζητώντας αυθεντικές στιγμές συναισθηματικής φόρτισης. Άλλο στοιχείο που τον συνδέει με το νεορεαλισμό και μπορεί κανείς εύκολα να αναγνώσει ειδικά στην Κοκκινη Ερημο, είναι η «ανταπόκριση», ή η περίεργη αυτή «αρμονία» της εσωτερικής συναισθηματικής ανησυχίας των χαρακτήρων, με τον περιβάλλοντα χώρο.
Σίγουρα τα έργα του Antonioni δεν είναι φτιαγμένα με την πρόθεση να προσφέρουν διασκέδαση στους θεατές. Ωστόσο είναι τόσο επιμελώς δομημένα και μοντερνίστικα, που σίγουρα ανταμείβουν τους ενεργούς θεατές.
Το νόημα του έργου δεν διακονίζεται με το λόγο, αλλά με την εικόνα. Επίσης το μήνυμα των εικόνων δεν είναι μονοσήμαντο και ξεκαθαρισμένο. Συχνά χρειάζεται ο συγκερασμός πολλών τέτοιων μηνυμάτων, για να διατυπωθεί απλά μιά αμφισβήτηση ή μιά σύνθεση, που χαρακτηρίζεται από την υψηλή πυκνότητα της έκφρασης. Συχνά μιά ψευδαίσθηση μοιάζει να διεισδύει και να περιπλέκεται με την πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί δεν είναι στόχος του να διερευνήσει το όριο μεταξύ των δύο. Τον ενδιαφέρει περισσότερο το αντίκτυπο τους. Προτείνει ένα νέο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Γιαννης Κωνσταντινιδης

---

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.