• ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...

  • Αριθμός ταινιών: 22316
  • Αριθμός συν/τών: 759967
  • Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr


The Brood (1979)


Τρόμου | 91' | Ακατάλληλο κάτω των 15
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 03/07/2002
Χρώμα: Έγχρωμο
Ήχος: Mono
Γλώσσα: Αγγλικά
Δημοτικότητα: n/a
Αξιολόγηση: 7.00/107.00/107.00/107.00/107.00/107.00/107.00/10   (7.00/10)
Aντιφατικότητα ψήφων: Μέση (Συμφωνία ψήφων μεταξύ 50 και 75%)




 

- Κριτική από το Cine.gr:


Χαρακτηρισθέν από τους κριτικούς ως το πρώτο ώριμο έργο του Cronenberg, το The Brood φέρει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του μεγάλου Καναδού σκηνοθέτη, με μια σημαντική διαφορά. Είναι ίσως η πιο προσωπική του δουλειά, και φυσικό φαντάζει να είναι και η πιο σοβαρή. Απογυμνωμένος από το συνήθη σαρκασμό του, ο Cronenberg χρησιμοποιεί για το κοκτέιλ του αυτή τη φορά κυνικότητα και πικρία, καθώς παρουσιάζει τη «δική του εκδοχή του Κραμερ εναντίον Κραμερ» –όπως είχε ο ίδιος χαρακτηρίσει την ταινία του.

Στα σκηνικά του γκροτέσκ θρίλερ, σκηνικά τόσο γνώριμα γι’ αυτόν, ο Cronenberg στήνει ένα οικογενειακό δράμα, ένα καυστικό σχόλιο πάνω στις ενδοοικογενειακές κρίσεις και τον τρόπο που αυτές επηρεάζουν την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.

Ο Frank Carveth (Art Hindle) είναι η αρχετυπική εικόνα του πατέρα, που μέσα στον κυκεώνα των τύψεων για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικογένειά του, προσπαθεί με κάθε τρόπο να προστατέψει τη μικρή του κόρη, Candice (Cindy Hinds) από το παγωμένο περιβάλλον ενός διαλυμένου σπιτιού. Η γυναίκα του, Nola (Samantha Eggar), είναι κλεισμένη σε ειδική ψυχιατρική κλινική, όπου ο αμφιβόλου ηθικής ψυχίατρος, Dr. Hal Raglan (Oliver Reed), εφαρμόζει τη νεότευκτη τεχνική της ψυχοπλασμικής.

Η νέα αυτή ψυχοθεραπευτική μέθοδος, δίνει στον Cronenberg την ευχέρεια να εισάγει στην ταινία την αγαπημένη του διαμάχη μεταξύ σώματος και πνεύματος. Σύμφωνα με τη θεωρία του Dr. Raglan, οι ασθενείς καλούνται, με μεθόδους που αυτός τους διδάσκει, να μεταφέρουν τα ψυχικά τους τραύματα, στο κορμί τους. Στην πραγματικά εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς –που θυμίζει πολύ την περιβόητη σκηνή από μια προηγούμενη ταινία του Cronenberg, τους Scanners- η θεωρία εφαρμόζεται, καθώς μια συζήτηση-επίδειξη του Dr Raglan με έναν από τους ασθενείς του σχετικά με τα τραύματα του τελευταίου από τη σχέση με τον πατέρα του, έχει ως αποτέλεσμα όλο του το κορμί να καλυφθεί από πληγές.

Η γυναίκα του Frank όμως, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Η βίαιη συμπεριφορά της μητέρας της και η αδιαφορία του πατέρα της για τη σχέση αυτή, την έχουν γεμίσει με δυσπιστία, κακία και μίσος. Και με υπερχειλίζουσα οργή. Μια οργή που ο Dr. Raglan πρέπει να την βοηθήσει να διοχετεύσει προς τα έξω, ούτως ώστε να θεραπευθεί. Όπως όμως συμβαίνει συχνά στις ταινίες του Cronenberg, όταν προσφέρουμε στο σώμα μας δυνατότητες περισσότερες από αυτές που έχει, όταν του επιτρέπουμε να συμμαχήσει με τη λογική, ή την ψυχή μας, τότε επαναστατεί, χάνουμε τον έλεγχό του και αυτό στρέφεται εναντίον μας. Έτσι, το αποτέλεσμα της εφαρμογής της ψυχοπλασμικής στη Nola, ξεφεύγει από τον έλεγχο του Dr. Raglan. H Nola, στην κυριολεξία επωάζει τα παιδιά της οργής της. Για κάθε ένα συναίσθημα οργής, η Nola φαίνεται να εκκολάπτει ένα “τέκνο οργής”, δημιουργώντας σύντομα μια φατρία (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας) από στρατιώτες, που στόχο έχουν να εξολοθρεύσουν την εκάστοτε αιτία της οργής της.

Δεδομένου ότι τα “τέκνα της οργής” είναι μεταλλαγμένα όντα που δεν έχουν άλλη κινητήρια δύναμη παρά την ίδια την οργή, ο συμβολισμός του Cronenberg είναι ολοφάνερος. Έχοντας γυρίσει την ταινία του λίγο καιρό αφ’ ότου και ο ίδιος πέρασε από την ψυχοφθόρο διαδικασία του διαζυγίου και της δικαστικής διαμάχης για την κηδεμονία του παιδιού του, ο σκηνοθέτης εφαρμόζει τη δική του εκδοχή της ψυχοπλασμικής και εμποτίζει την ταινία του με τον πόνο και τα τραύματα που άφησε και στον ίδιο αυτή η διαδικασία.

Όπως είναι σύνηθες στη φιλμογραφία του Cronenberg, το σοκ που προκαλούν οι γραφικές αναπαραστάσεις των μεταλλάξεων του ανθρώπινου σώματος, εμπλέκονται αρμονικά με νοητικά παιχνίδια και προκλήσεις, και κοινωνιολογικές παρατηρήσεις πολλαπλών αναγνώσεων. Ταξιδεύοντας στους γνωστούς δρόμους της εξέλιξης της σάρκας, της αρχικής υποταγής της επιστήμης στη «νέα σάρκα» (όπως και αργότερα με τη Μυγα), η ταινία φλερτάρει με την προσηλυτιστική δύναμη των «γκουρού» των αιρέσεων πάνω στους ακολούθους τους, αλλά η βασική ιδέα της αποδοχής των δυνατοτήτων της βιολογικής μετάλλαξης ως δείγμα φυσικής εξέλιξης, που αποτελεί τον κυριότερο θεματικό πυρήνα των ταινιών του Cronenberg, αυτή τη φορά επισκιάζεται από μια μεγαλύτερη μεταφορά: τη σκληρότητα των ενδοοικογενειακών τραυμάτων, που οδηγούν τα παιδιά στη βία, την κοινωνική στειρότητα, και την αυτοκαταστροφή.

Λόγω της βαθύτητας του περιεχομένου, το The Brood είναι μια από τις πιο σημαντικές ταινίες για κάποιον που θέλει πραγματικά να γνωρίσει τον Cronenberg και τη φιλμογραφία του. Στο μεγαλείο της προσθέτει και το καλύτερο ίσως ensemble cast που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει ο Cronenberg (μιλάμε για σύνολο φυσικά, κάτι που δε συγκρίνεται με το one man show που του χάρισε αργότερα ο Jeremy Irons στους Διχασμένους), με τον Oliver Reed να ξεχωρίζει σε μια ομάδα εκπληκτικών ερμηνειών.

Από ιστορικής απόψεως, αξίζει να σημειωθεί πως τούτη ‘δω είναι η πρώτη φορά που ο Cronenberg είχε την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει πραγματικό συνθέτη για το soundtrack ταινίας του. Ενώ σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του, χρησιμοποιούσε έτοιμες μουσικές συνθέσεις, αυτή τη φορά συνεργάστηκε με τον φίλο του Howard Shore, ο οποίος στο The Brood έκανε τη δεύτερή του προσπάθεια να συνθέσει μουσική για ταινία.

Στο The Brood, ο Cronenberg χρησιμοποιεί αρκετά σοκαριστικές εικόνες παραφθοράς του ανθρώπινου σώματος, με κορυφαία ίσως τη σκηνή της εγκυμονούσας Nola. Χωρίς μεν να έχει φτάσει ακόμη στα επίπεδα μετάλλαξης του σώματος που παρουσίασε στις μετέπειτα ταινίες του, σίγουρα δεν αφήνει παραπονεμένους τους φίλους του gore, ενώ οι φρικιαστικοί φόνοι από τα μεταλλαγμένα παιδιά, φλερτάρουν εξίσου με το splatter και το ψυχολογικό θρίλερ.

Πέρα όμως από τα οπτικά ερεθίσματα, το μεγαλείο της ταινίας έγκειται στην αριστοτεχνική προσέγγιση πολύπλευρων κοινωνικών προβλημάτων, εξετάζοντας ταυτόχρονα με την αποσύνθεση του ανθρωπίνου σώματος, και αυτήν της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας σαν προέκτασή της.

Βαθμολογία: 8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8,5/10 Stars (8.5/10)

Ιωσηφ Πρωιμακης


 
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.