---

La Antena (2007) - Γνωστό και ως: The Aerial
Επιστημονικής Φαντασίας | 99'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 31 Ιαν 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 1/2009 Διανομή: Seven Films Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.70/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Και αν μας κλέψουν τις φωνές, υπάρχουν πάντα οι λέξεις. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Η σινεφίλ έκπληξη της χρονιάς του 2007 λεγόταν La Antena. Ο άγνωστος σκηνοθέτης από την Αργεντινή Εστεμπάν Σαπίρ μάς παρουσίασε έναν φόρο τιμής στο βωβό κινηματογράφο, ανακάτεψε στοιχεία από το Μετρόπολις του Λανγκ, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, το 1984 του Τζορτζ Όργουελ, στοιχεία φαντασίας και σουρρεαλισμού δίνοντας ένα όμορφο εικαστικά αποτέλεσμα. Τα απλοϊκά του μηνύματα μπορεί να ξινίσουν κάποιους, αλλά για εμάς τους απλοϊκούς ανθρώπους (και φαν του βωβού) η ταινία ήταν εντυπωσιακή.

Ζήσης Μπαρτζώκας

---

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Βλέποντας από τα πρώτα κιόλας λεπτά το La Antena έμεινα κυριολεκτικά «άφωνη» όπως ήταν και οι κάτοικοι της πόλης - χωρίς - φωνή. Μόνο που έμεινα άφωνη όχι επειδή κάποιος μου έκλεψε τη φωνή ή μου στέρησε το δικαίωμα να χρησιμοποιώ το λόγο και να εκφράζομαι, αλλά ακριβώς επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να εκφράσω την έκπληξη και το θαυμασμό μου στο θέαμα που εκτυλισσόταν μπροστά στα αγουροξυπνημένα μάτια μου. Είχε περάσει αρκετός καιρός από τη τελευταία φορά που εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ και που μέσα από μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου νοερά ταξίδεψα σε μέρη και εποχές μακρινές - ή και όχι τόσο μακρινές τελικά.

Η Κεραία είναι ένα αρκετά φιλόδοξο φιλμ που αν και θεμελιωμένο στις αρχές του βωβού σινεμά αποτελεί μια αληθινά όμορφη σύνθεση που δανείζεται και αφομοιώνει στοιχεία από διάφορες κινηματογραφικές σχολές. Ασφαλώς και μοιάζει ριψοκίνδυνη, η προσπάθεια του Αργεντίνου σκηνοθέτη-σεναριογράφου Esteban Sapir να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη και μέσω αυτής στο κοινό του τις μεγαλειώδεις και βαθιά αποτυπωμένες εικόνες του χτες, αλλά στο τέλος η προσπάθεια αυτή αποδεικνύεται προσφυής και δικαιωμένη. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο πράγμα το πάντρεμα διαφορετικών κινηματογραφικών διαθέσεων ούτε και αυτό διαφορετικών θεματικών υφών. Το La Antena συνδυάζει λειτουργικά την αισθητική του γερμανικού εξπρεσιονισμού, το μοντάζ και την κίνηση της κάμερας του Dziga Vertov, τη θεματολογία του μοντέρνου σινεμά, βαθιά επηρεασμένου από τον George Orwell και τους σεναριακούς πειραματισμούς των Orson Welles, Griffith, Fritz Lang και Murnau, τη φωτογραφία που παραπέμπει στις avant-garde φωτογραφικές λήψεις του Man Ray και τα μαγικά στοιχεία του φανταστικού σινεμά όπως αυτό θεμελιώθηκε από τον Georges Méliès.

Αυτό που καθηλώνει πάνω απ’ όλα είναι ότι το φίλμ από την Αργεντινή αποτελεί ένα ταξίδι σε μια φανταστική χώρα μιας ακαθόριστης εποχής που δεν απέχει και πολύ από τη γνώριμη σε μας σουρεαλιστική πραγματικότητα της εποχής μας. Αποτελεί μια οξύτατη κριτική ενάντια στον ψυχαναγκαστικό καταναλωτισμό, την εξουσία και τη διακυβέρνηση των media και την απειλή των ολοκληρωτικών καθεστωτων, ενώ παράλληλα ενθαρρύνει με το δυναμισμό του και συγκινεί με τον συναισθηματισμό του.

Τέλος το La Antena είναι εκπληκτικό θέαμα όχι μόνο εικόνας αλλά και ήχου. Οι εικόνες συνοδεύονται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας από μια ευφρόσυνη και απολαυστική μουσική των Juan Aguirre και Federico Rotstein. Το soundtrack χορευέι στους ρυθμούς της μεγάλης οθόνης εκφράζοντας τέλεια μαζί με τις εμφανιζόμενες λέξεις τα «λόγια» των βουβών χαρακτήρων. Φανταστείτε ένα μουσικό βιβλίο comic σε μια αρκετά σινεφίλ ταινία.

Βαθμολογία: (9/10)

Αθηνά Δημητρακοπούλου

---

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Το συγκεκριμένο εγχείρημα του νέου αργεντινού σκηνοθέτη Esteban Sapir (έχοντας κάνει ένα αξιοπρεπέστατο κινηματογραφικό ντεμπούτο το 1996) μπορεί να χαρακτηριστεί και ως επίτευγμα. Βουβούς μας άφησε η ταινία, όταν προβλήθηκε, όπως βουβή είναι και η ίδια, ένα φαινόμενο για τα δεδομένα της νέας χιλιετίας στο χώρο του κινηματογράφου.

Η «Κεραία» του Σαπίρ κινείται σε ασπρόμαυρο φόντο, μιμούμενη στα πάντα τις κινήσεις, τεχνικές και πρακτικές του βουβού κινηματογράφου των αρχών του 20ου αιώνα. Με σαφή εξπρεσιονιστική διάθεση, ο θεατής αν και στην αρχή θα τρομάξει, με τη σκέψη του σκηνοθέτη να γυρίσει μια τέτοια ταινία, στη συνέχεια θα την απολαύσει και στο τέλος θα μείνει άναυδος με αυτό που είδε.

Σαν σε παραμύθι, περιγράφεται μια πόλη, απολύτως χειραγωγημένη από έναν αιμοσταγή καναλάρχη, ο οποίος έχει καταφέρει να επιβάλει τον δικό του νόμο και να εφαρμόσει τα σχέδια του, με ολοκληρωτικό τρόπο. Επεμβαίνει καταλυτικά στη ζωή του πολίτη σε όλα, από τον τρόπο που ντύνεται και τρώει μέχρι τον τρόπο που.. μιλάει. Βασικά, έχει καταφέρει να αφήσει μουγκούς όλους τους «συμπολίτες» του. Η μοναδική γυναίκα που έχει ξεφύγει, τελικά μπλέκεται στα δίχτυα του, και γίνεται πειραματόζωο στο επόμενο ακόμη πιο φοβερό σχέδιο του. Δεν έχει λογαριάσει όμως τον γιο αυτής της γυναίκας, ο οποίος μαζί με μια οικογένεια που το βοηθά, θα του ανατρέψει τα σχέδια.

Φαινομενικά ακούγεται απλό. Δεν είναι όμως. Κινούμενο σε ύφος anim ταινίας, με εκπληκτικά εφέ, έξυπνα τρυκ και τολμηρά σχέδια πάνω στο πανί, ο αργεντινός Sapir εκπλήσσει με το δημιούργημα του, το οποίο τιμήθηκε και με δυο βραβεία στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Κλαρίν. Στο κλίμα της απόλυτης σιωπής που επικρατεί, ενθυμούμενοι στιγμές στιγμές κινηματογράφο του Μελιές ή ακόμα καλύτερα του Griffith, του Murnau και του Fritz Lang, η φωνή του παιδιού σπάει το φάσμα του ήχου και φτάνει στα αυτιά μας αργά και ηδονικά. Σαν λύτρωση.

Ολοκληρώνοντας, να τονίσουμε ότι η ταινία κερδίζει από το επίτευγμα του εγχειρήματος, όπως είπα και στην αρχή. Επίσης κερδίζει και από την εκπληκτική δουλειά του Esteban Sapir πάνω στην εικόνα. Γιατί μπορεί ο ήχος να είναι το απαραίτητο αλατοπίπερο σε μια ταινία, εδώ όμως υπάρχουν φορές που μαγεύεσαι τόσο από την εικόνα που δεν ξέρεις αν θέλεις να ακούς φωνές!

«Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο όλα/ όλα όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό/ αν έχω χάσει τη φωνή μες στ’ αγριόχορτα/ μου απομένει η λέξη»

Βαθμολογία: (8/10)

Νέστορας Πουλάκος

---

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

La Antena. Δηλαδή η κεραία, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διπλό σύμβολο χειραγώγησης του λαού και επανάστασης. Ο Κύριος TV έχει βάλει παντού το χεράκι του στην πόλη και καταφέρνει να κάνει την εταιρεία του κυρίαρχη για τα πάντα, ακόμα και για τη φωνή των ανθρώπων. Κι όλα αυτά καταλήγουν σε μια πόλη χωρίς φωνή! Η ταινία αυτή αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στο μυαλό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Κινηματογραφικά, πρόκειται για μια σύγχρονη ασπρόμαυρη ταινία γυρισμένη σε στυλ βωβού κινηματογράφου με στοιχεία animation και με έντονη μουσική επένδυση, βασισμένη στα έγχορδα (σε αυτό το είδος παίζει σημαντικό ρόλο η μουσική). Τα πλάνα σε πολλές περιπτώσεις θυμίζουν νουαρ, ειδικά στον τρόπο που απεικονίζονται η πόλη και οι ήρωες. Το συναίσθημα εκφράζεται πολύ πιο έντονα κινησιακά και λεκτικά χωρίς τις φωνές και η συγκίνηση έχει κύριο ρόλο στις σημαντικές στιγμές της ταινίας. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Esteban Sapir καταδεικνύει με ποιητικό τρόπο τον καταναλωτισμό, την μαζική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, το μιμητισμό, τον ευησυχασμό και την αστική αντίληψη για τη ζωή. Από την άλλη, δίνει ελπίδα παρουσιάζοντας ανήσυχους και ελεύθερους ανθρώπους, σε μικρή και μεγάλη ηλικία, οι οποίοι σε ένα καθεστώς στέρησης κάθε επιλογής θέλουν να ανακτήσουν τη Φωνή, το λόγο, την επιλογή. Μοναδικό foul στο ολικό αποτέλεσμα η κάπως αφελής χρησιμοποίηση δυνατών συμβόλων όπως η σβάστικα και το άστρο του Δαβίδ. Λοιπόν, πιάστε σήμα στην κεραία! Το ίδιο θα έκαναν κι ο Orson Welles ή ο Fritz Lang...

Δημήτρης Βαρδουλάκης

---

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Οι κάτοικοι της πόλης χωρίς φωνή, στο έτος ΧΧ, αναπαριστούνται πλήρως εξαρτημένοι από τον δικτάτορα – μεγαλοεπιχειρηματία της πόλης, τον Mr TV. Βλέπουν το μοναδικό τηλεοπτικό κανάλι που εκπέμπει από τον σταθμό του, τρέφονται αποκλειστικά με μια μαρκα μπισκότων τα οποία παράγει ο Mr TV, τα "Τρόφιμα TV" και παρακολουθούν από το κανάλι του τα show της μοναδικής γυναίκας που έχει φωνή σε αυτήν την πόλη (αποκαλούμενης και La Voz ή αλλιώς The Voice) και η οποία κρατείται σχεδόν όμηρος από τον Mr TV. Όταν ο Mr TV θα βάλει μπρος ένα σατανικό σχέδιο να υποτάξει πλήρως τους ανθρώπους της πόλης, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας παππούς, το κοριτσάκι τους και ο χωρίς μάτια γιος της La Voz (ο οποίος κρατά μυστικό ότι έχει και αυτός φωνή), θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τον φασίστα επιχειρηματία, καταστρώνοντας και εκτελώντας ένα αντι-σχέδιο.

Ετυμηγορία: Το La Antena είναι όντως ένα κινηματογραφικό αλληγορικό ποίημα. Και η πλοκή της ιστορίας, αλλά και η σκηνοθεσία Esteban Sapir είναι εμπνευσμένη και παραμυθένια. Τα πλάνα, οι γωνίες λήψεις και ένα σωρό άλλα οπτικά στοιχεία και συνδυασμοί, αιφνιδιάζουν πολλές φορές τον θεατή. Σφίζουν πρωτοτυπίας, τόλμης και κρυφών νοημάτων. Η μουσική είναι φοβερή και σε αυτή στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος η ιστορία που μας περιγράφει ο σκηνοθέτης, ελλείψει διαλόγων.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι παλαιού στυλ, στο πνεύμα βωβού κινηματογράφου και είναι καλές χωρίς να παρουσιάζουν όμως κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον ... αλλά έτσι και αλλιώς δεν είναι οι ερμηνείες των ρόλων, ο λόγος για τον οποίο έχει φτιαχτεί αυτή η ταινία.

Βαθμολογία: Δεν χωράει βαθμολογία σε αυτή τη κινηματογραφική αλληγορία. Συστήνεται σε κάθε άτομο που ψάχνεται λίγο παραπάνω, σε σχέση με την πλειοψηφία. Αντενδείκνυται για αυτούς που τους αρέσει μόνο ο κινηματογράφος του Hollywood.

Γιάννης Πεντσερετζίδης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.