Η βαθμολογία που έχει δωθεί στην ταινία μόνο στην πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται. Αν και συγκαταλέγεται σ` αυτές των ειδών φαντασίας, στερείται κάθε έμπνευσης. Μοιάζει με videogame που μεταφέρθηκε στο σινεμά. Ταινίες σαν κι αυτή, που έχουν απήχηση στο εφηβικό κοινό, έχουν κουράσει κι έχουν βγει πάρα πολλές τα τελευταία χρόνια. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να ανακυκλώνονται και να τέρπουν τους οφθαλμούς των εφήβων μέσω των οπτικών εφέ.

Οι Αμερικανοί τό `χουν παρακάνει με τους εθνικιστικούς διαλόγους. Στις περισσότερες ταινίες τους φροντίζουν να μάς υποδεικνύουν πόσο μεγάλη δύναμη έχουν πολιτικά, οικονομικά κτλ..

Επί τούτου ο πρωταγωνιστής σκιαγραφείται άχρωμος και δεν καταφέρνει να πείσει ότι μπήκε στο πετσί του ρόλου ούτε όταν βάζει τα κλάματα. Το υπόλοιπο κάστ αδιάφορο, αφήνει το θεατή ασυγκίνητο.

Ωστόσο, η ταινία βρίθει οπτικών εφέ, αν μπορούμε να της το αναγνωρίσουμε αυτό στα θετικά της.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5

Όσοι ενδιαφέρεστε, διαβάστε την ολοκληρωμένη κριτική μας στο:
https://www.facebook.com/movieheat/posts/304065243074926

Όταν πας προκατειλημμένος και χωρίς όρεξη να δεις ταινία, τότε γράφεις ένα τέτοιο κείμενο. Από τα λίγα remake των τελευταίων ετών που με ενθουσίασαν, κυρίως λόγω του ότι είναι φρέσκο, επίκαιρο και πολύ συναισθηματικό (ίσως και περισσότερο ανθρώπινο από το παλιό).

Και επιτέλους σταματήστε την καραμέλα "Σινεμά του ποπ-κορν" γιατί κουραστήκαμε να βλέπουμε όλο τα ίδια, το cinema ΕΙΝΑΙ pop corn, που είναι το κακό δηλαδή? Ξεχάσαμε τι σημαίνει διασκέδαση?

Τα Reboot δεν έχουν σταματημό το τελευταίο διάστημα, με κάποιες επιτυχίες και κάποιες αποτυχίες. Κάποια καταφέρνουν να σταθούν επάξια δίπλα στον προκάτοχό τους και κάποια άλλα περνούν απαρατήρητα και ξεχνιούνται ενώ αρχικά σκόπευαν για τριλογία. Επιχείρηση "Reboot" λοιπόν και στο Robocop, με ανανεωμένο cast και story και σαφώς πολύ ανώτερα οπτικά εφέ.

Από την αρχή φαίνεται ότι η ταινία έχει μια πιο 2014+ οπτική και ξεκαθαρίζει πως δεν θέλει απλά να δείξει τον Robocop αλλά τον άνθρωπο που κρίβεται πίσω από αυτόν. Δεν γίνεται άλλη μια ταινία με robot και "πάμε για μπαμ μπουμ", αλλά μια εντριβή 1ον στην συνείδηση και τα συναισθήματα του ανθρώπου και 2ον στα πολιτικά ζητήματα και προπαγάνδες μιας χώρας. Ο Joel Kinnaman αποδεικνύεται ικανότατος και αρκετά πρόθυμος και πειστικός ως Alex Murphy, ενώ αξιοσημείωτοι είναι οι Gary Oldman και Michael Keaton στους ρόλους τους. Το κερασάκι στην τούρτα του cast είναι ίσως ο Samuel L. Jackson, ο οποίος βέβαια το παρακάνει λίγο.

Οι ρυθμοί πέφτουν και ανεβαίνουν εκεί που πρέπει, η ταινία είναι "προσγειωμένη" αρκετά και δεν ξεφεύγει με υπερβολές, ενώ είναι εμφανές πως έχουν κρατήσει τα καλά στοιχεία του παλιού και έχουν αλλάξει κάποια πράγματα για να ανανεωθεί και το σενάριο, καθώς θα ήταν κουραστικό να βλέπαμε πάλι τα ίδια. Μοναδικό "μελανό" σημείο ίσως, η "εθνικιστική υπερβολή" (κάποιοι θα το έλεγαν και αμερικανιά) στην τελευταία σκηνή της ταινίας, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει και να τελειώσει ακριβώς πριν από αυτό.

Εν τέλη έχουμε μια καλογυρισμένη περιπέτεια με τις συναισθηματικές και πολιτικές της ανησυχίες που δεν κουράζει καθόλου στο 2ωρο της και σίγουρα αποσκοπεί σε 2η και 3η συνέχεια. Μπορεί λοιπόν το συγκεκριμένο reboot να σταθεί επάξια δίπλα στον προκάτοχό του? Η απάντηση είναι... ναι μπορεί. Τα υπόλοιπα επι της οθόνης.

Βαθμολογία: 3.5/5

Η κριτική του Γιώργου Δαβίτου θα είναι στον αέρα την Πέμπτη το πρωί, μια και υπάρχει διεθνές "εμπάργκο" για τις κριτικές της συγκεκριμένης ταινίας, το οποίο σεβόμαστε.