---

Annie (2014) - Γνωστό και ως: Annie (2014)
Μιούζικαλ | 118' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 2 Απρ 2015 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 6/7/2015 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 6/7/2015 Διανομή: Feelgood Entertainment Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (3.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Οικογένεια, το καλύτερο δώρο. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Η Άννυ είναι ένα από τα πέντε μικρά κορίτσια που φιλοξενούνται από την κακιά κι αλκοολική Κολίν Χάνιγκαν, η οποία τα εκμεταλλεύεται έτσι ώστε να εισπράττει χρήματα από το κράτος. Όταν, όμως, η Άννυ θα συναντήσει τυχαία τον μεγιστάνα της τεχνολογίας και υποψήφιο δήμαρχο της Νέας Υόρκης Γουίλ Στακς, οι ζωές και των δύο θα αλλάξουν ριζικά.

Έχοντας στην παραγωγή μερικά ονόματα «κράχτες» όπως ο μουσικός Jay-Z και ο Γουίλ Σμιθ (ο οποίος αρχικά ήθελε την κόρη του στον πρωταγωνιστικό ρόλο), έχουμε να κάνουμε με ένα δύσκολο εγχείρημα που εξαρχής είναι καταδικασμένο στη σύγκριση, με μηδαμινές πιθανότητες να αναγνωριστεί ως κάτι πέρα από αυτό που δηλώνει ότι είναι: ένα σύγχρονο ριμέικ της κλασικής κι αγαπημένης ταινίας του 1982, με τον υπέροχο Αλμπερτ Φίνεϊ και την ταλαντούχα Αϊλίν Κουίν. Η σημερινή Αννυ, δια χειρός Γουίλ Γκλακ (Εύκολη Κατά Λάθος, Όχι Μόνο Φίλοι), είναι λοιπόν μια μεταφορά της ταινίας αυτής στη σύγχρονη εποχή των social-media, της τεχνολογίας, των smartphone, κάτι που αισθάνεται ο θεατής χωρίς αμφιβολία, αφού οι έντονοι ρυθμοί του φιλμ συμβαδίζουν με αυτούς της καθημερινότητάς μας.

Η μικρή Κουβενζανί Γουάλις επιβεβαιώνει το ταλέντο που ήδη γνωρίζουμε ότι έχει, ενώ ο Τζέιμι Φοξ εκτελεί τον ρόλο του καλογυαλισμένου επιχειρηματία με ασφάλεια. Η Κάμερον Ντίαζ θα μπορούσε να πάρει όλη την ταινία στην πλάτη της, αφού ο ρόλος τής ξεπεσμένης και διεφθαρμένης περσόνας έχει όλα τα φόντα για να τη μεταμορφώσει σε μια διασκεδαστική γκροτέσκ φιγούρα. Παρόλα αυτά, η ίδια αρκείται σε κάποιες γκριμάτσες, ενώ το χορευτικό της σκετς με τον Μπόμπι Καναβάλε περνάει απαρατήρητο. Μουσικά, συναντάμε αρκετά από τα τραγούδια της παράστασης του Μπρόντγουεϊ, τα οποία έχουν προσαρμοστεί από τη Sia και τον Γκρεγκ Κάρστιν, άλλα το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη κρύα σαλάτα από το παρελθόν, χωρίς φρέσκο υλικό. Στις λίγες απολαύσεις της ταινίας είναι το όμορφο σκηνικό μιας σύγχρονης μητρόπολης, της Νέας Υόρκης, αφού όλη η δράση εκτυλίσσεται στους δρόμους της.

Παρόλα αυτά, μιούζικαλ σημαίνει ερμηνευτικές, χορευτικές και φωνητικές ικανότητες, κάτι που περιμένουμε να δούμε από σκηνή σε σκηνή από τους πρωταγωνιστές, οι οποίοι σκουντουφλάνε άχαρα, τραγουδάνε ελάχιστα, ενώ ερμηνευτικά αγγίζουν το όριο του μετρίου. Όλοι τους δείχνουν ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να εκτελέσουν τους ρόλους τους, χωρίς κανένας τους όμως να καταφέρνει να ξεχωρίσει, κάτι που δεν είναι (απαραίτητα) ενοχλητικό, αφού αυτό από μόνο του κρατά σταθερό το ενδιαφέρον του θεατή, ο οποίος παρακολουθεί μια συγχρονισμένη ορχήστρα, η οποία γνωρίζει ήδη ότι οι δυνατότητές της είναι λίγες. Τα 120 λεπτά της ταινίας κυλούν σαν νερό και ενώ κάνει τη «δουλειά της» στο να σε αναζωογονήσει, δεν εκτελεί το χρέος της ως μιούζικαλ: να σου δημιουργήσει την επιθυμία να σηκωθείς και να χορέψεις.

Βαθμολογία: (1.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Πόπη Παπαδοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.