---

Aloft (2014) - Γνωστό και ως: No Llores, Vuela
Δραματική | 112' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.50/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Υπάρχει μια κλισέ παραδοχή. Όταν προέρχεσαι από το χώρο της arthouse κινηματογραφίας, έχεις ακολουθήσει μια βραχεία αλλά ξεκάθαρη και έντονα φεστιβαλική διαδρομή, περνώντας μέσα από το σινεμά των συμβόλων, της καταγγελτικής καταγραφής και της αποδόμησης των ηθών, είναι δύσκολο να εμβαθύνεις στη λογική της «καλώς εννοούμενης» μαζικοποίησης αλλά πολύ εύκολο να υποκύψεις σε μία υποβόσκουσα καλλιτεχνική μεγαλομανία. Στην πρώτη της αγγλόφωνη ταινία η Claudia Llosa (Το Γάλα της Θλίψης, λοιπόν, επιστρατεύει τρεις αξιόλογους ερμηνευτές και άθελα της πέφτει στην παραπάνω παγίδα, με τους τελευταίους να φαντάζουν περισσότερο σοβαροί στο ρόλο τους απ`όσο η ίδια η ταινία το σηκώνει.

Χαμένη ανάμεσα στην «ολίγη» επιστημονική φαντασία και το υπαρξιακό δράμα, η Llosa μοιάζει να προχωράει χωρίς ιδεολογική ή θεματική στόχευση. Εξαντλείται σε «σωσίβια» κλισέ και με το προφανές συνεχώς στην ατμόσφαιρα, δημιουργεί ένα φιλμ που καταγράφει μεν αισθαντικά το χώρο δράσης αλλά στερείται ουσίας. Κινούμενο σε δύο χρόνους, το φιλμ της Περουβιανής δημιουργού, επιχειρεί να ερμηνεύσει τη δύναμη της αγάπης, την αξία της ελευθερίας και την πίστη στον (συν)άνθρωπο. Το κάνει όμως βουβά, υπόγεια, χωρίς συνοχή και κυρίως δίχως συναίσθημα. Η Llosa αποκαλύπτει από νωρίς που το πάει, όμως επικαλείται καταχρηστικά, μία εν προκειμένω απρόσφορη, νοηματική ασάφεια. Δε διαθέτει κανένα σεναριακό μέσο για να κλιμακώσει το ενδιαφέρον, καταφέρνει εντούτοις χάρη στην αφηγηματική της δεξιοτεχνία να ξεγλιστράει με άνεση ανάμεσα στο τίποτα και να μεταπηδά ανώδυνα από το σουρεάλ στο υπαρκτό.

Μπροστά στη θέαση αυτής της ταινίας, το μόνο συναίσθημα που κατακλύζει κάποιον, ιδίως εκείνον που ανήκει στο σινεμά που πρεσβεύει η Llosa, είναι μια έντονη αμηχανία. Αμηχανία απέναντι στην εικόνα μιας δημιουργού που περιστρέφεται χωρίς λόγο γύρω από κενές λέξεις, αρνούμενη να προσφέρει λύσεις. Το Aloft είναι μια ταινία αντιθέσεων, που ακροβατεί επικίνδυνα μεταξύ ξεκάθαρου και ασαφούς, σοβαρού ή αστείου και η οποία παραμένει μέχρι τέλους ένα πνευματικά κενό δημιούργημα, αφηγηματικά στρωτό, καμουφλαρισμένο με ωραίες ερμηνείες και υπέροχα τοπία, στο οποίο αναρωτιέμαι εάν πράγματι πιστεύει η ίδια η δημιουργός του.

Βαθμολογία: (2/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Βασίλης Καγιογλίδης

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.