Η διπλή, ηχηρή, βράβευση στη Μόστρα μια ακόμα πολύ πρόσφατη στην Στοκχόλμη και άλλες που, μάλλον, έπονται φαντάζομαι δεν χαλάνε κανένα εντός Ελλάδος πόσο μάλλον τον σκηνοθέτη-δημιουργό και τους υπόλοιπους συντελεστές του εν λόγω πονήματος. Εξάλλου για πολλά χρόνια την συντριπτική πλειοψηφία των βραβείων στα διάφορα ανά τον Κόσμο φεστιβάλ την τσεπώνονταν οι πάντες πλην Λακεδαιμόνιων, κοινώς και σε αυτό τον τομέα το σύνδρομο της ψωροκώσταινας μας διακατείχε εντάξει, με εξαίρεση που απλά επιβεβαίωνε τον κανόνα ένα όνομα: Theo Angelopoulos. Και το θέμα είναι ότι πολλά από αυτά, τα περισσότερα made in China, επί το πρακτέων αποδεικνύονταν συσκευασίες Δώρου με φανταχτερό περιτύλιγμα αλλά κενές περιεχομένου.  Κατά τα λοιπά αλλά και για να μιλήσουμε για την ταμπακέρα, εν προκειμένω για τα όποια θετικά ή αρνητικά του όλου εγχειρήματος κατά τη ταπεινή μου γνώμη πρόκειται για ένα πυροτέχνημα που κατασκευάσθηκε από κάθε λογής,αταίριαστα και μη, υλικά έχει βραδύκαυστο φυτίλι και ο θόρυβος που κάνει όταν εκρήγνυται είναι περισσότερο αποτελεσματικός παρά εφετζίδικος ακουμπώντας ενδόμυχα στο είναι παρά στο φαίνεσθε των πραγμάτων. Εντάξει, εννοείται πάντα με επιμέρους εξαιρέσεις που βρίθουν σκηνοθετικών ευκολιών όπως π.χ η επιλογή ενός παντελώς αταίριαστου ηλικιακά body double για να οπτικοποιήσουμε με ωμό τρόπο λίγο πριν το φινάλε για μια και μοναδική φορά, γιατί άραγε, την σκληρότητα ενός μεμονωμένου περιστατικού, εν προκειμένω σεξ επί πληρωμή, υποτίθεται, με την συμμετοχή ανήλικου.  Στα συν η εσωτερική, ελεγχόμενη μεν γεμάτη υπόγεια ένταση δε, ερμηνεία του Θέμη Πάνου ενός παιδιού τρόπον τινά του Αμόρε μιας θεατρικής κυψέλης που επί μακρόν γαλούχησε γενιές θεατών στο ακριτικό Πολύγωνο εν αντιθέσει στα πλην συναντάται η εμφανή, και εδώ, απουσία διδασκαλίας των ηθοποιών και κυρίως των λιλιπούτειων πρωταγωνιστών, ένα σύνηθες και άλυτο πρόβλημα στον ελληνικό κινηματογράφο, το ωχ αδελφέ παιδιά είναι αφήστε τα ελεύθερα να αυτοσχεδιάζουν είναι ο εύκολος δρόμος, σύντομος μεν αλλά φευ γεμάτος λακκούβες. Εν κατακλείδι και επειδή ταινίες σαν αυτήν τουλάχιστον δίνουν τροφή για συζήτηση το να κρύβουμε επιμελώς το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι της πόρτας κωλυσιεργούμε μάλλον παρά συμβάλουμε εντέλει στην επίλυση του. Ασχετο,αλλα πολύ όμορφη η κυρία Ρουσινού. Τα ερμηνευτικά της προσόντα δεν μάγεψαν εξίσου, το ομολογώ.