---

Barbara (2012)
Δραματική | 105' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 18 Οκτ 2012 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 03/2013 Διανομή: Seven Films/Σπέντζος Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Γερμανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.21/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ανατολική Γερμανία του 1980. Η γιατρός Μπάρμπαρα παίρνει δυσμενή μετάθεση (δεν αναφέρεται γιατί) από το Βερολίνο σε επαρχιακό νοσοκομείο. Προσπαθώντας να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον και κρατώντας αποστάσεις από όλους, περιμένει την κατάλληλη στιγμή να διαφύγει με τον ερωμένο της, που περνάει συχνά τα σύνορα υπό επαγγελματική ιδιότητα. Το ενδιαφέρον της για τους ασθενείς και ιδιαίτερα για τη νεαρή Στέλλα που περνάει μηνιγγίτιδα και στη συνέχεια μένει έγκυος και η σταδιακή προσέγγισή της με έναν συνάδελφο που αποδεικνύεται ανθρωπιστής, θα επηρεάσουν την ατζέντα της.

Έχοντας δει τα Jerichow και Yella, νομίζω ότι ο Κρίστιαν Πέτζολντ είναι από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις στην σύγχρονη γερμανική φιλμογραφία. Κινείται με άνεση από τον σύγχρονο δραματικό ρεαλισμό μέχρι τον «ρεαλιστικό εξπρεσιονισμό» (Yella), εξάγοντας θαυμαστά την κοινωνική κατάσταση μέσα από το ιδιωτικό πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων. Στα δυο προηγούμενα είχαμε μελέτη των αδιεξόδων μέσα στο καπιταλιστικό όνειρο, εδώ έχουμε μια προσωπική διαφυγή από τη διελκυστίνδα ανάμεσα σε αυτό το όνειρο και τον εφαρμοσμένο σοσιαλισμό εκείνης της εποχής.

Ο Πέτζολντ δεν πέφτει στην παγίδα της λαϊκίστικης δαιμονοποίησης του καθεστώτος. Βεβαίως η καταπίεση, η διαρκής καχυποψία, η μελαγχολία μέσα στην οποία ζουν οι ήρωες είναι δεδομένη, μάλιστα ομάδα της Στάζι κατά καιρούς επισκέπτεται τη Μπάρμπαρα για έλεγχο στον χώρο της, κατά τον οποίο δεν λείπει και εξέταση κόλπου από γυναίκα της οργάνωσης, κάτι που δείχνεται διακριτικά. Από την άλλη, όμως, βλέπουμε ότι χωρίς χρονοτριβή έρχεται από μεγάλη πόλη ειδικός χειρούργος για μια περίπτωση, αν χρειαστεί. Άλλοτε πάλι, ένας κρατικός της υπενθυμίζει ότι είναι σπουδαγμένη γιατρός από το κράτος, χάρη στην εργασία των εργατών. Η Μπάρμπαρα δεν λέει κάτι, αλλά μπορούμε να υποψιαστούμε ότι δεν αντιτίθεται σε αυτή την αλήθεια, η θλίψη της αφορά στην έλλειψη ελευθερίας, όχι της καταναλωτικής ευδαιμονίας. Κάποια άλλη στιγμή, βλέπουμε τον άνθρωπο της Στάζι να μαραζώνει καθώς η γυναίκα του υποφέρει από καρκίνο, με ‘κείνη την έκφραση του κομφορμιστή ανθρωπάκου που κάνει μια δουλειά και που πιέζει τον εαυτό του να πιστεύει ότι είναι σωστή...

Μια σκηνή κλειδί είναι μία συζήτηση που έχει η ηρωίδα με τον ερωμένο φίλο της σε ξενοδοχείο που αυτός διαμένει, σε μια επαγγελματική του επίσκεψη. Της λέει ότι εκεί στον ελεύθερο κόσμο δεν θα χρειάζεται να δουλεύει. Αλλά η Μπάρμπαρα είναι γέννημα θρέμμα της χειραφέτησης και της υπευθυνότητας μέσα στο σοσιαλιστικό καθεστώς και η ιδέα της διακοσμητικής γυναίκας ρίχνει μια άλλη σκιά στο πρόσωπό της.

Με τον συνάδελφό της, η προσέγγιση ξεκινά με την επιφύλαξη, μέχρι να φτάσει σε μια αγάπη που δεν τη θρέφει το πάθος, αλλά η συμπόνια. Μια συμπόνια που μπορεί να φέρει και το πάθος. Το ρομαντικό καφέ που σε ένα αστικό ερωτικό δράμα είναι το πλαίσιο για το φλερτ, εδώ είναι ένα κρεβάτι νοσοκομείου με τη Στέλλα ή άλλον ασθενή ανάμεσά τους, για τον οποίο και οι δυο τους νοιάζονται.

Ο Πέτζολντ παίζει με ημιτόνια και εύγλωττες σιωπές, μέσα από το ευαίσθητο όργανο που αποτελεί η αγαπημένη του ερμηνεύτρια Νίνα Χος, δεν παραλείπει ανεπαίσθητες ριπές από χιούμορ και ο φωτογράφος του, Χανς Φρομ, συνδυάζει τους φθινοπωρινούς τόνους με μια διαύγεια που αφενός συμβάλλει στο θλιμμένο κλίμα, αφετέρου στεφανώνει την ηρωίδα με μια ποίηση που εκείνη επιμελώς κρύβει.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

---

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Το «Barbara» είναι από τις ταινίες που δεν είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες από το σινεφίλ κοινό, καθώς το θέμα της και μόνο είναι αρκετό να ωθήσει κάποιον να την παρακολουθήσει. Το Τείχος του Βερολίνου, αλλά και η κατάσταση την οποία αναγκάστηκαν οι Γερμανοί πολίτες να υπομείνουν όλα αυτά τα χρόνια αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη πληγή της χώρας, που δεν έχει πάψει μέχρι σήμερα ν` αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κι αξιόλογη θεματολογία.

Όντας μια ταινία του Christian Petzold, ενός εκ των τριών δημιουργών του ρεύματος της Σχολής τους Βερολίνου, δεν θα μπορούσε να μην χαρακτηρίζεται από λιγοστούς, απλούς, ευθείς, κοφτούς κι αφαιρετικούς, κατά κύριο λόγο, διαλόγους που παρουσιάζουν όμως κατά διαστήματα μια στοχαστική διάθεση. Προσπαθώντας, παράλληλα, ν` αποτινάξει από την ταινία το χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης σκηνοθετικής άποψης, αποφεύγει να δώσει τον μουντό τόνο εκείνης της εποχής μέσω της εικόνας και του χρώματος της. Τα πλάνα του είναι φωτεινά και η φωτογραφία που χρησιμοποιεί πανέμορφη.

Αντιθέτως, το κλίμα της εποχής αποπειράται, με επιτυχία τολμώ να πω, να το παρουσιάσει μέσω της σιωπής, αλλά και της απόστασης που κρατά η πρωταγωνίστρια από το κοινωνικό σύνολο, αλλά όχι από τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη βοήθειά της. Δείχνοντας ταυτόχρονα τις δυο πτυχές του χαρακτήρα της Barbara, την απομόνωση στην οποία η ίδια επιλέγει να ζήσει και την ανάγκη της να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παρουσιάσει έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αχώνευτος, υπερόπτης ιατρός, αλλά ως κάποιος που έχει καταφύγει στον εαυτό του, γιατί μόνο εκεί αισθάνεται ασφάλεια. Με αυτήν του την επιλογή, πιστεύω δικαιώνεται και για την απονομή της Αργυρής Άρκτου καλύτερης σκηνοθεσίας, καθώς με έναν διαφορετικό, αλλά εξίσου ευθύ τρόπο καταφέρνει να υποβάλει τον θεατή σε μια βαριά ατμόσφαιρα.

Η εξαιρετική ερμηνεία της μούσας του Petzold, Nina Hoss, αλλά και των υπολοίπων ηθοποιών που πλαισιώνουν την ταινία συντελούν στην ανάδειξη των ηρώων και συνεπώς της ίδιας της ιστορίας που είναι βασισμένη στη ψυχολογία αυτών. Αξιέπαινο είναι ότι καταφέρνει να παρουσιάσει το ανθρώπινο και τσακισμένο πρόσωπο ακόμα κι ενός καθάρματος.

Το βασικό αρνητικό στοιχείο της ταινίας, βέβαια, που κατά την προσωπική μου άποψη αρκεί για ν` αντισταθμίσει όλα τα θετικά χαρακτηριστικά της, είναι οι αργοί της ρυθμοί, οι οποίοι σε συνδυασμό με τους μινιμαλιστικούς διαλόγους της μπορούν κάλλιστα να κουράσουν ακόμα κι ένα σινεφίλ κοινό. Η ταινία βρίσκεται στο μεταίχμιο του φυσικού και του επιτηδευμένου κινηματογράφου και γι` αυτό προτείνεται κατά κύριο λόγο στους σινεφίλ της Σχολής του Βερολίνου κι έπειτα στους σινεφίλ του γενικότερου ευρωπαϊκού σινεμά.

Βαθμολογία: (3/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Μαριλένα Ιωάννου

---

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Το θέμα του τείχους του Βερολίνου ήδη αποτελεί ιστορικό γεγονός, ακόμη και αν έλαβε τέλος μόλις πολύ λίγα χρόνια πριν, και μάλιστα είναι γραμμένο στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της Γερμανίας. Ακόμη και σήμερα αποτελεί ζήτημα-ταμπού και πολύ ευαίσθητο για το Γερμανικό έθνος.

Η Barbara (Nina Hoss) είναι μια γυναίκα πονεμένη και κατατρεγμένη λόγω των συμβάντων της εποχής. Παρόλα αυτά έξυπνη, πονηρή, αποφασιστική και δυναμική γυναίκα που αποφασίζει να αφήσει πίσω της τα πάντα για να ζήσει τον έρωτα της μακριά από τη μιζέρια που χαρακτηρίζει τη ζωή της. Στο ιατρικό κέντρο που εργάζεται, αποτυπώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την πολύ ανθρώπινη πλευρά της μέσω της συμπόνιας, της συναδελφικότητας και του αληθινού έρωτα. Στο τέλος, η αγνή ανθρώπινη πλευρά του συναισθηματισμού της την ωθεί στην αυτοθυσία δημιουργώντας ένα πρωτότυπο, μη αναμενόμενο τέλος γεμάτο συγκίνηση και αισιοδοξία.

Δεν θα έλεγα ότι με χάλασε εξολοκλήρου το όλο αργό της υπόθεσης. Αρκεί να έχει στόρι για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον. Οι ερμηνείες και τα πρόσωπα ήταν ειλικρινά κάτι το ξεχωριστό, ο τρόπος που μιλούσαν, που κοιτούσαν ο ένας τον άλλον και ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τις όποιες καταστάσεις μοναδικός! Το κλίμα της ταινίας, επίσης, είναι πάρα πολύ ταιριαστό. Βαρύ και μουντό, σιωπηλό αλλά ελπιδοφόρο και πολύ μπερδεμένο για τους ανθρώπους της περιόδου εκείνη. Μεταφέρεται άψογα στο κοινό είτε γνωρίζει για τα γεγονότα του τείχους είτε όχι. Είναι όλο γυρισμένο σε τοπία που αντιπροσωπεύουν την αυστηρή γερμανική φύση αλλά με πολύ όμορφο τρόπο και αρκετά μελαγχολικό θα έλεγε κανείς.

Δεν έχω σκοπό να αποδώσω το υποφαινόμενο μεγαλείο της ταινίας αποκλειστικά στον Christian Petzold, καθότι στην αρχή η ασαφήνεια, η αστάθεια και η πολύ αργή ταχύτητα των εξελίξεων (όχι ότι υπήρχαν) με έκαναν να βαρεθώ πολύ. Το ενδιαφέρον μου δημιουργήθηκε μόνο μετά από ένα σημείο. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν ενδιαφέρουσα, τελικά, η ταινία. Ήταν και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.