---

Baaria (2009)
Εποχής | 150'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 29 Ιουλ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 9/11/2010 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Ιταλικά - Σικελικά - Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.18/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: 50 χρόνια έρωτες, όνειρα και προσδοκίες στην πόλη του ανέμου. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Βέβαια ο Giuseppe Tornatore είναι ούτως ή άλλως ένας σκηνοθέτης την αναπόλησης του παρελθόντος αλλά η γιγάντια, για Ιταλία, παραγωγή (γύρω στα 28 εκ δολάρια), που δηλώνει μια πιο στοχευμένη πρόθεση να πει κάτι μεγάλο καθώς και η ίδια στροφή του Bellocchio (με το πρόσφατο Vincere) με κάνει να αναρωτιέμαι αν οι παλιοί Ιταλοί στρέφονται ενστικτωδώς στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα, τότε που ακόμη η ζωή ήταν πλήρης ιδεών και συναισθημάτων, ως αντίδραση στην τωρινή βαρβαρότητα της εποχής Μπερλουσκόνι. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Εν πάση περιπτώσει η ταινία είναι πριν απ όλα και πάνω απ`όλα μια φαντασμαγορία της αναπαράστασης μια εποχής, ένας θρίαμβος της εικόνας με εκπληκτική καλλιτεχνική επιμέλεια και με αποταμιευμένα μέσα στην κινηματογράφηση, τα διδάγματα μεγάλων σκηνοθετών. Η φελινική και παζολινική πλαστικότητα, ο φελινικός ρεμβασμός, το βάθος πεδίου του Ουέλς, τα ατραξιόν του Αιζενστάϊν, η κίνηση της κάμερας του Γιαντσό, η μουσικότητα των ρακόρ του Οφίλς κ.λπ. Το ύφος που υιοθετεί, ενώ ενέχει το μεγαλόπνοο της όπερας, διαμορφώνεται πάνω στην ελαφράδα της οπερέτας κι ενώ υπαινίσσεται μια ταβιανική σκέψη, έχει σε πρώτο πλάνο την ηθογραφία και τον ποιητικό ρεαλισμό. Οι ήρωες (άψογες ρεαλιστικές ερμηνείες) δεν ενσωματώνουν το ιστορικό δράμα όπως εκείνοι του «1900» του Bertolucci, είναι περισσότερο πηδάλια, «κέρσορες», για να ξεδιπλωθεί η ιστορία μιας κοινωνίας (σε κωμόπολη της Σικελίας) από τα 30ς μέχρι περίπου τα 60ς: Ο φασισμός, ο πόλεμος, η μεταπολεμική κατάσταση, οι κομουνιστικοί αγώνες, η μοντέρνα εποχή.

Αυτό που φρενάρει το έργο να καταφέρει να φτάσει τον ανεβασμένο πήχη, είναι η δομή που διάλεξε ο Tornatore, σε σχέση και με την μεγάλη διάρκεια. Επέλεξε δηλαδή να αφηγηθεί, τεμαχίζοντας την πλοκή σε μικρά στιγμιότυπα που δεν σχετίζονται άμεσα το ένα από το άλλο και δημιουργούν απλά μια ιστορική συνέχεια. Αν αυτό γίνεται κάποιες φορές κουραστικό ακόμα και σε μια ταινία 109 λεπτών όπως το The Time That Remains του Elia Suleiman, είναι σίγουρα προβληματικό σε μια ταινία 150 λεπτών, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει καμία δραματουργική κλιμάκωση και όλα περνούν στην ίδια ένταση από την αρχή έως το τέλος. Βέβαια, για το τέλος ο πονηρός Tornatore επιστρατεύει το κόλπο της «μελοδραματικής επιστροφής» που χρησιμοποίησε και στο «Σινεμά ο Παράδεισος» (1. ο ήρωας που πετυχαίνει το τριπλό χτύπημα της πέτρας και 2. ξανά το παλιό πιτσιρίκι που περιδιαβαίνει, ποιητική αδεία, στην στραπατσαρισμένη από τον πολιτισμό πόλη του) και ως ένα βαθμό το πετυχαίνει. Αλλά από το όλο εντυπωσιακό εγχείρημα λείπει το δραματικό βάρος που μάλλον περιφέρεται ως άρωμα μόνο μέσα από την ευφυή μουσική επένδυση του Μορικόνε.

Σίγουρα αξίζει να το δει κανείς για την ομορφιά των εικόνων, για την εξαιρετική κινηματογραφία.

Βαθμολογία: (3/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Χάρης Καλογερόπουλος

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.