---

La Passion de Jeanne d`Arc (1928) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ζαν Ντ` Αρκ - Γνωστό και ως: Το Πάθος της Ζαν ντ` Αρκ The Passion of Joan of Arc
Ιστορική | 110' |
	Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Βωβή
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.66/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Ο Δανός Καρλ Ντράγιερ χρησιμοποιεί το ιστορικό γεγονός της δίκης της Ιωάννας της Λωραίνης, ως το χρονικό πλαίσιο της ταινίας του. Όμως,προσωπικά νομίζω πώς αυτό για το οποίο ενδιαφέρεται πρωτίστως δεν είναι τόσο το να παρουσιάσει το χρονικό της δίκης (αυτό το κάνει πολύ περισσότερο ο Ρομπέρ Μπρεσσόν στην δική του εκδοχή «Η Δίκη της Ζαν Ντ` Αρκ», το 1962), όσο το να επικεντρωθεί στο πάθος της ηρωίδας: το πάθος ως προσωπική δοκιμασία σώματος και ψυχής.

Το γεγονός ότι «Το πάθος της Ιωάννας της Λωραίνης» δεν είναι ομιλούσα ταινία, καθιστά περισσότερο φανερούς του τρόπους που ο κινηματογράφος μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα, να μεταφέρει μια ψυχική διάθεση και να μεταδώσει ένα νόημα χωρίς την χρήση πολλών διαλόγων. Η ταινία έχει μείνει στην ιστορία για την επαναστατική (σε σύγκριση με τα έως τότε δεδομένα του κινηματογράφου) χρήση των κοντινών πλάνων. Αυτό όμως δε ήταν απλώς ένα τεχνικό επίτευγμα, αλλά κάτι παραπάνω. Επειδή..

Σινεμά δεν είναι μόνο η πλοκή.

- Τα κοντινά πλάνα, που κυριαρχούν στην ταινία, και το καδράρισμα των προσώπων, που είναι συναισθηματικό, αναδεικνύουν με καθοριστικό τρόπο τις εκφράσεις των προσώπων και αποκαλύπτουν όλες τις αποχρώσεις και τις διακυμάνσεις της δοκιμασίας της ηρωίδας. Καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας περνάμε από το ένα κοντινό πλάνο στο άλλο –τα μακρινά πλάνα είναι ελάχιστα- τείνουμε να ξεχάσουμε τον χώρο γύρα από τα πρόσωπα. Γιατί ο χώρος όπου πραγματοποιείται η δίκη της ηρωίδας δεν είναι τόσο σημαντικός. Το κρίσιμο γεγονός είναι η προσωπική δοκιμασία της Ιωάννας της Λωραίνης και ο τρόπος που αυτή εκφράζεται στο πρόσωπό της και αφήνει το κινηματογραφικό της στίγμα στην ταινία.

- Τα (περιορισμένα στον αριθμό) μεσαία ή μακρινά πλάνα, ο Dreyer τα διαχειρίζεται επίσης σαν κοντινά. Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί ουδέτερο φόντο αλλά και χώρους χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση της προοπτικής. Έτσι, καταργώντας την προοπτική, καταργείται το βάθος του χώρου και όλο το ενδιαφέρον και η προσοχή μας περιορίζεται σε πρώτο πλάνο, δηλαδή ξανά στα πρόσωπα των ηρώων. Ο Ντράγιερ θέλει να έρθουμε κοντά στην ηρωίδα, να την πλησιάσουμε σε απόσταση αναπνοής, να νιώσουμε (όχι απλώς να καταλάβουμε) το ίδιο το Πάθος της, την ελπίδα και την απελπισία της, την στροφή και την αποστροφή, την απόγνωση και την ειλικρίνειά της.

- Καταργώντας το βάθος του χώρου, δηλαδή την τρίτη του διάσταση, ο Ντράγιερ ενεργοποιεί μια τέταρτη και μια πέμπτη διάσταση: εκείνη του εσωτερικού χρόνου και εκείνη του πνεύματος. Η ένταση με την οποία βιώνει η ηρωίδα την δοκιμασία της, διαστέλλει και την ίδια την διάρκεια της δοκιμασίας μέσα της, δηλαδή στον ψυχισμό της. Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό: μια στιγμή μεγάλης προσμονής ή μεγάλης αγωνίας μοιάζει ατέλειωτη μέσα μας. Το ίδιο κάνει και ο Ντράγιερ με κινηματογραφικά μοναδικό τρόπο. Εμφανίζει αυτή την εσωτερική διάρκεια και δόνηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας. Έτσι, στο πρόσωπό της ηρωίδας (που βρίσκεται συνεχώς μπροστά μας με τα κοντινά πλάνα) συμπυκνώνεται με τον πιο οξύ και κρίσιμο τρόπο, όχι μόνο η σωματική αλλά και η πνευματική δοκιμασία.

Ο Ντράγιερ λοιπόν στρέφεται στο πάθος της ηρωίδας και χρησιμοποιεί τα κοντινά πλάνα, την προσεκτική επιλογή του φόντου, το μοντάζ, για να δημιουργήσει την κινηματογραφική ατμόσφαιρα εκείνη που θα αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο την συναισθηματική δοκιμασία της Ιωάννας της Λωραίνης.

Βαθμολογία: (5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Γιώργος Παυλίδης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.