---

Sherlock Holmes (2009)
Περιπέτεια | 128' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 14 Ιαν 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/4/2010 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.17/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Το έγκλημα θα πληρώσει. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Μην αναζητήσετε ούτε τον Guy Ritchie σε αυτό το έργο, ούτε τον Σέρλοκ Χολμς που ξέρατε. Για το πρώτο κρατάμε κάποιες αρνητικές επιφυλάξεις, αφού το Χόλιγουντ κατεύνασε την ορμητικότητα του, αλλά για το δεύτερο θα ήθελα να εκφράσω μια περίεργη, ως πρώτη ανάγνωση, άποψη. Ο ασταμάτητος Χολμς του Ritchie είναι πιο κοντά στο πνεύμα των βιβλίων του Doyle. Είναι αντισυμβατικός, ημιπαράφρον, ένας χαρακτήρας που κινείται παράλληλα κι όχι μέσα στην κοινωνία. Το φλεγματικό στον ήρωα είναι κατασκεύασμα του παλιού Χόλιγουντ, που επέμενε να βλέπει τις περιπέτειες του μέσα από το πρίσμα του καθαρού καλού και του αντίστοιχου κακού.

Η ταινία βρίθει από δράση, έχει καλή για περιπέτεια μουσική, έχει άρτια ανασύσταση εποχής, έναν Jude Law όπως τον θέλαμε κι έναν Downey Jr. απλά αεικίνητο. Είναι ένα ευπρεπέστατο πακέτο διασκέδασης. Όμως, η δράση έχει καθαρά Τζέιμς Μποντ νοοτροπία, σε αντιδιαστολή με το σκοτεινό κλίμα του έργου, κι αυτό κρατάει τις ποιοτικές του προσδοκίες στα όρια του μέσου μπλοκ-μπάστερ. Και σαν μπλοκ-μπάστερ έχει ροή, έχει ένα σενάριο που εκμεταλλεύεται τις απόλυτα επιτρεπτές ευκολίες για να μην εκνευρίζει, κρύβει έναν κόμικ χαρακτήρα προερχόμενο από την πιο κοντινή επιρροή του (από το κόμικ του Lionel Wingram) και η υπόσχεση του φινάλε για άμεσο σίκουελ δεν θα χαλάσει κανέναν. Δεν θα βρείτε τον Χολμς που ίσως αναζητούσατε, αλλά μια ευπαρουσίαστη ταινία δράσης που ξεκουράζει και διασκεδάζει. Δεν βρίσκω κάτι κακό σε αυτό...

Βαθμολογία: (2.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως είχα πολλούς μήνες να δω μια ταινία που να με διασκεδάσει τόσο πολύ. Γιατί ξεκινάω με αυτή την αναφορά; Για να τονίσω ότι η νέα ταινία του Ritchie έχει κατά κύριο λόγο αυτόν τον σκοπό, να μας ψυχαγωγήσει και να μας διασκεδάσει. Αν θέλετε την γνώμη μου, το πετυχαίνει στο έπακρο. Εμπνευσμένος από τα βιβλία του Sir Arthur Conan Doyle, μεταφέρει μια εκμοντερνισμένη οπτική εκδοχή του ήρωα ιδιωτικού ντετέκτιβ που αγαπήθηκε από γενιές ολόκληρες, συνδυασμένη με τα comic στοιχεία των καιρών μας. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως χάρη σε αυτά οι νέες γεννιές γνωρίζουν τον Holmes.

Όσοι λοιπόν γνωρίζουν τον Holmes κυρίως μέσω της εικονογραφημένης εκδοχής του Lionel Wingram, θα έρθουν αντιμέτωποι με μια ταινία έτοιμη να ικανοποιήσει τα γούστα και τις εικόνες που είχαν στο μυαλό τους, ως προς το οπτικό τουλάχιστον κομμάτι. Όσοι πάλι είναι γνώστες του μέσω των κλασικών μυθιστορημάτων του Doyle, ίσως να ξενιστούν ως έναν βαθμό όμως σίγουρα, θα καταφέρουν να το χωνέψουν. Για να είμαστε άλλωστε απόλυτα ειλικρινείς, όσο κι αν η εικόνα παραπέμπει στα σύγχρονα μέσα, ως φιγούρα ο Holmes του Ritchie, είναι πολύ πιο κοντά με εκείνον που περιγράφει ο Doyle στις ιστορίες του, παρά με εκείνον που κατά καιρούς έχουμε δει στην μικρή και στην μεγάλη οθόνη.

Ο Ritchie, έπειτα από μεγάλο διάστημα όπου τα επαγγελματικά του βήματα μας έφεραν σε σημείο απελπισίας, επιστρέφει δυναμικά με μια ταινία που εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον χαρακτήρισαν όλα αυτά τα χρόνια ως δημιουργό αλλά, και που έκαναν μεγάλη μερίδα του κοινού να τον αγαπήσει. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, η ταινία σε βάζει κατευθείαν στο θέμα χωρίς περιστροφές, η δράση καταιγιστική αν και με μοντέρνες επιρροές, το κλίμα σκοτεινό και μυστηριώδες και η αναπαράσταση της Βικτωριανής Αγγλίας της ανάπτυξης και της εξέλιξης είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.

Αν κάτι όμως είναι εντυπωσιακά έξυπνο, αυτό είναι το σενάριο της ταινίας. Ευφάνταστοι κι ευρηματικοί διάλογοι, με ευφυία και χιούμορ. Η λογική του Holmes σε αφήνει άφωνο και η επίλυση των περίπλοκων γρίφων της υπόθεσης μοιάζει τόσο έξυπνη, περίπλοκη αλλά και κατανοητή συνάμα όταν έρχεται η ώρα των εξηγήσεων που πραγματικά εύχεσαι να είχες την ίδια ευστροφία με αυτή του ήρωα. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την ενδιαφέρουσα, έως κι εξαιρετική θα τολμούσα να πω, συνυφασμένη με το είδος της περιπέτειας, μουσική του Zimmer, προσφέρουν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα.

Ό,τι και να πω για τον Robert Downey Jr. θα είναι απλά πολύ λίγο. Ο άνθρωπος αυτός έχει ένα μοναδικό ταλέντο που παρά τις κραιπάλες στην προσωπική του ζωή, δεν το έχει αφήσει να αλλοιωθεί, πολύ περισσότερο να καταστραφεί. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να πει πως με τα χρόνια το εξελίξε πηγαίνοντάς το ένα βήμα παρακάτω. Πιο ώριμος ίσως από ποτέ, ερμηνεύει με ιδιαιτερότητα έναν ακόμα αντισυμαβτικό και παράξενο χαρακτήρα που μπορεί να λειτουργεί προς όφελος του κοινωνικού συστήματος όμως, δεν το κάνει για να το εξυπηρετήσει αλλά, για να βάλει το μυαλό του στην διαδικασία του παιχνιδιού.

Αυτό που ίσως ποτέ μου να μην περίμενα να πω είναι πως, εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία του Jude Law, κάτι το οποίο δεν φροντίζει συχνά να συμβαίνει. Η παρουσία του ως Dr. Watson είναι μετρημένη και απολαυστική και σε μαζί με τον Downey, συνθέτουν το απόλυτο δίδυμο. Η Rachel McAdams είναι μια όντως γοητευτικότατη παρουσία, άξια να παρασύρει τον μεγάλο Holmes στον ιστό της ενώ ο Mark Strong για μια ακόμη φορά στην καριέρα του είναι συνεπής στα καθήκοντα που καλείται να φέρει εις πέρας.

Συνολικά πρόκειται για μια άρτια ταινία από όποια οπτική σκοπιά κι αν την δεις. Η μουσική είναι νευρώδης και περιπετειώδης, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπέρ του δέοντος ρεαλιστικά, οι ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους δύο κεντρικούς ήρωες, εξαιρετικές. Γενικά είναι μια ταινία που όσο και να μην το θες, θα σε κάνει να διασκεδάσεις, θα σε ψυχαγωγήσει και θα σε γοητεύσει με τους κεντρικούς της χαρακτήρες και την μοναδικότητα με την οποία απεικονίζονται. Το φινάλε αφήνει υπόσχεση για ένα sequel που δεν θ`αργήσει και προσωπικά, αναμένω την στιγμή αυτή με ενδιαφέρον και κάποια αγωνία.

Βαθμολογία: (8/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

---

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Σκηνοθεσία
Πάνω που αναρωτιόμασταν τι θα απογίνει με την περίπτωσή του καθώς τελευταία καλή ταινία που παρέδωσε ήταν το Snatch (2000) πριν σχεδόν μία δεκαετία, ο Guy Ritchie επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο, αρχικά με το πολύ καλό RocknRolla (2008) και βεβαίως με την παρούσα που ακολούθησε. Ακολουθώντας την μόδα του Χόλυγουντ να δίνει πνοή σε ξεχασμένους ήρωες, είτε χαρακτήρες βιβλίων είτε κόμικ, ο Ritchie τολμά και παρουσιάζει έναν όχι και τόσο political correct Χολμς, έναν Χολμς πολύ κοντά στα γραπτά του sir Arthur Conan Doyle χωρίς βεβαίως να λείπουν οι απαραίτητες υπερβολές - προσταγές των καιρών μας. Η σκηνοθεσία είναι γοργή και στα σημεία που είναι εν δυνάμει μπερδεμένη μία σκηνή, ο Ritchie μπαίνει στον κόπο και αναλύει την παραμικρή λεπτομέρεια με αφηγηματικό τρόπο (βλέπε ανάλυση Χόλμς πριν την ανταπόδωση των χτυπημάτων στο μποξ κτλ), γεγονός που ίσως κουράσει τους θεατές έχοντες διπύρηνους επεξεργαστές κρυμμένους στο κεφάλι. Οι διάλογοι είναι κωμικοί, γρήγοροι και αρκετές φορές δεν θα ακολουθήσουν το μυστήριο που κρύβεται στο σενάριο. Η φωτογραφία είναι αλάνθαστη και καλοδουλεμένη χαρίζοντάς μας αρκετά σκοτεινά σκηνικά ενώ η μουσική επένδυση ακολούθει την δράση όπου χρειαστεί είτε μεγεθύνοντας την αγωνία είτε ηρεμώντας τα νεύρα.

Ερμηνείες
Το κακό πρόβατο του Χόλυγουντ έχει πάρει πολύ σοβαρά την επιστροφή του. Ο Robert Downey Jr., λίγους μήνες πριν τον δούμε ως Iron Man και πάλι, περπατά σε γνώριμα μονοπάτια. Ο αλκοολικός Holmes με πειραματισμούς κοκαΐνης και αναλγητικών δεν θα κουράσει καθόλου τον ηθοποιό ο οποίος θα δώσει τα ρέστα του σε μία καταπληκτική ερμηνεία και εμφάνιση. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε, με μεγάλες δόσεις σιγουριάς, ότι ο Downey κρατάει την ταινία μόνος του και την πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά από την εγκλωβισμένη, σε αρκετά σημεία, σκηνοθεσία του Ritchie.

Σύμμαχος και πιστός σύντροφος του Holmes, ήταν και είναι ο γιατρός Watson ο οποίος ερμηνεύεται από τον Jude Law. Κάθε καλή αμερικανική ταινία έχει δόσεις δράματος και ρομάντζου, και αυτό το κομμάτι καλείται να υπερασπίσει ο Law. Αλήθεια είναι, πως του στέρει αρκετά από αυτό που πιθανόν θα μπορούσε να προσφέρει στο σύνολο καθώς ο ρόλος του στενεύει όσον αφόρα την πραγματική ροή της παρούσης. Εξαιρετικές οι σκηνές με τον Downey οι οποίες θα παράγουν τεράστιες ποσότητες γέλιων.

Άξια αναφοράς η γλυκιά Rachel McAdams ως Irene Adler που χρειαζόταν 2-3 πινελιές θηλυκότητας παραπάνω ενώ ο Mark Strong ως ο κακός Λόρδος Blackwood θα προκαλέσει τρόμο μέχρι περίπου να φανερωθούν οι "γήινες" και πραγματικές επιδιώξεις του χαρακτήρα του.

Εν κατακλείδι

Sherlock Holmes? Ένας ήρωας που όλοι γνωρίζουν και θαυμάζουν, ένας ήρωας που έλυνε σταυρόλεξα για πρωινό και μυστήρια για κυρίως γεύμα. Ο Ritchie "πειράζει" και μαγειρεύει λίγο το μυστήριο, δίδοντας έμφαση κυρίως στην δράση και την ταχύτητα χωρίς όμως να μετατρέπει το σύνολο, ευτυχώς, σε κάτι το ευτελές και το εύπεπτο. Σίγουρα θα μπορούσε η παρούσα να είναι πολύ καλύτερη` σίγουρα όμως και πολύ χειρότερη. Αξίζει σίγουρα την προσοχή σας για την εκπληκτική ερμηνεία του Robert Downey Jr. αλλά και τις καλογυρισμένες σκηνές της.

Για βιβλιοφάγους και μασονοπνίχτρες, για νεαρούς που γουστάρουν την δράση και για μεγαλύτερους που αναζητούν δύο ευχάριστες ώρες, τίποτα λιγότερο από 7/10 για ένα τίμιο σύνολο το οποίο θα μας αναγκάσει να δούμε και την δεύτερη συνέχεια που θα ακολουθήσει στο μέλλον - κοντά στο πρόσφατο 7,7/10 του ΙMDb.

Βαθμολογία: (7/10)

Δημήτρης `YpNoS` Παπαγεωργίου

---

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Let me entertain you φαίνεται να φώναζε ο Guy Ritchieκατα τη διάρκεια των γυρισμάτων του πολυαναμενόμενου μπλοκ-μπάστερ, με έναν Robert Downey Jr. να βάζει φωτιά στον σοβαρό και μετρημένο χαρακτήρα του Σέρλοκ Χόλμς, έτσι όπως τον έχουμε στο μυαλό μας, μέσα από τις ιστορίες του Sir Arthur Conan Doyle κι έναν Jude Law να σιγοντάρει σ`ένα διασκεδαστικό δίδυμο, που στην ουσία κρατάει την ταινία μακριά από το να είναι απλά αδιάφορη.

Το γλυκό έδεσε, παρόλο που τα συστατικά δεν ήταν ακριβώς τα ζητούμενα, στην παλιά και δοκιμασμένη χολιγουντιανή συνταγή, που προστάζει ποπ κορν και κόλα στο χέρι. Ο Σέρλοκ Χόλμς θα μπορούσε να αποτελέσει τον φετινό Τζακ Σπάρροου από τους Πειρατές της Καραϊβικής, έναν εκκεντρικό χαρακτήρα, έξω από τα συνηθισμένα και κόντρα στους κανόνες, με την ατάκα πάντα έτοιμη για χρήση.

Ο Guy Ritchie είναι σαφώς παρόν στα χαρακτηριστικά voice over του, την επιλογή σκηνών από την underground πλευρά του Λονδίνου και την υποβολή μιας πιο ροκ-ποπ διάθεσης, σε ένα κλασσικό κομμάτι της αστυνομικής λογοτεχνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε του λέξη δεν μύριζε Village Pictures. Είναι γνωστό ότι οι σκηνοθέτες-δημιουργοί κάνουν πολλές φορές μικρά διαλείμματα, μέχρι την επόμενη έκπληξη. We need you to surprise us, Richie...

Βαθμολογία: (3/5)

Ειρήνη Ασημένου

---

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Δεν ξέρω αν προτιμάτε έναν Sherlock Holmes μοναχικό, ήρεμο και πνευματώδη ή έναν Holmes ημίτρελο, δραστήριο με σούπερ κοιλιακούς, αυτό που ξέρω είναι πως όποια εκδοχή και αν προτιμάτε η ταινία του Guy Ritchie δεν θα σας αφήσει παραπονεμένους. Ο Guy Ritchie μπορεί να είναι διαφορετικός απ`ότι τον έχουμε συνηθίσει, αποδεικνύει όμως πως γνωρίζει τη συνταγή του Χόλιγουντ. Έχει έναν αβανταδόρικο χαρακτήρα, μια ωραία γυναίκα, το μεταφυσικό-θρησκευτικό στοιχείο που σίγουρα πουλάει και φυσικά μια γερή δόση περιπέτειας και σασπένς. Προσθέτοντας και τη δική του πινελιά, καταφέρνει να μας χαρίσει μια αγνή κινηματογραφική διασκέδαση.

Παρόλο, όμως, που κανέναν δε θα χαλάσει, είναι δύσκολο να ικανοποιήσει και πλήρως. Η δράση δεν ξεφεύγει ούτε στιγμή από τα χολιγουντιανά πρότυπα και το σασπένς μετά από ένα σημείο καταλήγει σε κοινότυπο κλισέ. Εντάξει, ποτέ δεν αποποιήθηκε τον τίτλο του μπλοκ-μπάστερ κι ως τέτοιο είναι, αν όχι απόλυτα σίγουρα, σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένο. Μην περιμένετε λοιπόν καμιά ταινιάρα, να περιμένετε όμως 128 διασκεδαστικά λεπτά.

Βαθμολογία: (2.5/10)

Σοφία Γουργουλιάνη

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.