Με την κλινικη ψυχροτητα του Haneke,τον κυνισμο του Trier και μια ειρωνια που τσακιζει κοκαλα,αλλα ταυτοχρονα προκαλει αλλεπαλληλους γελωτες στο θεατη,ο Ounpuu δημιουργει εναν κοσμο ιλαροτραγικων καταστασεων.Η χιλιοπερπατημενη προβληματικη της μοναξιας και αλλοτριωσης στις συγχρονες αστικες μεγαλουπολεις συνανταται κι εδω και παρολο που εχουμε δει πιο ακριβεις προσεγγισεις της,ωστοσο ο "Φθινοπωρινος Κυκλος" παταει γερα στα ποδια του και διατηρει τη δικη του ταυτοτητα,ακομα κι αν αυτη αποτελει μιξη σκηνοθετικων μεθοδων που αποτελουν σταθερη αξια και ταυτοτητα αλλων δημιουργων.
citizenswt