---

Fugitive Pieces (2007) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Συντρίμμια Ψυχής
Εποχής | 104' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 26 Μαρ 2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/05/2009 Διανομή: Audio Visual Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Ελληνικά - Εβραϊκά - Γερμανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (5.85/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η καρδιά δεν ξεχνά ποτέ.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Προσπαθώ να ανατρέξω στις πρόσφατες κινηματογραφικές μου μνήμες για να θυμηθώ μια ταινία σοβαρής κοπής τόσο αδιάφορη. Αν και η λέξη που ταιριάζει καλύτερα στο πόνημα του καναδού σκηνοθέτη είναι το άσκοπη. Ο σκηνοθέτης, που το 1999 με είχε εντυπωσιάσει με τις "Πέντε Αισθήσεις", είναι παντελώς εκτός τόπου και χρόνου σε μια ιστορία που υποτίθεται ότι στηρίζεται σε μια απολιθωμένη παιδική ανάμνηση-τραύμα, αλλά μάλλον καταφέρνει να τραυματίσει δύο ώρες από την ζωή μας...

Τι αλήθεια να πεις για μια ταινία που δεν λέει τίποτα; Ας προσπαθήσουμε! Το σκηνοθετικό ύφος του Podeswa δεν έχει σχέση με τις σινεφιλικές του αναζητήσεις των 1990 (βάλτε στην λίστα και την "Έκλειψη"), αλλά θυμίζει έντονα το επίσης καναδέζικο κατρακύλισμα του Atom Egoyan στο Αραράτ. Μια απλότητα για την απλότητα, χωρίς βαθειά νοηματική, χωρίς σεναριακή εξέλιξη και κάτι τρομερά σημαντικό: κανείς όχι μόνο δεν αγωνιά για το φινάλε, αλλά η ταινία είναι προγεγραμμένη να μην έχει κανένα φινάλε. Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι τίτλοι τέλους είναι μονάχα ένα ξύπνημα από τον λήθαργο. Γιατί δεν του βάζω μηδέν; Γιατί συνυπολογίζω πως δεν είναι μια ταινία σκουπίδι, απλά μια καλλιτεχνική αποτυχία. Και μια ακόμα σκέψη: Η Θέμις Μπαζάκα, σε μια σύντομη εμφάνιση, καταφέρνει με άνεση την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας. Επίδαυρο έχουμε, σενάρια που θα βρούμε...

Βαθμολογία: (0.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Μια ταινία για το βάρος της απώλειας. Και τον αντίκτυπο των τραυματικών ουλών του παρελθόντος πάνω μας. Πρόκειται για την εικονοποίηση του μυθιστορήματος της Anne Michaels. Και μάλλον η κινηματογράφηση, παρά τις καλαίσθητες εικόνες, έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αφού η λογοτεχνία μονοπωλεί τις εντυπώσεις αλλά και τον φιλμικό χρόνο (voice over). Και όλα αυτά ντυμένα με το εκπληκτικό μουσικό score του Νίκου Κυπουργού.

Σε πρώτο πλάνο παρακολουθούμε τη ζωή του Jakob (Stephen Dillane). Ενός Εβραιόπουλου που τα παιδικά τραύματα απ` το ολοκαύτωμα τον ακολουθούν σε όλη του τη ζωή. Έχοντας παρακολουθήσει μπρος στα μάτια του τη δολοφονία των γονιών και την απαγωγή της αδερφής του. Ένας Έλληνας αρχαιολόγος, ο φιλεύσπλαχνος Athos (Rade Serbedzija), θα τον μαζέψει κάτω από δύο φύλα μουσαμά όπου και κρύβεται. Και από κει και ύστερα θα συμβιώσουν μαζί, αρχικά στην Ελλάδα και έπειτα στον Καναδά, μέχρι το πέρας της ζωής του τελευταίου. Ο Jakob δεν παύει στιγμή να ελπίζει για την αδερφή του, μια ελπίδα που σημαίνει και την καταδίκη του. Μια καταδίκη που ταυτίζεται με την απόλυτη άρνηση για ζωή, αφού ο Jakob κλείνεται στη μοναχικότητά του, αναπνέοντας μόνο για ένα χάδι απ`τα φαντάσματα του παρελθόντος. Τέλος, με ευδιάκριτη την επιρροή απ`τον πνευματικό του πατέρα τον Atho, Ο Jakob θα γίνει ένας μεγάλος συγγραφέας, ένας σπουδαίος άνθρωπος, και με τη βοήθεια της αγάπης, που προσωποποιεί η Michaela, θα μεταστρέψει τις αυτοκαταστροφικές εμμονές του, σε πηγή δημιουργίας! Η ιστορία επαναλαμβάνεται, σαν ρόδα που γυρνάει στην αιωνιότητα, καθώς ο Jakob αναλαμβάνει ρόλο "κηδεμόνα" για το καταπιεσμένο παιδί(Ben) της διπλανής πόρτας.

Η ταινία ξεδιπλώνεται με ένα πολύωρο voice over, που επισφραγίζει την αδυναμία της κινηματογραφικής αφήγησης να ακολουθήσει τη λογοτεχνική. Όχι, σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα κάδρα του Jeremy Podeswa ως αδιάφορα. Αντιθέτως, ενέχουν μια υπέρογκα καλαίσθητη όψη, αφήνουν μια ποιητική απόχρωση και προσπαθούν ικανοποιητικά να αφηγηθούν μια ιστορία που πηγαινοέρχεται στο χωροχρόνο. Όμως ως υπόσταση, και θα ήταν δύσκολο, αδυνατούν να ακολουθήσουν την ιστορία. Ακόμα και έτσι, η ποίηση (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) της Anne Michaels, στέκει επαρκής για να βουλιάξει τον θεατή στον συναισθηματικό κόσμο του Jakob. Σε μια οδυνηρή ιστορία απώλειας. Όπου οι μνήμες του παρελθόντος στοιχειώνουν το παρόν, και καταδικάζουν το μέλλον στην πιο βαριά τιμωρία: την Μνήμη. Η αυτοκαταστροφή και η λύτρωση μοιάζουν να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Περιμένουν από εσένα να διαλέξεις. Να αφουγκραστείς τους μύχιους φόβους σου, και να αγκαλιάσεις συνολικά την οδύνη και την αγάπη ως ένα. Ίσως αυτό αρκεί, για να ξορκίσεις τα στοιχειά του μυαλού σου και να απελευθερωθείς απ`τις αλυσίδες του συντριπτικού σκότους.

Αν όμως κρατήσεις μια απόσταση απ`το συναισθηματικό υπόβαθρο της ταινίας, δεν είναι δα και εύκολο, θα διαπιστώσεις πως φυσάει από πολλές μπάντες για το Fugitive Pieces. Κατά πρώτον, η ιστορική διάσταση (Β`Παγκόσμιος αλλά και τα ύστερα χρόνια) αποδίδεται με αδικαιολόγητη αδυναμία και απλοϊκότητα. Και δε μιλάω για παραποίηση, αλλά για αποκλειστική χρήση σύμφωνα με τις (πιεστικές) βουλές της δραματουργίας. Επίσης, θα μπορούσαμε εύκολα να διακρίνουμε ορισμένες "στημένες" σκηνές, που επιστρατεύονται για δημαγωγικούς σκοπούς. Που αν ξεπεράσεις το πρώτο επίπεδο της επιφάνειας, θα διαπιστώσεις ένα χαοτικό κενό. Και τέλος θα ήθελα να μου λύσετε την εξής απορία: Ποιος ο λόγος οι ήρωες να μιλούν μισά Ελληνικά, μισά Αγγλικά μέσα στον ίδιο διάλογο; (Γιατί πέραν του αρχικού σταδίου της εκμάθησης της γλώσσας δε βλέπω κάποια άλλη αιτία).

Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε τις αρκετά καλές ερμηνείες στο σύνολο τους. Που αποδίδουν μια ανθρώπινη ματιά στους ήρωες. Μια εξαγνιστική ματιά για εμάς τους ίδιους, ως θεατές. Ενώ ευδιάκριτο είναι ότι ο κάθε ρόλος αποτελεί την παραγόμενη συνιστώσα της οικογένειας, του κοινωνικού περιβάλλοντος και του ιστορικού γίγνεσθαι της εποχής του. Τέλος, δε θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τις σπαραξικάρδιες μελωδίες του Νίκου Κυπουργού.

Βαθμολογία: (7/10)

Γιώργος Ευθυμίου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.