---

Death Proof (2007) - Γνωστό και ως: Grindhouse: Death Proof
Θρίλερ | 113' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 26 Ιουλ 2007 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/11/2007 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.31/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Αυτές οι 8 γυναίκες πρόκειται να συναντήσουν 1 διαβολικό άντρα! - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Double Bill Ιδού το νέο τρομοκρατικό χτύπημα του ντελιριακού ντουέτου Robert Rodriguez (Sin City) και Quentin Tarantino (Kill Bill) – δύο ταινίες στη συσκευασία της μιας. Μια ξέφρενη ωδή στο gore, (s)exploitation, trashy σινεμά των 60s-70s, όπως παιζόταν σε μεταμεσονύχτιες προβολές, σε κακοδιατηρημένες (sic) αίθουσες και περίπου απαράδεκτες συνθήκες προβολής (κομμένες σκηνές, χαμένες μπομπίνες, κόκκος που βγάζει μάτι στην εικόνα και συναφείς «χασάπηηη γράματαα!!!» καταστάσεις). Στο Planet Terror του Rodriguez η Rose McGowan είναι η Cherry Darling, μια go-go dancer (και ΟΧΙ στρήπερ) στην οποία την πέφτει μια αγέλη ζόμπι παίρνοντας για μεζέ το ένα της πόδι. Το άτυχο συμβάν δεν την εμποδίζει όμως από το να αντιμετωπίσει αυτό το υπό εξάπλωση κακό, με συμμάχους ένα τσούρμο αναξιοπαθούντες παρείσακτους, παρότι πίσω απΑόλα κρύβεται ο στρατός, εκπροσωπούμενος από τον ίδιο τον Bruce Willis σε ένα cameo – outtake λες, από το Sin City. Κι αφού έχουν ήδη προηγηθεί ή παρεμβληθεί τρελά trashιάρικα fake trailers από τη γνωστή σαβουροπαρέα Rob Zombie, Eli Roth και Edgar Wright, δες το μανουριάρικο Death Proοof της αυτού cool εξοχότητος Quentin. Με τον Stuntman Mike (Kurt Russell) να ορμάει σε ζόρικα όσο και clueless γκομενάκια με το θανάσιμα vintage πριπρί του (Dodge Challenger του 1970, ίδιο μΑ αυτό του cult classic Vanishing Point -1971), ώσπου να πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα από μια παρέα σκληρών κοριτσιών (Rosario Dawson, Tracie Thoms, and Zoe Bell) που του δίνει ένα αξέχαστο μάθημα.

So Bad it`s Good H grindhouse αισθητική δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε η επιτομή της 7ης τέχνης, κάτι που γίνεται άμεσα κατανοητό, σχεδόν από τα... αποδυτήρια. Εδώ παίζει pulp σενάριο, με καραγκαγκάν ατάκες από το πουθενά, γκροτέσκ οπτικές φρικαλεότητες που παλαντζάρουν επικίνδυνα μεταξύ φαιδρότητας και καθαρής αηδίας. Τα πάντα είναι στυλ, πόζα, παντρεμένα με την πανταχού παρούσα ατμόσφαιρα, ότι τα πάντα είναι συνειδητή πλάκα, αφού ούτε το budget, ούτε οι φιλοδοξίες περισσεύουν. Κι όμως, από τη μια ο Rodriguez δείχνει να ελέγχει πλήρως το υλικό του, κερδίζοντας παράλληλα κάθε ευκαιρία να μπολιάσει με ανόθευτο αισθησιασμό την παρουσία της Rose McGowan η οποία τον δικαιώνει απόλυτα ως επιλογή. Η ταινία κυλά γοργά, απροσποίητα, με έναν φαταλισμό απέναντι στο genre που υπηρετεί κι αναμενόμενο tribute στο oeuvre των George Romero και Roger Corman. Δεν υπάρχει απογείωση, όμως το φιλμικό του εγχείιρημα μετά βίας πατάει στη γη. Αντίθετα, ο Tarantino, αφού αναστήσει άλλον ένα tough cookie ερμηνευτή (o Kurt Russell την τελευταία στιγμή γέμισε τα παούτσια του Mickey Rourke που ακόμη αρνείται να αποκαλύψει τι τσάκασε κι εγκατέλειψε το project), αναδεικνύει την απόλυτη action heroine Rosario Dawson και κλείνει και τα...δυο μάτια στο Duel του Spielberg. Ακατάσχετη λογοδιάρροια, φρενήρης σκηνοθεσία στις δυο superb σκηνές καταδίωξης, απόλυτη συνέπεια στην αναπαραγωγή ενός grindhouse flick, κάτι που δεν επιτυγχάνεται σε μια-δυο σκηνές στην περίπτωση του Planet Terror.

Somebody didn`t get the joke Παρά τα χορταστικά (κοντά 200) λεπτά απενοχοποιημένου fun, το αμερικάνικο κοινό δεν τσίμπησε το δέλεαρ. Ο Harvey Weinstein δεν έχει συνέλθει ακόμη από το shock. Πως γίνεται να μας τα έχει πάρει χοντρά και εις διπλούν με την (αχρείαστη, μεταξύ μας) Kill Bill διλογία και τώρα να προσφέρει ένα τόσο χορταστικό combo στη μισή τιμή και να μην περπατάει καθόλου; Υπάρχει μια προφανής απάντηση και μια σχεδόν αδιόρατη απάντηση. Το Grindhouse είναι ήδη νεκρό, λειτούργησε ως μια σινεφιλική αντίδραση σε μια συγκεκριμένη εποχή αμφισβήτησης, όταν το ανεξάρτητο σινεμά είχε περιεχόμενο ως έννοια. Υπάρχει και η άλλη, η χειρότερη εκδοχή βέβαια. Το κοινό προτιμά το σκουπίδι του καλά καμουφλαρισμένο, με έναν Nicolas Cage ασούμε να προσπαθεί με κάθε σοβαρότητα να υποστηρίξει το ανθυποδείνα καλοπρομοταρισμένο παλτό (βλ. Ghost Rider) που λανσάρει το studio με άπασα τιμή, παρά να βλέπει τον ίδιο τον Nic να περνά για ένα δευτερόλεπτο ως Φου Μαν Τσου από τα καρέ της chic –κουρελαρίας που λέγεται Death Proof. Γιατί το πολύ το in your face δούλεμα το βαριέται και το κορόιδο δηλαδή...

Βαθμολογία
Planet Terror - (5.5/10)


Death Proof - (5/10)

Τάκης Γκαρής

---

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Grindhouse : Death Proof

Η αλήθεια είναι ότι το γράφω για πολλοστή φορά, αλλά ποια άλλη εισαγωγή θα μπορούσα να κάνω σε soundtrack για ταινία του Tarantino: ο Quentin πέρα από ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους σκηνοθέτες, είναι και ένας έξοχος dj των ταινιών του, που τόσο καιρό κατάφερνε να φτιάχνει ετερόκλητες συλλογές και να σέρνει κομμάτια και καλλιτέχνες από την ανυποληψία των λίγων και μυημένων στις cult μουσικές, στη δόξα του μεγάλου κοινού και της αναγνώρισης. «Μέχρι πρότινος ήξερε να φτιάχνει και καλές ταινίες», θα σκέφτεται τώρα όμως ο Τάκης, αν κρίνω από την βαθμολογία του στο δεύτερο μισό της σύμπραξης Tarantino- Rodriguez. Σωστό και αυτό. Δεν θέλω να πω το ίδιο και για τα soundtrack, αλλά σίγουρα το Planet Terror δεν συγκαταλέγεται ούτε στα καλύτερα του είδους, ούτε υπερπηδά τον πήχη που έχει θέσει ο ίδιος ο Quentin στον εαυτό του και στα ost που μας έχει δώσει στο παρελθόν…

Και εξηγούμαι : στο Planet Terror θα βρείτε όλα τα συστατικά της επιτυχίας των παλαιοτέρων score του σύγχρονου Αμερικανού μάγου. Τουτέστιν θα βρείτε τη southern/pulp γόμωση του Planet Terror, αυτούσιο κομμάτι παρμένο από την ταινία με την Rose McGowan και τον Kurt Russell, ατμοσφαιρικά περάσματα με μυστηριακή αισθητική και «άγνωστους» καλλιτέχνες σε ενδιαφέρουσες, «ξεχασμένες» στιγμές. Εν κατακλείδι σε μια πρώτη ακρόαση, φαινομενικά το Death Proof έχει όλα τα φόντα να στρογγυλοκαθίσει στην δισκοθήκη σας παρέα με το Pulp Fiction, τα Kill Bill, το Jackie Brown κτλ. Γιατί όμως είμαι τόσο μουδιασμένος;

Γιατί παρόλο που ο Quentin άνοιξε τον μεγάλο «τσελεμεντέ» των επιτυχιών του και προσέθεσε στην κατσαρόλα του Death Proof, όλα τα σωστά συστατικά του παρελθόντος, πρέπει να έκανε ένα μεγάλο λάθος στον χρόνο ψησίματος. Το Death Proof μοιάζει τόσο βιαστικό και ασύνδετο, που πραγματικά απορώ πως προήλθε από ένα μέτρ του είδους. Ειδικά όταν ο Rodriguez μας παρέδωσε ένα τέτοιο διαμάντι (όπως μπορεί να θυμάστε από την κριτική της προηγούμενης βδομάδας), έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεκτικός γιατί οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Δεν λέω το κομμάτι των T Rex, του Joe Text και σαφέστατα των The Coasters σου υπενθυμίζουν ότι αυτό που γεύεσαι θα έπρεπε να είναι κάτι το εξαιρετικό, αν είχε τη σωστή περιποίηση και προσοχή από τον μάγειρα. Και εγώ ο ίδιος ενοχλούμαι που πρέπει να γράψω αυτά τα πράγματα, αλλά όταν σε ένα δίσκο σαράντα λεπτών και δεκαέξι κομματιών δεν συναντάς παρά μόνο δύο τρεις στιγμές που να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον, σίγουρα μιλάμε για ένα άνισο αποτέλεσμα, με καταστρεπτικές συνέπειες τόσο για την επένδυση της ταινίας, όσο και για το value for money της αγοράς του συγκεκριμένου score. Στα αρνητικά του soundtrack επίσης συγκαταλέγεται η πολύ μικρή διάρκεια όλων των κομματιών του και η παρουσία πολλών κατατονικών στιγμών που ρίχνουν το επίπεδο του ενδιαφέροντος ακόμα περισσότερο.

Ίσως αν δεν είχα ακούσει το Planet Terror μια βδομάδα πριν να μην ήμουν τόσο απογοητευμένος. Ίσως πάλι αν το cd δεν έφερε την υπογραφή του Quentin να μην ήμουν τόσο αυστηρός. Αλλά από την άλλη, από τους κορυφαίους οφείλουμε να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις. Αναρωτιέμαι : όταν άκουσε την Rose στο soundtrack του φίλου του, δεν δελεάστηκε από το αποτέλεσμα; Ένα ανάλογο κομμάτι και στο Death Proof σίγουρα θα ανέβαζε κατά πολύ τον μέσο όρο. Μέτριο, άνοστο, άνισο. Απογοήτευση.

Βαθμολογία: (6.5/10)

Track Listing: 1. The Last Race - Jack Nitzsche / 2. Baby, It`s You - Smith / 3. Paranoia Prima - Ennio Morricone / 4. Planning & Scheming - Eli Roth & Michael Bacall / 5. Jeepster - T Rex / 6. Stuntman Mike - Rose McGowan & Kurt Russell / 7. Staggolee - Pacific Gas & Electric / 8. The Love You Save (May Be Your Own) - Joe Tex / 9. Good Love, Bad Love - Eddie Floyd / 10. Down In Mexico - The Coasters / 11. Hold Tight - Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich / 12. Sally and Jack (From the Motion Picture Blow Out) - Pino Donaggio / 13. It`s So Easy - Willy DeVille / 14. Whatever-However - Tracie Thoms & Zoe Bell / 15. Riot In Thunder Alley - Eddie Beram / 16. Chick Habit - April March

Λουκιανός Κοροβέσης (CineSound)

---

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Αν και δύσκολα αποφεύγεις τον cineρμό ότι για κάποιο λόγο Κάτι –σαν 17 γεμάτα λεπτά μεγαλύτερο σε καθαρή διάρκεια, χωρίς καμιά παραπάνω αλλαγή σε πλοκή και τελικό αποτέλεσμα. Απέλπιδα προσπάθεια ρεφαρίσματος από τον double bill φαλιμέντο του Grindhouse, που αν οι Weinsteins είχαν δράμι μυαλό θα έπρεπε να επιχαίρουν της εισπρακτικής του αποτυχίας και να αμολήσουν απελέκητο το υποπροϊόν τους σε μεταμεσονύχτιες προβολές όπου γης. Όσο και να χτυπιέται, ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος Quentin δεν είναι Godard, κι άλλο τόσο το Death Proof είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι De Palma γεννιέσαι- δε γίνεσαι. Συνονθύλευμα υπερθετικών πλάνων με αχταρμάδικους self-important διαλόγους, ένα εντελώς Duel car-chase μαζί με άσφαιρα σεξουαλικά υπονοούμενα, με το συμπέρασμά μου να είναι ένα και να μην παίρνει επιπλέον αναβολή: Θέλουμε πίσω τον ρεβιζιονιστή Tarantino του Pulp Fiction - όχι άλλο απροκάλυπτο pulp στα μούτρα μας. Έτερον (άποψη) – εκάτερον (πόζα).

Βαθμολογία: (5/10)

Τάκης Γκαρής (ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ!)

---

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007 - 13:15

Τελικά αυτός ο Ταραντίνο αγαπάει τις γυναίκες ή απλά τις εκμεταλεύεται; Με το Death Proof, παραμένει πιστός στις κινηματογραφικές του αξίες, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα δείτε καμία ομοιότητα με τα προηγούμενα Pulp Fiction, Reservoir Dogs κ.λ.π. Η καινούρια του ταινία έρχεται ως το πρώτο μισό μέρος του Grindhouse με το δεύτερο μισό Planet Terror να αναμένεται από το φίλο και συνεργατή του, Robert Rodriguez ( Sin City). Δεν υπάρχει καμία δυσκολία στους χαρακτήρες του Tarantino εδώ, εξ άλλου είναι επίτηδες φτιαγμένοι μονοδιάστατοι, σαν διαφημιστικά spot. Αλλού έγκειται η κινηματογραφική αξία του φιλμ. Το Death Proof είναι πολύ καλά σχεδιασμένο και εκτελεσμένο και υπηρετεί πολύ εύστοχα αυτό που θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης του. Ένα tribute στο exploitation σινεμά της δεκαετίας του ’60 ,’70 και μέχρι τα μέσα του ’80. Το exploitation σινεμά περιλαμβάει σεξ, βία και μια γενική πρόκληση προς κάθε είδους αισθητικής της εποχής (και αισθητικής γενικώς). Είναι σινεμά περιθωριακό, έχει ρεπερτόριο από hardcore πορνό και snuff movies μέχρι σπαγγέτι γουέστερν και χαρακτηρίζεται από δημοσιογράφους της εποχής ως «σκουπίδια». Grindhouse είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα σινεμά που προβάλλουν τέτοιου είδους ταινίες εκείνη την εποχή.

Στα της ταινίας, ο Kurt Russell είναι ένας stunt man που τριγυρνά στο Τέξας με το death poof αμάξι του ψάχνοντας για θύματα. Στο πρώτο μισό της ταινίας βρίσκει τα θύματά του σε μια τετραμελή παρέα γυναικών που ήδη έχει παρακολουθήσει από πριν αλλά τις «ψαρεύει» φαινομενικά σε ένα κλασσικό αμερικάνικο bar. Το δεύτερο μισό μας υποψιάζει πως θα είναι διαφορετικό από την αρχή καθώς ξεκινά ασπρόμαυρο. Ο Stuntman Mike εντοπίζει καινούρια γυναικοπαρέα σε ένα πάρκινγκ. Αυτή όμως η παρέα είναι διαφορετική από τις άλλες. Είναι πιο cool και γενικά οι κοπέλες «δεν μασάνε». Με λίγα λόγια είναι σαν να μας κλείνει το μάτι ο Ταραντίνο και να λέει «Kurt διάλεξες να τα βάλεις με λάθος παρέα... και θα το πληρώσεις...».

Οι γυναίκες στο Death Proof είναι ανεξάρτητες, τολμηρές και ακομπλεξάριστες. Γυναίκες που στην εποχή μας, όλες οι άλλες θέλουν να τους μοιάσουν και οι άντρες θέλουν να τς κυκλοφορούν. (Δεν αναφέρομαι στο τι κάνουν αυτές οι γυναίκες στις σκηνές δράσης, αλλά στην ψυχολογία και τη συμπεριφορά τους). Η ταινία δίνει νέα διάσταση στο τι θεωρείται «γυναικεία κουβέντα» με ένα φοβερά διασκεδαστικό για τα γυναικεία και αποκαλυπτικό για τα αντρικά μάτια τρόπο. Η ταινία αποκαλύπτει στο αντρικό κοινό ό,τι ξέρουμε χρόνια τώρα κορίτσια..! Και μάλιστα τους τα «λέει» και ο Ταραντίνο, που πως να το κάνουμε, αυτόν ξέρουνε αυτόν εμπιστεύονται!! Υπάρχει καλύτερο;!

Τελικά δεν ξέρω αν ο Tarantino αγαπάει τις γυναίκες ή απλά τις εκμεταλλεύεται, ξέρω πάντως ότι υπάρχει κάτι στο να βλέπεις τρεις γυναίκες να κάνουν έναν άντρα να φτύνει τι γάλα της μάνας του που μου γαργαλάει το στομάχι.

Κλαίρη Βικτωράτου

---

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007 - 15:40

Παλαίμαχος κασκαντέρ κυνηγάει με το Αλεξιθάνατο αμάξι του νεαρές και ζωηρές υπάρξεις, με σκοπό να τις στείλει μια ώρα αρχύτερα στα θυμαράκια. Για να καταλήξω στο παραπάνω ``βαθυστόχαστο`` συμπέρασμα, έπρεπε να περάσω σχεδόν δυο ώρες μπροστά σε μια οθόνη σινεμά, καταριόντας την ώρα και τη στιγμή που είχα τη φαεινή ιδέα να κόψω εισιτήριο για την νέα ταινία του παιδιού (πες μεσήλικα καλύτερα) θαύματος του αμερικανικού κινηματογράφου.

Μη με παρεξηγείτε, κι εγώ fan του Tarantino είμαι. Κι εγώ έχω περάσει, όπως κι εσείς, ατελείωτες ώρες στα σινεμά, μένοντας με το στόμα ανοικτό μπροστά σε κάθε κινηματογραφικό κατόρθωμα του ``παιδιού`` που λέγαμε παραπάνω. Και το τελευταίο πράγμα που περίμενα να μου συμβεί σε ταινία του ήταν να ζήσω τον εφιάλτη του κριτικού κινηματογράφου (μακριά από μας)! Δηλαδή να αναρωτιέμαι επί 2 ώρες το ``τι θέλει να πει ο ποιητής``. Γιατί το συγκεκριμένο ερώτημα που βασάνισε γενιές κι γενιές σινεφίλ, είναι λογικό, έως κι επιβεβλημένο, να μας κατατρέχει σε μια ταινία του Tarkovsky, του Kieslowski, του Aronofsky βρε παιδί, αλλά όταν πρόκειται για Tarantino, κλάφτα Χαράλαμπε!

Πήγα που λέτε μες την όρεξη για να δω γνήσιο και αυθεντικό σινεμά, ξεκίνησε η ταινία, περίμενα εγώ, λέω κάτι θα συμβεί, δεν μπορεί. Περνάει το πρώτο μισάωρο, μέσα σε ακατάσχετο μπλα-μπλα και μηδενική δράση και εμένα ν’ αναρωτιέμαι μήπως πάει στραβά ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Ξαφνικά από το ΄΄με πήρε ο ύπνος κι έγειρα``, ο φίλτατος Quentin μας το γυρνάει σε Ωτοστόπ του τρόμου με τον αειθαλή Kurt σε νέες περιπέτειες. Όπως λέμε Rutger Hauer (ΘΕΟΣ), καμία σχέση! Ο χαβαλές δεν κράτησε για πολύ, γιατί μετά από λίγο κρασί, λίγο αίμα κι το …αγόρι μου Κερτ να τρέχει με τον Κιτ σαν άλλος ιππότης της ασφάλτου, ξανάρθαν τα χασμουρητά.

Η cameo αλά Χίτσκοκ εμφάνιση του Quentin , τα inside jokes και οι παραπομπές (aka εξώφυλλα περιοδικών με την Μαρία Αντουανέτα της πρώην αγαπημένης του Sofia Coppola σε σούπερ μάρκετ της συμφοράς) και τα ``φιλικά`` περάσματα (aka ο αγνώριστος Bruce Willis) δεν έσωσαν την κατάσταση.

Γιατί πάντα έτσι συμβαίνει με το θεμελιακό αυτό ερώτημα του ``τι θέλει να πει ο ποιητής``. Πας ορεξάτος, κάνεις υπομονή, καταριέσαι τον εαυτό σου και την ανικανότητά σου να ``διαβάζεις`` τις δεύτερες και τρίτες μη σου πω σκέψεις του καλλιτέχνη και στο τέλος φτάνεις στο σημείο που όχι μόνο δε σ’ ενδιαφέρει το ``τι θέλει να πει ο ποιητής``, αλλά ούτε πότε θα τελειώσει το ρημάδι το ``ποίημα`` να πάμε σπίτια μας βρε παιδιά! Γιατί, πολύ απλά, σ’ έχει πάρει ο ύπνος! Συμπέρασμα, ξεχνάμε ότι αυτό το αχαρακτήριστο κατασκεύασμα υπήρξε ποτέ ταινία του Tarantino, πάμε μια βόλτα σε κάποιο σιντάδικο για να ``χτυπήσουμε`` το soundtrack που όλο και κάτι λέει και τέλος, βάζουμε στο DVD το KILL BILL (το 2 πάντα, μην ξεχνιόμαστε), για να θυμηθούμε τις παλιές, καλές εποχές.

Οδηγία προς ναυτιλλόμενους: Μέχρι να ξανάρθουν οι εν λόγω εποχές, ``χτυπάμε`` κι έναν –όφσκι, για να εξασκηθούμε στο γνωστό ερώτημα, μήπως και μας ξαναχρειαστεί. Διότι άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη, και δη του Tarantino!

Εύα Σούλτη

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.