Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
- Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 9 Μαΐου 2006
Μαγικά χαρτάκια, τέλος! > Τελευταία αγωνιστική των προκριματικών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου και το Ιράν, σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου, αντιμετωπίζει εντός έδρας το φιλόδοξο Μπαχρέιν, που θέλει να του κόψει τον δρόμο για τα στάδια της Γερμανίας. Στο εθνικό στάδιο της πρωτεύουσας Τεχεράνης 100.000 άνδρες έχουν δημιουργήσει εκρηκτικό κλίμα φανατισμού, προσπαθώντας να εμψυχώσουν τους παίκτες του εθνικού τους συγκροτήματος. Ανάμεσα τους όμως και μια χούφτα κοπέλες, επιχειρούν να σπάσουν τον αυστηρό κώδικα της απαγόρευσης και να περάσουν στις κερκίδες, προκειμένου να παρακολουθήσουν το τόσο ενδιαφέρον παιχνίδι…
Γκολ και φύγαμε για τελικό! > Για ακόμη μια φορά το ποδόσφαιρο, το “όπιο των λαών”, το άθλημα που οδηγεί τον φίλαθλο κόσμο σε ακραίες εκδηλώσεις λατρείας και πάθους, στέκεται προκλητικά αγέρωχο στο επίκεντρο των εξελίξεων, προκειμένου να αποκαλύψει σε ολόκληρο τον κόσμο, τις θεαματικές αντιθέσεις που επικρατούν ακόμη και σήμερα, τον 21ο αιώνα, σε μια υποτιθέμενα προκομμένη, αλλά ταυτόχρονα βουτηγμένη στον άκρατο φονταμενταλισμό, γωνιά του πλανήτη. Εκεί που οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να βηματίσουν καν στο πλευρό ενός άντρα, εκεί που η απόδοση του κορανίου μοιράζει με υπερβολική ανισότητα τα δικαιώματα ανάμεσα στα δύο φύλα, εκεί που τα θεάματα, σαν τον κινηματογράφο, την μουσική συναυλία ή το γήπεδο, είναι προνόμια μόνον όσων φορούν παντελόνια. Και όχι όσων σαν σύγχρονες Καλλιπάτειρες, κρύβουν επιμελώς το φύλο τους πίσω από αυτά…
Τζαφάρ ανάβασις > Ο περίφημος Πέρσης δημιουργός Jafar Panahi, που πρωτογνωρίσαμε με το σκληρό μα πολύ κοντά στην πραγματικότητα που επικρατεί στην πατρίδα του, Dayereh, μέσα από ένα φιλμ που δίχως άλλο χαρακτηρίζεται σαν κωμικό, αποκαλύπτει την απόλυτη τραγωδία, του να είναι κανείς ανελεύθερος να γευτεί ακόμη και τις πιο απλές χαρές της ζωής. Και αν ρισκάρει, να τον περιμένει βαρύς ο πέλεκυς του μουσουλμανικού νόμου. Χρησιμοποιώντας, ως συνήθως, ερασιτέχνες ηθοποιούς για να αποδώσει με περίσσιο ρεαλισμό τις εικόνες του, ο Panahi αφήνει να διαφανεί ένα σαφές ελπιδοφόρο και αισιόδοξο μήνυμα που στέλνει η νεολαία για ένα καλύτερο και πιο ισορροπημένο κοινωνικά αύριο, στην συμπαθή και τόσο κοντινή μας ιστορικά χώρα.
Δεν αντέχεται το 50-50 > Δυστυχώς για τον ίδιο ακόμη και αν επέλεξε στην θεματική του μια πανηγυρική στιγμή για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, την πρόκριση της εθνικής ομάδας της χώρας στα τελικά του Μουντιάλ της Γερμανίας, εντούτοις ούτε τώρα ο συμπαθής Πέρσης – έστω και σαν κάτοχος μια ολάκερης Αρκούδας της Berlinale - θα καταφέρει να γευτεί την ικανοποίηση της προβολής ενός φιλμ του, στις σκοτεινές αίθουσες της πατρίδας του. Μοναδική παρηγοριά που του έχει απομείνει, κατόπιν της ολοκληρωτικής λογοκρισίας του έργου του, είναι να την προβάλλει σε όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, ευαισθητοποιώντας ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη για τα όσα άδικα συμβαίνουν εκεί. Και που με απλοχεριά μέσω της ευγενικής μελαγχολίας του Offside (= ο κανόνας που κάνει το ποδόσφαιρο να ξεχωρίσει σαν άθλημα από όλα τα άλλα, αλλά που συνάμα υποδεικνύει εκείνον τον παίκτη που βρίσκεται έξω από το νόμιμο πεδίο δράσης) μοιράζεται μαζί με όλους εμάς, τους πολιτισμένους, που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο, αυτό της ισοτητοπέδωσης!
Βαθμολογία: 




(6/10)
Γιώργος Ζερβόπουλος