---

Branded (2012)
Επιστημονικής Φαντασίας | 106' |
	Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση: n/a (<3 ψήφοι)
- Υπότιτλος: Σπάσε τον κώδικα. Πάρε πίσω το μυαλό σου. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα με αυτή την ταινία, τα οποία παρόλα αυτά επισκιάζονται (;) από τα πάρα πολλά και πολύ έντονα μηνύματα που θέλει να περάσει. Πρόκειται για την υπερκαταναλωτική μανία που διακατέχει την καθεμία ανθρώπινη μονάδα και επηρεάζεται από το επιθετικό και βασανιστικό για την ψυχολογία μάρκετινγκ των πολυεθνικών εταιρειών, το οποίο όμως ενσωματώνει στον εγκέφαλο του καταναλωτή την πεποίθηση ότι δε μπορεί να ζήσει χωρίς το προϊόν και μόνο με αυτό θα είναι ευτυχισμένος (και όλα αυτά υπό την άλλη πεποίθηση του «πίστευε και μη ερεύνα»).

Τόσα πολλά τα λάθη σε αυτό το κινηματογραφικό εγχείρημα τα οποία αν ήταν σωστά το εγχείρημα θα ήταν άψογο σε σύνολο και όχι κατά μέρη. Πρώτα απ’ όλα η ταινία πραγματεύεται υπερβολικά πολλά θέματα και για να κατανοήσει κάποιος το νόημα όλων πρέπει να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στην ταινία πράγμα το οποίο είναι ανέφικτο λόγω παραμέτρων που σε κάνουν να τη βαριέσαι σε πολλά σημεία που όμως μπορεί να είναι σημαντικά. Η αξία της πρωτοτυπίας του σεναρίου έγκειται στο ότι είναι τόσο αληθές που δύσκολα θα έπειθε μεγάλο κοινό να το παρακολουθήσει (οι άνθρωποι έχουμε το φυσικό σνομπισμό που μας επιβάλλει να αγνοούμε τις καμπούρες-λάθη μας και να θεωρούμε πως ό, τι κάνουμε το κάνουμε ορθά).

Στην καρδιά της Μόσχας της πόλης που κατάφερε στιγμιαία να εφαρμόσει το απόλυτο ιδεολογικό φιάσκο όλων των εποχών διαδραματίζονται τα γεγονότα της ταινίας. Η ίδια η κοροϊδία μπροστά στα μάτια μας (και είναι ωραία κοροϊδία, ξυπνήστε)! Βάσει σεναρίου όλα (ως προς την συγκεκριμένη ταινία, πάντα) πηγάζουν από τον άνθρωπο τον οποίο ενεπνεύσθη και πλάσαρε το μάρκετινγκ. Τον Βλαντιμίρ Λένιν. Χτύπημα κάτω από τη μέση προς όλα τα κολοσσιαία brand-trends του σύγχρονου αιώνα (και λίγο παραπέρα) πολιτική και κοινωνικο-οικονομική προπαγάνδα, πλύση εγκεφάλου και ηλιθιότητα που οφείλεται σε ανατομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου μέσου ανθρώπου (τα γνωστά ερεθίσματα που μέσω των χημικών αντιδράσεων του εγκεφάλου και όχι μόνο προσανατολίζουν τον άνθρωπο στην μη εκούσια λήψη αποφάσεων).

Από σκηνοθετικής άποψης μιλάμε για μεγάλη πατάτα. Σενάριο, πλοκή μούφα. Ερμηνείες μη δυναμικές (δε με εντυπωσίασε καθόλου ούτε ο Ed Stoppard, ούτε η Leelee Sobiesky ούτε καν ο Max von Sydow). Φωτογραφία αξιοπρόσεκτη (σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα κάτι κάνει). Το ζουμί είναι στο νόημα της ταινίας (δε μπορώ με κανέναν τρόπο να το αναλύσω έστω και αυτό που εγώ προσωπικά αντιλαμβάνομαι παρακολουθώντας την ταινία, είναι εντελώς υποκειμενικό το πώς ο καθένας θα αντιληφθεί «τι θέλει να πει ο ποιητής»).

Εν κατακλείδι, την ταινία αξίζει πάρα πολύ να τη δείτε μόνο αν σας ενδιαφέρει να προβληματιστείτε πολύ (και είναι ο λόγος της πολύ γενναιόδωρης βαθμολογίας που της βάζω).

Βαθμολογία: (3/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Φίλιππος Γαβριηλίδης

---

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ο Misha, ένας νεαρός Ρώσος διαφημιστής, αναλαμβάνει να βοηθήσει τη κόρη του αφεντικού του να δημιουργήσει ένα σώου τύπου «Extreme Makeover» με θέμα της μεταμόρφωση μιας υπέρβαρης γυναίκας σε top-model. Το σώου πηγαίνει εξαιρετικά καλά, μέχρι που φθάνει η ώρα της πρώτης μεγάλης πλαστικής επέμβασης, μετά την οποία η πρωταγωνίστρια πέφτει σε κώμα. Ο Misha, συντετριμμένος από τις ενοχές, αποφασίζει να εγκαταλείψει το κόσμο του marketing και τα εγκόσμια γενικότερα. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει μια τεράστια συνωμοσία που έχουν στήσει οι γκουρού του marketing και τα φαστ φουντάδικα και θύματα της έχουν πέσει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και όλος ο πλανήτης.

Τα trailer του «Branded» σου δίνουν την εντύπωση πως πρόκειται για κάτι σαν το κλασικό They Live του John Carpenter, όμως τελικά η ταινία έχει πιο πολλά κοινά με το Cosmopolis, μόνο που είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα, πολύ πιο βαρετή και προσβάλει τη νοημοσύνη του θεατή σχεδόν σε κάθε σκηνή.

Το πρόβλημα του Branded είναι ότι οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες του, οι Jamie Bradshaw και Aleksandr Dulerayn, οι οποίοι προέρχονται και οι δύο από το χώρο της διαφήμισης, θέλησαν να κάνουν μια cult ταινία ο κόσμος να χαλάσει και όχι μια έξυπνη κριτική πάνω στη δύναμη και την επιρροή του marketing στον κόσμο. Αυτό που δεν τους είπε κανείς όμως, είναι ότι το cult σε μια ταινία πρέπει να είναι φυσικό και όχι επιτηδευμένο. Το «Branded» απλά προσπαθεί ΠΑΡΑ πολύ να είναι εκκεντρικό και στο τέλος καταντά ένας παραφουσκωμένος αχταρμάς με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς: από υπερφυσικά στοιχεία (ο ήρωας ας πούμε απέκτησε τις ικανότητες του στο marketing μετά από χτύπημα κεραυνού. ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ!), μέχρι δολοπλοκίες πολυεθνικών και ιδέες ξεπατικωμένες από το They Live.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του «Branded», λοιπόν, είναι το επιεικώς απαράδεκτο σενάριο του, το οποίο κατορθώνει ταυτόχρονα να είναι φλύαρο, πολύπλοκο αλλά και πολύ απλοϊκό, χάρη στη μαυρόασπρη λογική του και τις τεράστιες γενικεύσεις του. Ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Το πρώτο μέρος της ταινίας εστιάζει στη δημιουργία του reality-show και εδώ είναι που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το Cosmopolis. Η πλοκή κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς, καθώς ο πρωταγωνιστής αλλά και η αόρατη αφηγήτρια της ιστορίας, μας κάνουν διαλέξεις πάνω στο marketing και τη σχέση του με την άνοδο και τη πτώση του Κομμουνισμού και άλλα τέτοια. Που και που παρεμβάλλονται και σκηνές με τον κακό της ταινίας, έναν σατανικό ειδικό του marketing που παίζει ο Max Von Sydow, ο οποίος πάνω κάτω παρουσιάζεται πιο πανούργος και από το σατανά. Η τρίαινα και τα κέρατα του λείπουν.

Βλέποντας το πρώτο μέρος του «Branded», λοιπόν, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως σκοπός της ταινίας, όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι μια κριτική πάνω στη δύναμη του marketing. Το πρόβλημα όμως, είναι ότι αυτή περιορίζεται στο «το marketing είναι κακό και μας κάνει πρόβατα». Μάλιστα, αυτή η κριτική δεν γίνεται διακριτικά, όπως ας πούμε στο Fight Club, με αποτέλεσμα να μοιάζει πιο πολύ με κήρυγμα. Για να καταλάβετε τι εννοώ, στο Cosmopolis, που ο μόνος λόγος ύπαρξης του ήταν η κριτική του καπιταλισμού, η λέξη «καπιταλισμός» δεν αναφέρεται ελάχιστες φορές (μπορεί και καμία, αλλά δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά), στο «Branded», η λέξη marketing υπάρχει σχεδόν σε κάθε πρόταση...

Το μεγάλο γλέντι όμως αρχίζει στο δεύτερο μέρος της ταινίας. Εκεί είναι που αρχίζεις να αισθάνεσαι πως έχεις πέσει θύμα μιας κακόγουστης φάρσας. Ο Misha, μετά από τη τέλεση μιας πολύπλοκης τελετής, που περιλαμβάνει τη θυσία μιας αγελάδας (οι αγελάδες είναι το κυρίαρχο μοτίβο της ταινίας), οδηγίες για την οποία είδε σε ένα όνειρο μέσα σε ένα άλλο όνειρο, αποκτά την ικανότητα να βλέπει τα διάφορα brands των πολυεθνικών σαν ζωντανά, παρασιτικά πλάσματα, που αναγκάζουν τους ανθρώπους να καταναλώνουν για να επιβιώσουν. Η λεπτότητα, ο συμβολισμός και το «Branded», ζούνε όχι μόνο σε διαφορετικούς πλανήτες, αλλά και σε άλλους γαλαξίες.

Στο δεύτερο μέρος του το «Branded» αποφασίζει να σταματήσει να παίζει και ν’ αρχίσει να προσβάλει για τα καλά τη νοημοσύνη, αλλά και τους θεατές του γενικότερα. Βλέπετε, προκειμένου η ταινία να δείξει τις άσχημες συνέπειες του marketing, καταφεύγει στο εξής εξωφρενικό σενάριο: μετά το συμβάν με την εύσωμη πρωταγωνίστρια του Ρώσικου reality που έπεσε σε κώμα, ΟΛΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ αποφάσισε πως δεν αξίζει και κυνηγάς άπιαστα πρότυπα ομορφιάς και έτσι το έριξαν όλοι στο fast-food και έγιναν υπέρβαροι, σε ένδειξη συμπαράστασης, μάλλον. Αυτό παρεμπιπτόντως, ήταν από την αρχή το σχέδιο του κακού Max Von Sydow, ο οποίος δούλευε για λογαριασμό αλυσίδων fast-food.

Δεν θα εστιάσω στο πόσο παράλογο είναι αυτό το σενάριο, αλλά θα εστιάσω στο γεγονός πως το «Branded» θέλει να δείξει πόσο κακό είναι το marketing, δείχνοντας μας σαν καταστροφική συνέπεια την αλλαγή των προτύπων της ομορφιάς σε ευτραφή μοντέλα, αντί για τα ανορεξικά που έχουμε συνηθίσει. Απλά δείτε με πόση φρίκη και βλέμμα του στυλ «θεέ μου τι έκανα;» αντικρίζει ο πρωταγωνιστής τα Billboards με τα υπέρβαρα μοντέλα όταν επιστρέφει στη Μόσχα μετά το τέλος της αυτοεξορίας του. Λοιπόν, σε μια εποχή που όλο και περισσότερα κορίτσια και αγόρια χώνουν τα δάχτυλα τους στον λαιμό τους και ξερνάνε τα φαγητά τους επειδή, για παράδειγμα, ο οίκος Dior απέλυσε τη Mila Kunis από μια διαφημιστική καμπάνια του γιατί πάχυνε (αληθινό περιστατικό, δυστυχώς), μια ταινία που πάνω-κάτω παρουσιάζει το να είναι κάποιος υπέρβαρος σαν τη χειρότερη συνέπεια μιας παγκόσμιας και σατανικής συνωμοσίας, σίγουρα δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τόσο χοντροκομμένο (pardon the pun) πράγμα που κάνει το «Branded» κακό με κάθε πιθανή σημασία της λέξης.

Από κει και μετά, ομολογώ ότι το όποιο ενδιαφέρον είχα για το έργο εξανεμίστηκε και με το ζόρι αποφάσισα να το δω μέχρι το τέλος. Για να αποφύγω τα πολλά spoilers, απλά θα πω πως ίσως η ταινία να έχει ένα από τα πιο γελοία και παράλογα φινάλε που έχω δει ποτέ, το οποίο είμαι σίγουρος ότι το έγραψε πεντάχρονο!

Χωρίς αμφιβολία, το «Branded» είναι μακράν η χειρότερη ταινία που έχω δει φέτος. Προσπαθεί πάρα πολύ να είναι έξυπνη και εκκεντρική και αυτό τη κάνει να αποτύχει παταγωδώς και στα δύο. Το μόνο ενδιαφέρον πράγμα που έχει να πει, είναι το ότι ο Λένιν ήταν ο πρώτος γκουρού του marketing. Από κει και μετά, όλα τα άλλα περί υπερκαταναλωτισμού και διαφήμισης, τα έχουμε ξαναδεί και ακούσει σε ΠΟΛΥ καλύτερες ταινίες όπως το Fight Club και το They Live. Αν θέλετε να δείτε μια σουρεαλιστική ταινία κοινωνικής κριτικής, δώστε στο έρμο το They Live μια ευκαιρία (είμαι σίγουρος ότι έχετε δει το Fight Club, αν όχι, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ;). Τουλάχιστον θα ακούσετε και μια από τις πιο κλασικές ατάκες του σινεμά: «I’m here to kick ass and chew bubble gum... And I’m all outta gum!» (ναι φίλε κομπιουτερά των 90s, ο Duke Nukem έκλεψε την ατάκα από τον Carpenter). Ότι και να κάνετε πάντως, μη δείτε το «Branded». Είναι απλά δύο ώρες από τη ζωή σας που δεν θα πάρετε πίσω.

Βαθμολογία: 0/5

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Θεόδωρος Μαρίνος

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.