Κατ`αρχήν να συμφωνήσω απόλυτα στη διαπίστωσή σας: "υπάρχουν πολλά σύμπαντα για να ζει ο καθένας μας". Προφανώς όμως το δικό σας "σύμπαν" δεν χωράει τίποτα πέραν του "καλού ή κακού", "σωστού ή λάθους", "άγιου ή ανόσιου". Τον τελευταίο σας μάλιστα μανιχαϊσμό τον χρεώνετε - χωρίς κανένα δικαίωμα - στον Ελύτη.
Όλη αυτή η λογική για το τι είναι καλό και άγιο και τι όχι δεν σας βοηθά βέβαια να αντιληφθείτε τον πρωτοποριακό (για τα `60s) τρόπο που χειρίζεται την κάμερα ο Τρυφώ, μια τεχνική που μας βάζει σε έναν κόσμο άχρονα ποιητικό. Δεν σας βοηθά επίσης να αντιληφθείτε, ότι την ίδια στιγμή που αναδεικνύει την εσωτερική ανάγκη για κατάργηση της "ερωτικής ιδιοκτησίας", την ίδια στιγμή αναδεικνύει και το απόλυτο αδιέξοδο, τόσο της "σεξουαλικής απελευθέρωσης" των 60`s, όσο και του σύγχρονού της νεοφεμινισμού.
Ίσως, η συνειδητή διάλυση κάθε λογής "αγιοτήτων" από τον σκηνοθέτη σας προκάλεσε τόσο εκνευρισμό, που δεν συγκρατήσατε ότι οι δυο πιο "ελευθεριακοί" ήρωές του, όχι μόνο δεν δικαιώνονται, αλλά πεθαίνουν με τρόπο τραγικό.
Όλα αυτά ο Τρυφώ τα αναδεικνύει με την προσφιλή του μέθοδο: "τα πιο σοβαρά - τραγικά πράγματα να λέγονται με τον πιο ήπιο - γλυκό τρόπο".
Με δυο λόγια κ. Βάρδα, η ταινία είναι ένα αριστούργημα, που απλά δεν χωράει στο δικό σας μανιχαϊστικό σύμπαν.