---

The War of the Worlds (1953) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Πόλεμος των Δύο Κόσμων - Γνωστό και ως: The War of the Worlds (1953)
Επιστημονικής Φαντασίας | 85' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 15/11/2005 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: (Dolby) Stereo Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (6.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ένα πανίσχυρο πανόραμα οργής σεισμού! - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

This is..Cult - 3/1/2005

Τhe War Of The Worlds ( 1953)

«If they`re mortal, they have mortal weaknesses. They`ll be stopped, somehow..»

Άραγε αν δεν υπήρχαν οι Αρειανοί θα υπήρχε επιστημονική φαντασία; Τα , συνήθως, πράσινα ανθρωπάκια από τον κόκκινο πλανήτη έχουν κάνει τον πλανήτη μας –κινηματογραφικά τουλάχιστον- δεύτερό τους σπίτι, για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους: Θέλουν πχ να σαμποτάρουν το γήινο πρόγραμμα διαστημικής εξερεύνησης (Invaders From Mars, σύντομα στη στήλη), είναι απλά κομπλεξικοί και θέλουν να γίνουμε σαν τα μούτρα τους (Quatermass And The Pit), θέλουν να μας «φάνε» τις γυναίκες (Mars Needs Women) ή, όπως στην περίπτωση του War Of The Worlds, ζηλεύουν το όμορφο κλίμα μας και θέλουν να μας κάνουν έξωση.


Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του H.G. Wells - κυκλοφόρησε και στα Κλασσικά Εικονογραφημένα- το φιλμ του Byron Haskin (σκηνοθέτη μεταξύ άλλων και του..Robinson Crusoe On Mars) δεν είναι ότι τελειότερο υπάρχει από πλευράς προσαρμοσμένου σεναρίου και ερμηνειών, αλλά παραμένει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες ταινίες όλων των εποχών. Σίγουρα ένας από τους λόγους είναι η χαρακτηριστική μορφή των Αρειανών διαστημόπλοιων (ο Albert Nozaki εμπνεύστηκε το σχέδιο από τη μορφή του κύκνου) αλλά και το εκτυφλωτικό Technicolor που χρησιμοποιήθηκε και ανέβασε ασύγκριτα την ποιότητα των, ούτως η άλλως πρωτοποριακών για την εποχή, εφέ. Μπορεί σήμερα να φαίνονται ξεπερασμένα, μπορεί να οι ακτίνες να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο σπίθες αλλά στην επιστημονική φαντασία, όπως και στην κατάκτηση του διαστήματος, αυτό που πραγματικά μετράει είναι η ιδέα και το θάρρος να κάνεις το πρώτο βήμα.

Η ιστορία ξεκινάει με voice over.Ο αφηγητής κάνει μια αρχική αναδρομή στους δύο πολέμους που έχουν σημαδέψει τον εικοστό αιώνα και στην ανάπτυξη των θανάσιμων της βαλλιστικής και των πυραύλων και μετά τους τίτλους αρχής,με απαράμιλλη οικονομία στη διήγηση μας πληροφορεί ότι ναι μεν κανείς δεν πιστεύει ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να παρακολουθείται από εξωγήινους-αλλά η αλήθεια είναι ότι με το ψυχρό τους μάτι οι Αρειανοί προετοιμάζουν λεπτομερώς την εισβολή τους. Βλέπετε, ο πλανήτης τους βρίσκεται στα τελευταία στάδια ψύξης και η έννοια της ζωής γίνεται ασυμβίβαστη με τις νέες συνθήκες. Αφού λοιπόν (ακόμα με voice over)μαθαίνουμε γιατί δεν μπορούν να επιλέξουν κάποιον από τους υπόλοιπους πλανήτες φτάνουμε σε ένα ευχάριστο καλοκαίρι, με τον Άρη να βρίσκεται στην πιο κοντινή απόσταση από τη Γη.. ένα εξωγήινο σκάφος σκάει σαν μετεωρίτης στην Καλιφόρνια. Βρισκόμαστε μόλις στο πέμπτο λεπτό, και το σενάριο ήδη έχει ξεμπλέξει με την εισαγωγή.

Η συνέχεια είναι αυτή που κατά βάση περιμένουμε να δούμε σε ένα sci-fi,όταν γίνεται η πρώτη επαφή: Το πλήθος μαζεύεται περίεργο, οι αρχές και οι επιστήμονες θέλουν να μελετήσουν το φαινόμενο αλλά σε αντίθεση με το The Day the Earth stood still, η φάση της μελέτης διαρκεί λίγο έως καθόλου. Μετά την διαπίστωση ότι ο μετεωρίτης είναι κούφιος, και ενώ οι περισσότεροι έχουν γυρίσει στην πόλη, το σκάφος ανοίγει και η εξωγήινη ακτίνα γράφει τα πρώτα τρία θύματα. Προσέξτε πως ο Haskin ενδιαφέρεται περισσότερο για τα εικονικά frames παρά για την επιστημονική ορθότητα-η ακτίνα εξαυλώνει τους τρεις περίεργους αλλά, όπως βλέπουμε σε λίγο, οι μορφές τους έχουν αποτυπωθεί τέλεια στο έδαφος από άσπρη σκόνη! Από δω και πέρα όλα είναι κατηφόρα. Παρά την καταδικασμένη όσο και ανόητη διπλωματική απόπειρα ενός ιερέα (Lewis Martin), ο οποίος πιστεύει ότι αφού οι Αρειανοί είναι πιο εξελιγμένοι άρα είναι και πιο κοντά στο Θεό, τα εξωγήινα σκάφη υψώνονται και αρχίζουν να σπέρνουν την καταστροφή. Νέα εξωγήινα σκάφη προσγειώνονται (ένα από αυτά κοντά στον Ισθμό-πάντα το ‘λεγα ότι τα μέρη μου έχουν κάτι το ξεχωριστό), η ανθρώπινη άμυνα είναι ανεπαρκής και, ως συνήθως, επιστρατεύεται το πιο καταστροφικό όπλο μας: Η ατομική βόμβα. Ίσως στο κλίμα του καθησυχασμού, που με ηλίθια φιλμάκια προειδοποιούσε τους Αμερικάνους σε περίπτωση ατομικής επίθεση απλά να καλυφθούν πρόχειρα όπου βρουν (το λεγόμενο Duck and Cover), η επίθεση γίνεται με.. κοινό. Εκατοντάδες περίεργοι έχουν αράξει στους λόφους και περιμένουν με αγωνία την έκρηξη, η οποία φυσικά δεν βοηθάει σε τίποτα.



Μου είναι λίγο δύσκολο να εντοπίσω ανθρώπινους πρωταγωνιστές στην ταινία. Ο Gene Barry στο ρόλο του επιστήμονα Forrester και η Ann Robinson είναι άχρωμοι, σε καμία περίπτωση δεν σε παθιάζουν ή σου προκαλούν εμπάθεια, ενδιαφέρον για τη μοίρας τους. Οι εξωγήινες μηχανές απ την άλλη είναι γοητευτικές στην τέλεια κίνησή τους,και για ένα μεγάλο μέρος της ταινίας οι Αρειανοί παραμένουν απρόσωποι-αν και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στο βιβλίο του Wells είχαν πλοκάμια και όχι δάχτυλα με βεντούζες.

Το σενάριο του Barre Lyndon ναι μεν αφήνει χώρο για τις υποχρεωτικές σκηνές του πανικόβλητου όχλου αλλά είναι σχετικά σύντομο ( η ταινία διαρκεί 81 λεπτά,με το βιβλίο του Wells να συμπυκνώνεται σημαντικά) ενώ η κατάληξη, που όλοι λίγο πολύ ξέρετε, παρουσιάζεται άνοστα μιας που τα εξωγήινα σκάφη αρχίζουν να τσακίζονται την ίδια στιγμή που οι γήινοι έχουν αρχίσει τις προσευχές. Αν είναι κάτι που δε θέλω στα sci-fi μου, είναι ίχνη ντετερμινισμού.

Παρά τις όποιες αδυναμίες του, το War Of The Worlds είναι μια ταινία που είχε μέγιστη επιρροή στο είδος. Πλέον η γη άφηνε τις διαφορές της στην άκρη για να πολεμήσει σε ένα ενιαίο μέτωπο τους εισβολείς, ενώ ήταν η απόδειξη ότι μια ταινία μπορεί να σταθεί ακόμα και με μια έξυπνη κατάληξη, που δεν περιλαμβάνει απλά μια τεράστια έκρηξη. 43 χρόνια μετά, το Independence Day κατάφερε να ξεπατικώσει κάθε ιδέα του War Of The Worlds,να την εκμοντερνίσει (τα μικρόβια γίνονται ιοί κομπιούτερ-πιθανότατα οι εξωγήνιοι χρησιμοποιούν και αυτοί Windows),να την αποβλακώσει και να τελειώσει το ανοσιούργημα ακριβώς έτσι: Με μια τεράστια έκρηξη.



Ταινία: (8/10)

Αν τη νέα χρονιά που δεν δούμε κανένα πόλεμο των κόσμων: (10/10)

Θοδωρής Σαρλάς

---

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Πολλά χρόνια πριν την ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ υπήρξε η ραδιοφωνική φάρσα του Orson Welles που τρομοκράτησε τους ακροατές που δεν είχαν καταλάβει ότι πρόκειται για... έργο. Ενδιάμεσα, το 1953 για την ακρίβεια, προέκυψε και η κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου βιβλίου του H.G. Wells. Η δημιουργία του The War of the Worlds χρειάστηκε έξι(!) διευθυντές φωτογραφίας για να αποτυπώσουν τα αρκετά εξελιγμένα εφέ της εποχής (που σήμερα φαντάζουν απλοϊκά και ψεύτικα). Ήταν μια παραγωγή του George Pal, ο οποίος είχε συμβάλει τα μάλλα στα Destination Moon και When Worlds Collide των προηγούμενων χρόνων. Και την επιτυχία του την όφειλε στην πολύ καλή τεχνική του με κούκλες και stop-motionanimation που ονόμασαν puppetoon. Η ταινία ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του είδους εκείνη τη χρονιά. Λίγο τα πρωτόγνωρα εφέ, λίγο η καταστροφολαγνεία που αρέσει στον κόσμο, λίγο η σύγκριση της εισβολής με τον ψυχροπολεμικό φόβο των Σοβιετικών, δεν χρειάζονται και πολλοί λόγοι. Σήμερα βλέπεται κυρίως για συναισθηματικούς λόγους και μόνο από τους φανατικούς φίλους του είδους. Προσωπικά, «με κέρδισε» με τις επιστημονικές επεξηγήσεις σε αρκετά σημεία του έργου που δίνει ο επιστήμονας/πρωταγωνιστής, δίνοντας μια βαρύτητα (λέμε τώρα) στα τρομερά τεκταινόμενα.

Ζήσης Μπαρτζώκας (5Χ5 on Cult by Zisis: Unknown Species)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.