---

Ta`m e Guilass (1997) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Γεύση του Κερασιού - Γνωστό και ως: Taste of Cherry
Σινεφίλ | 95'
	Διανομή: AMA Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: (Dolby) Stereo Γλώσσα: Περσικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.20/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2006

Αναμφισβήτητα η πιο γνωστή ταινία του Abbas Kiarostami, η ταινία που τον εκτόξευσε σε τέτοια ύψη σκηνοθετικής δεινότητας(sic) που έφτασε μέχρι και να του χαρίσει και το Χρυσό Φοίνικα—από μισό με το Unagi του Imamura.

Ο συνολικός χρόνος της ταινίας είναι κάπου 90λεπτά, κι όμως μοιάζει ατέλειωτη. Μονότονη ή κατ’ άλλους λυρική. Χωματόλοφοι, άδειοι εξοχικοί δρόμοι, νεκρό τοπίο. Στην αρχή, νομίζω ότι βλέπω έναν ιρανό κύριο που έχει βγει στη γύρα. Κάτι μαντεύω λάθος, δε γίνεται να συμβαίνει αυτό, η ταινία είναι ιρανική, άρα πολύ καθώς πρέπει. Τελικά, όχι, ο μεσιέ Badii δεν είναι έτοιμος να πληρώσει αδρά το νεαρό στρατιώτη επί ανήθικων προτάσεων, αλλά το μόνο που του ζητάει είναι να ρίξει λίγο χωματάκι πάνω από το λάκκο του.

Συγκεντρωτικά: ο κύριος Badii περιδιαβαίνει πρώτα πολυσύχναστους—από εργατικό δυναμικό—δρόμους της Τεχεράνης και στη συνέχεια σε απομακρυσμένους χωματόδρομους. Οι χωρίς αποτέλεσμα συνομιλίες του με περαστικούς δεν τον κάμπτουν. Συνεχίζει να γυρίζει αποφασισμένος να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για την περίπτωσή του. Ο στρατιώτης τρομάζει, ο φοιτητής Θεολογίας του θυμίζει το λόγο του θεού, ο παππούς που γλίτωσε παρά τρίχα την αυτοκτονία χάρη στη γεύση ενός κερασιού (ή βατόμουρου) προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλά δέχεται να του κάνει την ποθητή εξυπηρέτηση, γιατί έχει ανάγκη την αμοιβή. Ο κύριος Badii, μετά το τέλος της σημερινής μέρας με τον ανελέητο ήλιο θα πιει όλα τα υπνωτικά του χάπια, θα ξαπλώσει σε ένα λάκκο στην εξοχή και, ευτυχώς, θα έχει κάποιον να ρίξει λίγο χώμα επάνω του για να μη βρωμίσει το πτώμα. Εκτός βέβαια αν εντωμεταξύ αλλάξει γνώμη.

Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο road-movie και λειτουργεί περισσότερο ως παραβολή για την κυριότητα του ανθρώπου επάνω στο ίδιο του το σώμα, την επιλογή της ώρας που θα αφήσει τον κόσμο τούτο, το βάρος τέλος της άγονης ζωής του –στο τελευταίο ειδικά συνδράμουν τα άγονα, πεσσιμιστικά τοπία. Τι είναι ο άνθρωπος παρά μόνο μια σκιά μέσα στη σκόνη, μια σκιά που το χώμα και οι πέτρες ευχαρίστως θα σκέπαζαν, αυτό λένε ξανά και ξανά οι σκηνές του Badii μόνου ανάμεσα στους λάκους, τη μπουλντόζα και τη γη που της ανακατεύουν τα σωθικά. Γιατί η γη είναι χρήσιμη για πρώτη ύλη, καλό και στέρεο οικοδομικό υλικό, αλλά εκτός από σπίτι για να ζήσουμε, μπορεί να μας προμηθεύσει και σπίτι για να πεθάνουμε.

Οι χαρακτήρες είναι περισσότερο συμβολικές φιγούρες παρά άνθρωποι με σάρκα και οστά και στέρεη ψυχολογία. Ο Homayon Ershadi περνάει την περισσότερη ώρα μέσα στο αυτοκίνητο εξηγώντας και αναλύοντας στους περαστικούς τους λόγους που τον έκαναν να πάρει μια τέτοια απόφαση και το δικαίωμά του να επιμείνει σ’ αυτή. Παίζει καλά; Υποτονικά για όσους έχουν συνηθίσει άλλες σχολές υποκριτικής. Με αξιοπρέπεια, σύμφωνα με την ιρανική συνήθεια. Ο Kiarostami σκηνοθετεί και γράφει ένα πρωτότυπο σενάριο, που αναγνωρίζεται ομόφωνα ως βαθύ και σοβαρά προβληματισμένο σχετικά με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και την αυτοκτονία. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί πάλι, έχουν τόσο φτωχή παρουσία που δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για τον ερασιτεχνισμό τους, παρόλα τα μύρια τεχνάσματα στα οποία κατέφυγε ο Kiarostami για να τους αποσπάσει αληθινές αντιδράσεις.

Το μοντάζ είναι άλλη μια ένδειξη των περίεργων κιαροσταμικών μεθόδων. Λίγη προσοχή επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν υπήρχε κατά πρόσωπο συνομιλία μεταξύ του κεντρικού χαρακτήρα και των περαστικών συναπαντημάτων του. Ο καθένας τους είναι κομμένος μόνος του στο πλάνο, γεγονός που κατ’ εμέ μεγαλώνει την αίσθηση της αποξένωσης και ακόμη περισσότερο της δικής μας αποξένωσης από τα τεκταινόμενα. Απόλυτη απουσία ταύτισης λοιπόν, πράγμα όχι απαραίτητα κακό, ως αρκούντως μπρεχτική οπτική, όπως άλλωστε και η περίφημη τελική σεκάνς που αποτελείται από το τελευταίο γύρισμα, μπούμαν, κάμεραμεν και σκηνοθέτης στο σετ με τους στρατιώτες να φωνάζουν συνθήματα στο βάθος του λάκου. Μόνο ως ειρωνική νύξη λειτουργεί το τέλος. Βροντοφωνάζει κυνικά ότι όλα είναι σχετικά, δύσκολα ξεχωρίζει η αλήθεια από το ψέμα, η πραγματικότητα από το επίπλαστο και καλά θα κάνουμε να μην πιστεύουμε, να μη λυπόμαστε, να μην ταυτιζόμαστε, άρα να αποβάλουμε, ει δυνατόν, την ανθρώπινη ευαισθησία μας και να δούμε καθαρά –ό,τι υπάρχει τελοσπάντων να δούμε. Στο δρόμο του μεταμοντέρνου οδηγεί και το κατακερματισμένο στόρι της ταινίας. Ο σκηνοθέτης δε μας λέει τις αιτίες, δε μας λέει τα αποτελέσματα, μας εισάγει σε ένα βουβό δράμα και περιμένει αντιδράσεις. Και προς το τέλος που ίσως οι αντιδράσεις του οργανισμού φτάνουν στην κορύφωση, τις φιμώνει με το ολιγόλεπτο making of. Ο Kiarostami παίζει έξυπνα το παιχνίδι του. Όχι όμως πολύ εντυπωσιακά με απρόσκοπτη ροή ή έστω ζηλευτή αισθητική. Αλλά, δυστυχώς, έτσι είναι πάντα. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι.

Βαθμολογία: (4/10)

Στέλλα Παρασχά

---

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Θέλει κότσια για να κάνεις μια ταινία για την αυτοκτονία και να μην πάρεις σαφή θέση υπέρ ή κατά. Ο Kiarostami αποδεικνύει πως όχι μόνο το διαθέτει αυτό αλλά ξέρει και πώς να το διαχειριστεί. Αντιμετωπίζει την αυτοκτονία ως ένα γνήσιο φιλοσοφικό πρόβλημα, μακριά από θεωρίες και δογματισμούς. Μην περιμένετε εδώ να βρείτε μια ταινία που να υμνεί το μεγαλείο της ζωής, να περιμένετε όμως πολλά περισσότερα.

Ακριβώς εδώ θα βρείτε ένα δημιουργό και μια ταινία που δε διστάζει να κοιτάξει το κοινό της στα μάτια και να το κάνει να αμφισβητήσει δεδομένα και κοινωνικά κατεστημένα. Ο σκηνοθέτης με ένα αρτιότατο σενάριο καταφέρνει μέσα σε 95 μόλις λεπτά να αναλύσει απόψεις επί απόψεων για την αυτοκτονία και να σε κάνει να μη νιώσεις καμιά ανάγκη να διαβάσεις τίποτα παραπάνω, αλλά απλά να σκεφτείς. Αντιμετωπίζει το κοινό του με πρωτοφανή ευθύνη, σε σημείο να μοιάζει να μη θέλει να αφήσει καμιά άποψη και καμιά ιδέα άγνωστη στα μάτια και το μυαλό σας. Ο Kiarostami δεν κάνει κινηματογράφο για το ευρύ κοινό, με την ταινία του αυτή αποδεικνύει όμως ότι δεν κάνει κινηματογράφο και για τον εαυτό του. Δεν θέλει να προκαλέσει, δεν θέλει να σοκάρει, τα μάτια μας και τους ορίζοντες μας θέλει να ανοίξει...

Πέρα, όμως, από το σενάριο, έχει επιλέξει και το ιδανικό σκηνικό για το θέμα του. Τα άγονα τοπία του Ιράν είναι απόλυτα καταθλιπτικά και οι βασανισμένοι άνθρωποι επιτείνουν το αίσθημα της περιφρόνησης για τη ζωή. Και φυσικά τα μινιμαλιστικά και μονότονα σκηνικά δίνουν ακόμη μεγαλύτερο βάθος και βάρος στην πρωταγωνιστική ερμηνεία, αλλά και στο μεγαλειώδες φινάλε.

Δεν πρόκειται για μια ταινία που θα αγαπήσετε όλοι. Πρόκειται, όμως, για μια ταινία στην οποία αξίζει να δώσετε μία ευκαιρία… ίσως και μια δεύτερη…

Βαθμολογία: (4.5/5)

Σοφία Γουργουλιάνη

---

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Δυστυχισμένος άνθρωπος, οδηγάει το αυτοκίνητό του σε μια ερημική περιοχή και ψάχνει πρόθυμο άνθρωπο να τον βοηθήσει σε μια μακάβρια επιθυμία του: να τον σκεπάσει με χώμα όταν αυτός αυτοκτονήσει! Χωρίς να γνωρίζουμε το παρελθόν του αλλά ούτε και τους λόγους που τον οδήγησαν σ`αυτή την απόφαση, παρατηρούμε την έκκλησή του για βοήθεια από ορισμένους ανθρώπους που φαίνεται τελικά να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα απ`αυτόν. Όλοι θα αρνηθούν και θα το σκάσουν μακριά του. Στο τέλος θα βρεθεί ένας ηλικιωμένος, ο οποίος όμως θα του διηγηθεί μια ιστορία από μια ανάλογη περίπτωση που είχε στα νιάτα του και θα τον βάλει σε σκέψεις. Θα μπορέσει ξανά να δει το ηλιοβασίλεμα, να δοκιμάσει τη «Γεύση του κερασιού», να νιώσει τις απλές χαρές της ζωής; Και μετά τους τίτλους τέλους θα μείνετε με την απορία. Ο διασημότερος ιρανός σκηνοθέτης Abbas Kiarostami υπογράφει μία από τις καλύτερες ταινίες του και κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα. Ανθρώπινη, ρεαλιστική και συγκινητική, η ταινία σε κερδίζει με την απλότητα της και τα πλούσια μηνύματά της. Μεγάλα, πανέμορφα, σε διάρκεια πλάνα που επικεντρώνεται στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες και στα αισθήματα. Ένα road-movie διαφορετικό απ`τα άλλα...

Ζήσης Μπαρτζώκας (5Χ5 on Cult by Zisis: New-Age Culties)

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.