---

Είναι ο Θεός Μάγειρας; (2004) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Like Chef, Like God
Κωμωδία | 96'
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 29 Ιουλ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 9/5/2006 Διανομή: PCV Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Ελληνικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (4.97/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

25 Νοεμβρίου 2004

«Τελευταία, τα πράγματα μου έρχονται λίγο ανάποδα…»

Από την ώρα που είδα την ταινία αυτή η φράση κλωθογυρίζει στο μυαλό μου και μου προκαλεί μία τρομερή ευθυμία. Τρομερά αυτοσαρκαστική, ειπωμένη, πάνω από ένα κουτί πίτσας, με ύφος όλο σημασία από τον πρωταγωνιστή της ταινίας μοιάζει με ένα σχόλιο που θα μπορούσε να κάνει ο καθένας μας καθώς στέκεται και αντικρίζει το κουλουβάχατο της ζωής χωρίς να ξέρει ακριβώς από πού πρέπει να το πιάσει και ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει.

Ο Θοδωράκης, μεγαλωμένος με αγάπη από την θειά του και τον Άγιο Φανούρη (!), προσπαθεί να βρει το δρόμο του μέσα από διάφορες δουλειές. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι τον διακρίνει ένα τάλαντο στην μαγειρική και επιδίδεται σε αυτήν με όλες του τις δυνάμεις. Με την βοήθεια του μέντορά του, κ. Σταύρακα γίνεται σεφ και πολύ σύντομα δεκτός σε μία μυστική λέσχη μαγείρων. Η συμμετοχή του σ’ αυτήν την λέσχη πυροδοτεί την διάθεσή του να φτιάξει το τέλειο φαγητό, διάθεσή που εξελίσσεται σε έμμονη ιδέα. Οι γυναίκες της ζωής του αδυνατούν να κατανοήσουν την εμμονή του και ο ήρωας τελικά ανακαλύπτει ότι τα πάντα στην ζωή είναι σχετικά και ότι ακόμη και αν Θεός είναι μάγειρας,… «δεν έφτιαξε δα και το τέλειο πράγμα».

Η ταινία του Στέργιου Νιζήρη ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Με τρόπο, ευχάριστο, γεμάτο χιούμορ πραγματεύτηκε την αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας που στην πραγματικότητα ταυτίζεται με την δύσκολη διαδικασία της αυτογνωσίας. Χωρίς βαρύγδουπα μηνύματα, ακατανόητα ή αργά πλάνα, με τρόπο ζωντανό, αφηγήθηκε την στάση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου απέναντι στην ζωή. Την προσπάθεια του να την ορίσει και να την δαμάσει, με την επιστροφή στα πατροπαράδοτα, στα απλά, με τη συνδρομή της θρησκείας, της επιστήμης, με τον έρωτα, τον θαυμασμό αυτών που έχουν καταξιωθεί, με τη συντροφικότητα. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι πραγματικά πολύ καλό. Κυλάει χαλαρά, με έξυπνες ατάκες, με σωστές δόσεις χιούμορ με διάσπαρτα κωμικά στιγμιότυπα που εντάσσονται χωρίς πρόβλημα στη ροή (δεν αντέχω να μην το πω, το στιγμιότυπο με τον Χριστόδουλο είναι τουλάχιστον ξεκαρδιστικό). Το δεύτερο μισό είναι εμφανώς πιο αδύναμο και σχεδόν αμήχανο. Ο σκηνοθέτης δεν ξέρει πώς να ολοκληρώσει, χάνει το κέντρο βάρους της ταινίας το οποίο, μάλλον άτεχνα, μετατίθεται από την έμμονη αναζήτηση του τέλειου φαγητού από τον πρωταγωνιστή, στην σχέση του με τον δάσκαλό του και την αγαπημένη του. Α, και δεν υπάρχει κορύφωση. Αυτό δεν είναι απαραίτητο θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Όμως το πρώτο μισό στ’ αλήθεια σε προετοιμάζει για μία επερχόμενη κορύφωση, η οποία δεν έρχεται ποτέ καθώς από ένα σημείο και έπειτα ο σκηνοθέτης μοιάζει να βρίσκεται σε αδιέξοδο ακριβώς όπως και ο ήρωας της ταινίας.

Η ταινία στο σύνολό της είναι αξιοπρεπέστατη παρ’ όλο που θα διαπιστώσετε μικροπροβλήματα και στο μοντάζ. Όμως είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργού. Έχετέ το στο μυαλό σας αυτό.

Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι αναμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής της. Ο Γιώργος Καραμίχος, έξυπνος, χαλαρός, ερωτικός, άκαυτος τηλεοπτικά, βαθύτατα αυτοσαρκαστικός με δεδομένη, εκ του αποτελέσματος, υποκριτική ικανότητα, ακόμη και στα δύσκολα σημεία της ταινίας παίρνει το πράγμα πάνω του. Μία σοφιστικέ παρουσία που ξεχωρίζει, που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει μανιέρα και από την οποία θα πρέπει ( και θέλουμε) να περιμένουμε πολλά.

Θα πρέπει να τονίσω ότι την ταινία χαρακτηρίζει μία ασυνήθιστη για ελληνική ταινία απλότητα στον λόγο, και αυτό την κάνει ιδιαιτέρως άμεση. Αν μη τι άλλο, ο κ. Νιζήρης κατόρθωσε να παραδώσει στο κοινό μία ταινία που την διακρίνει η ευγένεια της κινηματογραφικής γραφής και όχι ο βάρβαρος τηλεοπτικός λόγος που συχνά μας κατακλύζει. Ίσως και μόνο για αυτό αξίζει την προσοχή μας.

Βαθμολογία: (7/10)

ΥΓ. Φυσικά η μουσική ήταν του Θανάση Παπακωνσταντίνου και φυσικά ήταν υπέροχη! Ήταν αυτή που συμπλήρωσε διακριτικά την προσωπικότητα της ταινίας. Γιατί, ναι, τώρα που το σκέφτομαι η ταινία είχε προσωπικότητα.

Άλκηστις Χαρσούλη

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.