---

The Searchers (1956) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Η Αιχμάλωτη της Ερήμου
Γουέστερν | 119' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 20/6/2000 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά - Ναβάχο - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.00/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Έπρεπε να την βρει… έπρεπε να την βρει… - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Μπορεί προσωπικά να μην το θεωρώ ως απόλυτο αριστούργημα όπως έκανε μεγάλη μερίδα κριτικών, συμφωνώ όμως πως είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γουέστερν όλων των εποχών. Ο ήρωας του είναι ένας άντρας με προβληματικό ήθος και παρόλα αυτά δεν παύει να είναι αληθινός ήρωας. Ένας ήρωας με σκοτεινότητα στις προθέσεις του, αλλά κι έντονο συναισθηματισμό. Ο Τζον Γουέιν προβάλει ισόποσα και τα δύο ως αρχέτυπο ήρωα της Δύσης, όπως αυτή, τουλάχιστον, παρουσιάζονταν μέσα από τη ματιά του αθάνατου Τζον Φορντ. Θα γίνετε μάρτυρες μιας τρομακτικής φωτογραφίας πεδίου, από τη διαβόητη Κοιλάδα του Θανάτου, αλλά και της περίφημης σκοτεινής φωτογράφησης του δωματίου με την ανοιχτή πόρτα στο απέραντο κίτρινο. Δεν θα απολαύσετε δράση, αλλά αυτό κάνει και την ταινία να ξεχωρίζει, αφού επιμένει σε πιο διαλογικούς δρόμους. Καμία υποψηφιότητα για Όσκαρ, κάτι που κάνει πιο αδύναμο τον θεσμό κι όχι την ταινία.

Βαθμολογία: (3.5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Σταύρος Γανωτής

---

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2006

Ίσως η κορυφαία δημιουργία του μεγάλου John Ford, όπου ο Ίθαν Έντουαρντς (John Wayne) ψάχνει τους Ινδιάνους δολοφόνους της οικογένειάς του και απαγωγείς της ανιψιάς του. Υποδειγματικό, αρχέτυπο γουέστερν, αλλά και συνδυασμός υπαρξιακού δράματος και road movie, με μεστή αφήγηση και θαυμάσια έρευνα των χαρακτήρων. Επίσης, ο Ford αφήνει αντιρατσιστικές νύξεις και μιλάει αλληγορικά για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Προσέξτε το θαυμάσιο και απόλυτα πεσιμιστικό τελευταίο πλάνο.

Βαθμολογία: (9/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου 2006

The Searchers: Αιχμάλωτη της Ερήμου

Ψάχνοντας Απεγνωσμένα την Αμερική

“I met John Wayne and Jesus when I was just a kid/
they both had on their cowboy hats just like I pictured them”.
(Pat Green, John Wayne and Jesus)

Πολύ πριν οι καουμπόηδες γίνουν παιδικό παιχνίδι στις απανταχού αλάνες, αποκριάτικη στολή ή, και εσχάτως, αφορμή για εκτόνωση στην ευρύτερη ομοφυλοφιλική κοινότητα, το γουέστερν είχε πέσει στα μάτια του Δυτικού κόσμου από τα πυρά των ελίτ οπαδών της Υψηλής Τέχνης ή κι ενός ακατάσχετου αντι- Αμερικανισμού ως ένα είδος λαϊκό. Κι ίσως όχι άδικα. Όπως και κάθε στερεότυπο έχει μια δόση αλήθειας, έτσι κι αυτή η στερεότυπη στάση απάναντι στo γουέστερν πήγαζε από το ότι το ίδιο το κινηματογραφικό είδος, δεν έπαυε να κυριαρχείται από στερεότυπα αισθητικώς άκομψα και ιδεολογικώς επιλήψιμα: Στις περισσότερες των πριπτώσεων, ο απόλυτος machο λευκός διασχίζει την έρημο εξολοθρεύοντας κακούς ινδιάνους στο όνομα της ακεραιότητας, της πίστης, της οικογένειας, και των λοιπών αξιωμάτων που βάλλονται από έναν εξωτερικό εχθρό και ως επί το πλείστον προσωποποιούνται στη φιγούρα μιας αβοήθητης πλην ελκυστιικής γυναίκας.

Κι όμως, όταν η εν λόγω γυναίκα είναι η Αιχμάλωτη της Ερήμου, τα πράγματα είναι διαφορετικά: Το γουέστερν που έκανε τον Orson Welles να απαντά “John Ford, John Ford, John Ford” στην ερώτηση ποιοι είναι οι τρεις μεγαλύτεροι σκηνοθέτες της Αμερικής και έκανε ακόμα και τον Godard και τους έτερους Γάλλους Νεοκυματικούς να παραληρούν, είναι περισσότερο αυτό που ο Γάλλος θεωρητικός Andre Bazin βαφτίζει «επι- γουέστερν» (sur-western). Με άλλα λόγια, είναι δείγμα της ανανεωτικής τάσης που εμφανίζεται στο είδος μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’40 ως αποτέλεσμα της βαριάς σκιάς του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ταινίες του υπο-είδους ψάχνουν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους προσπαθώντας να αποδράσουν από τις σχηματικές πλοκές και τον μανιχαϊσμό της ανάπτυξης των χαρακτήρων και να συμπληρώσουν την αφήγηση με δόσεις ψυχολογικού, κοινωνιολογικού, ιστορικού ή και αισθητικού ενδιαφέροντος.

Ακριβώς γι’ αυτό, ο ήρωας που ενσαρκώνει –ποιος άλλος;- ο John Wayne, δεν είναι ο στερεότυπος φτωχός και μόνος καουμπόι. Μακριά στο Τέξας (κυριολεκτικά), ο Ethan Edwards επιστρέφει από τον εμφύλιο και βρίσκει τον αδερφό του και τη γυναίκα του αδερφού του σφαγμένο από τους Ινδιάνους, και τα ανίψια του απηγμένα από τους «Βαρβάρους» (που και στο αμερικάνικο σινεμά ήσαν μια κάποια λύσις). Σκληρός, αμοράλ και κυρίως πέρα και πάνω από τους νόμους, ο αντι-ήρωας γυρίζει σαν απόκληρος προκειμένου να πάρει εκδίκηση για το χαμό μιας γυναίκας που, όπως υφέρπει στο κείμενο, ήταν η ερωμένη του. (Ακόμα και ο ακραίος συντηρητικός John Wayne παραδέχτηκε σε μία συνέντευξή του το 1974 πως όταν ανέλαβε το ρόλο, ο John Ford δεν του αποκάλυψε εξ’ αρχής τη σχέση του ήρωα με τη γυναίκα του αδερφού του, σίγουρος πως θα αρνηθεί). Αν και παλι εν μέρει εμαφανίζεται η κλασική φόρμα του “Chasing the Girl”, όλα ανατρέπονται και η Ιστορία γράφεται όταν αυτό το κορίτσι που αναζητά το καραβάνι για πέντε χρόνια, η «ανιψιά» Debbie (Natalie Wood) ασπάζεται τον ινδιάνικο τρόπο ζωής.

Στο φιλμικό σύμπαν του John Ford όλα τα στοιχεία έχουν δυϊκή φύση, έχουν δυο αντίθετες όψεις, και πιο συγκεκριμένα παντρεύουν το καλό με το κακό. Ο σκηνοθέτης κρατάει την κάμερα στο υψος του ματιού και δίνει άλλη διάσταση στα αμερικάνικα πλάνα του (plans americains). Παρά την οπτική λιτότητα που χαρακτηρίζει τη ‘γραφή του’ (μιας και στην εποχή του σκηνοθέτη μπορούσαμε ακόμα να μιλάμε για σινεμά του ‘δημιουργού’, ο Ford σκηνοθετεί μια εξαιρετικά πυκνή αρχική σεκάνς, μια από τις αρτιότερες σκηνές σασπένς στην επιδρομή των ινδιάνων (ακριβώς γιατί η ίδια η επιδρομή μένει εκτός κάδρου) και, ασφαλώς, ένα μνημειώδες τελικό πλάνο, όπου ο μηδενισμός του ήρωα βουλιάζει στο απόλυτο μηδέν του ερήμικού τοπίου. Γιατί για τον Φορντ, όπως και για τον Μπωντριγιάρ, η έρημος είναι ο χώρος όπου «απαλλάσσεσαι από οποιοδήποτε βάθος, ένας χώρος που χαρακτηρίζεται από επιφανειακή ουδετερότητα, από την πρόκληση ως προς το νόημα και τη βαθύτητα, μια πρόκληση ως προς τη φύση και την κουλτούρα της Δύσης […] ένας χώρος χωρίς καταγωγή και σημεία αναφοράς [...] Όλη η Αμερική είναι μια έρημος» (Μπωντριγιάρ, Αμερική, 1998). Η Αμερικανική Κουλτούρα της α-κοινωνικότητας και της αντίληψης περί ανωτερότας συναντά στις εκτάσεις της ερήμου την αισθητική της φόρμα, τη φόρμα της έκστασης, τη φόρμα της εξαφάνισης. Ακριβώς εξ’ αιτίας του φυσικού μινιμαλισμου του τοπίου, η δράση θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε. Σε μια γεωγραφική και υπαρξιακή no man’s land. Τελικά, το Western, όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι ο ορισμός του Δυτικού κινηματογραφικού είδους και το Searchers η επιτομή του και μια από τις τελευταίες μεγάλες στιγμές του είδους.

Γκέλυ Μαδεμλή (It`s a Classic!)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.