---

Smultronstallet (1957) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αγριες Φράουλες - Γνωστό και ως: Wild Strawberries
Δραματική | 91'
	Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Σουηδικά - Λατινικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.01/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2005

Στα 78 του χρόνια πια ο Ίσακ Μποργκ, καθηγητής της Ιατρικής με πολλές διακρίσεις, πρέπει να παραστεί στο Πανεπιστήμιο της Λουντ για το Ιωβηλαίο του. Μετά από ένα παράξενο όνειρο θανάτου, αποφασίζει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο, συντροφιά με τη νύφη του Μαριάν. Στο κατώφλι του οριστικού τέλους, ο Bergman παραδίδει ένα σπουδαίο οδοιπορικό, που διατρέχει την ίδια στιγμή τη Σουηδία, τον παρελθόντα χρόνο αλλά και τον φαντασιακό κόσμο του πρωταγωνιστή. Εν προκειμένω η υπερβάλλουσα μεταφυσική ανησυχία απορρίπτεται, ώστε η πλάστιγγα να γείρει προς την πλευρά της ενδοσκόπησης. Ο σκηνοθέτης αναμιγνύει τα είδη (μετάβαση από το ρεαλισμό στον εξπρεσιονιστικό εφιάλτη, ιμπρεσιονιστική χρήση του φωτός) και κάνει λόγο από τότε για την αλλοτρίωση και την έλλειψη επικοινωνίας.

Βαθμολογία: (10/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Ο Borg είναι ιατρός. Πενήντα χρόνια πλήρους αφοσίωσης. Πενήντα χρόνια απομάκρυνσης της κοινωνικής ζωής. Ολοκληρωτικής παραίτησης στη διαπίστωση της συλλογικής ανοησίας της. Πενήντα χρόνια εγκλεισμού σε ένα στείρο εγώ. Εξιδανικεύοντας μια νεκρώσιμη πομπή. Και η απάθεια, ρούχο βαρύ στο παχύ στρώμα δέρματος, επακόλουθο της εγωιστικής και κουφής ενατένισης του αύριο.

Πενήντα χρόνια. Αλλά ποιος κατέκτησε το χρόνο για αυτόν να μας μιλήσει; Μερικές φορές για να εντρυφήσουμε στις έννοιες, είναι πιότερο να τις ισοπεδώσουμε και εξ αρχής να προσπαθήσουμε πάλι. Ένα ρολόι δίχως δείκτες, το μέγιστο τέχνασμα του τρισμέγιστου Ingmar Bergman. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Τι είναι άραγε ο χρόνος; Πως μπορείς να απαλλαγείς της συμβατικής θεώρησης του και να αγγίξεις τον πυθμένα του; Ο Borg θα βρεθεί μες στο αμάξι. Οι "Άγριες Φράουλες" γίνονται ένα ιδιότυπο και αρχέγονο road movie. Ένα road movie αναζήτησης στα άσβηστα ερωτήματα της ζωής.

Σταθμοί οι λίγες μνήμες ή μήπως ασπασμός ζωής; Φωτισμένες πιεστικά με ένα εκτυφλωτικό άσπρο. Όχι το λευκό της αγνότητας, από αυτό απέχουν πολλάκις. Μνήμες σαν να τοποθετήθηκαν κάτω απ` την λάμπα μιας ιατρικής κλινικής. Ζωή και θάνατος τόσο κοντά, σαν μια κλωστή να τις χωρίζει. Και αυτός άφθαρτος στο μαύρο του, να περιηγείται στα μονοπάτια του υποσυνειδήτου Σε μνήμες αγέραστες, μα αυτός ολότελα γερασμένος. Σχεδόν νεκρός. Ακούγεται βουβά το επικήδειο τραγούδι στην άρνηση αυτής της ανούσιας, κατά τα προσχήματα, ζωής. Και ο πόνος, μοναξιά που γρατζουνάει την αλλόκοτη αυτή υπεκφυγή. Η μοναξιά μένει... Και ακόμα και η παχιά επιδερμίδα δε δραπετεύει του θανάτου της. Και είναι και άλλοι πολλοί που τα χνάρια της παραίτησης ακολουθούν. Χαρίζοντας έναν πρόωρο θάνατο στην παραίσθηση του μεγάλου τους. Καθώς τους χαϊδολογούνται του εγωισμού τους.

Πενήντα χρόνια αφοσίωσης στην ιατρική. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, πενήντα χρόνια εναγκαλισμού της άγνοιας, της απομάκρυνσης μιας βαθύτερης γνώσης. Όχι εγκεφαλικής γνώσης. Γνώσης που πηγάζει των ευαίσθητων ψυχικών χορδών. Και είναι τόσοι αυτοί που έχουν ανάγκη υποταγής σε σύμβολα και εικόνες. Έτοιμοι να δοξάσουν την παραίτηση και ό,τι δεν κατέχουν. Μια δοξολογία άνευ γνώσης κάτω από επιχρυσωμένα παράσημα. Άραγε ποιος θα αποκρυπτογραφήσει την αλήθεια πίσω απ` την λυγερόκορμη λεζάντα;

Ερωτήματα αιώνια. Ο Σουηδός σκηνοθέτης τα κληρονόμησε στους εν ζωή ακουμπισμένους. Σε μια ζωή που πως να ορίσεις σε ένα ρολόι δίχως δείκτες; Μήπως ο θάνατος είναι ετούτο το επικήδειο άσμα της παραίτησης; Και ποια πυρωμένη μνήμη θα τον αναστήσει; Σε μια ζωή βυθισμένη στην αγριότητα και στη γλυκύτητα. Σαν φράουλα γλυκιά και άγρια που ακόμα να γευθείς...

Βαθμολογία: (9/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Ένας ηλικιωμένος ακαδημαϊκός καθηγητής ταξιδεύει από την Στοκχόλμη στη Λουντ με το αυτοκίνητο του για να παραλάβει ένα τιμητικό βραβείο για τα 50 χρόνια προσφοράς του στην εξάσκηση του επαγγέλματος του. Στο ταξίδι του αυτό συνοδός του θα είναι η νύφη του. Στη διαδρομή όμως θα συναντήσει διάφορα πρόσωπα που συνειρμικά θα τον φέρουν αντιμέτωπο με όνειρα του παρελθόντος, μνήμες μιας ζωής που έχει μείνει πίσω. Οι αναμνήσεις απογοητεύσεων, οι προβληματικές σχέσεις με την οικογένεια στοιχειώνουν τον πρωταγωνιστή και το ταξίδι προς το “τοπικό” προορισμό του φαντάζει να μετατρέπεται σε ταξίδι ενδοσκόπησης και αναζήτησης του πρωταγωνιστή, του σκηνοθέτη αλλά και του θεατή με προορισμό την ψηλάφηση (και όχι την λύση) ερωτημάτων που βασανίζουν τον άνθρωπο αέναα. Τα ερωτήματα αφορούν τα ηθικά διλλήματα που συναντά ο άνθρωπος μπροστά του, την αγάπη, τον θάνατο (μόνιμο θέμα για τον Bergman),τις ανθρώπινες οικογενειακές σχέσεις.

Βραβευμένο με τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου το 1958 και με τη Χρυσή σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας από τις πιο “βατές” ίσως ταινίες του Bergman που πολλοί έχουν συμπεριλάβει στις καλύτερες 10 ταινίες όλων των εποχών φαντάζει μεγαθήριο για έναν απλό φίλο του κινηματογράφου. Η αξία της ταινίας κατά την προσωπική άποψη του γράφοντα δεν υφίσταται τόσο στο θέματα στα οποία προσεγγίζει. (τα θέματα αυτά έχουν άλλωστε παρουσιαστεί σε μεταγενέστερα χρονικά ταινίες ίσως και με μεγαλύτερη επιτυχία) όσο στο χρόνο στον οποίο έγινε αυτό. Η ταινία είναι χρόνια μπροστά από την εποχή της γεγονός αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι όμως “Κουρδιστο Πορτοκαλι” ώστε να λειτουργεί ως καταλύτης και σημείο απαρχής.

Σημείο αναφοράς αποτελούν βέβαια οι ηθοποιοί όπως Victor Sjostrom, Ingrid Thulin και ίσως ο Max von Sydow που θα εκπλαγείτε ίσως όταν σας αναφέρω πως ο εν λόγω κύριος είναι παρών στο πρόσφατο Minority Report(αφήνοντας βέβαια ασχολίαστη και τη μεγάλη του καριέρα συμπεριλαμβανομένης και της Έβδομης Σφραγίδας).Αριστοτεχνική σκηνοθεσία,σενάριο που πραγματεύεται την αναζήτηση του υπαρξιακού “γίγνεσθαι” του ανθρώπου, ένα ταξίδι στα ερωτήματα που θα απασχολούν τον άνθρωπο αλλά και στην Ιστορία του Κινηματογράφου

Το Κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία: Όλοι! Είναι ντροπή να θες να καλλιεργήσεις μια συγκεκριμένη κινηματογραφική παιδεία και να διαβάζεις αυτή την κριτική περιμένοντας να σου πω εγώ αν πρέπει να την δεις ή όχι. Αν πάλι θεωρείς το σινεμά απλή διασκέδαση και θες να χαλαρώσεις ΚΑΙ ΠΑΛΙ να πας να την δεις γιατί κάποια στιγμή πρέπει να ξεπερνάμε τις φοβίες μας στα “μεγάλα” ονόματα του κινηματογράφου.

Το κακό Σχόλιο του υπογράφοντα: Ταινία σταθμός για τον κινηματογράφο που όμως δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αγγίξει έναν άνθρωπο της εποχής μας (πόσο μάλλον έναν νέο άνθρωπο της εποχής μας). Απλά αντέχει θα έλεγα.

Βαθμολογία: (7/10) (εκεί που ένας βαθμός ίσως δεν κρύβει όλα όσα κρύβει για τον καθένα μια ταινία)

Νικος Δουκας

---

Ο μεγάλος σουηδός κινηματογραφιστής δεν ξεφεύγει από την συνήθη σκοτεινή, ανθρωποκεντρική θεματολογία του και εν έτει 1957 προσθέτει στην έβδομη τέχνη ένα ακόμη δημιούργημά του που έμελλε να μείνει κλασσικό, τόσο ανάμεσα στις άλλες ταινίες του ίδιου, όσο και στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα.

Πριν ακόμη κλείσει τα 40 ο Bergman καταπιάνεται με τα γηρατειά και την πορεία του ανθρώπου προς τον θάνατο. Η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι ενός συνταξιοδοτημένου γιατρού προς τον τόπο βράβευσής του για την συνολική προσφορά του στον χώρο. Στον δρόμο έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπους, γνωστούς και μη, που θα του φέρουν στο μυαλό (ή θα του προξενήσουν, με την διαφορά να έγκειται στο αν η ανάμνηση είναι σχετική μ’ αυτούς) αναμνήσεις από την ως τώρα ζωή του, αλλά και σκέψεις για το (σύντομο) μέλλον του. Ολόκληρη η γραμμή πάνω στην οποία εκτυλίσσεται η ταινία είναι συμβολική. Το πραγματικό ταξίδι προς τη βράβευση στέκεται παράλληλα με το ταξίδι της ζωής και το ταξίδι προς τον θάνατο. Και αν υποθέσουμε ότι και ο προορισμός είναι συμβολικός, τότε ο θάνατος πρέπει να έρχεται ως επιβράβευση. Η ταινία ξεκινά με ένα όνειρο, που δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή που οι ταινίες του Bergman κινούνταν σε σχετικά κατανοητά επίπεδα. Δεν ξέρω αν είναι άξια απορίας η χρονική στιγμή στην οποία ο Bergman αποφασίζει να τοποθετήσει την ταινία του μέσα στην καριέρα του. Και ο προβληματισμός πάντοτε σε σχέση με το γεγονός ότι, αν κάτι διαφοροποίησε τον Bergman πρωτίστως, αυτό ήταν η δημιουργία ταινιών που πήγαζαν από τον ίδιο, από τις σκέψεις του και τις ανησυχίες του και όχι ταινιών που βασίζονταν σε βιβλία ή μυθολογία. Πιθανολογώ (απέχοντας αρκετά από την ηλικία των 40) ότι τότε παρατηρείται η πρώτη μελαγχολία γύρω από την ιδέα του θανάτου. Ίσως πάντως να βγήκε σε καλό, γιατί, αν περιμέναμε να την κάνει 20 χρόνια αργότερα, θα ήταν αρκετά πιο δυσπρόσιτη κρίνοντας και από την αφαιρετική τακτική που ακολούθησε τα μετέπειτα χρόνια.

Oh Yeah! : Η ευαίσθητοι και λυρικοί συμβολισμοί, που αφενός καθιστούν την ταινία εικαστικά ευχάριστη και αφετέρου αποκλιμακώνουν (τέχνη καθώς είναι) την ένταση γύρω από την ιδέα του θανάτου.

Oh No! : Υπάρχει κάτι που μ’ ενοχλεί στις ταινίες του Bergman και αυτό είναι οι περιττές φλυαρίες του. Ευτυχώς περιορίζονται στο πρώτο μισό. Σε μία τόσο συμβολική, βαθύτατα εσωστρεφή και εσωτερικά εξερευνητική ταινία, προς τί τόσοι διάλογοι, οι περισσότεροι από τους οποίους περισσότερο κουράζουν και αφαιρούν την χάρη της στιγμής, παρά προσφέρουν κάτι ουσιαστικό;

Βαθμολογία: (7.5/10)

Κωσταντίνος Στυλιανού

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.