Προς τον Leviathan:Τόσα κατάλαβες, έτσι γράφεις. Το γέλιο  πρόσεξες μόνο. Έμεινες στα ξώφαλτσα ούτε καν στην  επιφάνεια που δίδεται από το σκηνοθέτη αριστουργηματικά. Τα λόγια που εκστομίζονται, μαχαιριές που καρφώνονται, μόνο τα αίματα δε βλέπουμε.   Πρόκειται για ένα υπαρξιακό δράμα που συντελείται σε μια οικογένεια διαλυμένη χαμένη στο πουθενά, που όλα είναι έτσι και τίποτα δεν είναι έτσι ακριβώς. Παράδειγμα ο πατέρας που νομίζει ότι είναι ο πατριάρχης  της οικογένειας και κανείς δεν τον υπολογίζει. Η σκηνή που η Κοκκίδου σηκώνει το φουστάνι και του λέει ότι η κόρη δεν είναι δική του, είναι για ανθολογία στην παγκόσμια κινηματογραφία. Ένα αριστούργημα,(10/10) από κάθε άποψη, λεκτικά (μεγάλο κατόρθωμα), υπαρξιακά, έντασης, καθήλωσης να μη πέσει τίποτα κάτω. Ο Γιάννης Οικονομίδης το έδειξε και με την επόμενη ταινία, " Η ψυχή στο στόμα" μια συγκλονιστική ταινία, που φεύγεις από το σινεμά, και δεν ξέρεις αν θέλεις να ζήσεις ακόμα.

δυστυχως φιλε Leviathan δε κατάλαβες τπτ απο την ταινια... δεν ειναι για πολλους....

Να και μια ταινια που οι βρισιες σε αφηνουν με κομπο στο στομαχι και δεν περνανε απαρατηρητες οπως στις "συγχρονες" ελληνικες "κωμωδιες"