---

A Nightmare On Elm Street (1984) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες - Γνωστό και ως: A Nightmare On Elm Street (1984)
Τρόμου | 91' |
	Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 29/4/2010 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.53/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Είναι η μόνη που μπορεί να το σταματήσει… αν αποτύχει, όλοι θα πεθάνουν. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Χρόνια πριν εξασφαλίσει στον Peter Jackson τα απαραίτητα εκατομμύρια για να γυρίσει το... unfilmable, η New Line Cinema έβαλε το μικρό της λιθαράκι στην ανάσταση του Horror, με τη δημιουργία μιας πραγματικής εικόνας του είδους: Του Freddy Krueger.

O Wes Craven έχει χαρακτηριστεί πολλές φορές ως χαρισματικός σκηνοθέτης που άλλαξε το πρόσωπο του τρόμου. Αυτό είναι αλήθεια για το αρκετά ερασιτεχνικό The Hills have Eyes και λιγότερο για το The Last House On The Left που έχει «γεράσει» απελπιστικά άσχημα- αλλά το A Nightmare On Elm Street - Εφιαλτης στο Δρομο με τις Λευκες είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία που προσέφερε ο Αμερικάνος σκηνοθέτης. Δεν ανάστησε το είδος του slasher movie - αυτό το είχε κάνει 6 χρόνια νωρίτερα ο John Carpenter με το Halloween - Η Νυχτα με τις Μασκες. Αλλά εκεί που ο Carpenter είχε παρατραβήξει τα όρια του αποδεκτού, με τον Michael Myers να μην λέει να πεθάνει (κατάσταση που έφτανε να θυμίζει σχεδόν Abrahams-Zucker παρωδία), ο Craven μας αφαιρεί τον πειρασμό να σκεφτούμε λογικά: Ο δολοφόνος αυτή τη φορά παίζει με τους δικούς του κανόνες και στο δικό του γήπεδο.

Βασισμένος σε κάποια άρθρα με θέμα νεαρούς Ασιάτες που αρνούνταν να πέσουν για ύπνο φοβούμενοι ότι κάποιος περιμένει να τους σκοτώσει στα όνειρα τους, ο Craven δημιουργεί τον Freddy Krueger (έναν ρόλο από τον οποίο ο Robert Englund δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει), τον σαδιστή δολοφόνο παιδιών που βρίσκει το θάνατο από τα χέρια των γονιών των θυμάτων του. Από το να αναστηθεί με τους ηλίθιους τρόπους του Jason Voorhes, o Freddy έχει την τύχη να μπορεί να επισκέπτεται ανύποπτους τινέιτζερ (το αγαπημένο κρέας του horror) στα όνειρα τους, αλλά με τις επιπτώσεις των ατσάλινων λεπιδιών του να αντανακλώνται στην πραγματικότητα.



Μετά από μια σύντομη εισαγωγή στην οποία γνωρίζουμε τον δολοφόνο (την ώρα που κατασκευάζει το όπλο του) και τον παρακολουθούμε εν δράσει στον πρώτο εφιάλτη, πεφτει η Trademark ονειρική σεκανς "One two Freddy cοmes for you" και περνάμε μια και καλή στην υπόθεση. Με λίγα λόγια, μια σειρά περίεργων φόνων (ο πρώτος από όλους πιστός στους κανόνες του είδους - με το θύμα να έχει μόλις ξεμπερδέψει με σεξουαλική δραστηριότητα!) θα κινήσουν την περιέργεια της Nancy (Heather Langenkamp), η οποία θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια για τον Freddy Kruger - μιας και είναι ένα από τα υποψήφια θύματα του.



Το καστ είναι καλό, η Langenkamp φέρνει περισσότερο σε ανυπεράσπιστη teenager παρά σε αγοροκόριτσο τύπου Jamie Lee Curtis (γι` αυτό και μας προκαλεί περισσότερη εμπάθεια), ενώ άλλες γνωστές φάτσες περιλαμβάνουν τον John Saxon (ηθοποιό - εικόνα ταινιών αμφίβολης ποιότητας) και φυσικά τον Johnny Depp στον πρώτο του ρόλο. Όσο για τον Englund, μπορεί να μην πολυφαίνεται κάτω από το καμένο προσωπείο του Freddy, αλλά ερμηνεύει με απόλαυση τον ρόλο του –χωρίς να ξέρει βέβαια ότι ψωνίζει από το ίδιο μαγαζί ρούχων με τον Αλέφαντο. Ο Craven φροντίζει την ατμόσφαιρα της ταινίας (ο Freddy φαίνεται να προτιμάει υπόγεια, γεμάτα ατμούς και σωλήνες - ένα είδος μοντέρνας κόλασης - για τα παιχνίδια του) ενώ το σενάριο είναι προσεγμένο -απογοητεύει λίγο μόνο στον τρόπο με τον οποίο η Nancy ξεφορτώνεται τον Freddy, στην τελική αναμέτρηση. Το teen κλίμα δεν εξαντλείται - δυσπιστία των μεγάλων, χαζοτηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα κλπ - και προσφέρει στην ταινία, μιας που ταυτιζόμαστε κι εμείς με τους νεαρούς πρωταγωνιστές που προσπαθούν να ταράξουν τον συντηρητικό ορθολογισμό των μεγάλων, για την ίδια τους την επιβίωση. Το σάουντρακ, που κατά την παράδοση των 80`s φαίνεται να είναι φτιαγμένο σε κανα πεντάλεπτο με συνθεσάιζερ, είναι αποτελεσματικό.



Φυσικά, όπως συμβαίνει με όλους τους serial killers, o Freddy βρίσκει τον δάσκαλο του, που δεν είναι άλλος από τα κατώτερα sequel που ακολούθησαν. Αν έχετε το κουράγιο, ρίξτε μια ματιά στα διασκεδαστικά, μέσα στην αφέλεια τους, Freddy`s Revenge και Dream Warriors (εκεί το πράγμα αρχίζει ήδη να ξεφεύγει). Αποφύγετε τα επόμενα, εκτός και αν έχετε άφθονο χρόνο ή -ειρωνικό ε;-αϋπνίες.

Ταινία: (7.5/10)
Αν το πολύ Junk food κάνει τον Πρωιμάκη να έχει εφιάλτες: (10/10)

Θοδωρής Σαρλάς

---

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ο Craven θεωρήθηκε κατά το παρελθόν ένας απ`τους πιο χαρισματικούς και δημιουργικούς σκηνοθέτες. Όχι γιατί δημιούργησε κάποιο νέο είδος ταινιών τρόμου, ούτε γιατί επανέφερε κάποιο στο προσκήνιο, αυτό το είχε κάνει 6 χρόνια πριν ο Carpenter με το "Halloween". Εκεί όμως που ο Carpenter άρχισε να χάνει το παιχνίδι με επανάληψη ταινιών όπου ο Myers μας είχε κάνει να πιστεύουμε πως είχε τον απέθαντο, ο Craven δημιούργησε έναν αντιήρωα εντελώς διαφορετικό. Έναν αντιήρωα που δεν αναστήθηκε κατά περίεργο τρόπο με σάρκα και οστά, αλλά που αναγεννήθηκε μέσα από τους εφιάλτες των νεαρών θυμάτων του.

Ως προς την επιλογή των θυμάτων δεν έχουμε μεγάλες διαφοροποιήσεις από άλλες ταινίες του είδους. Άλλωστε οι teenagers αποτελούσαν πάντα αγαπημένη τροφή των μανιακών δολοφόνων από τότε που το splatter απέκτησε κινηματογραφική υπόσταση. Ο Krueger, έχοντας βρει λοιπόν θάνατο από τα χέρια των οικογενειών όπου τα παιδιά τους έπεσαν θύματα της τρομακτικής του μανίας, επανέρχεται, αυτή τη φορά μέσα απ` τα όνειρα νεαρών, όπου μοναδική τους πιθανότητα να επιβιώσουν από τις κοφτερές του λεπίδες είναι να ξυπνήσουν.

Το σενάριο είναι σωστά δομημένο, αξιοποιώντας έναν τρόπο επίθεσης μανιακού δολοφόνου που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε δει κάτι παρόμοιο. Ο Freddy δρα στον δικό του κόσμο και τα θύματά του, αν δεν καταφέρουν να μείνουν ξύπνια ή να ξυπνήσουν κατά τη διάρκεια του εφιάλτη, βρίσκουν τον ίδιο φρικτό θάνατο και στην πραγματική διάσταση όπου βρίσκεται το σώμα τους. Ιδιαίτερα τρομακτικό και για ορισμένους λαούς στα βάθη της Ασίας αποτελεί έναν ζωντανό αρχέγονο φόβο μέχρι και σήμερα.

Η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία επιλέγει να κινηθεί ο Craven είναι άκρως αποδοτική, καθώς τα σκοτεινά υπόγεια με τους σάπιους σωλήνες που ξερνάνε συνεχώς ατμούς, συνθέτουν ένα τρομακτικό φόντο για τα όνειρα των ανυποψίαστων θυμάτων του Freddy. Το ίδιο αποδοτική είναι και η μουσική της ταινίας, που μπορεί να μην έχει κάποιο στοιχείο που την χαρακτηρίζει στη μνήμη μας, όμως είναι λειτουργική ως προς το γενικό σύνολο.

Ο Englund, μπορεί να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα κάτω από το καμένο προσωπείο του Freddy, όμως υποστηρίζει τον ρόλο του στο έπακρο, με μια δόση απολαυστικής τρέλας, κάτι που τον έκανε στα μάτια των fans και μη της ταινίας, έναν απΑ τους πιο τρομακτικούς και χαρακτηριστικούς serial killers ταινιών thriller. Ίσως βέβαια τότε να μην φανταζόταν πως ο συγκεκριμένος ρόλος θ` αποτελούσε όχι μόνο τον πιο χαρακτηριστικό, αλλά και τον πιο καταστροφικό για την καριέρα του, καθώς η ταύτισή του με τον αποκρουστικό Freddy δεν του άφησε περιθώρια κινηματογραφικής εξέλιξης.

Στους υπόλοιπους ρόλους, όπως και στις περισσότερες ταινίες αυτής της κατηγορίας, δεν διακρίνουμε κάτι το σημαντικό με εξαίρεση ίσως ότι η συγκεκριμένη ταινία αποτέλεσε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του σημερινού μεγάλου και τρανού Johnny Depp. Κατά τ` άλλα, η Langenkamp αν και κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανάμεσα στους νεαρούς πρωταγωνιστές, δεν θυμάμαι να την ξαναείδα πουθενά, ίσως λόγω ότι προτιμούσαμε την Curtis.

Αν κάπου η ταινία χάνει πόντους, είναι στην εύκολη λύση που έρχεται στο τέλος της ταινία από μεριάς Nancy για να εξαφανίσει τον Freddy από την πραγματική και την ονειρική διάσταση. Από `κει κι έπειτα όμως, δεν μπορούμε να μην της αναγνωρίσουμε πως αποτέλεσε και συνεχίζει να είναι μια απ` τις πιο τρομακτικές δημιουργίες του σινεμά, με φανατικούς θαυμαστές μέχρι και σήμερα. Τα sequel που ακολούθησαν ωστόσο δεν είχαν την ίδια τύχη, καθώς έπεσαν στην παγίδα των προκατόχων τους, κάνοντας την υπόθεση απλά γελοία.

Βαθμολογία: (9/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

---

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Παλιά, όταν ήμασταν μικροί, δεν μας άφηναν να δούμε «τέτοιες» ταινίες, και τώρα που μεγαλώσαμε είπαμε να θυμηθούμε μία καλή ταινία τρόμου: τον Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες. Μετά την επιτυχία του Halloween, οι ταινίες τρόμου με target group τη νεολαία πήραν τα πάνω τους και στις αρχές της δεκαετίας του `80 γινόταν... σφαγή! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς πέρα από τις προαναφερθείσες: The Evil Dead, Το ουρλιαχτό, Το Πνεύμα του Κακού, Κούτζο και άλλες από τα βιβλία του Stephen King κλπ, κλπ... Εδώ το σενάριο είναι όλα τα λεφτά, το οποίο δίνει στον μετρ του είδους Wes Craven να φτιάξει μια μεγάλη επιτυχία, «παίζοντας» εύκολα με τα κλισέ του είδους και... τις σεξουαλικές αφυπνίσεις των έφηβων πρωταγωνιστών. Η τρομακτική μούρη του Freddie Krueger με το δάχτυλα-ψαλίδια στοίχειωσε πολλά παιδικά όνειρα και η επιτυχία της ώθησε την ταινία σε αλλεπάλληλες συνέχειες. Σημειώστε πως εδώ κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ο μεσιέ Johnny Depp. Η slasher μανία των κινηματογραφικών στούντιο πάντως δε λέει να σταματήσει και συνεχίζει ακάθεκτα και στη νέα χιλιετία, προσθέτοντας και λίγες επιρροές από την Άπω Ανατολή, καταλαβαίνετε...

Ζήσης Μπαρτζώκας (5Χ5 on Cult by Zisis: Sweet (?) 1984)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.