---

Mulholland Dr. (2001) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Οδός Μαλχόλαντ - Γνωστό και ως: Mulholland Drive
Μυστηρίου | 147' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 4 Ιαν 2002 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 27/8/2002 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.92/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια ιστορία αγάπης στην πόλη των ονείρων.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

O προσωπικος θριαμβος ενος σκηνοθετη που δικαια μπορει να αποκληθει ο `αναρχικος βιαστης του Αμερικανικου Ονειρου`. Μετα το ευχαριστο (θεματολογικα) διαλλειμα του The Straight Story, ο David Lynch επιστρεφει για να ανακεφαλαιωσει το ενδοξο παρελθον του και ειναι πραγματικα σαρωτικος: Αλωνει τη φαντασια με εικονες καθαρου συμβολισμου (βλ. Eraserhead -Wild at Heart -Twin Peaks), και σαγηνευει με την απολυτη ουμανιστικη του ματια (βλ. The Elephant Man).

Αρωγος ενα σεναριο - ατομικη βομβα (φονοι, αυτοκτονια, λεσβιακος ερωτας - που σοκαρει μονο για την ευαισθησια του-σαρκασμος -βιτριολι στις μαφιοζικες, σηπουσες χολιγουντιανες δομες), και μια σκηνοθεσια που αποδομει το story,παιζοντας με τρομερη ανεση με ολα σχεδον τα γνωστα genres: thriller, black comedy, ερωτικο δραμα, φιλοσοφικη ταινια καταγγελιας (sic!).

O Angelo Badalamenti καλυτερος απο ποτε, πετυχαινει καρδια και νου του θεατη, δινοντας μαθηματα κινηματογραφικης μουσικης.

Οι τεσσερις Golden Globe Nominations (Ταινιας - Σκηνοθεσιας -Σεναριου -Μουσικης), ελπιζω να συμπληρωθουν με δυο Academy Award Nominations για τις εξαιρετικες, καθηλωτικες και δυσκολες λογω plot twists ερμηνειες απο τις πρωταγωνιστριες. Γυριστε να μαθετε τα ονοματα τους: Θα μας απασχολησουν στο μελλον...

Πονος - Ερωτας - Θανατος και μετα...Silencio!...

Βαθμολογια (Πρεπει;): (9/10)

Τακης Γκαρης

---

Παρασκευη, 25 Ιανουαριου 2002 - 5:10 μμ

"A moronic and incoherent piece of garbage." - The New York Observer

"..Makes a severe and unwelcome turn down a lost highway." - Variety

"Exactly what the hell happens in this movie?" - Premiere

[1]

Μερικες ταινιες ειναι σα χριστουγεννιατικη βραδυνη χιονοθυελλα στην Αθηνα. Τα λογια δεν ειναι αρκετα για να περιγραψουν τη μοναδικοτητα των στιγμων; δε σε απασχολει πως δημιουργηθηκαν, αν εχουν λογο υπαρξης; τις απολαμβανεις χωρις να προσπαθεις να τις εξηγησεις.

Με τις ταινιες του Lynch μεγαλωσαμε μαζι. Το Eraserhead ηταν ηδη μυθος, το Elephant Man και το Dune προλαβαν τον Tim Burton κατα μια δεκαετια τουλαχιστον. Με το Blue Velvet ξεκινησε την ενασχοληση του με τους σκελετους στις ντουλαπες των αμερικανων μικροαστων, για να σπασει τελικα καθε ρεκορ τηλεοπτικης θεαματικοτητας, εκεινη την εποχη, με το Twin Peaks. Χωρισαν καπου οι δρομοι μας, χωρις ιδιαιτερο λογο, μετα το Wild at Heart, με το πιο αναρχικο ισως κινηματογραφικο ζευγαρι (Sid & Nancy who?) που εχω δει.

Σαν πιλοτος για μια νεα σειρα της TV γυριστηκε και στο μεγαλυτερο μερος του το Mulholland Dr. (η Mulholland Drive, αν προτιματε). Και το πιο ερωτικο ζευγαρι που εχει βαλει ποτε φωτια σε φιλμ βρισκεται στο κεντρο του.

Αφου, λοιπον, οι αμερικανοι δεν πειστηκαν οτι η γενια του Survivor[2] θα εστρεφε ποτε την προσοχη της στον σκοτεινο, υγρο κοσμο του Lynch, βρεθηκαν, απο μηχανης θεοι, οι Γαλλοι (Canal+) να σπρωξουν κατι ψιλα ($7 μυρια) και να ολοκληρωθει η ταινια. Παρ` ολα αυτα, ελαχιστα (ο μη-ευρυγωνιος φακος και μερικα cameos) προδινουν την καταγωγη της. Αντιθετα ο Lynch (που εχει γραψει και το σεναριο, βεβαια), σε μεγαλη φορμα και οπως ειχε κανει με το Twin Peaks για την τηλεοραση, παρουσιαζει κατι παραπανω απο μια *κινηματογραφικη* ταινια που ανανεωνει την κινηματογραφικη διαλεκτο. Προσφερει πραγματικα μια εμπειρια που κανεις κτημα σου και δεν ξεχωριζεις, απο καποιο σημειο και μετα, απο τα ονειρα σου.

Η τις ονειρωξεις σου ακριβεστερα. Ακριβεεεεστερα.. Η (οχι και τοσο, οπως θα `θελε τον εαυτο της και αποδυκνειει) χιτσκοκικα αθωα ξανθια της Naomi Watts (Betty) και η φωτια-στα-κοκκινα μοιραια μελαχρινη της Laura Elena Harring (Rita) αποτελουν επι σκηνης ζευγαρι με τετοια χημεια που σου λιωνει τα.. γονατα. Σε καποια απιστευτα πλανα δεν θυμασαι; σε αλλα δεν προλαβαινεις; και σε μερικα νιωθεις εντονη την αναγκη να.. παρεις βαθια ανασα. Σε ολα παντως σε συνοδευει η ηδονικη ενοχη να παρακολουθεις δυο υπεροχα πλασματα στις πιο προσωπικες τους στιγμες.

Στα συν της ταινιας και η φωτογραφια και τα σκηνικα και τα κουστουμια (ειδικα το κοκκινο ανυπαρκτο μπουστακι της Laura Elena) που βγαζουν ενα μοναδικο στυλ απο 50s στα 00s. Η μουσικη του Angelo Badalamenti και τα υπεροχα (απο σαπουνοπερικα ροζ μεχρι φευγατες a-cappela διασκευες στον Roy Orbison) τραγουδακια συμπληρωνουν το ονειρικο σκηνικο.

Η ταινια, αν δεν κανω λαθος, μοιραστηκε με το The Man who wasn`t there, το μεγα βραβειο στο φεστιβαλ των Καννων. Ως αποτελεσμα, ακομα κι εν μεσω χιονοθυελλης, δεν θα καταφερετε να αποφυγετε την πολυκοσμια, τα (τυπικα γυναικεια) κουφα σχολια και τις ηλιθιες αποριες στο τελος. Γι` αυτο πατε καλυτερα προετοιμασμενοι, ξεροντας την υποθεση, απο την αρχη μεχρι το τελος και απο τα πιο επισημα χειλη:

Μερος 1ο: Μια γυναικα στο απολυτο μυστηριο

Μερος 2ο: Μια οδυνηρη ψευδαισθηση

Μερος 3ο: Ο ερωτας [3]

--

[1] Τα quotes απο το review του Rolling Stone (http://www.rollingstone.com/mv_reviews/review.asp?mid=2043199)

[2] To Big Brother περιοριστηκε σε ρολο κομπαρσου στην Αμερικη

[3] Επισημη συνοψη του David Lynch για την ταινια του Mulholland Dr. -Το Βημα της Κυριακης, 6 Ιανουαριου 2001

vkapar

---

Ο David Lynch δεν είναι γνωστός για τις κατανοητές του ταινίες. Μάλλον το αντίθετο επιδιώκει και πιστέψτε με το καταφέρνει. Ο αμερικανός σκηνοθέτης σπάνια δημιουργεί κινηματογράφο που να βγάζει νόημα, όχι στο ευρύ κοινό, αλλά ακόμη και στους πιο εκπαιδευμένους. Η γοητεία του Lynch βρίσκεται ακριβώς στο ότι οι ταινίες του κάνουν αίσθηση χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα.

Το Mulholland Drive δεν αποτελεί βέβαια εξαίρεση. Και ενώ τα πρώτα τρία τέταρτα της ταινίας είναι παρακολουθήσιμα, ξαφνικά τα πράγματα χάνουν τον ειρμό, ο θεατής μένει μετέωρος αφήνοντας απλώς σκηνές να περνούν από μπροστά του, αφήνεται στο υπερρεαλιστικό παραλήρημα του Lynch. Θα έλεγα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… αλλά ποια είναι η αρχή; Συμβατικά μόνο λέω ότι η ιστορία ξεκινά με ένα ατύχημα στο οποίο η συμπαθέσταση Laura Harring χάνει την μνήμη της. Χωρίς να δίνεται η αιτία η Laura καταλήγει στο σπίτι της άγνωστης σ’ αυτή Naomi Watts, η οποία γοητεύεται από το μυστήριο που τυλίγει την ιστορία της tabula rasa Laura. Ξεκινούν μαζί την αναζήτηση του παρελθόντος της τελευταίας και ενώ τα πράγματα κυλούν συμπαθητικά και περιμένεις όπου να ‘ναι να δοθεί ένα τέλος, ο Lynch σου θυμίζει ότι κάθεται πίσω από την κάμερα. Άντε να βγάλεις άκρη…

Oh Yeah! : Η χρήση της εξαιρετικής μουσικής άλλοτε υπογραμμίζει την δράση στην οθόνη, ενώ άλλοτε ο σκηνοθέτης βάζει mute στους εξωτερικούς ήχους και αφήνει την μουσική να πάρει την θέση των λέξεων, να μιλήσει για τον πρωταγωνιστή. Προσέξτε επίσης τον χειρισμό της κάμερας, η οποία συλλαμβάνει μόνο ένα στενό οπτικό πεδίο, το οποίο συνδυασμένο με το παιχνίδι του Lynch στις γωνίες –που παραπέμπει συχνά στην άγνοια του ανθρώπου για το υπάρχον, αλλά όχι ακόμη προσβάσιμο-, συμβάλλει τα μάλα στην αγωνία. Μην παραλείψετε την εστίαση στα μάτια των ηθοποιών, ο Lynch από ‘κει καταλαβαίνει το ποιόν του ανθρώπου.

Oh No! : Όταν η ταινία σε νικά δεν ξέρεις αν μπορείς να την κατηγορήσεις για κάτι, είναι ήδη πάνω από σένα.

Η ατάκα: No hay banda (σιγά μην το έγραψα σωστά, πάντως σημαίνει δεν υπάρχει ορχήστρα, για αυτόν που το λέει δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι στο μυαλό μας. Θυμίζει Πλάτωνα;)

Βαθμολογία: (7,5 με 8-/10)

Κωσταντίνος Στυλιανού

---

Δράμα (;) του 2002 με βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες. Καλώς ήρθατε στο μυστηριώδη κόσμο του David Lynch. Νεαρή ομορφότατη κοπέλα γλιτώνει από τροχαίο με έπαθλο βαριάς μορφής αμνησία. Σε μια αναζήτηση των πάντων ουσιαστικά, βρίσκει καταφύγιο σε σπίτι του Λος Άντζελες όπου τη φιλοξενεί άλλη νεαρή ομορφότατη ανερχόμενη ηθοποιός, η οποία τη βαφτίζει, την περιποιείται, τη βοηθά να ξαναβρεί τον εαυτό της με τη βοήθεια των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος και …τα φτιάχνει μαζί της, ό,τι πρέπει για φαντασίωση, δηλαδή. Σε μια ταινία του Lynch βέβαια το σενάριο συνήθως λειτουργεί ως background στην επιβλητική εικόνα και στον καθηλωτικό ήχο που διαμορφώνουν την χαρακτηριστική του «ονειρική» ατμόσφαιρα. Όπως σε όλες τις προηγούμενες, μην επικεντρωθείτε στην αφήγηση, γιατί μάλλον θα χάσετε το μπούσουλα και θα πείτε και «τι βλακεία είναι αυτή». Δώστε την αναγκαία βαρύτητα στην τέχνη, στην αίσθηση, στο συναίσθημα και αφεθείτε στο σκοτάδι στο οποίο βρίσκεται και η «Ρίτα».

Βαθμολογία: (9/10)

Θάνος Νικηφορίδης