---

The Godfather: Part II (1974) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Νονός, Μέρος 2ο - Γνωστό και ως: Mario Puzo`s The Godfather: Part II
Αστυνομική | 200' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 24 Οκτ 1975 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 17/10/2001 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 4/12/2009 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά - Ιταλικά - Ισπανικά - Λατινικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.24/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Η δεκαετία του ’70, ποιοτικά μια από τις παραγωγικότερες του Αμερικάνικου κινηματογράφου, σημαδεύτηκε από την άνοδο μεγάλων ηθοποιών μα κυρίως σπουδαίων σκηνοθετών. Ωστόσο, ίσως να μην ήταν καθόλου παράτολμο να την κατονομάσει κανείς ως τη δεκαετία του Francis Ford Coppola. Με τους δύο εξαιρετικούς Νονούς, το συνταρακτικό Αποκαλυψη τωρα και τη Χιτσκοκική Συνομιλια, ο Αμερικανός σκηνοθέτης αξιοκρατικά ανήλθε στο βάθρο των κορυφαίων κινηματογραφιστών που έχει αναδείξει η 7η τέχνη. Η συχνά απόκοσμη αισθητική, η ψυχογραφική μελέτη των χαρακτήρων, η απελευθερωτικά καινοτόμος εικονοπλασία, αποτυπώθηκαν ως βασικά δομικά χαρακτηριστικά των έργων του, τα οποία όχι μόνο αναγνωρίστηκαν ποιοτικά την εποχή που κυκλοφόρησαν, αλλά κατόρθωσαν να αντέξουν το πέρασμα του χρόνου αποδεικνύοντας τη διαχρονική τους αξία.

Ιδίως δε ο δεύτερος Νονός, δεν ήλθε απλά να επεκτείνει ή να εκμεταλλευτεί την εμπορική –και καλλιτεχνική- δυναμική του προγόνου του, αλλά να σταθεί και ως ξεχωριστή οντότητα στο φιλμικό σύμπαν του σκηνοθέτη. Αποτελώντας τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία sequel αποδεικνύεται ισάξιο, ακόμη ίσως και ανώτερο από το πρωτότυπο, διεκδίκησε 12 βραβεία Όσκαρ αποσπώντας τελικά 6, μεταξύ των οποίων αυτά των καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου για τον Robert De Niro και μουσικής για τον Nino Rota και την Carmine Coppola. Δικαιωματικά, μιας και ο δεύτερος Νονός αφενός επεκτείνει την αισθητική αντίληψη του πρώτου μέρους με μια ακόμη πιο ενδοσκοπική ματιά στους κεντρικούς του χαρακτήρες, αφετέρου δε αποτολμά να παραλληλίσει δύο ασύνδετες χρονικά ιστορίες με αλληλοδιακοπτόμενη συνοχή, αναγκάζοντάς τις να συναντηθούν στο τέλος νοηματικά στις κεντρικές αξίες του έργου. Ένα ασύνηθες σκηνοθετικό τόλμημα, που τελικά δικαιώνει την επιλογή του μέσω του διαρκώς ανακυκλούμενου ενδιαφέροντος που προκαλεί στο θεατή. Η πρώτη ιστορία πραγματεύεται την άνοδο του Vito Corleone (Robert De Niro) στο θρόνο του πρωτοπαλίκαρου της μαφίας μέσα από τα πρώτα του βήματα στη Σικελία και τη Νέα Υόρκη, ενώ η δεύτερη χρίζει ως κεντρικό πρόσωπο τον γιο του, Michael (Al Pacino) στην προσπάθειά του να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση στην Κούβα και το Las Vegas μια δεκαετία αργότερα.

Η νοηματική δομή του φιλμ συνδέεται μέσω δύο κεντρικών ιδεολογικών γραμμών, τις οποίες υποδεικνύει ο Vito στον γιο του: «Ο άντρας που δεν ξοδεύει χρόνο για την οικογένειά του δεν μπορεί ποτέ να γίνει πραγματικός άντρας» και «Κράτα τους φίλους κοντά σου, μα τους εχθρούς κοντύτερα». Η ιστορία του Michael Corleone περιστρέφεται γύρω από τους δύο αυτούς κεντρικούς άξονες, μιας και θα βιώσει τόσο την προδοσία όσο και την κατάρρευση της οικογενειακής του συνοχής. Είναι το σημείο όπου η ταινία αποσπάται από τον χαρακτήρα του τυπικού γκανγκστερικού φιλμ για να γιγαντωθεί ως μνημείο ψυχικής ενδοσκόπησης και νοητικής πραγματείας, τοποθετώντας τον κεντρικό της ήρωα στο ενδιάμεσο κρίσιμων αποφάσεων να παλεύει με την ανθρώπινη φύση που σφύζει από αδυναμία και πάθος για δύναμη, δόξα, εκδίκηση.

Δανειζόμενος τα χαρακτηριστικά μιας Αρχαιοελληνικής τραγωδίας, ο Coppola διευρύνει το πεδίο που ο ίδιος ανέσκαψε με τον πρώτο Νονο, ορθώνοντας ένα μνημείο που όχι άδικα αγιοποιήθηκε μέσα στο χρόνο. Και αυτό ίσως επειδή είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα που μπορούν να σταθούν πλάι στο χαρακτηρισμό της “κινηματογραφικής εμπειρίας”.

- ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ… Michael Corleone (Al Pacino): «Αν κάτι είναι βέβαιο σ’ αυτή τη ζωή, αν η ιστορία μας έχει μάθει κάτι, είναι το ότι μπορείς να σκοτώσεις τον οποιονδήποτε…»

- ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ… πραγματικά όλα.

- ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ… εξαιτίας του ότι θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός ώστε να ξαναγραφεί μιας τέτοιας δυναμικής κινηματογραφική ιστορία.

- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ… μια ελεγεία στην ανθρώπινη φύση μα ταυτόχρονα και η καλύτερη γκανγκστερική ταινία όλων των εποχών >> (10/10)

Βρεττος Λιαπης

---

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Αναμφίβολα θα πρέπει να τονίσουμε πως η δεκαετία του `70 ήταν η καλύτερη στην καριέρα του Coppola και μια από τις καλύτερες για το γενικότερο σύνολο του κινηματογραφικού στερεώματος. Ήταν η πιο δημιουργική και ταυτόχρονα, η πιο ολοκληρωμένη και ποιοτική από κάθε άλλη. Ανάμεσα στην γέννηση νέων, μεγάλων σκηνοθετών και όχι μόνο, το δικό του όνομα κατάφερε να ξεχωρίσει και να είναι στην κορυφή ανάμεσά τους. Και χάρη σε αυτή τη δημιουργική δεκαετία για τον σκηνοθέτη, το όνομά του δεν κατέκτησε μόνο αλλά, εξασφάλισε μέχρι και σήμερα την υψηλή του θέση και αξία.

Όπως και στον πρώτο "Νονό", ο Coppola θέλει πάνω απ`όλα να τονίσει και να αναδείξει το ανθρώπινο στοιχείο. Να ψυχογραφήσει χαρακτήρες, να ακολουθήσει τα βήματά τους τα οποία αργότερα, να προσπαθήσει να εξηγήσει και να αναλύσει μέσα από την λογική του δικού τους κόσμου. Όπως άλλωστε ξαναείπα, ο κόσμος της μαφίας δεν είναι στην πραγματικότητα ένας ανήθικος κόσμος. Ακριβώς το αντίθετο! Ακολουθώντας έναν δικό της κώδικα ηθικής, είναι ίσως πιο ηθικά πλασμένη και από τα κακέκτυπα της ηθικής που είμαστε μαθημένοι να ακολουθούμε από την κούνια μας.

Την εξουσία της οικογένειας των Corleone την αφήσαμε στα χέρια του γιου του Vito, Michael. Και ακόμα εκεί βρίσκεται, προσπαθώντας μάλιστα να ενδυναμωθεί, να επεκταθεί και η φαμίλλια του να κατακτήσει, δέκα χρόνια μετά, την Κούβα αλλά και το Las Vegas. Όμως, δεν είναι μόνο η ζωή του Michael την οποία ο Coppola μας καλεί να παρακολουθήσουμε. Με καλεί σε μια παράλληλη παρακολούθηση, της ζωής του Μichael στο παρόν, και της ζωής του Vito στο παρελθόν, τότε που εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα στον κόσμο της μαφίας, τότε που ήταν το πρωτοπαλίκαρό της, τότε που το όνομα Corleone δεν είχε σημαδέψει ακόμα τον κόσμο της.

Για κάποιον άλλον σκηνοθέτη, το παραπάνω τόλμημα μπορεί να ήταν επικίνδυνο. Ίσως κάποιος άλλος να μπορούσε με δυσκολία να διαχειριστεί δύο διαφορετικές ιστορίες, πολυσύνθeτες, που τρέχουν σε διαφορετικό χώρο και χρόνο για να συναντηθούν στο τέλος της ταινίας σε μια κοινή πορεία. Για τον Coppola όμως δεν ήταν δύσκολο και τελικά, το ρίσκο απέδωσε πετυχαίνοντας κάτι πολύ δύσκολο. Κατόρθωσε να δημιουργήσει μια κινηματογραφική συνέχεια ισάξια της πρώτης ταινίας, εκείνης που γέννησε την ιδέα. Δεν την αντιμετώπισε απλά σαν μια ταινία εκμετάλλευσης της πρώτης, αλλά σαν ένα νέο γέννημα, μέσα από τα σπλάχνα του πρώτου.

Όμως αυτή τη φορά έχουμε μια διαφοροποίηση. Η υπόθεση δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στην γκανγκστερική δομή της και στις προεκτάσεις που αυτό έχει, μέσα στην μαφιόζικη οικογένεια. Αυτή τη φορά, ο Michael έρχεται αντιμέτωπος με μια ακόμα κατάσταση που είναι δύσκολη και πρέπει να διαχειριστεί. Την διατήρηση της ισορροπίας στην οικογένειά του, την προστασία της ψυχικής υγείας της. Πάνω απ`όλα όμως, για να τα επιτύχει, πρέπει να κάνει μια ενδοσκόπηση του ίδιου του εαυτού. Πρέπει να επιλέξει, να πάρει αποφάσεις των οποίων η κρισιμότητα θα κρίνει το μέλλον. Θα πρέπει να παλέψει ανάμεσα στην μαφιόζικη φύση του, στην κληρονομιά του που τον οδηγεί στον δρόμο της δόξας, στον δρόμο της εκδίκησης, στον δρόμο της επιθυμίας για δύναμη και ισχυροποίηση της θέσης του, και σε μια άλλη. Στη φύση του ως οικογενειάρχης, ως κοινός άνθρωπος με καθήκοντα απέναντι στη γυναίκα και στα παιδιά του, που ουδεμία σχέση έχουν με τα προηγούμενα.

Το cast του "Νονού 2" εντυπωσιάζει εξίσου με το πρώτο μέρος. Ξανασυναντάμε τον Al Pacino, στον ίδιο ρόλο που αρχικά κανείς δεν πίστεψε ότι ήταν σε θέση να υποστηρίξει, για να έρθει λίγο αργότερα μια σοκαριστική ερμηνεία που καθήλωσε και έκλεισε τα στόματα των κακοπροαίρετων. Ο Michael εξακολουθεί να βασανίζεται από προσωπικά διλήμματα και ο Pacino, εξακολουθεί να είναι σε θέση να τα διαχειριστεί, τόσο συναισθηματικά, όσο και πρακτικά. Μπορεί να έχει επιβεβαιώσει ότι είναι άξιος γιος του πατέρα του όμως, πρέπει να αποδείξει επιπλέον, έχει μόνο ότι έχει την ικανότητα να επεκτείνει την αυτοκρατορία που κληρονόμησε αλλά, και ότι έχει την δύναμη να στηρίξει την οικογένειά του χωρίς να την ανακατεύει με τις δουλειές του αλλά, και χωρίς να την υποσκελίζει.

Στο δυναμικό της ταινίας αυτή τη φορά μπορεί να μην υπάρχει ο Brando όμως, υπάρχει ο Robert De Niro, σκιά του νεανικού παρελθόντως του Vito. Το γεγονός ότι ο De Niro απέσπασε το oscar β`αντρικού ρόλου για αυτή του την ερμηνεία λέει πολλά από μόνο του. Και αυτό, όχι γιατί έβαλε το συγκεκριμένο βραβείο στην συλλογή του αλλά, γιατί πραγματικά το άξιζε. Μια ερμηνεία στιβαρή, ολοκληρωμένη, καθόλου macho και μακριά από μανιερισμούς. Μια ερμηνεία μελετημένη, μια ερμηνεία που στήριζε τον μελλοντικό χαρακτήρα του ήρωα, έτσι όπως ο Brando τον είχε πλάσσει στα μάτια μας.

Δύο χρόνια μετά τον "Νονό", ο Coppola επέστρεψε με την συνέχεια της ιστορίας. Μια συνέχεια ισάξια της πρώτης, μια συνέχεια που δεν μπορεί να μην μαγέψει και να μην καθηλώσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή. Ταξιδεύοντας στο χώρο και στον χρόνο, παίζοντας παράλληλα με σκιές και αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά και εικόνες από το παρόν, δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό γκανγκστερικό δράμα χαρακτήρων. Δύο ασύνδετες ιστορίες που όμως, μοιάζουν να έχουν έναν κοινό άξονα που τις οδηγεί, παρά το κενό των χρόνων που τις χωρίζει. Όλα αυτά, συμπληρώνονται από τις, για μια ακόμα φορά, ισχυρές ερμηνείες μεγάλων πρωταγωνιστών, μεγάλων αντρών.

Βαθμολογία: (10/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.