---

Titanic (1997) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Τιτανικός - Γνωστό και ως: Titanic (1997)
Περιπέτεια | 194' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 16 Ιαν 1998 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 6/9/1999 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 20/9/2012 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά - Γερμανικά - Ιταλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.87/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Τίποτε στη Γη δεν μπορούσε να μπει ανάμεσα τους. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Είτε ανήκετε σε αυτούς που τους αρέσει η ταινία, είτε σε αυτούς που την κρίνουν αρνητικά, νομίζω ότι είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο «Τιτανικός» σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα του Χόλιγουντ, μια ταινία που είχε ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό της και που πριν ακόμα βγει στους κινηματόγραφους, την αντιμετώπιζαν σαν μια σίγουρη αποτυχία. Πράγμα που φυσικά δεν συνέβη πότε, αφού η ταινία έσπασε όλα τα τότε ρεκόρ και για 12 χρονιά θεωρούταν η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών. Όπως ήταν φυσικό, όμως, 1,8 δισεκατομμύρια εισπράξεις και 11 Όσκαρ μετά, ο «Τιτανικός» απέκτησε εχθρούς. Ίσως ήταν αυτή η υπερβολική υπερέκθεση από τα media, που άρχισε να λειτούργει εναντίον του.

Εγώ ήμουν πάντα ένας από αυτούς που τον θεωρούσαν αριστούργημα και συνεχίζω να τον θεωρώ. Ο «Τιτανικός» είναι ένα συνονθύλευμα ιστορίας και φαντασίας. Αρκετοί από τους βασικούς χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα, όπως ο καπετάνιος του πλοίου (υποδυόμενος από τον Bernard Hill), ενώ το ίδιο το πλοίο είναι μια τρομερά λεπτομερής απεικόνιση του αληθινού. Ωστόσο, η ίδια η ουσία της ταινίας είναι ο, αλά «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», απαγορευμένος έρωτας μεταξύ του Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) και της Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet). Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μπορούμε να εκτιμήσουμε την γεμάτη παιδικότητα ερμηνεία του DiCaprio. Ενώ η τότε υποψήφια για Όσκαρ, Kate Winslet, ήταν προφανές από την αρχή, ότι είναι μια από της καλυτερες ηθοποιούς.

Τώρα, αν κάποιος επρόκειτο να μετατρέψει τον «Τιτανικό» σε 3D, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον ίδιον τον James Cameron. Αλλά αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι για μια ταινία που γυρίστηκε σε 2D, είναι καταπληκτική και σε 3D. Η προστιθέμενη διάσταση ανεβάζει την ταινία κατά έναν τόνο σε οπτικό επίπεδο, ιδίως στις σκηνές των υποβρύχιων λήψεων και, φυσικά, αφού το καταδικασμένο πλοίο χτυπά το παγόβουνο κι αρχίζει την τραγική κάθοδό του στον πυθμένα του Ατλαντικού. Αλλά για το αν ή όχι το 3D κάνει τον «Τιτανικό» μια καλύτερη ταινία σε συναισθηματικό επίπεδο, η απάντηση είναι πως όχι, δεν τον κάνει. Στην αρχή, το 3D είναι εντυπωσιακό, αλλά μετά από λίγο (και ειδικά κατά τη διάρκεια μιας 3ων ωρών και 15 λεπτών ταινίας), η επίδραση αποτυγχάνει να διατηρηθεί αφού το συνηθίζεις. Εξάλλου, ο «Τιτανικός» ήταν ήδη μια μεγάλη ταινία, έτσι εάν πρόκειται να τη δείτε σε 3D, δείτε την για την μοναδική ευχαρίστηση τού να δείτε ένα μεγάλο έπος όπως αυτό πάλι στη μεγάλη οθόνη, όπου και προφανώς ανήκει. Μερικοί κριτικοί διαμαρτύρονταν τότε για τις μπανάλ ατάκες και τους διαλόγους. Αλλά δεν πειράζει. Εάν το επίπεδο των συνομιλιών μιας ταινίας είναι το λιγότερο σημαντικό μέρος του σεναρίου, είναι επειδή η αφηγηματική δομή είναι σαφής κι ο τόνος της ταινίας σωστός.

Το εκπληκτικό είναι ότι στα 15 χρόνια από το ντεμπούτο του, ο «Τιτανικός» διατηρεί ακόμη όλη τη μαγεία και το μεγαλείο που τον έκανε ένα τόσο τεράστιο φαινόμενο: τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ, το απίστευτο soundtrack του James Horner, το μοναδικό τραγούδι της Celine Dion και φυσικά, την ακαταμάχητη χημεία μεταξύ του Leonardo DiCaprio και της Kate Winslet.

Βαθμολογία: (5/5)

(0 κακή | μέτρια | ενδιαφέρουσα | καλή | πολύ καλή | αριστούργημα)

Γιώργος Δαβίτος

---

Έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια από την παρουσίαση του Τιτανικού στις αίθουσες. Όπως είναι φυσικό, ο ντόρος που είχε τότε προκαλέσει έχει πλέον σβήσει. Ο κόσμος ασχολείται πια με τον Τιτανικο, όσο ασχολείται και με τον Ben Hur, δηλ. την ταινία που μέχρι τότε κατείχε τα πρωτεία πλουσιότερης συγκομιδής Όσκαρ, και την οποία ο Τιτανικος, πρώτος κατάφερε να ισοφαρίσει. Ωστόσο, ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει τις δύο ταινίες με τον ίδιο τρόπο. Ο Ben Hur είναι πια, μιά «καλτ» ταινία. Διδάσκεται σε πανεπιστήμια, προβάλλεται σε αφιερώματα, το κοινό διασκεδάζει «συμμετέχοντας ενεργά» στην ταινία (π.χ. προσποιείται ότι φτύνει τη σκόνη που υποτίθεται ότι σηκώνουν τα άρματα κ. ά. τέτοια) Αντίθετα, ο Τιτανικος είναι σήμερα, μια μάλλον ξεχασμένη ταινία. Η βαρεμάρα που προκάλεσε η «υπερέκθεση» (βλ. overexposure) της στη διάθεση του κοινού, την έκλεισε στο ψυγείο της λήθης. Και κανείς δεν νοιάστηκε να τη βγάλει από κει. Η πρόταση της στήλης λοιπόν, είναι να ξαναδεί κανείς σήμερα τον Τιτανικο με τους εξής στόχους :

Α) Να ελέγξει πρώτα απ’ όλα, εάν σε αυτή τη δεύτερη ανάγνωση, αισθάνεται πια, ανεπηρέαστος από το «must» που είχε δημιουργηθεί τότε, αφενός από την πολύ επιτυχημένη (και πρωτοφανή για τα προ πενταετίας στάνταρτ) διαφημιστική προώθηση, αλλά και από τον ίδιο, τον πραγματικό ενθουσιασμό του κόσμου, που μετέφερε τις εντυπώσεις του έξω από την αίθουσα. Να ελέγξει δηλαδή, αν πράγματι η ταινία αυτή ξεπεράστηκε και ξεχάστηκε μέσα σε 5 χρόνια.

Β) Να αναζητήσει το γκροτέσκ, που ίσως δεν είδε την πρώτη φορά.

Ας υποθέσουμε πώς υπάρχει ένα «βλακόμετρο» θεατών, με κλίμακα από το 1 έως το 10, όπου στη διαβάθμιση 1 τοποθετούνται οι θεατές με τη μικρότερη πιθανή δόση βλακείας και στη διαβάθμιση 10 οι πανύβλακες. Αν λοιπόν οι ιθύνοντες της κινηματογραφικής βιομηχανίας ενέκριναν μέχρι τότε, σενάρια που κάλυπταν το διάστημα από το 3 έως το 7 του βλακόμετρου, αναγκάστηκαν να απαιτήσουν από τον Τιτανικο μία «συνταγή», που θα εξασφάλιζε, ότι θα ικανοποιήσει όσους βρίσκονται στο διάστημα 2 έως 9 του βλακόμετρου. Γιατί μόνο έτσι, διευρύνοντας δηλαδή τη γκάμα του ενδιαφερόμενου κοινού, θα κόβονταν τα απαραίτητα έξτρα εισιτήρια, που θα κάλυπταν τα πρωτοφανή για την εποχή, κόστη της παραγωγής και θα απέδιδαν φυσικά, τα αντίστοιχα κέρδη.



Και ποια είναι η μαγική συνταγή που πρότειναν επιτυχώς οι συντελεστές και ικανοποίησε ταυτόχρονα και εξίσου, τον λίγο πιο έξυπνο και τον λίγο πιο βλάκα θεατή;; (ρητορική είναι -μην απαντήσετε, το γράφουμε παρακάτω)

Μια μεγαλειώδης απλούστευση! Γιατί έτσι είναι. Το απλό το καταλαβαίνουν όλοι και επειδή είναι απλό το ευχαριστιούνται και το αγαπούν όλοι.

Μιλάμε για την -τότε καινοφανή- επικυριαρχία του αγκυλωμένου στυλιζαρίσματος. Το «τόσο…όσο..» μόνο του, σε περιτύλιγμα υπερπαραγωγής.

Μιλάμε για τη ναυαρχίδα με τις αμοιβάδες. Για το χοντροκομμένο απλοϊκό, που κρύβεται πίσω από το επικό και το χονδροειδώς, πλουσιοπάροχα πομπώδες.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ας διευκρινιστεί ότι ο στόχος αυτού του κριτικού στοχασμού, δεν είναι να καταλήξει συμπερασματικά στο ότι ο Τιτανικος είναι μια κακή ταινία. Αντιθέτως, η άποψη της στήλης είναι ότι η ταινία ήταν πολύ επιτυχημένη, τη στιγμή που εμφανίστηκε στο χωροχρόνο.

Απλώς έκτοτε, και κατά παράδοξο τρόπο, που δεν δικαιολογείται από την αγάπη με την οποία την περιέβαλλε το κοινό, ο Τιτανικος δεν φαίνεται να έχει διαβεί το κατώφλι της κατηγορίας «κλασσικό αριστούργημα». Αντίθετα, μοιάζει να έχει όλα εκείνα τα συστατικά, που θα έδιναν την ώθηση για ένα γρήγορο “revival” της, υπό την αιγίδα της κατηγορίας «κλασσικό καλτ αριστούργημα»

Πριν απ’ όλα όμως, μια γρήγορη επισκόπηση της υπόθεσης : Η Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet) επιβιβάζεται με την μητέρα της Ruth DeWitt Bukater (Frances Fisher) και τον αρραβωνιαστικό της Caledon Hockley (Billy Zane), στον περίφημο «Τιτανικό» το ατμόπλοιο που σχεδιάστηκε για να μην βυθιστεί ποτέ. Μαζί τους ταξιδεύει η Molly Brown (Kathy Bates) που είναι φίλη της Ruth DeWitt Bukater. Η παρέα καταλαμβάνει σουίτες της πρώτης θέσης αλλά η Rose συναντιέται με έναν παρακατιανό, τον Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) επιβάτη της τρίτης θέσης και φτωχό, πλην όμως, υποσχόμενο καλλιτέχνη. Η γνωριμία τους προκαλεί τη ζήλεια του Cal, αλλά ο έρωτας τους είναι κεραυνοβόλος και καίει, μέχρι να αρχίσει να μπάζει νερά από το ναυάγιο.

Caledon Hockley: «Θα πάρουμε και οι δύο το αρνάκι… με το αίμα του… και με πολύ λίγη σως μέντα»



Θα επικεντρώσουμε λοιπόν το ενδιαφέρον στον «πιο καρικατούρα» από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τον ρόλο του κακού Caledon Hockley (Cal για τους φίλους) που ερμήνευσε με τόση «ευαισθησία» ο Billy Zane. Αυτό θα μας βοηθήσει να πιάσουμε την άκρη του «μίττου της Αριάδνης-James Cameron», δηλαδή την «τεχνική», που θα μας οδηγήσει σε μια «φύλλο-φτερό» δεύτερη ανάγνωση της ταινίας.

Η κακία που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τον Cal είναι τόσο αφύσικη, που τελικά γεννά το γέλιο. Είναι πολύ πιθανό ο Billy Zane να αναγνώριζε αυτή την υπερβολή που γεννά ο ρόλος του, γιατί σε πολλά σημεία έχει προσθέσει στην ερμηνεία του ένα κρυφό ύφος, που αφήνει να μαρτυρήσει μια κάποια ειρωνεία (κάπως σαν να σκέφτεται : «τί’ ναι αυτά που λέω ο άτιμος!!») Η καρικατούρα είναι κατ’ αρχάς εμφανισιακή. Ο Cal είναι χτενισμένος με ένα τρόπο που παραπέμπει ευθέως στον Christopher Lee, στους ρόλους του ως Δράκουλα στη δεκαετία του 1970. Τα φρύδια του είναι βγαλμένα με ένα τρόπο ώστε να σχηματίζεται μια σαφής κορυφή γωνίας στο σημείο που αλλάζουν κλίση, με τρόπο που να διατηρεί ανά πάσα στιγμή μια έκφραση θυμού. Συγχρόνως το περίγραμμα των ματιών του είναι τονισμένο με ένα ελαφρύ μολύβι ματιών, έτσι ώστε να παραπέμπει κατευθείαν σε κακό από ταινία του Charlie Chaplin. Τα χείλη του δεν κινούνται ποτέ στο κέντρο μόνο στις ακρούλες, είτε πρόκειται για προσποίηση χαράς, είτε για έκφραση τσαντίλας.





Και φυσικά, το κυρίως gourmet βρίσκεται στο τί λέει. Ο ρόλος του μοιάζει να αποτελείται αποκλειστικά από εμπορικές αντιπροτάσεις.

Παράδειγμα : «Δεν υπάρχει κάτι που δεν θα σου προσέφερα, Ρόουζ. Δεν θα σου αρνιόμουν τίποτα, αν δε με αρνιόσουν εσύ. Άνοιξε μου την καρδιά σου Ρόουζ»




Μια από τις πιο «(κόντρα) αστείες» σκηνές της ταινίας είναι το πρώτο δείπνο στην τραπεζαρία του πλοίου.


Στο τραπέζι βρίσκονται ο Cal, η Rose, η μαμά της (Ruth), η Molly Brown, ο Thomas Andrews ο διευθυντής του ναυπηγείου όπου κατασκευάστηκε το πλοίο και ο Bruce Ismay ο ναυπηγός του Τιτανικού.



Ένας σερβιτόρος πλησιάζει και ρωτάει τον Bruce Ismay, τι επιθυμεί για κύριο πιάτο. Ο Bruce απαντά ότι θα πάρει το σολομό. Την ίδια στιγμή η Rose, βγάζει ένα τσιγάρο, το οποίο ανάβει μόνη της. Αυτομάτως ο Cal εμφανίζεται να είναι ένα γαϊδούρι, γιατί δεν έσπευσε να της ανάψει εκείνος το τσιγάρο. Αντιθέτως μάλιστα, μόλις η Ruth κάνει το κλασσικό μαμαδίστικο παράπονο «ξέρεις ότι δεν μ’ αρέσει που καπνίζεις, Rose…» ο Cal αρπάζει με σταθερότητα το τσιγάρο από τα χέρια της Rose και το σβήνει με σταθερές κινήσεις και προκλητικό θράσος. Επιπλέον, με το χαρακτηριστικά αντιπαθές ύφος κάποιου που απλώς εξάσκησε ένα φυσικό του δικαίωμα, αδιαφορώντας για όποια παρενέργεια προκάλεσε, στρέφεται προς το γκαρσόνι και λέει το ανεπανάληπτο «Θα πάρουμε και οι δύο το αρνάκι… με το αίμα του… και με πολύ λίγη σως μέντα». Μετά, γυρίζοντας ξανά προς την Rose, λέει με προσποιητό ενδιαφέρον και αβρότητα «σου αρέσει το αρνάκι καρδιά μου;;». Δηλαδή, όχι μόνο δεν την άφησε να καπνίσει! Όχι μόνο της επέβαλλε το τί θα φάει για βραδινό! Αλλά, γύρισε και την ειρωνεύτηκε κιόλας.





Η Molly Brown τον κοιτάζει με συγκατάβαση, που μας κάνει να καταλάβουμε ότι από μέσα της λέει «μα πραγματικά, περιμένεις να σταυρώσεις γυναίκα με τέτοιους τρόπους, αγάπη μου;;» Αντ’ αυτού όμως, την τελευταία στιγμή, προτιμάει να μην πει την αλήθεια ακριβώς με το όνομα της και με μικρή δόση εκνευρισμού φεμινιστικού τύπου, λέει : «Δεν της κόβετε και το κρέας σε κομματάκια, λέω εγώ Cal…;» και αμέσως, με μια κοφτή κίνηση, της οποίας η φόρα θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως απόδοση του κλισέ «σιγά μη κάτσω να ασχοληθώ με τον μ*****» γυρνάει προς το μέρος του Bruce Ismay και του λέει «Ποιος σκέφτηκε να το ονομάσει Τιτανικό αυτό το πλοίο, Bruce; Εσείς;» και τότε η Molly Brown μοιάζει να συνειδητοποιεί και να σκέφτεται από μέσα της «ωχ! Τι τόθελα; άλλος μ***** αυτός». Ο Bruce Ismay απαντά: «Ακριβώς! Εγώ! Ήθελα με το όνομα αυτό να αποδώσω την ιδέα του μεγάλου μεγέθους. Το μέγεθος μετράει ! Υποδηλώνει τη σταθερότητα, την πολυτέλεια, μα πάνω απ’ όλα τη δύναμη»

Τότε η Rose λέει το εξής αφύσικο για μια 17χρονη debutante, που υποτίθεται ότι είναι: «γνωρίζετε τον γιατρό Φρόυντ κύριε Ismay; Οι σκέψεις του για τη μανία των ανδρών με το θέμα του μεγέθους μάλλον θα σας ενδιέφεραν» (σ.σ. οι διάλογοι που παρατίθενται παραπάνω δεν είναι ακριβείς μεταφορές των όσων ακριβώς ακούγονται στο έργο, αλλά ελεύθερες αποδόσεις από μνήμης.)

Γιάννης Κωσταντινίδης

---

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Λίγα έχουν μείνει να πούμε για την ταινία μαμούθ που καθόρισε μια δεκαετία. «I’ m the king of the world!» φώναζε ο Leo στο φιλμ, το ίδιο φώναζε και ο James Cameron στα Oscar, θεσμό που το -Titanic «βύθισε» με κατεβασμένα τα χέρια. Η παραγωγή του φιλμ είναι όχι απλά αρτιότατη αλλά κάτι παραπάνω-για μεγαλύτερη ακρίβεια περιμένετε την ανάσυρση του ναυαγίου ή την εφεύρεση της χρονομηχανής. Αν κάτι μπορεί να χαρακτηριστεί λιγότερο επιτυχημένο είναι το εντελώς βασικό σενάριο, με χαρακτήρες κλισέ/αρχέτυπα και μια ανυπόφορη (άποψή μας) ιστορία αγάπης με φόντο την επερχόμενη καταστροφή. Oι DiCaprio και Winslet προσαρμόζουν το ταλέντο τους στο μέτριο σεναριακό επίπεδο του φιλμ και ο Billy Zane συνεχίζει στον κατηφορικό δρόμο της καριέρας του αλλά, μεταξύ μας: Ποιος κάθεται να αναλύσει τους χαρακτήρες όταν έρθει η ώρα για να παρακολουθήσουμε το μαεστρικά στημένο ναυάγιο του «αβύθιστου» κρουαζιερόπλοιου; Πρόκειται για κινηματογράφο επικεντρωμένο σε μια από τις πιο βασικές του έννοιες- το δέος. Απολαύστε τον.

Βαθμολογία: (7/10)

Θοδωρής Σαρλάς (Cine Tv)

---

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008 - 15:25

Ένα από τα στοιχεία, τα οποία αποτελούν παράγοντα της ποιότητας μιας ταινίας, ενδέχεται να είναι και η ικανότητά της να τη δεις με αμείωτο ενδιαφέρον, ενώ γνωρίζεις από την αρχή το τι πρόκειται να συμβεί στο τέλος. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Τιτανικό, γεγονός που υπήρξε και η βασική αιτία που μας έμεινε αξέχαστη η ταινία.

Ο σκηνοθέτης φρόντισε να γεμίσει την ταινία με σκηνές, που ξεφεύγουν από το ιστορικό γεγονός του ναυαγίου, και επικεντρώνουν την προσοχή μας στην ιστορία του ζευγαριού, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι προσπαθεί να πει επιτροχάδην την ιστορία του Τιτανικού, από άλλη οπτική γωνία. Κατάφερε να εναρμονίσει με καλοδουλεμένο σενάριο την ιστορία του ζευγαριού, και την ιστορία του Τιτανικού, προσφέροντας συγκινήσεις στο θεατή.

Η σκηνή του ζευγαριού στην πλώρη αποτελεί σταθερή αξία για τις αισθηματικές ιστορίες, ενώ ένδειξη σκηνοθετικής τελειότητας συνιστά η σκηνή, χωρίς λόγια, όπου η πρωταγωνίστρια παρατηρεί το ανήλικο κορίτσι, που του μαθαίνουν τους καλούς τρόπους στο τραπέζι, και διακρίνει εκεί το πως θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της.

Οι σκηνές των ανθρώπων που αναμένουν καρτερικά το τέλος τους είναι ιδιαίτερα συγκινητικές, ενώ το τελικό ταξίδι της πρωταγωνίστριας πίσω στο ναυάγιο, όπου την περιμένουν οι «υπόλοιποι», είναι από τις τελειότερες σκηνοθετικές στιγμές.

Σε τελική ανάλυση, δεν είναι αυτονόητο ότι ένα remake με χρήση σύγχρονων εφέ αρκεί για μια επιτυχημένη ταινία, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Χρειάζεται αντιθέτως κάτι πολύ παραπάνω, αφού το σενάριο είναι δεδομένο ότι δεν θα έχει σημαντικές τροποποιήσεις από την παλαιότερη ταινία, και τα εφέ απλώς επαναχρωματίζουν την ταινία. Αυτό ακριβώς έκανε ο Peter Jackson στον King Kong, που έχει απλώς καλύτερα εφέ από την αρχική ταινία. Η διαφορά του King Kong από τον Τιτανικό εντοπίζεται κυρίως στη σκηνοθεσία του Cameron, ο οποίος πρόσφερε πρωτογενές θέαμα και συγκίνηση (και με υπέροχη μουσική επένδυση) όχι σε μια νέα, αλλά σε μια χιλιοειπωμένη ιστορία. Και αυτό δεν συμβαίνει κάθε μέρα.

Βαθμολογία: (10/10)

Χρήστος Παπουτσής

---

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Μου είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσω γι`αυτή την ταινία. Δεν ξέρω από που και πως να ξεκινήσω. Θα πρέπει να γυρίσω πίσω 12 χρόνια, τότε που ένα κοριτσάκι 13, περίμενε το έναυσμα για να αρχίσει να ασχολείται με τον κινηματογράφο. Το κοριτσάκι αυτό ήμουν εγώ και ο "Τιτανικός" υπήρξε το έναυσμά μου. Ποιο μπορεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα για έναν δημιουργό; Το να κάνει επιτυχία μια ταινία που όλοι θα πήγαιναν να την δουν ξέροντας πιο θα είναι το τέλος της. Ο Τιτανικός θα βούλιαζε και αυτό δεν άλλαζε άρα, έπρεπε να υπάρχει αυτό το κάτι και η ταινία του Cameron το είχε γι`αυτό άλλωστε κατέκτησε και 11 Oscars.

Πριν πω κάτι περισσότερο, θέλω να ξεκαθαρίσω την άποψή μου όσον αφορά το κεφάλαιο της ερωτικής ιστορίας και κατά πόσο ήταν σχετική. Πιστεύει κανείς ότι θα πήγαινε κάποιος να δει την ταινία μόνο και μόνο για να δει το πλοίο να βυθίζεται; Αυτό το ήξερε και χωρίς να πληρώσει εισιτήριο! Και γιατί να νιώσει θλίψη στον υπέρτατο βαθμό για τις ψυχές που χάθηκαν αν δεν έχει έρθει σε επαφή με καμία από αυτές; Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός της ερωτικής ιστορίας καθώς, δεν είναι μόνο οι δύο ερωτευμένοι νέοι που γνωρίζουμε και συμπάσχουμε με το δράμα τους αλλά και όσοι κινούνται μέσα στον κόσμο που ανήκει ο καθένας. Τι κι αν η ιστορία τους είναι ένα κλασσικό μελό... εγώ προσωπικά δεν μπόρεσα να μην συγκινηθώ γιατί ας μην ξεχνάμε και το σκηνικό του δράματος που εξελίσσεται όλο αυτό.

Επιπλέον, η προαναφερόμενη σχέση, είναι ένα καλός τρόπος να καταλάβουμε πόσο κοστολογήθηκε η ζωή της πρώτης και της τρίτης θέσης. Παράλληλα, μέσω της διαδικασίας αυτής καλούμαστε να γνωρίσουμε κάθε γωνιά, κάθε συνήθεια, κάθε χαρακτηριστικό του πλοίου, της ζωής και της κουλτούρας πάνω σε αυτό. Υλιστικά, χαρακτηριστικά και εθνικά πρόκειται για ένα στοιχείο μείζον σημασίας ως προς την εξέλιξη αλλά και την κατανόηση, όχι μόνο της ταινίας αλλά, και της ιστορίας πάνω στην οποία βασίστηκε. Της ιστορίας που γράφτηκε αλλά και της κρυφής ιστορίας, εκείνης, όχι τόσο όσων επέζησαν αλλά όσων χάθηκαν στην θάλασσα.

Δεν νομίζω κανείς να μπορεί να κρίνει αρνητικά την μεγαλειότητα που επέδειξε ο Cameron δίνοντας ζωή ξανά στον Τιτανικό. Ανέστησε ένα πλοίο από τον πάτο της θάλασσας και το εναπόθεσε μπροστά στα μάτια μας κι εμείς, δεν μπορούσαμε παρά να θαυμάσουμε την προσοχή στην λεπτομέρεια, την αναβίωση ενός βύθου μέχρι και την τελευταία, την πιο μικρή πινελιά. Ναι, ο Cameron δεν θέλησε απλά να γυρίσει μια ταινία αλλά κάτι περισσότερο. Να κάνει μια ρεαλιστική αναπαράσταση, κάτι που πέτυχε σε ανατριχιαστικό βαθμό. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την τελειότητα κοστουμιών και μακιγιάζ που ήταν εξίσου εξαιρετικά. Τα ειδικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν, τόσο οπτικά όσο και ηχητικά, είναι από τα πιο άρτια και καλοδουλεμένα στην ιστορία του κινηματογράφου. Αν λάβουμε δε υπ`όψιν μας την δυσκολία του όλου εγχειρήματος αφού, μία φορά και μόνο υπήρχε η δυνατότητα για να καταστραφεί ολόκληρο το πλοίο, μπορούμε να αντιληφθούμε τον βαθμό δυσκολίας. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την τελειότητα κοστουμιών και μακιγιάζ.

Ο Cameron είναι ένας ικανότατος σκηνοθέτης. Και ο λόγος που το λέω αυτό, δεν σχετίζεται μόνο με την ικανότητά του να δημιουργεί μεγαλειώδεις, ίσως και πομπώδεις σκηνές δράσης αλλά, με την ικανότητα του να δημιουργεί ευαίσθητα, αισθησιακά και καλλιτεχνικά πλάνα που προκαλούν τα πιο ευαίσθητα σημεία μας. Χαρακτηριστική και μνημειώδης άλλωστε είναι η σκηνή με τους ερωτευμένους νέους στην κουπαστή του πλοίου, η σκηνή που κάνουν έρωτα στο αμάξι που βρίσκεται στο αμπάρι, η εγκατάλειψη της βάρκας από Rose στον Jack αλλά και η υπόσχεσή της, η ίσως λιγότερο παρατηρημένη, που κοιτώντας ένα κορίτσι της τάξης της συνειδητοποιεί με απελπισία ποιο θα είναι το μέλλον της αλλά, και το μοναδικό φινάλε, εξαιρετικό δείγμα καλλιτεχνικής αξίας του σύγχρονου και όχι μόνο κινηματογράφου.

Κάποιοι πίστευαν πως αυτός ήταν ο πρώτος ρόλος του DiCaprio ή τουλάχιστον, ο πρώτος του σοβαρός ρόλος. Έκαναν λάθος γιατί, αν κοιτάξουμε το βιογραφικό του πριν από τον “Τιτανικό” θα διαπιστώσουμε πως είναι πολλές οι ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει και μάλιστα, με εξαιρετική παρουσία, με ερμηνείες που ορισμένες εξ`αυτών σου έκοβαν την ανάσα. Μπορεί η παρουσία του σε αυτή την ταινία να ήταν τυπική λόγω του εμπορικού της ως έναν βαθμό χαρακτήρα όμως, δεν μπορείς να την θεωρήσεις κακή σε καμία περίπτωση.

Εκτός όμως από τον Leonardo έχουμε και την Kate Winslet την οποία, πολλοί κακοπροαίρετοι τότε βιάστηκαν να την κρίνουν για να γλύφουν σήμερα εκεί που έφτυσαν. Η Kate είχε την στόφα της καλής ηθοποιού από τότε αλλά δυστυχώς, μέσα από τέτοιες ταινίες ακόμα και το ταλέντο σπάνια μπορεί να εκτιμηθεί. Γοητευτική και πληθωρική, ενσαρκώνει μοναδικά την Rose, τόσο όταν απελπίζεται από την μιζέρια της ζωής που άλλο διάλεξαν για εκείνη αλλά, όσο και όταν εναντιώνεται και επιλέγει αυτό που προστάζουν τα θέλω της.

Όμως και ανάμεσα στο υπόλοιπο cast βρίσκει κανείς μοναδικές, ξεχωριστές παρουσίες που ακόμα και μέσα από τους μικρούς τους ρόλους, καταφέρνουν να κλέψουν την προσοχή μας. Μερικοί εξ`αυτών, η Kathy Bates ως ισοπεδωτική Molly, η Gloria Stuart ως γηραιά Rose που προκάλεσαι ρίγη συγκίνησης, αλλά και οι Victor Garber και Bernard Hill, δύο από τις πιο συμπαθητικές παρουσίες της ταινίας. Ο Billy Zane για μια ακόμα φορά σε ρόλο κακού, δεν μπορώ να πω ότι σε κερδίζει ερμηνευτικά τουλάχιστον όμως, γίνεται απίστευτα αντιπαθής.

Και τι μπορεί να πει κανείς για την μοναδική μουσική του Horner. Από τα ωραιότερα, πιο μελωδικά και συγκινητικά soundtracks που έχω ακούσει ποτέ. Δεν χρειάζεται καν να έχεις δει την ταινία για να συγκινηθείς. Η μουσική και μόνο είναι αρκετή για να σου προκαλέσει δάκρυα, να σε ταξιδέψει και να σε παρασύρει σε ένα μαγευτικό ταξίδι. Όλη η τραγικότητα και η ελπίδα συνδυασμένα σε έναν ρυθμικό θρήνο έγχορδων και πνευστών υπό τις λυρικές, οπερετικές ιαχές μιας προσεγμένης χορωδίας. Το ίδιο όμως ισχύει και για το μοναδικά ερμηνευμένο από την μοναδική Celine Dion, "My Heart Will Go On". Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως, ο Horner είναι ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς όλων των εποχών, με ένα δικό του, χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο ύφος που καταφέρνει πάντα να αγγίζει τα βάθη της ψυχής μας.

Ο “Τιτανικός” έκανε τον Cameron βασιλιά του κόσμου εκείνη τη χρονιά και όχι άδικα. Τώρα το αν η ταινία θα μείνει στην ιστορία ως ένας διαχρονικός κινηματογραφικός μύθος, αυτό δεν το γνωρίζω. Θα μπορούσε όμως, μην σας πω ότι θα έπρεπε. Ο Cameron μέσω της ταινίας αυτής δημιούργησε μια νέα εποχή για τον κινηματογράφο, τον πέρασε σε μια άλλη, νέα διάσταση όπου τίποτα δεν ήταν αδύνατον. Μια ιστορία αγάπης που όμως, είχε κοινωνικές επεκτάσεις, ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ζωή που δεν τελειώνει όταν συναντάει τα δύσκολα και όλα αυτά, πλαισιωμένα από την τραγικότητα του θανάτου τόσων αθώων ανθρώπων, ανθρώπων που θυσιάστηκαν από την μεγαλομανεία κάποιων άλλων. Δεν μπορώ να ξεχάσω το συναίσθημα της πρώτης προβολής καθώς, κάθε φορά είναι το ίδιο δυνατό με τότε.

Βαθμολογία: (10/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.