---

Le Fabuleux Destin d`Amelie Poulain (2001) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αμελί - Γνωστό και ως: Amelie from Montmartre
Κομεντί | 122' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 19 Οκτ 2001 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 19/3/2002 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Γαλλικά - Ρωσικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (8.10/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ένα πρόσωπο μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Πραγματικα απιστευτη ταινια!Ειναι ο,τι πιο αισιοδοξο εχετε δει εδω και πολλα χρονια.Το Αμελι σε αγγιζει πραγματικα με το μαγικο τροπο που σου δειχνει απλες καθημερινες ιστοριες.Ειναι τρομερα κωμικο.Ολοι στην αιθουσα εφυγαν με ενα χαμογελο στα χειλη.Επισης πρεπει να αναφερθει το εκπληκτικο soundtrack(ρομαντικο και ευθυμο),η δουλεια στη φωτογραφια(κανει το Παρισι να φαινεται παραδεισοσ),η σκηνοθετικη ευελιξια και ευρηματικοτητα(ο Ζενε εκανε παλι το θαυμα του) καθως και η πληθωρα των ειδικων εφε,που καμια σχεση δεν εχουν με σαχλες οπως Armageddon kai Godzilla.Τα περισσοτερα δε θα τα αντιληφθειτε μεσα στη ροη της ταινιας.Μην τη χασετε!!

Βαθμολογία: (10/10) (φυσικα)

Γιωργος Χελιωτης

---

Ο Γαλλικος κινηματογραφος βρισκεται σιγουρα σε πολυ καλο δρομο επιδεικνυοντας συνεχως ταινιες φρεσκες, ζωντανες, πρωτοτυπες, που ξεφευγουν απο τα καθιερωμενα του Hollywood. Ετσι σκηνοθετες, με χαρακτηριστικο παραδειγμα τον Jean-Pierre Jeunet, που εχουν περασει απογοητευτικα απο το Hollywood (Alien Resurrection) αποδεικνυουν περιτρανα οτι το αποτελεσμα δεν οφειλεται σε αυτους, αλλα στους παραγωγους. Ολο το σκηνικο δειχνει πως οι δημιουργιες του Hollywood εχουν αρχισει να ξεφευγουν απο τον ορισμο: «Αντιπροσωποι της 7ης Τεχνης». Στο θεμα μας τωρα το “Le fabuleux Destin d`Amelie Poulain” ειναι μια υπεραισιοδοξη, χαρουμενη, γλυκια ταινια, εχοντας την αφελεια των παραμυθιων και τα τεχνικα χαρακτηριστικα σουρεαλιστικης ταινιας. Οταν πας να τη δεις ομως πρεπει να αφησεις τον εαυτο σου να παρασυρθει στις ονειρικες καταστασεις, οπου ολα απλως θα ειναι οπως επρεπε να ειναι, και να μην διστασεις ουτε μια στιγμη χαρακτηριζοντας το υποτιμητικα εξωπραγματικο. Ετσι θα μπορεσει να σε παρασυρει σε ολη αυτη τη χαρα και τη ζεστασια που η, απιστευτα συμπαθητικη, Audrey Tautou εκπεμπει. Με προσεγμενο χιουμορ, παιδικο θα μπορουσα να το χαρακτηρισω, αλλα οχι αφελες, που σιγουρα θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα μαλλον επιτυγχανει το σκοπο της. Η μουσικη της σε αγγιζει πραγματικα με την ελαφρα μελαγχολια και την ικανοτητα της να σε κανει να χαμογελας. Ενα μεγαλο μπραβο τελος στον Jean-Pierre Jeunet που σκηνοθετει τοσο πρωτοτυπα και αυθεντικα. Και μια τελικη συμβουλη που μετα την ταινια νιωθω εντονα οτι πρεπει να σας δωσω, εστω και αν φαινεται χαζη η ανουσια η απλως πολυ απλη: Δωστε νοημα στη ζωη σας…

Βαθμολογία: (9/10)

Cinestams

---

Παρασκευη, 25 Ιανουαριου 2002 - 5:36 μμ

Η Αμελι ζει στο Παρισι, σε εναν ολοτελα δικο της κοσμο, οπου ολα ειναι τακτοποιημενα, αρα και βαρετα. Ειναι μονη. Μια μερα ανακαλυπτει στο διαμερισμα της ενα "θαμμενο θησαυρο", ενα κουτι με παιδικα αντικειμενα, και παθιαζεται να βρει τον ιδιοκτητη του. Μολις εκτελεστει η αποστολη της, η Αμελι καταπιανεται με τα μικρα "θαυματα" της καθημερινοτητας και αποφασιζει να φτιαξει τη ζωη εκεινων που χρειαζονται... λιγη αγαπη παραπανω..

Μια φορα κι ενα καιρο, λοιπον, υπηρξε μια ταινια που μπορουσε να αλλαξει τη ζωη των ανθρωπων. Τουλαχιστο αυτο ισχυριζεται το flyer της ταινιας. Ισως και ετσι να `ναι για τη μεγαλη πλειοψηφια των ανθρωπων, αυτων που η ζωη τους ειναι γκριζα, το χαμογελο τους στεγνο και η καλοσυνη αγνωστη τους λεξη.

Ο Jean-Pierre Jeunet εφτιαξε μια ταινια, λιγο μακρια απο το moody κλιμα των προηγουμενων του (Delicatessen, City of Lost Children, Alien 4). Γεματη φωτεινα, 60`s χρωματα και χαμογελα και σχεδον καρτουνιστικους χαρακτηρες. Μια ταινια αναμφιβολα γλυκια και αισιοδοξη που προσπαθει να ειναι εξυπνη (απο αναφορες σε χαοτικες θεωριες, μεχρι την αναζητηση του ανθρωπου "φαντασμα" απο την Αμελι[1]) και πρωτοτυπη. Τελικα, για μενα και οσον αφορα την εξυπναδα και την πρωτοτυπια, δεν τα πολυκαταφερνει. Πολυ περισσοτερο εξυπνη, πρωτοτυπη (και ελαφρα μπονουελικη) ηταν η ματια του Σεξ απο Συμπαθεια που και προσφερε γελιο αντι για χαμογελο και κατεληγε οτι η καλοσυνη ειναι ισως και αρκετα εγωιστικη υποθεση.

Απο εκει και περα η Audrey Tautou ειναι εξαιρετικη στο ρολο της Amelie βγαζοντας αυτο ακριβως το "ομορφη? χαριτωμενη?" που απαιτει ο ρολος. Οι υπολοιποι στεκονται αρκετα καλα παιζοντας, οπως ελεγα, λιγο υπερβολικους χαρακτηρες.

Η σκηνοθεσια βγαζει μια "μαγικη" αισθηση παραμυθιου απο ολους τους χωρους και τους χαρακτηρες (μεχρι που σε κανει να θελεις να ζησεις στο Παρισι) και εχει και την παιγνιδιαρικη και καλοσυνατη διαθεση της ηρωιδας. Προσφερει τελικα μια γαλλικη ταινια, ιδανικη για τον μεσο Αμερικανο στην κατασταση που βρισκεται η χωρα του αυτη τη στιγμη. Δεν θα μου προξενουσε καμια εκπληξη αν εσπαγε ταμεια στην αλλη πλευρα του Ατλαντικου.

Δε θα αλλαξει, μαλλον, τη ζωη σας αλλα δειτε τη για να αισθανθειτε λιγακι καλυτερα. Ειδικα σε βραδια Champion`s League περιτριγυρισμενοι απο απειρες κοπελιτσες, γκομενιτσες και τριανταρες θα τη δειτε και με αλλο.. ματι.

--

[1] Που ειναι φανερο απο την πρωτη στιγμη τι ακριβως κανει. Παρ` ολα αυτα οι περισσοτεροι (περισσοτερες για να ακριβολογω ;) δεν το πιαναν ουτε μετα την αποκαλυψη. Αν δειτε την ταινια θα καταλαβετε..

vkapar

---

Κριτικη DVD


Ο ορισμος της καλοσυνης και της χαρας, η βιβλος των αισιοδοξων, το φαρμακο κατα της μελαγχολιας και της απαισιοδοξιας, ολα αυτα προσωποποιουνται ειτε στην ταινια του Jean-Pierre Jeunetειτε στο γλυκο, οσο δεν γινεται, προσωπο της Audrey Tautou. Ετσι και αλλιως και τα δυο παραλληλιζονται αφενος λογω της παιδικης αυθεντικοτητας που τα διακρινει, αφετερου γιατι και τα δυο καθε φορα που τα βλεπεις νιωθεις απλως πολυ καλυτερα.

Για αυτο ηρθε και το DVD για να προσφερει περισσοτερο χρωμα στην μουντη ζωη μας. Διοτι και μονο οι γκριματσες της Audrey Tautou που περιεχονται στα EXTRAS του DVD αρκουν για να μας δωσουν τη γλυκα ενος πακετου σοκολατας. Αλλα και οι δεκαδες φωτογραφιες και αφισες, το απαραιτητο πια Making of, η συνεντευξη απο τον περα για περα ταλαντουχο δημιουργο αυτης της ουτοπιας, το trailer και το teaser και τελος το storyboard και η συγκριση με το αντιστοιχο κομματι της ταινιας δινουν τροφη για ωρες και στον πιο κυνικο των σινεφιλ. Αφου στους αλλους τους αιθεροβαμονες (count me in) θα αρκει να βλεπουν και να ξαναβλεπουν την πιο καλοκαρδη ταινια των τελευταιων ετων.

Και αν αυτα τα γλυκαναλατα δεν ειναι για εσας, τοτε απλως διασκεδαστε με ενα σουρεαλιστικο παραμυθι, με ολες τις πανεξυπνες ατακες του σεναριου και με την κεφατη μουσικη που αιχμαλωτιζει την διαθεση και την αναγαγει στα ουρανια με καθε νοτα.

Ο τελικος προορισμος λοιπον της Amelie (που ειναι και ο σωστος και πολυ καλυτερος τιτλος) ειναι η ψυχη μας και πιστεψτε με, σχεδον τιποτα δεν μπορει να την εμποδισει να φτασει εκει.

cinestams

---

Το φαινόμενο Αμελί που κατέκτησε όλη την Ευρώπη, μια από τις ωραιότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου, ένα μικρό θαύμα, μια οπτασία, χρώμα, παντού χρώμα, όλη η ταινία ένας κινούμενος ζωγραφικός πίνακας, μια μαγευτική πανδαισία, σκηνές που για να μπουν σε λέξεις θέλουν ποιητή, ιστορία που κινείται στη θολή γραμμή πραγματικού και φαντασίας, μια ανατρεπτική κατάργηση της τυπικής κινηματογράφησης, ένας συναρπαστικός, ευαίσθητος και μεθυστικά λυρικός ύμνος στη ζωή και τον έρωτα, άνθρωποι και μη που κινούνται σε μεικτό χώρο, εκεί όπου όλος ο κόσμος, προσκήνιο και υπόβαθρο ζωντανεύουν ταυτόχρονα, εκεί που σμίγει η ευρηματικότητα με το χιούμορ, η ασημαντότητα με το σύμπαν, εκεί που ούτε ο ποιητής βρίσκει λόγια…

Το Αμελί δεν είναι παράθυρο στο όνειρο, είναι όνειρο. Είναι δυο ώρες αλλαγής ζωής, αποχωρισμού του πνεύματος από το σώμα, ταξίδι μαζί με την Αμελί στον κόσμο της. Τελικά η fabeleux destin d’ Amelie Poulain είναι να μας αλλάξει τη ζωή. Μια ταινία που μόνο από Γάλλους θα μπορούσε να γίνει. Μην τη χάσετε, η ταινία είναι σταθμός.

Oh Yeah! : Τα πάντα.

Oh No! : Τίποτα.

H ατάκα: Bretodeau! Non Bredoteau !

Βαθμολογία : Με το χέρι στην καρδιά 9/10, τυπικά 8/10

Κωνσταντίνος Στυλιανού

---

Η γλυκύτατη Τοτού μας παρουσιάζει την Αμελί, το πιο καλό κορίτσι του κόσμου στο επιτηδευμένα καθαρό και όμορφο Παρίσι, για να ταιριάζει στη γενικότερη φιλοσοφία της ταινίας, που περνά την ώρα της κάνοντας τούς τριγύρω της ευτυχισμένους, μέχρι που συνειδητοποιεί ότι έχει και τον εαυτό της να φροντίσει.

Βαθμολογία: (7/10)

Θάνος Νικηφορίδης

---

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

H Amelie τελικά δεν βλέπεται όπως είπαν κάποιοι ή είναι αριστούργημα όπως είπαν κάποιοι άλλοι. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση κι αν δεν έχετε δική σας άποψη ήρθε η ώρα να τη σχηματίσετε. Όχι μόνο από αυτή την κριτική, αλλά κυρίως βλέποντας την ταινία.

Αφού σας προτρέπω να τη δείτε, μάλλον έχω ήδη προεξοφλήσει πως πρόκειται για μια ταινία που αξίζει. Όχι μάλλον, σίγουρα. Η Αmelie δεν πρόκειται να σας απογοητεύσει σε κανένα από τα 123 της λεπτά. Έχει χαρακτήρες που θα θυμάστε για καιρό, μαγική σχεδόν ατμόσφαιρα, την Audrey Tautou που μοιάζει γεννημένη γι`αυτό το ρόλο κι ένα ευρηματικό σενάριο. Το βασικότερο χαρακτηριστικό της, όμως, δεν είναι τίποτα απ`όλα αυτά και όλα αυτά μαζί... δηλαδή; Δηλαδή είναι μια ταινία πέρα για πέρα γοητευτική. Η διαφορά του γοητευτικού από το όμορφο και το τέλειο είναι ότι το γοητευτικό έχει ελαττώματα. Καταφέρνει, όμως, με το δικό του τρόπο να τα μετατρέπει σε προτερήματα. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει και το Amelie: οι χαρακτήρες δεν είναι ενδοφλεβικά ανεπτυγμένοι, αυτό όμως είναι που τους χαρίζει τη μυστηριώδη τους αύρα, το σενάριο προσπαθεί να διαχειριστεί πολλά με αποτέλεσμα να αφήνει τα περισσότερα στη μέση, αλλά αυτό είναι που σου δίνει την αίσθηση ότι αυτό που βλέπεις είναι ένα σύγχρονο παραμύθι κι όχι ακόμη μια ρομαντική κομεντί.

Είπα ρομαντική κομεντί, ενώ η ταινία είναι περισσότερο ρομαντική παρά κομεντί. Αυτός ακριβώς ο ρομαντισμός είναι και το μοναδικό στοιχείο που κουράζει. Μας μεταφέρει σε ένα κόσμο τόσο γλυκό, τόσο αθώο, τόσο χαριτωμένο που δυστυχώς όλοι σε κάποιες στιγμές θα νιώσετε ότι προσπαθεί περισσότερο απΑ όσο χρειάζεται για να δώσει αυτά που θα αποτελούσαν το ιδανικό παραμυθένιο σκηνικό. Συμπερασματικά, το Amelie είναι σαν ένα κομμάτι μπακλαβά απ`αυτά με το άπειρο σιρόπι, που όλοι θα καταβροχθίσουμε, αλλά λίγο αργότερα όλο αυτό το σιρόπι θα μας «καθίσει» στο στομάχι...

Βαθμολογία: (3/5)

Σοφία Γουργουλιάνη