ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22316
- Αριθμός συν/τών: 759967
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Manhattan (1979)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Μανχάταν |
|
Δραμεντί | 96' | ![]() |
|
![]() |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Κυρ 9 Μαρ 1980 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 07/02/2006 Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Αγγλικά |
![]() |
Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση: ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Aντιφατικότητα ψήφων: ![]() |
- Κριτική από το Cine.gr:
Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Το Μανχάταν είναι η πιο απλοποιημένη ταινία που έκανε ποτέ ο Woody Allen. Σεναριακά παρουσιάζει έναν κοινό άνθρωπο, με ελεγχόμενες νευρώσεις αυτή τη φορά, που μετά από δύο διαζύγια αναζητεί τη νέα του σύντροφο. Οι υποψήφιες είναι δύο. Η μία, νεαρή μαθήτρια που ο ήρωας δεν θα πάρει σοβαρά λόγω ηλικίας και η δεύτερη, μια διανοούμενη ενήλικη που αφού την πάρει στα σοβαρά θα προδοθεί από την αληθινή ανωριμία, που τελικά δεν βλέπει ηλικίες. Ο κεντρικός ήρωας-Allen είναι ένας μέσος Νεοϋορκέζος, ερωτευμένος με την πόλη του και την καλή τέχνη, με μια ιδιαίτερη γοητεία που απορρέει από το σπιρτόζο πνεύμα του και ένα χιούμορ αρκετά υψηλό, που δεν δείχνει όμως να προκαλεί εντύπωση.
Σας έπλασα ένα περίγραμμα του στόρι, αρκετό για να καταλάβετε πως η ταινία δεν διαθέτει το εξυπνότερο σενάριο του Allen. Κι όμως υπάρχουν λόγοι που είναι η πιο προσωπική του. Αρχικά, όσο κι αν ψάχνετε δεν θα βρείτε επιρροές από Σουηδούς, Ρώσους ή ακόμα και Ιταλούς. Θα δείτε ένα αυθεντικό σινεφιλικό σινεμά των ΗΠΑ, με ελαφριές αναφορές στον Κασσαβέτη και τον Kazan. Οι διάλογοι είναι στρωτοί και τα γεγονότα ελαφρώς σχηματικά, ώστε το βάρος πέφτει στο σύνολο, ένα σύνολο που χωρίς να προκαλεί, σαρκάζει ελαφριά τη ζωή του μέσου μοντέρνου ενήλικα. Οι καλύτερες φράσεις ακούγονται πάντα από τον δημιουργό, ο οποίος κλέβει κάθε περίπτωση προσομοίωσης μας σε χαρακτήρα. Γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει το μυστικό του «Μανχάταν»;
Το μυστικό είναι φανερό όταν και μόνο αποκτήσετε οπτική επαφή με την ταινία. Αντί τίτλων ξεκινάει με ένα αριστουργηματικό πάντρεμα εικόνων της Νέας Υόρκης και μουσικής του Γκέρσουιν από τη «Γαλάζια Ραψωδία». Αφού κάνει βόλτα από χαρακτηριστικά στέκια της πόλης, μας χαρίζει αυτήν την κλασική σκηνή μπροστά από τη γέφυρα του Μπρούκλιν, μια σκηνή που εκφράζει έναν απέραντο ρομαντισμό προς το ζην. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Gordon Willis ζωγραφίσει και τη μικρότερης σημασίας σκηνή, ώστε το σινεμά του Woody Allen να μη δείχνει ποτέ τόσο αισθαντικό, τόσο εσωτερικό. Η απλότητα δε του σεναρίου ξεκουράζει τον θεατή από το άγχος του και τον ταξιδεύει στη μονοδιάστατη πλευρά της ζωής, που οι μικρές εκπλήξεις γεμίζουν το περιεχόμενο. Η κατάληξη απότομη, ένα μάθημα για τις επιλογές μας και των αποφάσεων που δεν σταθήκαμε να πάρουμε.
Κριτική Σύνοψη

Βαθμολογία:




(0 κακή |















Σταύρος Γανωτής
Δευτέρα 13 Μαρτίου 2006 - 11:12



Παρά το γκροτέσκο και ανάλαφρο ύφος της ταινίας, η αίσθηση που απομένει στο θεατή είναι ανάμικτη. Οι διάλογοι μαζί με τη σπιρτάδα τους μεταγγίζουν και έναν αληθή, γνήσιο και σοβαρό προβληματισμό που κρύβεται επιμελώς πίσω από τις λέξεις. Θα του πάρει πολλά χρόνια μέχρι να ντύσει το δράμα των ανθρώπινων σχέσεων με τον πραγματικό του μανδύα (βλέπε Match Point). Μέχρι τότε αφήνεται στο κωμικό ξόρκισμα των φόβων και ανασφαλειών του, αυτό που ο καθένας μας με παρόμοια βιώματα έχει τόσο ανάγκη, ώστε κάθε ταινία του Allen να αποτελεί μια ευχάριστη ψυχοθεραπεία.
Βαθμολογία:









Κωνσταντίνος Στυλιανού
Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Η ταινία έχει αρχίσει. Ο αφηγητής(ίσως ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη σινεφίλ κοινότητα, Woody Allen) μάταια προσπαθεί να προσδιορίσει το περιεχόμενο του ήρωα του, ενώ ταυτόχρονα η Νέα Υόρκη αυτοπροσδιορίζεται μέσα από σεληνιακά ασπρόμαυρα κάδρα, όπου καθρεφτίζεται κάθε γωνιά της. Ασπρόμαυρα κάδρα που ξεχειλίζουν από συναίσθημα, και που αποτελούν αντικείμενο φωτογραφικής λατρείας. Συνοδεύονται απ` την καλαίσθητες μουσικές επιλογές του George Gershwin που συντροφεύουν την μεθυστική ξενάγηση μας σε αυτό το παραδεισένιο αστικό τοπίο! Άραγε υπάρχει παραδεισένιο αστικό τοπίο; Πολλές φορές έχει τύχει σε όλους μας να βρισκόμαστε σε μια κουβέντα για την οποία μέχρι προσφάτως αισθανόμασταν την πλήρη αδιαφορία. Όμως η αγάπη του ομιλητή για το θέμα δύναται να προσδώσει τη δέουσα γοητεία. Έτσι συμβαίνει και στο Manhattan. Άλλωστε κάθε κινηματογραφική ταινία δεν είναι παρά μια ιστορία ειπωμένη με εικόνες. Αυτές οι εικόνες εδώ είναι παρμένες από την ατόφια αγάπη της καθαρής ματιάς του δημιουργού τους. Μια αγάπη που μας συμπαρασύρει σε ανεξέλεγκτες εκδηλώσεις λατρείας. Οπότε ναι, το cinema μπορεί να κάνει μια πόλη παραδεισένια. Και ο Woody ίσως "γέννησε" την πιο όμορφη στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Ο Woody Allen καταπιάνεται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Τις ανθρώπινες σχέσεις, με κύριο άξονα τις ερωτικές, που αναβλύζουν στην επιφάνεια τις αδυναμίες, τους ψυχικούς νευρωτισμούς και περισσότερο όλων την καλά κρυμμένη ανωριμότητα. Ερωτικές επιλογές που καθρεφτίζουν σε βάθος την ταυτότητα των ατόμων, η οποία είναι επιμελώς θαμμένη πίσω απ` ένα μεθοδικά επιλεγμένο κοινωνικό πρόσωπο. Ο Woody Allen, σε ρόλο πρωταγωνιστή, υποδύεται έναν ασυμβίβαστο τηλεσεναριογράφο. Ο οποίος απορρίπτει τις σύγχρονες rubbish τάσεις της tv, και επιλέγει να μείνει άνεργος. Είναι δις χωρισμένος, καθώς η πρώην γυναίκα του(η απροσδόκητα εκπληκτική Meryl Streep) επέλεξε μια γυναικεία συντροφιά αντί αυτού. Τα πλήγματα είναι έκδηλα, και ο Woody επιλέγει προσωρινά ως σύντροφο μια 17χρονή μαθήτρια(την αξεπέραστη Mariel Hemingway). Στην αντίπερα όχθη υπάρχει ένα φιλικό ζευγάρι, που διατηρεί μια "τέλεια" δημόσια εικόνα. Τα παραστρατήματα όμως του άντρα, που στερείται προσωπικότητας στη λεπτομερή παρουσία του, τον φέρνουν στην αγκαλιά της δυναμικής αλλά και εύθραυστης Diane Keaton. Η σχέση τους φτάνει σε αδιέξοδο, δεδομένου του προαναφερθέν γάμου, και η Diane Keaton, κατόπιν των προτροπών του πρώην της, συνάπτει σχέση με τον μπερδεμένο Woody.

Ωστόσο αυτός ο ιδιότυπος και εγωκεντρικός καλλιτέχνης θα εμμείνει περισσότερο όλων στις ερωτικές σχέσεις. Θα δηλώσει την καθημερινότητα ως μέγιστη φθοροποιό δύναμη. Τα υποκείμενα με εσωτερικά ράμματα προσπαθούν να επιδιορθώσουν τα αλλεπάλληλα πλήγματα, αλλοιώνοντας εν μέρη το "είναι" τους. Ράμματα που εκφράζονται με την ασχήμια των νευρωτισμών και φανερώνονται σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής πίεσης, όπως οι ερωτικές σχέσεις. Ίσως για αυτό η νεαρά Mariel Hemingway θα αμφισβητήσει την σύμπλευση ενηλικίωσης-ωριμότητας. Με μια φυσική και παρθένα ομορφιά, που υποδηλώνει το ακέραιο του χαρακτήρα της, παραμένει αναλλοίωτη από τις επεμβάσεις του χρόνου. Και με την πλέον ώριμη συμπεριφορά, θα μας οδηγήσει σε ένα μεγαλειώδες finale, παρατείνοντας την αγωνία μας, αλλά περισσότερο φουντώνοντας τις ελπίδες μας για ένα αδιάφθορο μέλλον μέσα από τις στάχτες του παρόντος...

Βαθμολογία:










Γιώργος Ευθυμίου
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.