• ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...

  • Αριθμός ταινιών: 22316
  • Αριθμός συν/τών: 759967
  • Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr


Manhattan (1979)

- Μεταφρασμένος Τίτλος:
Μανχάταν

Δραμεντί | 96' | Ακατάλληλο κάτω των 15
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Κυρ 9 Μαρ 1980
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 07/02/2006
Χρώμα: Ασπρόμαυρο
Ήχος: Mono
Γλώσσα: Αγγλικά
Δημοτικότητα: n/a
Αξιολόγηση: 8.26/108.26/108.26/108.26/108.26/108.26/108.26/108.26/108.26/10   (8.26/10)
Aντιφατικότητα ψήφων: Μέση (Συμφωνία ψήφων μεταξύ 50 και 75%)




- Gallery:



 

- Κριτική από το Cine.gr:


Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Γιατί το «Μανχάταν» αναγνωρίζεται ως ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο δαιμόνιος Woody Allen; Γιατί μετά από σελίδες-σελίδων εμπνευσμένων κι ευφυών σεναρίων, οι κριτικοί καταλήγουν σε αυτή την απλή ρομαντική ιστορία του; Φταίει το ασπρόμαυρο φιλμ που συνήθως τέρπει την εύνοια του κριτικού ή μήπως είχαμε ανάγκη να ακούσουμε τη μουσική του Γκέρσουιν υπό τα φώτα του αυθεντικού της τοπίου;

Το Μανχάταν είναι η πιο απλοποιημένη ταινία που έκανε ποτέ ο Woody Allen. Σεναριακά παρουσιάζει έναν κοινό άνθρωπο, με ελεγχόμενες νευρώσεις αυτή τη φορά, που μετά από δύο διαζύγια αναζητεί τη νέα του σύντροφο. Οι υποψήφιες είναι δύο. Η μία, νεαρή μαθήτρια που ο ήρωας δεν θα πάρει σοβαρά λόγω ηλικίας και η δεύτερη, μια διανοούμενη ενήλικη που αφού την πάρει στα σοβαρά θα προδοθεί από την αληθινή ανωριμία, που τελικά δεν βλέπει ηλικίες. Ο κεντρικός ήρωας-Allen είναι ένας μέσος Νεοϋορκέζος, ερωτευμένος με την πόλη του και την καλή τέχνη, με μια ιδιαίτερη γοητεία που απορρέει από το σπιρτόζο πνεύμα του και ένα χιούμορ αρκετά υψηλό, που δεν δείχνει όμως να προκαλεί εντύπωση.

Σας έπλασα ένα περίγραμμα του στόρι, αρκετό για να καταλάβετε πως η ταινία δεν διαθέτει το εξυπνότερο σενάριο του Allen. Κι όμως υπάρχουν λόγοι που είναι η πιο προσωπική του. Αρχικά, όσο κι αν ψάχνετε δεν θα βρείτε επιρροές από Σουηδούς, Ρώσους ή ακόμα και Ιταλούς. Θα δείτε ένα αυθεντικό σινεφιλικό σινεμά των ΗΠΑ, με ελαφριές αναφορές στον Κασσαβέτη και τον Kazan. Οι διάλογοι είναι στρωτοί και τα γεγονότα ελαφρώς σχηματικά, ώστε το βάρος πέφτει στο σύνολο, ένα σύνολο που χωρίς να προκαλεί, σαρκάζει ελαφριά τη ζωή του μέσου μοντέρνου ενήλικα. Οι καλύτερες φράσεις ακούγονται πάντα από τον δημιουργό, ο οποίος κλέβει κάθε περίπτωση προσομοίωσης μας σε χαρακτήρα. Γιατί ακόμα δεν έχουμε καταλάβει το μυστικό του «Μανχάταν»;

Το μυστικό είναι φανερό όταν και μόνο αποκτήσετε οπτική επαφή με την ταινία. Αντί τίτλων ξεκινάει με ένα αριστουργηματικό πάντρεμα εικόνων της Νέας Υόρκης και μουσικής του Γκέρσουιν από τη «Γαλάζια Ραψωδία». Αφού κάνει βόλτα από χαρακτηριστικά στέκια της πόλης, μας χαρίζει αυτήν την κλασική σκηνή μπροστά από τη γέφυρα του Μπρούκλιν, μια σκηνή που εκφράζει έναν απέραντο ρομαντισμό προς το ζην. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Gordon Willis ζωγραφίσει και τη μικρότερης σημασίας σκηνή, ώστε το σινεμά του Woody Allen να μη δείχνει ποτέ τόσο αισθαντικό, τόσο εσωτερικό. Η απλότητα δε του σεναρίου ξεκουράζει τον θεατή από το άγχος του και τον ταξιδεύει στη μονοδιάστατη πλευρά της ζωής, που οι μικρές εκπλήξεις γεμίζουν το περιεχόμενο. Η κατάληξη απότομη, ένα μάθημα για τις επιλογές μας και των αποφάσεων που δεν σταθήκαμε να πάρουμε.

Κριτική Σύνοψη


Η πιο απλή δραματουργικά ταινία του Woody Allen είναι ένα ρομαντικό και νοσταλγικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη, από έναν άνθρωπο που φανερώνει την αμέριστη αγάπη του προς αυτήν. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δένει με τους ήχους του Γκέρσουιν και όλο αυτό μοιάζει με ένα τραγούδι συναισθημάτων κι εγρήγορσης της ψυχής. Δεν είμαι από αυτούς που θέλουν το Μανχάταν καλύτερη ταινία του Allen, ίσως γιατί είναι τόσο προσωπική που ανήκει πρωταρχικά σε αυτόν κι όχι στο κοινό. Θα την ξαναδούμε όμως ακόμα και μόνο για την αιώνια σκηνή στο παγκάκι, που παρουσιάζει τη γέφυρα του Μπρούκλιν ως νέο σύμβολο ρομαντισμού, ακόμα και που η ταινία, ως ταινία ευφυή δημιουργού, δεν θα σας κάνει όλες τις χάρες στον τομέα της καρδιάς.

Βαθμολογία: 4/5 Stars4/5 Stars4/5 Stars4/5 Stars (4/5)

(0 κακή | 1/5 Stars μέτρια | 2/5 Stars2/5 Stars ενδιαφέρουσα | 3/5 Stars3/5 Stars3/5 Stars καλή | 4/5 Stars4/5 Stars4/5 Stars4/5 Stars πολύ καλή | 5/5 Stars5/5 Stars5/5 Stars5/5 Stars5/5 Stars αριστούργημα)

Σταύρος Γανωτής




Δευτέρα 13 Μαρτίου 2006 - 11:12

Υπάρχει ένα στοιχείο στον Woody Allen ως σκηνοθέτη που τον κάνει μοναδικό: έχει γυρίσει δεκάδες ταινίες εν μέρει αυτοβιογραφικές με πρωταγωνιστή ένα νευρωτικό εραστή της ζωής και των προβλημάτων. Και ενώ όλες αυτές οι ταινίες έχουν σενάριο λίγο πολυπλοκότερο από αυτό μιας σαπουνόπερας, κάθε μια χωρίς να πρωτοτυπεί στη μελέτη των χαρακτήρων, βλέπεται σαν να είναι η πρώτη στο είδος της. Με άλλα λόγια, κάθε ταινία του Allen είναι μια αρχετυπική μελέτη του ανθρώπινου ψυχισμού. Με πρώτη ταινία στο είδος το Everything you always wanted to know about sex but were afraid to ask (1972), δεύτερη το Annie Hall (1977), το Manhattan (1979) έρχεται τρίτο και καλύτερο για να καθιερώσει τον Allen ως έναν από τους πιο ευχάριστους σκηνοθέτες ανάμεσα στο σκεπτόμενο κοινό. Παρά το ότι ο Allen θεώρησε το Manhattan ως τη μεγαλύτερη αποτυχία του, η ταινία απέσπασε τα θερμότερα σχόλια από τους κριτικούς και έγινε η πιο εμπορική ταινία του μέχρι τότε.

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Isaac Davis, χωρισμένος δις, του οποίου η δεύτερη γυναίκα τον εγκατέλειψε για μια άλλη γυναίκα και που επιδίδεται στη συγγραφή ενός βιβλίου για τον γάμο τους και το χωρισμό τους. Ο ίδιος ο Isaac διατηρεί σχέση με μια δεκαεπτάχρονη μαθήτρια.

Η ταινία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου ασπρόμαυρη και τοποθετείται χωρικά στη Νέα Υόρκη. Η πόλη, μια από τις ομορφότερες στον κόσμο, αναδεικνύεται μαγικά μέσα από την εκπληκτική φωτογραφία του Gordon Willis. Η ταινία θεωρείται μέχρι σήμερα η αξεπέραστη απαθανάτιση της Νέας Υόρκης, η ανυπέρβλητη αποτύπωση των λεπτομερειών της και ένας από τους καλλιτεχνικότερους ύμνους στην ομορφιά του αστικού τοπίου. Αυτή η πόλη πληρώνεται από το σύνηθες καστ του Allen. Από ανθρώπους καθημερινούς, προβληματισμένους σχετικά με τους υπόλοιπους ανθρώπους, τον έρωτα και τις σχέσεις, μπλεγμένους μέσα σε σύνδρομα και ανασφάλειες, ανθρώπους που χάνονται μέσα στις σκέψεις τους αδυνατώντας να βρουν την στοιχειωδέστερη απλή λύση που βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους.

Παρά το γκροτέσκο και ανάλαφρο ύφος της ταινίας, η αίσθηση που απομένει στο θεατή είναι ανάμικτη. Οι διάλογοι μαζί με τη σπιρτάδα τους μεταγγίζουν και έναν αληθή, γνήσιο και σοβαρό προβληματισμό που κρύβεται επιμελώς πίσω από τις λέξεις. Θα του πάρει πολλά χρόνια μέχρι να ντύσει το δράμα των ανθρώπινων σχέσεων με τον πραγματικό του μανδύα (βλέπε Match Point). Μέχρι τότε αφήνεται στο κωμικό ξόρκισμα των φόβων και ανασφαλειών του, αυτό που ο καθένας μας με παρόμοια βιώματα έχει τόσο ανάγκη, ώστε κάθε ταινία του Allen να αποτελεί μια ευχάριστη ψυχοθεραπεία.

Βαθμολογία: 8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars8.5/10 Stars (8.5/10)

Κωνσταντίνος Στυλιανού




Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες, αν όχι η πιο αναγνωρίσιμη, στιγμές στην διαμαντένια φιλμογραφία του σπουδαίου Νεοϋορκέζου σκηνοθέτη είναι ετούτο το Manhattan. Που πιότερο αποτελεί ένα φόρο αγάπης του καλλιτέχνη, στην πόλη που αγάπησε.

Η ταινία έχει αρχίσει. Ο αφηγητής(ίσως ο πιο αγαπητός άνθρωπος στη σινεφίλ κοινότητα, Woody Allen) μάταια προσπαθεί να προσδιορίσει το περιεχόμενο του ήρωα του, ενώ ταυτόχρονα η Νέα Υόρκη αυτοπροσδιορίζεται μέσα από σεληνιακά ασπρόμαυρα κάδρα, όπου καθρεφτίζεται κάθε γωνιά της. Ασπρόμαυρα κάδρα που ξεχειλίζουν από συναίσθημα, και που αποτελούν αντικείμενο φωτογραφικής λατρείας. Συνοδεύονται απ` την καλαίσθητες μουσικές επιλογές του George Gershwin που συντροφεύουν την μεθυστική ξενάγηση μας σε αυτό το παραδεισένιο αστικό τοπίο! Άραγε υπάρχει παραδεισένιο αστικό τοπίο; Πολλές φορές έχει τύχει σε όλους μας να βρισκόμαστε σε μια κουβέντα για την οποία μέχρι προσφάτως αισθανόμασταν την πλήρη αδιαφορία. Όμως η αγάπη του ομιλητή για το θέμα δύναται να προσδώσει τη δέουσα γοητεία. Έτσι συμβαίνει και στο Manhattan. Άλλωστε κάθε κινηματογραφική ταινία δεν είναι παρά μια ιστορία ειπωμένη με εικόνες. Αυτές οι εικόνες εδώ είναι παρμένες από την ατόφια αγάπη της καθαρής ματιάς του δημιουργού τους. Μια αγάπη που μας συμπαρασύρει σε ανεξέλεγκτες εκδηλώσεις λατρείας. Οπότε ναι, το cinema μπορεί να κάνει μια πόλη παραδεισένια. Και ο Woody ίσως "γέννησε" την πιο όμορφη στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ο Woody Allen καταπιάνεται με ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Τις ανθρώπινες σχέσεις, με κύριο άξονα τις ερωτικές, που αναβλύζουν στην επιφάνεια τις αδυναμίες, τους ψυχικούς νευρωτισμούς και περισσότερο όλων την καλά κρυμμένη ανωριμότητα. Ερωτικές επιλογές που καθρεφτίζουν σε βάθος την ταυτότητα των ατόμων, η οποία είναι επιμελώς θαμμένη πίσω απ` ένα μεθοδικά επιλεγμένο κοινωνικό πρόσωπο. Ο Woody Allen, σε ρόλο πρωταγωνιστή, υποδύεται έναν ασυμβίβαστο τηλεσεναριογράφο. Ο οποίος απορρίπτει τις σύγχρονες rubbish τάσεις της tv, και επιλέγει να μείνει άνεργος. Είναι δις χωρισμένος, καθώς η πρώην γυναίκα του(η απροσδόκητα εκπληκτική Meryl Streep) επέλεξε μια γυναικεία συντροφιά αντί αυτού. Τα πλήγματα είναι έκδηλα, και ο Woody επιλέγει προσωρινά ως σύντροφο μια 17χρονή μαθήτρια(την αξεπέραστη Mariel Hemingway). Στην αντίπερα όχθη υπάρχει ένα φιλικό ζευγάρι, που διατηρεί μια "τέλεια" δημόσια εικόνα. Τα παραστρατήματα όμως του άντρα, που στερείται προσωπικότητας στη λεπτομερή παρουσία του, τον φέρνουν στην αγκαλιά της δυναμικής αλλά και εύθραυστης Diane Keaton. Η σχέση τους φτάνει σε αδιέξοδο, δεδομένου του προαναφερθέν γάμου, και η Diane Keaton, κατόπιν των προτροπών του πρώην της, συνάπτει σχέση με τον μπερδεμένο Woody.

Μέσα σε αυτό το ερωτικό μπάχαλο o Woody Allen, ως σκηνοθέτης τώρα, με την συνήθη ιδιοφυή "φλυαρία" και την λεπτή ειρωνεία του, θα θίξει ορισμένα απ` τα προβλήματα της εποχής αλλά και τα μεταγενέστερα. Ανάμεσα τους: ο εκφυλισμός της τηλεόρασης, η απρόσωπη παρουσία των ανθρώπων, το οικονομικό "σφίξιμο κλπ. Αγαπημενέστερη αναφορά όμως είναι η σκηνή όπου η τετραμελής παρέα τσακώνεται περί κινηματογράφου και Τέχνης κατ` επέκτασιν. Αναδεικνύοντας το αμφησβητικό ως και βέβηλο ύφος των νεοκουλτουριάρηδων προς την "αδιαπραγμάτευτη"(στάση Woody Allen) ιστορία. Για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά συμβαίνουν καθώς τα υποκείμενα σέρνονται στους μεθυστικούς δρόμους της Νέας Υόρκης. Όπου η ασπρόμαυρη φωτογραφία(με αποκορύφωμα τη σκηνή Woody Allen- Diane Keatonκάτω από τη γέφυρα) συνεχίζει να προσδίδει γοητεία στη πόλη.

Ωστόσο αυτός ο ιδιότυπος και εγωκεντρικός καλλιτέχνης θα εμμείνει περισσότερο όλων στις ερωτικές σχέσεις. Θα δηλώσει την καθημερινότητα ως μέγιστη φθοροποιό δύναμη. Τα υποκείμενα με εσωτερικά ράμματα προσπαθούν να επιδιορθώσουν τα αλλεπάλληλα πλήγματα, αλλοιώνοντας εν μέρη το "είναι" τους. Ράμματα που εκφράζονται με την ασχήμια των νευρωτισμών και φανερώνονται σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής πίεσης, όπως οι ερωτικές σχέσεις. Ίσως για αυτό η νεαρά Mariel Hemingway θα αμφισβητήσει την σύμπλευση ενηλικίωσης-ωριμότητας. Με μια φυσική και παρθένα ομορφιά, που υποδηλώνει το ακέραιο του χαρακτήρα της, παραμένει αναλλοίωτη από τις επεμβάσεις του χρόνου. Και με την πλέον ώριμη συμπεριφορά, θα μας οδηγήσει σε ένα μεγαλειώδες finale, παρατείνοντας την αγωνία μας, αλλά περισσότερο φουντώνοντας τις ελπίδες μας για ένα αδιάφθορο μέλλον μέσα από τις στάχτες του παρόντος...

Το Manhattan πέραν όλων των άλλων κολακευτικών που προαναφέραμε, είναι και μια σπάνια ταινία από υποκριτικής άποψης, καθώς δε συνηθίζουμε να βλέπουμε σε μια ταινία τρεις μεγαλειώδεις γυναικείες ερμηνείες. Εδώ η Meryl Streep με μια σύντομη αλλά πολύ δυνατή παρουσία προφητεύει τις ύστερες ομοφυλοφιλικές τάσεις. Η σταθερή Diane Keaton εξωτερικεύει με λεπτό τρόπο μια εύθραυστη εσωτερική πραγματικότητα που αντιδιαστέλλεται με το δυναμικό κοινωνικό προφίλ της. Ενώ η Mariel Hemingway, ίσως στην πιο λεπτή και πιο συμβολική ερμηνεία της ταινίας, είναι απλά ανυπέρβλητη. Αποτέλεσμα των πολυπληθή στιβαρών θηλυκών ερμηνειών, ίσως είναι η καθοδήγηση του μεγάλου σκηνοθέτη, που όπως μας έχει αυτοπαρουσιαστεί μέσα από τις ταινίες του, φαντάζει λάτρης του ωραίου φύλου!

Βαθμολογία: 9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars9.5/10 Stars (9.5/10)

Γιώργος Ευθυμίου


 
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.