Η ταινία της χρονιάς για μένα, το Whiplash είναι εξαιρετικό, καθηλωτικό και γεμάτο νόημα όπως και μουσική.Ο πρωτάρης Damien Chazelle είμαι σίγουρος πως ούτε ο ίδιος κατάλαβε το πόσο επιτυχημένη ταινία έβγαλε. Η ποιότητα του Whiplash είναι αναμφίβολη και αυτό φαίνεται μέσα από πολλά στοιχεία. Πρώτα απ` όλα η πλοκή χωρίς να συναρπάζει καθηλώνει και γι` αυτό αξίζει ένα μεγάλο μπράβο ο Chazelle. Όταν παρακολουθούσα την ταινία για παράδειγμα, όντας άσχετος από αυτού του είδους την μουσική, κυριολεκτικά έπιανα τον εαυτό μου να κάνει κινήσεις με τα χέρια ζώντας την ταινία λες και βρισκόμουν εκεί στην θέση του Andrew του ντράμερ. Σπάνια έχω νιώσει έτσι ταινία και σε αυτό βγάζω το καπέλο στον Chazelle. Έπειτα του ξαναβγάζω το καπέλο γι` αυτό που σκέφτηκε. Το γεγονός ότι παρουσίασε έναν τέτοιο τρόπο διδασκαλίας και εκπαίδευσης το θεωρώ απίστευτα έξυπνο και ικανό να διχάσει και να δώσει βάσεις σε αμέτρητες συζητήσεις περί του θέματος. Η ταινία έχει αρκετούς εξαιρετικούς διαλόγους, τα μηνύματα περί της δυσκολίας της επίτευξης των στόχων, της ορθής μεθόδου διδασκαλίας και της κατάκτησης της κορυφής μέσω της εξιλέωσης, δίνουν και παίρνουν κάνοντας την ταινία εξαιρετικά ουσιώδες. Τώρα τι να πει κανείς για τους δύο πρωταγωνιστές που εντάξει ο κύριος J.K. Simmons δίνει ερμηνεία ζωής, σημαδεύοντας την ταινία με το όνομα του και απογειώνει την καριέρα του κερδίζοντας επάξια και το Όσκαρ Β` Ανδρικού. Όμως θεωρώ επίσης πως και ο Miles Teller δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, κάτω από την σκιά βέβαια της αντίστοιχης του J.K. Simmons, σε έναν ρόλο πάντως που του ταιριάζει γάντι.
manuel
8,5/10

Δεν μου αρέσει να κρίνω καλλιτεχνικά έργα από το περιεχόμενό τους, δηλαδή από τη θέση του δημιουργού εκτός αν είναι αντίθετη με την ηθική μου. Και η αντίθεσή μου στην απολυταρχία και το φασισμό είναι ηθική.

Καλή ταινία, πολύ καλά γυρισμένη, σε κρατά σε ένταση ως το τέλος και μάλιστα έχοντας στο επίκεντρο ένα από τα πιο δύσκολα μουσικά όργανα: ντραμς.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η σχέση ενός σπουδαστή με τον καθηγητή του ο οποίος χρησιμοποιεί «πρωτοποριακές» μεθόδους διδασκαλίας (πόσο μάλλον για να διδάξει μουσικά και μάλιστα τζαζ): στρατιωτική πειθαρχία, προσωπικοί εξευτελισμοί, φραστική και φυσική βία, εξάσκηση μέχρι εξουθένωσης και πέραν τραυματισμών. Σκοπός του στην καριέρα αυτού του «παιδαγωγού» είναι να αναδείξει την επόμενη ιδιοφυία της τζαζ, εφάμιλλη του Τσάρλι Πάρκερ (Bird). Μέχρι στιγμής δεν το έχει καταφέρει παρά μόνο έχει εξευτελίσει άπειρους νέους μουσικούς και έχει οδηγήσει το προηγούμενο πουλέν του στην αυτοκτονία. Ο νέος μουσικός θυσιάζει τα πάντα, εγκαταλείπει και τον έρωτά του για την επιτυχία, για να γίνει ένας από τους μεγάλους! Όλα αυτά οδηγούνται σε αδιέξοδο και το εγχείρημα δημιουργίας του «επόμενου μεγάλου» καταρρέει παταγωδώς.

Στο τέλος όμως, όπως συμβαίνει πάντα στον Αμερικάνικο κινηματογράφο, το «καλό» και το «δίκαιο» κάνουν ένα εντυπωσιακό come back και θριαμβεύουν. Yuppie!!!

Μία αριστοτεχνική ταινία για να μας πει πως η εκπαιδευτική βία κάθε μορφής αξίζει γιατί δημιουργεί ιδιοφυίες. Ιδιοφυίες όπως ο ηρωινομανής Τσάρλι Πάρκερ (συνεχείς οι αναφορές του στην ταινία), που σύμφωνα με το σενάριο έγινε αυτός που έγινε γιατί εξευτελίστηκε μετά από μια αποτυχία. Γιατί όμως δεν παίρνει σαν παράδειγμα άλλες ιδιοφυίες της τζαζ, ίσως και μεγαλύτερες, που έζησαν τη ζωή με το κουτάλι και όχι με τη σύριγγα;

Στην αφίσα της ταινίας γράφει «θα κάνει το κοινό να ζητωκραυγάζει». Ναι, στις τοπικές οργανώσεις της Χρυσής Αυγής

Το Whiplash είναι μια "wannabe ταινία" που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε μουσικούς (ή σε wannabe μουσικούς) και δεν έχει τίποτα να προσφέρει πέρα από κάποιες πολύ ωραίες εκτελέσεις κομματιών Jazz μαζί με μια δυνατή ερμηνία από τον J.K. Simmons. Κατά τα άλλα περνά απαρατήρητη στο ευρύ κοινό και απλά πρωτοτυπεί ως η μόνη ίσως μουσική ταινία που αφορά το μουσικό όργανο που λέγεται "τύμπανα".