---

Vicky Cristina Barcelona (2008)
Δραμεντί | 96' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 9 Οκτ 2008 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 8/4/2009 Διανομή: Σπέντζος Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.48/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Η ζωή είναι το απόλυτο έργο τέχνης. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Chapter one: He adored Barcelona…He idolize it all out of proportion…

Το στόρυ: 2 φιλενάδες πηγαίνουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στη Βαρκελώνη και πέφτουν θύματα της γοητείας ενός καταφερτζή ζωγράφου που φέρει τα χαρακτηριστικά του Javier Bardem.

Επιστροφή στη φύση …: Για τον Woody Allen, που προσπαθεί για δεύτερη φορά μέσα στη δεκαετία που διανύουμε, να γυρίσει στην εποχή, που με ευθυμη διάθεση και μέσα από ένα κολάζ χαρακτήρων προσπαθούσε να αποδομήσει την ανθρώπινη φύση και να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τις νευρώσεις και τα πάθη που τη συνοδεύουνε.

Αν το Anything Else ήταν μια παραλλαγή του Νευρικού Εραστή, το Vicky Cristina Barcelona είναι μια παραλλαγή του Manhattan: Για να σας καθησυχάσω όμως πολύ πιο επιτυχημένη σε σχέση με το ψυχαγωγικό πλην λησμονημένο φιλμάκι του 2003. Όπως το Manhattan ήταν ένα love letter στη Νέα Υόρκη, έτσι και η Βίκυ και η Κριστίνα είναι ένα love letter στη Βαρκελώνη. Δεν είναι τυχαίο που η τρίτη γυναίκα του τίτλου είναι η πόλη καθ’εαυτή και ο Woody μας υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία την ιδιότητα της ως πρωταγωνίστρια του φιλμ. Ένας από τους λόγους που βγάζω το καπέλο μου στον διοπτροφόρο και μικροκαμωμένο δημιουργό είναι το γεγονός ότι κατορθώνει να πιάσει τον παλμό της πόλης στην οποία πραγματοποιεί γυρίσματα. Από την γοητευτική μελαγχολία της Νέας Υόρκης, στην μουντή και σφιχτή ατμόσφαιρα του Λονδίνου κι από εκεί στη μεσογειακή φλόγα της Βαρκελώνης, με τη συνοδεία του ανάλογου soundtrack φυσικά, που περιλαμβάνει μια σειρά από ισπανικούς κιθαρισμούς που θα σας κάνουν να χτυπάτε ρυθμικά το τακούνι στο πάτωμα.

Γιατί παρόλα αυτά η ταινία δεν είναι... Manhattan: Πέραν των τεχνικών υπεροχών του αριστουργήματος του παρελθόντος, από το Vicky Cristina Barcelona λείπει η γλυκόπικρη γεύση που άφηνε στο στόμα και στην ψυχή το Μανχάταν. Γιατί όταν με απογοήτευση καταλήγεις στην διαπίστωση της διαρκούς επικράτησης των ‘πρέπει’ πάνω στα ‘θέλω’ κι όταν παραδέχεσαι ότι οι ‘Βαρκελώνες’ είναι μόνο για ‘διακοπές’ από την παγιωμένη και δίχως εκπλήξεις καθημερινότητά μας, αν θες να στείλεις τον θεατή νοκ άουτ στο σπίτι, οφείλεις να σοβαρέψεις λίγο τον τόνο. Ο Νευρικός Εραστής για παράδειγμα το έκανε και μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα από τα σοκαριστικότερα φινάλε στην κινηματογραφική ιστορία.

Κατά τα άλλα όμως είναι μαζί με το Match Point ο καλύτερος Woody του νέου αιώνα: Και ο πλέον διασκεδαστικός θα προσέθετα. Με αλάνθαστη αίσθηση του κωμικού timing, με το πνεύμα της Sophia Loren να μιλά μέσω της Penelope Cruz ( προς θεού, ζωντανή είναι η Sophia , μεταφορικά το λέω), την οποία ο θείος Όσκαρ στοιχηματίζω πως θα θυμηθεί στην επερχόμενη απονομή και με ατμόσφαιρα που ξεχειλίζει από πάθος και...ορμόνες, είναι δύσκολο να φύγει έστω και ένας θεατής απογοητευμένος από την αίθουσα. Και καλού κακού κάντε κράτηση από τωρα για Βαρκελώνη, γιατί, αν το αφήσετε για το καλοκαίρι, μπορεί και να μη βρείτε τίποτις...

Βαθμολογία: (7.5/10)

Γιάννης Βασιλείου

---

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Ο συντομότερος δρόμος προς την έξαψη του αληθινού έρωτα περνάει μέσα από τη χαλάρωση των «τσιτωμένων» αντανακλαστικών που μας δημιουργεί η πόλη και οι ρυθμοί της. Σ` ένα ταξιδιωτικό προορισμό που ανανεώνει αναφανδόν τη διάθεση και τις προσλαμβάνουσές μας, βρίσκουμε συνήθως, αυτό που συνάντησαν και οι νέοι ήρωες του Γούντι Άλλεν στην πανέμορφη Βαρκελώνη, την τόλμη, δηλαδή, να επεξεργαστούμε με μεγαλύτερο θάρρος και αμεσότητα τα μηνύματα που λαμβάνουμε από τον περίγυρό μας. Αν μάλιστα προσθέσουμε σ όλα αυτά, και μια αρχιτεκτονική, που με τη γοητεία της αποδομεί την μονοδιάστατη οπτική μας για τον κόσμο, αρκετό κρασί, μουσική και μπόλικη τέχνη, ο ερωτισμός που προκαλείται από τη μίξη των παραπάνω στοιχείων είναι τόσο εκρηκτικός και γοητευτικός δραματουργικά που αποτελεί την κοιτίδα ενός φιλμ που σε εκπλήσσει με τη σοφία, το ρομαντισμό, το στοχασμό και τη φρεσκάδα που εξακολουθεί να διατηρεί στο ακέραιο ο δημιουργός του.

Δύο φίλες, η Vicky και η Cristina επισκέπτονται την Βαρκελώνη για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκεί, τους περιμένει η μαγεία ενός έρωτα που είναι έτοιμος να καλύψει με τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο τις ετερόκλητες ανάγκες και προσδοκίες τους από τη ζωή.

Απολαυστική μέχρι κεραίας η νέα ταινία του Woody Allen: Εξαιρετικά ισορροπημένη από έναν «φαρμακοτρίφτη» της δομής, με υπέροχο χρώμα, ήχο και φωτισμό, υποδειγματικές ερμηνείες, εκφραστική χρήση των τεχνικών μέσων και άρωμα Ευρώπης να εμποτίζει κάθε καρέ της. Ερωτική, ευχάριστα προκλητική με πρωτότυπη αφήγηση, από τη φωνή μάλιστα ενός αφηγητή που καταφθάνει τονικά από το μακρινό παρελθόν και μια σύνδεση πλάνων από διπλοτυπίες μέχρι φόντυ, ρακόρ και βολέ που σε αιφνιδιάζει με την ανεπιτήδευτη σοφία της.

Τελικά, το διαρκές σφίξιμο που προκαλούμε οι ίδιοι στο στομάχι, το κορμί και το μυαλό μας είναι η μόνη δύναμη που μας αποτρέπει από το να δούμε πόσο πραγματικά μεγάλη, ανεξερεύνητη και ενδιαφέρουσα είναι η ζωή μας, σ εκείνη ακριβώς τη νεκρή ζώνη, όπου συναντιούνται τα σύνορα της κανονικότητας με αυτά της ασύδοτης ελευθερίας.

Βαθμολογία: (8/10)

Καραγκουνίδης Χάρης

---

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Σίγουρα δε το παινέυομαι αλλά από "κλασσική" παιδεία πάσχω οικτρά και ο Allan Stewart Konigsberg aka Woody Allen είναι σίγουρα ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της άγνοιάς μου μιας και δεν έχω δει καμία από τις παλιότερες "καλές" ταινίες του παρά μόνο τις πρόσφατες Small Time Crooks και Match Point. Το πρώτο ήταν από τις πιο κουραστικές εμπειρίες που είχα μιας και ένοιωθα να με έδερναν για να το δω, ενώ το δεύτερο παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία ήταν επίσης αρκετά κουραστικό. Για να πω την αλήθεια, η τελευταία του ταινία Vicky Cristina Barcelona, δεν ήταν στο πρόγραμα για να τη δω αυτή τη στιγμή, για μη πω ποτέ, αλλά ποτέ δε λεω όχι σε μια πρόταση για κινηματογράφο.

Ο Allen συνεχίζει την τουρνέ του στην Ευρώπη και μετά από ένα μπαράζ ταινιών στο Λονδίνο, αυτή τη φορά μεταφέρεται στην Ισπανία και τη Βαρκελώνη για να μας παρουσιάσει την ιστορία δύο νέαρών γυναικών, των Vicky και Christina, που περνάνε τις καλοκαιρινές τους διακοπές στην Καταλονική πόλη φιλοξενούμενες από μία άλλη φίλη του, την Judy. Η Vicky ετοιμάζει τον γάμο της με ένα βολεμένο γιάπη και έχει δεύτερες σκέψεις αν και δε σκοπεύει να κάνει κάτι γι`αυτό μιας και ο χαρακτήρας της είναι της σταθερότητας και της ασφάλειας. Η Cristina είναι στο άλλο άκρο, δε φοβάται να ρισκάρει αλλά και να πληγωθεί από τον έρωτα και δε θέλει με τίποτα να βολευτεί. Οι δυο τους γνωρίζουν σε μια γκαλερί τον γοητευτικό Ισπανό ζωγράφο Juan Antonio, γνωστό κυρίως για την προηγούμενή του σχέση που μετά από 2 χρόνια πάθους, προσπάθησε να τον μαχαιρώσει! Ο Juan Antonio στη ψύχρα ζητάει από τις δύο κοπέλες να περάσουν μαζί το σαββατοκύριακο μαζί του στη πόλη του Οβιέδο και παρά τις διαφωνίες της Vicky τελικά τον ακολουθούν. Αυτό που επακολουθεί είναι κάτι σαν soft-porn, χωρίς τις σκηνές πορνό, δηλαδή τον Ισπανό να τα ρίχνει εναλλάξ στις δύο φίλες που αργά ή γρήγορα περνάνε από το κρεβάτι του με αποκορύφωμα την επιστροφή της θεότρελης πρώην του, Maria Elena με αποτέλεσμα ένα...τετράγωνο.

Δεν είμαι σίγουρος αν χρησιμοποιώ τη σωστή ορολογία αλλά αυτό που μου άφησε είναι ότι ο Allen κινηματογράφησε μια σουρεαλιστική ιστορία με υπερρεαλιστικό τρόπο, με το αποτέλεσμα να είναι καταστροφικό. Οι χαρακτήρες είναι τόσο χάρτινοι και ανολοκλήρωτοι που μοιάζουν surreal όπως και οι αποφάσεις και οι πράξεις τους. Από την άλλη όλο αυτό, αντί να παρουσιαστεί με χιούμορ και αυτοσαρκασμό, μας δίνεται υπερβολικά σοβαρά σαν όλα αυτά να είναι όχι απλά μέρος της καθημερινότητας αλλά ίσως και κοινότυπα. H Vicky ερμηνευμένη από τη Rebecca Hall, η Cristina, από την Scarlett Johansson, η Maria Elena, από την Penelope Cruz και ο Juan Antonio από τον Javier Bardem δε καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μετριότητα χωρίς όμως να απογοητεύει κανένας τους αλλά πραγματικά δε πρέπει να κατηγορηθούν μιας και δε τους δίνεται η ευκαιρία για παραπάνω αφού μεγάλο μέρος της ταινίας αφηγείται από...αφηγητή με τους χαρακτήρες να κάνουν αυτά που περιγράφει! Το πρώτο μισό ήταν αναμενόμενα μέτριο αλλά στο δεύτερο που περίμενες να ανέβει η ένταση με την είσοδο της τρελής Maria Elena, έρχεται η τελική απογοήτευση αφού πραγματικά ο Allen πετάει στα σκουπίδια την έξυπνη σεναριακή ιδέα των δύο συγκρουόμενων Ισπανών με άσκοπους διαλόγους και τον Bardem το μόνο που λέει να είναι "Speak English" στην Cruz που επιμένει να μιλάει ισπανικά μπροστά στην Johansson.

Μάλλον την επόμενη φορά που θα μου προτείνουν ταινία που δε σκόπευα να δω, πρέπει να το ξανασκεφτώ. Δε ξέρω αν κάποτε ο Allen ήταν μεγάλος και τρανός αλλά τώρα είναι τραγικός με τους ηθοποιούς του να προσπαθούν να βγάλουν τα κάστανα απ`τη φωτιά χωρίς καμιά βοήθεια.

Βαθμολογία: (5.5/10)

Αλέξανδρος Κυριαζής

---

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Η Βαρκελώνη συναρπάζει το Woody Allen και εκείνος με τη σειρά του πλάθει μια ιστορία για το παράλογο του έρωτα, με ατάκες αστείρευτου χιούμορ ωμού ερωτισμού, καταλανική μουσική και πολύ κρασί! Δύο Αμερικανίδες τουρίστριες με διαφορετικά θέλω δέχονται μια παράλογη πρόταση από ένα γοητευτικό καλλιτέχνη και βιώνουν την εναλλακτική εμπειρία του έρωτα. Η ρεαλίστρια Vicky παρά τον έρωτα της για τον Juan Antonio, επισημοποιεί το μακροχρόνιο νεοϋορκέζικο δεσμό της στη Βαρκελώνη, ενώ η ρομαντική Cristina συμβιώνει με τον Juan Antonio και τη Maria Elena, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει τον εαυτό της.

Στο Vicky Cristina Barcelona ο Allen, σπάει τους κανόνες με απόλυτη φυσικότητα, παρουσιάζοντας το κανονικό σε μια ερωτική σχέση ως πεζό και το τρίο ως φυσική εξέλιξη μιας σχέσης που αναζητά την ισορροπία. Από την άλλη ξεπερνά τον εαυτό του κριτικάροντας μια Νέα Υόρκη που μειονεκτεί μπροστά στη ζωντάνια και το ταμπεραμέντο της Βαρκελώνης, το οποίο συνοψίζεται στα πρόσωπα του γοητευτικού Javier Bardem και της νευρωτικής και επίσης γοητευτικής Penelope Cruz, η οποία αρνείται σχεδόν σε όλη την ταινία να μιλήσει αγγλικά. Ο Woody Allen ταξιδεύει μακριά από τη Νέα Υόρκη που παρά τη μεγάλη αγάπη που της έτρεφε τον πρόδωσε τελικά και εξερευνώντας την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενθουσιάζεται με νέα σκηνικά και χαρακτήρες και ανανεώνει το ώριμο πλέον χιούμορ του!

Βαθμολογία: (7/10)

Ελιζαμπέττα Ηλία – Γεωργιάδου

---

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Μου άρεσε η Βίκυ, μου άρεσε η Κριστίνα, αλλά και η Βαρκελώνη δεν παίζονταν...

Δεν ξέρω καν αν ο ίδιος ο Woody Allen το έχει υπόψη του, αλλά ο νεοϋορκέζος δημιουργός διανύει την έκτη περίοδο της πολύχρονης καριέρας του. Την περίοδο αυτήν θα την ονόμαζα «Ωριμότητα» και έχει ξεκινήσει από το 2004 και το Μελίντα και Μελίντα (η πιο αδύναμη ταινία της περιόδου). Χαρακτηριστικά της είναι ό,τι δεν παίζει εύκολα ο ίδιος ο Woody, παίζει αντιθέτως πολύ, πολύ εύκολα η Johansson, η κωμωδία είναι υποβόσκουσα κι όχι σε πρώτο πλάνο (με εξαίρεση το Scoop), οι ερμηνείες είναι αποφορτισμένες από το γουντιαλλενικό ύφος και το κυριότερο… είμαι προετοιμασμένος να ξαναδώ αριστούργημα, από την εποχή του Ζέλιγκ, του Μανχάταν, του Νευρικού Εραστή. Λέτε το Whatever Works, που βρίσκεται στο post-production, να είναι αυτή η ταινία;

Το Vicky Cristina Barcelona μπορεί να μην είναι αριστούργημα, αλλά δεν μου δίνει πουθενά την εντύπωση πως ο δημιουργός του το έβγαλε με αυτήν την πρόθεση. Η ταινία αποκρυπτογραφεί έναν σκηνοθέτη, που το διασκέδασε αφάνταστα πίσω από την κάμερα, που ερωτεύτηκε όλους τους ηθοποιούς του, που επεξεργάζεται αυτό το νέο του ύφος, σαν ένας κομψός δημιουργός που ξέρει την τέχνη όσο λίγοι. Πίσω από το πιο ελαφρύ σενάριο του Allen, σε ταινία στην οποία δεν κάνει απλά το κέφι του, κρύβεται ένας Max Ophuls από τα παλιά. Μια λεπτότητα απίστευτη σε εικόνα, σε διαλόγους, σε χιούμορ.

Η ταινία είναι ολοφώτεινη και στα πλάνα της και στην καρδιά της. Ακόμα και το ότι κανείς από τους ήρωες δεν θα χαμογελάσει ποτέ, παράγει μια ανοιχτόκαρδη αίσθηση, από ένα σενάριο που εξερευνά την αστεία όψη της σοβαρότητας των σχέσεων. Δεν υπάρχει ερωτικό τρίγωνο, αλλά τετράγωνο, δεν υπάρχει κατάληξη, αλλά… «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς, σίγουρα, καλύτερα»! Ο Allen δεν διδάσκει, απλά αφήνει τις φαντασιώσεις του ελεύθερες στο πανί και αν κρίνει κάποιον, κρίνει τον εαυτό του και το πολυτάραχο ερωτικό του μπρίο. Μαζί γίνεται ένα με το ευρωπαϊκό τοπίο και κάνει μια νοητή συνάντηση με το ύφος του Almodovar, τόσο σε εικόνα, όσο και νοοτροπία.

Μα τι ηθοποιοί είναι αυτοί! Ακόμα και αν η ταινία δεν σας ικανοποιήσει σεναριακά, δεν θα έχετε να πείτε τίποτα κακό για τους ερμηνευτές. Ο Javier Bardem ηγείται, επιβάλλεται και ταυτόχρονα δεν κάνει τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι ο Bardem που αγαπάμε. Η Scarlett Johansson είναι ολοφάνερα το ερωτικό απωθημένο του σκηνοθέτη, σε έναν ελαφρύ και υπαινικτικά κωμικό ρόλο. Αιώνια όμορφη, αλλά όχι η καλύτερη του καστ. Η Rebecca Hall παίρνει την ευκαιρία, μια από τις αρκετές που έχει από το The Prestige και μετά, και δεν είναι απλά αυτή που τραβάει, παράδοξα, τον ερωτισμό πάνω της, αλλά είναι και αυτή που ξεχωρίζει εμφανισιακά στην ταινία (εκτός και αν είστε γυναίκες και σε αυτήν την περίπτωση ο Bardem είναι «θεός»). Και για το τέλος το καλύτερο: την Penelope Cruz την είχα σε μεγάλη υπόληψη, για τις ισπανικές της ερμηνείες στα 1990. Όμως η αγγλική γλώσσα είχε κακή επίδραση πάνω της, σε σημείο να μοιάζει με μια ακόμη ξεφτισμένη σταρ. Όλα άλλαξαν το 2006 με το αλμοδαβορικό Γύρνα πίσω. Η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς της. Σε τελείως διαφορετικό ύφος, η Cruz επαναλαμβάνει τον θρίαμβο και σκίζω τα ιμάτια μου, για μια της υποψηφιότητα, αν όχι και νίκη, στα επερχόμενα Όσκαρ (πάντα σε δεύτερο ρόλο). Νευρώδης, αστείρευτη, σπανιόλα με τα όλα της, ανεξάντλητα κωμική, ακόμα και όταν βρίζει…

Κριτική Σύνοψη

Σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αλλά για τους λάτρεις του ιδιοφυούς σκηνοθέτη, αυτό δεν είναι νέο. Ο Woody Allen σκηνοθετεί με λεπτότητα, φωτεινότητα και λατρεία στην λεπτομέρεια ένα απλό σενάριο, το οποίο στα χέρια ενός άλλου, απλά δεν θα βλεπόταν. Το να κρύβει έτσι, όμως, το χιούμορ πίσω από απλές ερωτικές αποτυχίες και να το εξαπολύει εκεί που, μόνο, θα το αντιληφθούν, ανεβάζει την ταινία, σαν ένα ευφυές ερωτικό γαϊτανάκι για τους φίλους του. Μα και ο τρόπος που κινηματογραφεί το καταλάνικο τοπίο, μόνο από έναν Ισπανό θα μπορούσαμε να το δούμε. Η ολοφάνερη αγάπη προς τους ηθοποιούς τού χαρίζει στην οθόνη μία από τις καλύτερες συλλογικές ερμηνείες των τελευταίων ετών. Μπορεί η ταινία να είναι ελαφριά κατώτερη του Match Point, και κατά την δική μου άποψη και του Ονείρου της Κασσάνδρας, δεν παύει να είναι μια υπέροχη κομεντί και μια υποψία, πως τον καλύτερο Woody Allen, ίσως (λέω ίσως), δεν τον έχουμε δει ακόμα…

Βαθμολογία: (3.5/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Ο Woody Allen λατρεύει την Βαρκελώνη. Αυτός ήταν και ο λόγος που άφησε την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και αυτή τη φορά καταπιάστηκε μαζί της. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή ο Allen δεν γυρίζει μια ταινία στην Βαρκελώνη αλλά, μια ταινία στην οποία η Βαρκελώνη είναι η μεγάλη και κρυφή πρωταγωνίστρια. Αφήνοντας λοιπόν πίσω του την ρομαντική μελαγχολία της πρώτης και την ψυχρότητα της δεύτερης, ο Allen επιλέγει ένα περιβάλλον με περισσότερο ταμπεραμέντο, ένα περιβάλλον στο οποίο μπορεί εύκολα να ανθίσει και να φουντώσει ο περιέργος ερωτισμός του.

Η αλήθεια είναι πως ο σκηνοθέτης δεν έχει κρύψει ποτέ τις περίεργες θα μπορούσε να πει κανείς, ερωτικές του διαθέσεις. Το ερωτικό στοιχείο άλλωστε αποτελεί πάντα βασικό, ίσως και τον πιο σημαντικό παράγοντα σε κάθε του ταινία. Ο έρωτας και οι παράξενες συναισθηματικές αλλά και ψυχονευρωτικές επιρροές που έχει πάνω στις ζωές των ανθρώπων είναι άλλωστε σημαντικό καλλιτεχνικό κομμάτι. Ένα κομμάτι που εκμεταλλεύεται πολλάκις προσπαθώντας να το εξερευνήσει, να το αναλύσει και εν μέρη να το εξηγήσει. Γιατί οι ήρωές του γίνονται έρμαιο των ερωτικών του παθών που επηρρεάζουν τις σκέψεις, τις πράξεις και τις τελικές αποφάσεις τους. Επηρρεάζουν το είναι και τα θέλω τους, τα πρέπει και τα δεν, τα κίνητρα και τις αφορμές.

Αυτή η ιστορία δεν διαφέρει θεωρητικά και πολύ από εκείνες που έχει παραθέσει την τελευταία δεκαετία ο σκηνοθέτης. Η φιλοσοφία είναι ίδια κι αν κάτι αλλάζει, αυτό είναι η διάθεση που δεν είναι ούτε μελαγχολική, ούτε επικίνδυνα ερωτική. Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ανάλαφρη όμως δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η έκφραση είναι σωστή. Μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα να την χαρακτηρίσουμε ως, όχι αρκετά ικανοποιητικά εκμεταλλευόμενη ευκαιρία. Γιατί ναι, η ιστορία έχει μεγάλο ενδιφέρον, όπως ενδιαφέρουσα είναι και η αφήγηση μέσω της οποίας επιλέγει ο σκηνοθέτης να μας την παρουσιάσει όμως, κάτι μοιάζει να μην λειτουργεί σωστά. Κάτι μοιάζει να λείπει, σαν το συστατικό εκείνο που λείπει από τους ρομαντικούς έρωτες που είναι ανεκπλήρωτοι.

Έχουμε ένα δυσλειτουργικό μεν, ερωτευμένο δε ζευγάρι. Κάτι λείπει από την σχέση τους κι αυτό το κάτι, βρίσκεται τελικά σε ένα τρίτο πρόσωπο. Κατά πόσο όμως μπορεί να λειτουργήσει μια σχέση σε ένα τέτοιο επίπεδο; Πόσο αρμονική μπορεί να είναι; Κι αν είναι, για πόσο διάστημα; Μπορεί μέσω του τρίπτυχου να δίνεται μια λύση στην έλλειψη του συστατικού, όμως, δημιουργούνται άλλα ερωτήματα, περί σωστού και λάθους, ηθικού και ανήθικου, ορθολογικά λειτουργικού ή μη. Και αυτό θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ακόμα ενδιαφέρον αν οι χαρακτήρες δεν φάνταζαν τόσο απόμακροι, τόσο χάρτινοι και αυτό δεν έχει να κάνει με τις ερμηνείες που ήταν εξαιρετικές αλλά με την ουσία των προσώπων.

Ο Javier Bardem αποτελεί ουσιαστικα το ερωτικό αντικείμενο της ταινίας. Είναι ο άντρας εκείνος που είτε σε κερδίζει με την πρώτη ματιά είτε όχι, καταφέρνει να σε γοητεύσει και να σε παρασύρει. Δεν θα έλεγα ότι είναι ο άντρας που με τρελαίνει όμως σε αυτή την ταινία, έχει κάτι γοητευτικά φλογερό πάνω του που δεν σε αφήνει αδιάφορη αν είσαι γυναίκα και δεν περνάει απαρατήρητο, έστω κι αν είσαι άντρας. Όπως και να `χει, με απλό τρόπο και χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια, παραθέτει μια ερμηνεία υποβλητική και επιβλητική.

Οι γυναίκες γύρω του τώρα, έχουν η κάθε μία την δικιά τους χάρη και την δικιά τους γοητεία. Η Hall είναι μυστηριωδώς απόμακρη και ψυχρά όμορφη ενώ η Johansson, μπορεί να μην έχει μια παρουσία ισάξια του Match Point όμως, είναι ευχάριστα, έστω και υπόκρυφα, κωμική. Αυτή που είναι πραγματικά εντυπωσιακή, είναι η Cruz με μια παθιασμένη ερμηνεία που δεν άφησε κανένα περιθώριο ώστε να μην κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι δεύτερης γυναικείας ερμηνείας. Δυναμική και γοητευτικά παράφορη κι επικίνδυνη, εξωτερικεύει όλους μας τους αρρωστημένους πόθους συσσωρευμένους.

Με άλλα λόγια έχουμε ένα χλιαρό σενάριο που περιγράφει μια ενδιαφέρουσα στα σημεία ιστορία που όμως δεν αναπτύσσεται αρκετά ικανοποιητικά. Αν δεν ήταν ο Allen ο υπεύθυνος για την κινηματογράφισή του, τότε ίσως να μιλάγαμε για μια τριτοκλασσάτη παραγωγή. Και τελικά μπορεί να μην είναι όμως, σε καμία περίπτωση δεν άξιζε και ο ντόρος ο οποίος επικράτησε. Ναι, αξίζει να το δεις για την υπέροχη φωτογραφία και την μοναδική ματιά με την οποία βλέπει ο Allen την πόλη της Βαρκελώνης, υπάρχει έντονος και παράξενος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες είναι κεντημένες όμως κάτι λείπει. Κι αυτό που λείπει είναι το ιδιαίτερο εκείνο συστατικό που θα μπορούσε να κάνει την ταινία ξεχωριστή στην καρδιά μας.

Βαθμολογία: (7/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.