---

Melinda and Melinda (2004)
Δραμεντί | 99' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 25 Μαρ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 6/6/2005 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: n/a Αξιολόγηση:    (7.37/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μια ιστορία αγάπης. Δύο εκδοχές. Σοβαρά αστεία.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2005

Ο Woody Allen έφτασε αισίως τα 70 του χρόνια... Κοιτώντας πίσω στην 40ετή και πλέον πορεία του στον κινηματογράφο, θα βρει κανείς σπουδαίες ταινίες αν μη τι αλλο, όπως τα γνωστότερα Annie Hall (1977), το Hannah and her Sisters (1986) και το Manhattan (1979) δίπλα στα λιγότερα γνωστά, αλλά εξαιρετικά Love and Death (1975), The Purple Rose of Cairo (1985) και Μπανάνες (1971)... Μετά όμως απο την δημιουργικά χρυσή του περίοδο που συνοψίζεται στις δεκαετιες του 70’ και του 80’, ο ικανότατος σκηνοθέτης έχει μια φθίνουσα πορεία... Ειδικά, στη δεκαετία που διανύουμε, και παρόλο που παραμένει συνεπέστατος όσον αφορά τη συχνότητα ταινιών του, φαινεται οτι κάθε χρόνος (και ταινία) που περνάει, αντί όντως να προσθέτει κάτι αξιοσημείωτο στην πορεία του, απλά μετατοπίζει τις μεγάλες του ταινίες ακόμα ένα χρόνο προς τα πίσω... Και η αίσθηση μου που γίνεται σιγα σιγά πεποίθηση είναι ότι αυτό που μπορούμε να περιμένουμε απο τον αγαπημένο δημιουργό πια είναι μικρές εκλάμψεις σαν το Deconstructing Harry (1997) καθώς και το Small Time Crooks (2000), τουλάχιστον για μένα μάλλον οι πιο καλές του στιγμές τα τελευταία χρόνια... Βέβαια, για να θέσω τα πράγματα σε μια διαφορετική διάσταση, κάθε ταινία του Woody Allen μοιραία κουβαλάει μαζι της στιγμες και μνημες απο τις προηγουμενες, βγαλμενη απο το ιδιο καλουπι, με σκηνικο παντα τον ίδιο μικρόκοσμο, εκείνον του αλενικου Μανχάταν με το οποιο ο σκηνοθετης μας πρωτοσυστησε δεκαετιες πριν και που ο ιδιος αδυνατει, καλως ή κακώς, να το εκσυγχρονισει... Και σε αυτη τη μοναδικη σχεση του που χρονια τωρα εχει αναπτυξει με το κοινο του ο σκηνοθετης, δεν υπάρχει χώρος για μεγάλες αλλαγές, πλην ίσως απο μια διογκούμενη νοσταλγία...

Το Melinda and Melinda είναι μόλις η έκτη ταινία του Allen την οποία σκηνοθετεί, αλλα και που στην οποία δεν πρωταγωνιστεί και συμπλέκεται γύρω απο μια εξαιρετική σεναριακή ιδέα... Μια παρέα σε ένα καφέ της Νέας Υόρκης συζητά για την ανέκδοτη ιστορία (στα όρια του μύθου) της Melinda… Στην παρέα είναι και δύο σεναριογράφοι και ο καθένας βλέπει την ιστορία κάτω απο διαφορετικό πρίσμα, ο ένας ως κωμική και ο άλλος ως τραγική... Μια παθιασμένη συζήτηση ξεκινά με σκοπό να πείσει ο ένας τον άλλο και ακούγοντας τα επιχειρήματα και των δύο, ταυτόχρονα βλέπουμε πως χτίζει ο καθένας μια διαφορετική -άλλοτε παράλληλη και άλλοτε (συμμετρικά) αντίθετη- εκδοχή της ιστορίας με κοινή αφετηρία, την αναπάντεχη άφιξη της Melinda σε σπίτι φίλων... Και ενώ η Melinda ενσαρκώνεται απο τη Radha Mitchell και στις δύο ιστορίες, το υπόλοιπο cast εναλλάσεται ανάλογα με την ιστορία... Στην τραγική εκδοχή, η Melinda «φορτώνεται» στη Laurel (Chloe Sevigny), καλύτερη φίλη της Melinda που είναι παντρεμένη με τον Lee (Jonny Lee Miller) που ειναι ηθοποιός, ενώ στην κωμική εκδοχή, κανει το ίδιο με την σκηνοθετιδα Susan (Amanda Peet) και τον Hobbie (Will Ferrell), αποτυχημένο ηθοποιό και σύζυγο της Suzan...

Ο Allen έντεχνα μεταπηδά απο τη μια ιστορία στην άλλη, αλλά είναι φορές που η μετάβαση απο το τραγικό, μόνο κατ’όνομα, στο κωμικό έιναι κάτι σαν λύτρωση... Η τραγική ιστορία στερείται ουσιαστικού ενδιαφέροντος και ερμηνειών που θα μπορέσουν να κρατήσουν τον θεατή, πέρα απο την Radha Mitchell που και στις δυο εκφάνσεις της Melinda είναι πειστική... Βέβαια, συνεπικουρειται απο τον καλογραμμένο και αβανταδόρικο ρόλο της μιας και η ταινία είναι πάνω της, αλλά οι υπόλοιποι ηθοποιοί αδυνατούν να δώσουν το κάτι παραπάνω, με τον Will Ferrell μόνο στο ρόλο του Hobbie, που είναι φανερό ότι θα έπαιζε ο Allen στην ταινία (παραβλέπουμε ότι ο Ferrell είναι διπλάσιος τουλάχιστον απο τον Woody), να προσφέρει στιγμές γέλιου, περισσότερο μέσα απο gags physical comedy...

Και μπορεί η ενακτήρια ιδέα να είναι οντως εξαιρετική, αλλά η εκτέλεση δεν είναι... Μετά το ξεδίπλωμα της υπόθεσης και του παράλληλου μοτίβου που ακολουθεί ως το τέλος η ταινια, το ενδιαφέρον αντί να χτίζεται, φθίνει και μαζί του «χάνει» και η στοχαστική απόπειρα του Allen περί του τί αποτελεί κωμωδία και τι μπορεί να εκληφθεί ως τραγωδία, αλλα και τα δυσδιακριτα ορια τοιυς... Και ίσως πριν χρόνια, από ένα πιο φρέσκο και ανήσυχο δημιουργό (με τη συμμετοχή του και εντός οθόνης), η ταινία αυτή να’χε τα φόντα να είναι κάτι σπουδαίο, εδώ όμως το κυριαρχο συναισθημα που σου αφηνει τελικά ειναι η νοσταλγια για τις παλιοτερες δουλειες του αγαπημενα νευρωτικού νεουορκέζου με το σπιρτοζικο χιουμορ να διανθιζει τις θεματικες του και εδώ ακόμα και αυτό υπολειτουργεί...

Απο κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο της ταινίας... ‘Comedy is tragedy that happens to other people.’

Βαθμολογία: (5/10)

Μιχάλης Χαραλαμπάκης

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.