---

Τετ 23 Σεπ 2009

Ποιος θα σώσει αυτό το σινεμά;

Από την μία θα ήθελα ένα δυνατό κράτος που θα διένεμε έναν υψηλό προϋπολογισμό και δεν θα ήταν αιχμάλωτο κάποιων. Από την άλλη, έτσι όπως μας κατάντησαν, η λύση διαφαίνεται πλέον πως μπορεί δοθεί μονάχα από ιδιώτες και μεγάλες εταιρίες. Δεν είμαι υπέρ αυτών που μας προσφέρουν ως τώρα στον κινηματογράφο οι ιδιώτες, αλλά αν δεν υπήρχαν κι αυτές οι ταινίες, οι Έλληνες θα είχαν ξεχάσει πως στο σινεμά μιλάν κι ελληνικά. Τα λέω όλα αυτά, επειδή η ένταση ανάμεσα σε κράτος και κινηματογραφιστές είναι ολοφάνερη, αλλά και τελματώδης. Κανονικά, το ζήτημα θέλει πολύ ανάλυση και σίγουρα ένα μίνι-debate, όπως το χθεσινό, δεν κάνει δουλειά αλλά εντυπώσεις. Εγώ πιστεύω πως μονάχα το κοινό μπορεί να σώσει την κατάσταση μέσα από τις επιλογές του. Αυτή η μεταστροφή του κοινού τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια είναι κι αυτή που δημιούργησε το όλο θέμα. Ας αναρωτηθούμε γιατί πουλάει περισσότερο το τελευταίο blockbuster από τον νικητή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ίσως βρούμε την πολυπόθητη Αριάδνη να περιμένει χαμογελώντας…

Εφτά νέες ταινίες και μονάχα οι τρεις μιλούν εγγλέζικα. Είναι κι αυτό κάτι. Θα ξεκινήσω με την μία από τις δύο που μιλάει την γλώσσα του Ανατέλλοντος Ήλιου. Το Καμπέι, η Μητέρα μας είναι ό,τι καλύτερο έχω δει τους τελευταίους μήνες επί της μεγάλης οθόνης. Η ταινία του πολύπειρου Yoji Yamada διατηρεί το τοπικό της χρώμα και είναι συνάμα ορθάνοιχτη στο παγκόσμιο κοινό. Με το «παγκόσμιο» εννοώ και το κοινό που θα δει οτιδήποτε, μέχρι και τα πολύ εμπορικά. Είναι ένας κινηματογράφος αγνός κι απέριττος, εν ολίγης… χάρμα ιδέσθαι. Και η δεύτερη πρόταση της βδομάδας μιλάει, επίσης, γιαπωνέζικα. Μια Μέρα του Καλοκαιριού ονομάζεται η νέα ταινία του Hirokazu Koreeda, του δημιουργού που αγαπήσαμε από το Κανείς Δεν Ξέρει. Απλός κινηματογράφος με ρεαλιστική πιστότητα, αλλά όσο κι αν είναι μια καθαρά λαϊκή ταινία, εύκολα μπορεί κάποιους «ανεκπαίδευτους» στα σχιστά μάτια να τους κουράσει.

Πάμε σε κάτι αγγλικότερο, που κρατάει κι αυτό τον πήχη ψηλά. Το Ορφανό μάς συστήνει την 12χρονη Isabelle Fuhrman ως Έσθερ κι ο εφιάλτης των παιδιών-δαιμόνων ανασταίνεται. Δεν θα αναγνωρίσεις το μεγαλύτερο ταλέντο στο πρόσωπο του Jaume Collet-Serra, αλλά κάνει την δουλειά του μια χαρά κι αυτή είναι η μία δόση ανατριχίλας που δύσκολα μας κάθεται τελευταία. Το Και Μόνο την Αλήθεια του Rod Lurie είναι μια ο.κ. ταινία, αλλά μόλις συνειδητοποιείς ποιο είναι το πρόσωπο κλειδί, όλη η ταινία σωριάζεται. Και δυστυχώς, το συνειδητοποιείς εύκολα και γρήγορα.

Η πρώτη βιογραφική ταινία της χρονιάς με ηρωίδα την Coco Chanel είναι εδώ και λέγεται Coco Chanel & Igor Stravinsky. Ο Jan Kounen, όμως, μοιάζει να αγαπάει τόσο πολύ τους ήρωες του που ουσιαστικά δεν τους ακουμπάει ούτε στο δάχτυλο. Όμορφο αλλά ψυχρό. Οι γείτονες Τούρκοι μάς προτείνουν το Summer Book από έναν νέο σκηνοθέτη, τον Seyfi Teoman. Το κοινωνικό σινεμά συναντά την νοσταλγία και σίγουρα οι Τούρκοι δεν έχουν πρόβλημα με τον τρόπο που κρατούν την κάμερα. Άφησα τελευταίο ένα ντοκιμαντέρ, το Sir! No Sir!, όχι επειδή είναι χαμηλής αξίας, αλλά φοβάμαι πως λέει πράγματα που πλέον είναι γνωστά και δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον που θα είχαν τριάντα χρόνια πριν. Κεντρικό θέμα, ο ρόλος του Αμερικανού στρατιώτη στην μάχη κατά της σφαγής στο Βιετνάμ.

Όλη αυτή η πολυγλωσσία μου έφερε στο νου την άποψη μου πως υπάρχει και η καλή πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Μονάχα που φοβάμαι πως την έχουν αναλάβει κάποιοι που έχουν στενές απόψεις περί τέχνης και ευρείες περί πορτοφολιού…

---