---

Τετ 16 Σεπ 2009

Νύχτωσε, είναι ώρα για πρεμιέρα...

Αισίως οι Νύχτες Πρεμιέρας έφτασαν στις 15 και μακάρι να γίνουν 105. Ένας θεσμός που έλειπε πολύ από την Αθήνα κι ευτυχώς ο Δήμος τον έχει αγκαλιάσει, μεταλλάσσοντας τον σε Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας. Να σας πω κάτι; Δεν είναι από τα φεστιβάλ που αγωνιάς για νικητές, για ανάδειξη κρυφών διαμαντιών ή κάτι τέτοιο. Είναι, όμως, ότι πρέπει για έναν κινηματογραφόφιλο να μυρίσει σινεμά σε ολόκληρο το σώμα του. Είναι η ατμόσφαιρα, το ραντεβού, το γεγονός, η ανανέωση του μύθου της αίθουσας και σε αυτά οι Πρεμιέρες κάνουν με συνέπεια την δουλειά τους. Μην απογοητευτείτε αν «φάτε πόρτα» σε κάποιες δημοφιλείς ταινίες, υπάρχουν τόσες μα τόσες επιλογές που θα σας καλύψουν με το παραπάνω. Το σινεμά γιορτάζει στην πρωτεύουσα κι εγώ το πιάνω στον αέρα...

Πρεμιέρες, φυσικά, δεν υπάρχουν μονάχα στο εν λόγω φεστιβάλ αλλά και σε πολλές ακόμα αίθουσες. Πέντε νέες ταινίες και δύο πανάξιες επανεκδόσεις διεκδικούν κι αυτές την φθινοπωρινή τους λάμψη. Δύο είναι τα έργα που τραβάν τα πιο πολλά φώτα, μιλώντας πάντα σύμφωνα με την εμπορική τους δυναμική, αφού πρώτιστα πρέπει να σας βλέπουμε ως ένα μαζικό κοινό. Το G.I. Joe: Η Γέννηση της Κόμπρας άργησε αλλά ήρθε κι από τα μέρη μας. Δεν είναι το νέο X-Men, αλλά δεν είναι και Fantastic Four. Άφθονη δράση, κόμικ διάθεση και τα στρατιωτάκια της Hasbro μοιάζουν καλύτερα ζωντανά από ήταν ποτέ ως κουκλάκια.

Ο Werner Herzog διχάζει στα 67 του με το Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη. Πολλοί θα εκτιμήσουν θετικά ένα σινεμά αλά David Lynch που δοκιμάζει, παρέα με έναν Nicolas Cage που, επιτέλους, βλέπεται. Για μένα, την ταινία την τρώνε οι συγκρίσεις και κυρίως με το πρότυπο, δηλαδή την ταινία του Abel Ferrara. Η ταινία έφυγε με άδεια χέρια από την Βενετία, αλλά αυτό δεν λέει και πάρα πολλά. Τρίτη ταινία σε δυναμική αυτής της βδομάδα είναι το δράμα, αισθηματικό, κομεντί Η Αγάπη Θέλει το Χρόνο της. Ο Aaron Eckhart κάνει τη διαφορά, αλλά βλέπουμε ελάχιστα την Jennifer Aniston. Η ταινία υπάρχει για να βγάλει από σοβαρό δίλλημα πολλά ζευγάρια. Ο κύριος θέλει να δει το G.I. Joe, αλλά η κυρία δεν είναι διαθετημένη να περιμένει δύο ώρες άπραγη. Λατρεύω τον πλουραλισμό, εσείς;

Τα Μυαλά μας Πίσω! Όχι, δεν έκαναν παραγγελία σε delivery, απλά αυτός είναι ο τίτλος της νέας ταινίας του Hans Weingartner και μπορείτε να αφήσετε τα παγκάκια της πλατείας Εξαρχείων γιατί οι Γερμανοί παραδίδουν πάλι μαθήματα ενεργής αναρχίας. Ο Robert Guediguian απομακρύνεται από το ύφος που τον ανέδειξε αλλά όχι από την πόλη του, με το Lady Jane. Πάλι με επίκεντρο την Μασσαλία, αναπτύσσει ένα αστυνομικό θρίλερ με ποιοτικές προεκτάσεις.

Και οι δύο επανεκδόσεις είναι σινεφιλικά «λουκούμια». Ο Francois Truffaut παρουσιάζει έναν κόσμο που η κουλτούρα έχει απαγορευτεί και μας βάζει σε παλαβές σκέψεις. Τίτλος Στους 451 Βαθμούς Φαρενάιτ και βάση του το διάσημο λογοτέχνημα του Ray Bradbury. Από την άλλη έχουμε Michelangelo Antonioni στην εποχή που ακόμα διαμόρφωνε το ύφος του. Κρίση επί του κινηματογράφου και παράλληλα μεγάλη αγάπη προς αυτόν. Η Κυρία Χωρίς Καμέλιες ζητά επανεξέταση και χώρο στις κλασικές στιγμές του Antonioni.

Για τέλος, ζητώ τις συμβουλές σας. Η αδελφή μου έμαθε πως έφυγε ο Patrick Swayze και δεν μπορώ να την ηρεμήσω. Πάντως, εγώ της εξήγησα πως τώρα απλά θα γίνει αόρατος και θα στοιχειώσει τη σύζυγο του. Με κοίταξε για λίγο, αναφώνησε «το πήρες από το σενάριο του Αόρατου Εραστή…» κι έμπηξε τα κλάματα. Πείτε μου, τι άλλο να κάνω;

---