---

Δευ 19 Νοε 2007

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ... ΣΧΟΛΗ

"Δευτέρα μια ταινία, την Τρίτη ίσως καμία, Τετάρτη σ΄ένα πάρτυ, την Πέμπτη στο κρεβάτι, Παρασκευή πρωί ταινίες όλη μέρα... όλες τις ημέρες το Σάββατο κι αν τρέχω!"

Κανονικό 7ωρο όπως καταλάβατε, χωρίς κανένα κενό. Κι επειδή όπως λένε "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός" πρωινός εμφανίστηκε ο John Sayles να αναπληρώσει το χθεσινό του κενό με το "Passion Fish". Και πραγματικά μας έφτιαξε τη μέρα! Ωραία κινηματογράφηση με καθημερινούς διαλόγους, οι οποίοι όμως υπέκρυπταν πολλά περισσότερα...Ιδιαίτερη έμφαση στη γυναικεία ψυχολογία, αφού η ταινία αναφέρεται στην Μέι Άλις Καλχέιν, που είναι τετραπληγική και τη νοσοκόμα της Σαντέλ, που μόλις έχει αποτοξινωθεί. Απρόσμενα έδινε δύναμη και αλληλοβοηθούσε η μία την άλλη, όχι όμως με τον προφανή τρόπο της αγκαλιάς και του οίκτου, αλλά με τις απαιτήσεις που είχε η μία απ΄την άλλη. Όταν η ιστορία,λοιπόν,έχει ενδιαφέρον, περνάει γρήγορα η ώρα....Διάλειμμα!

Στην "11η ώρα" μπορώ να πω ότι ένιωσα αδιάβαστη. Εκείνη την ντροπή, όπως όταν δεν ήξερες μάθημα στο σχολείο. Άκουσα και είδα πράγματα που αγνοούσα ή δεν είχα συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα τους. Μεγάλη χαρά πήρα βέβαια απ΄το γεγονός ότι η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, οπότε ήταν συνολικό το ταρακούνημα και μετά από αυτό νομίζω πως ήρθε η στιγμή να ξυπνήσουμε απ΄τον λήθαργο, που μας βόλευε να βιώνουμε. "Θεωρούμε ότι όλα αυτά είναι μακρυά. Κι όμως δεν υπάρχει χρόνος." όπως είπε χαρακτηριστικά ένας από τους ομιλητές. Η αλλαγή είναι στο χέρι μας (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολο να πας απ΄τη βάση στο 19-20,αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι και ανέφικτο. Για το συγκεκριμένο "μάθημα" αξίζει μία προσπάθεια.

Στη συνέχεια έκανα πράξη τη φράση "Κάνε τον Κινέζο" στην ταινία του Mikio Naruse "Τα τελευταία χρυσάνθεμα". Αναγνωρίζω ότι ήταν παλιά, αλλά τόσο αργή λες και βίωνα κάθε χρόνο από το 1954 που γυρίστηκε μέχρι σήμερα. Δεν ενθουσιάστηκα, όπως είναι προφανές. Το "Άλλο μισό" δε, του Yin Liang ήταν όντως μισό..και στα μισά του μισού κουράστηκα και με πήρε ο ύπνος. Σαν εφιάλτης η ταινία, όταν ξύπνησα. Η χειρότερη μέχρι στιγμής.

Πρότελευταία ώρα έμαθα για "Τα Μάρμαρα" του Αλέξη Μπίστικα. Στοιχεία από παράδοση αλληλοσυνδέονταν με τη μετανάστευση. Ένας καημός και μια προσμονή για την επιστροφή των μαρμάρων, που παραμένει προσμονή μέχρι και σήμερα. Άρα και επίκαιρο, παρότι γυρίστηκε το 1989. Τελευταία ώρα ήρθε ο Γιάννης Σμαραγδής με τον "El Greco", ο οποίος μας μίλησε συγκινημένος για το έργο που του πήρε 10 χρόνια να τελειώσει. Η σκηνογραφία και η μουσική συνέβαλαν πολύ στην ατμοσφαιρικότητα της ταινίας. Η ταινία ήταν ενδιαφέρουσα και είχε τις δυνατές της στιγμές, αλλά από ένα σημείο και ύστερα άρχιζε να κουράζει. Επίσης το θέμα της γλώσσας μ΄ενόχλησε λίγο.

Μετά το τέλος του έργου ήταν καιρός να σχολάσω...άλλωστε την Κυριακή θα "διεκδικούσα μία θέση στον ήλιο!" για το masterclass του John Malkovich!

Φωτογραφίες από τη Βίκυ Αδαμοπούλου

---