Κοίτα Τι Βλέπω: Είναι τουλάχιστον θλιβερό να επιστρέφει από τη σύνταξη μια Jane Fonda για να παίξει την πεθερά της Jay Lo και στο καπάκι τη γιαγιά της Lindsay Lo, ή απλά νομίζω; Ο Marshall του Pretty Woman και του Runaway Bride παίζει σε σκοτεινά νερά εδώ (σεξουαλική κακοποίηση στην οικογένεια) χωρίς την παραμικρή ευαισθησία, θεωρώντας ότι έφκιασε το υπέρτατο three –generations –of- feminists- movie. Μια υστερία, μια κακοποίηση της dramedy, μπορεί. Έχω να ντραπώ έτσι από την κατάντια της Maggie Smith στο Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood. To μόνο dramedy που λειτουργεί εδώ είναι ότι η Felicity Huffman, εδώ όντως μοιάζει περισσότερο από ποτέ desperate housewife. Τώρα μη με ρωτήσεις αν η ταινία έχει κοινό. Τόσο - όσο και το δελτίο ειδήσεων του Star. Δηλαδή, τεράστιο. Περισσότερα>>>
Βαθμολογία:

Κοίτα Τι Βλέπω: Ο Hoblit εδώ καταδεικνύεται περισσότερο ως σκηνοθετικό hobbit, αφήνοντας ανοιχτή την κάμερα με τα δυο υποκριτικά τέρατα να σολάρουν ασύστολα. Το τέρατα είναι με την κακή έννοια, γιατί αφενός ο Hannibal Lecter – Hopkins παίζει τη μανιέρα του για το paycheck, ο δε oscarικός lately Ryan Gosling περιφέρει τα τικάκια του ξεγελώντας τον εαυτό του πως δίνει υπόσταση σε έναν αληθοφανή εισαγγελάκο. Χμ...Η ειρωνία είναι ότι το τρικ το έχει καταφέρει ο Hoblit μια χαρά με το παλιό Primal Fear, με αντίστοιχο ερμηνευτικό ντουετάκι Gere – Norton. O ορισμός της...αρπάχτρας, κράτα γερά για τον καιρό που θα ξεβραστεί στο dvd. Γιατί για τους πρωταγωνιστάς (sic) είναι ένα ακόμη συμβόλαιο, για σένα όμως, απλό χάσιμο χρόνου. Περισσότερα>>>
Βαθμολογία:

Κοίτα Τι Βλέπω: Κομεντί από κείνες που γύριζε με την οκά ο Φοιλοποίμην Φίνος προ αμνημονεύτων χρόνων, το τάχα μου Priceless αυτό ανθυποταινιάκι πιέζεται αφόρητα να μας πείσει ότι το μουτράκι της καρα-υπερτιμημένης Audrey Tautou κάνει για άπληστη τροτέζα – ανδροφάγος. Ο Pierre Salvadori με τις χλιαρές περγαμηνές του Apres Vous, ζηλοί δόξαν (του δικού μας) Ζαπατίνα, στήνοντας χιουμορίζουσες σεκάνς μες τη χλίδα της Κυανής Ακτής, καταφέρνοντας μεν να μας κάνει να ψαρώσουμε μες το δικό μας λιοπύρι, πέραν τούτου όμως…peanuts. Ταινία μεσημεριανής ζώνης για τη ραστώνη του καναπέως, συντροφιά με δροσερή γκαζόζα, άντε και Perrier, για να’ σαι μέσα στο κλίμα (το μπαξισάκι μου για τη διαφήμιση στον γνωστό τραπεζικό λογαριασμό παρακαλώ). Περισσότερα>>>
Βαθμολογία:

Κοίτα Τι Βλέπω: Η δανέζα ντεμπουντάντ Fischer Christensen μάζεψε δυο υπερχρήσιμα φεστιβαλικώς βραβεία στην περσινή Berlinale (ασημένια αρκούδα + καλλίτερης πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας), παιχνιδίζοντας α λα Dogme 95 με τον transsexual ψυχισμό και τις αφηγηματικές συνιστώσες ενός Days of Our Lives sitcom με λιγότερο ξύλινη γλώσσα και μπόλικες δόσεις πιπεράτης σεξουαλικής διαπλοκής. Αν το πήγαινε προς Almodovar μεριά, θα κέρδιζε περισσότερο από όσα καταφέρνει αυτή η αποστειρωμένη, αργή και προσχηματική προσέγγιση. Είναι δε αρκούντως ειρωνικό το να πολεμάς την soap opera καταλήγοντας στα ίδια αποτελέσματα- απ’ την ανάποδη όμως. Περισσότερα>>>
Βαθμολογία:

A Good Marriage (2006)
του Eric Rohmer

Κοίτα Τι Βλέπω: O γνώριμος σαν την κάλπικη σεναριακή δεκάρα Eric Rohmer, με τον ελκυστικό του βερμπαλισμό και την διανοουμενιζέ new wave αισθητική του. Ενταγμένος στην θεματική “Comedies and Proverbs”, O Καλός Γάμος του παντρεύει τη φεμινιστική δοξασία του θηλυκού- κυνηγού που θριαμβεύει και στα σήμερα, με την ηθικολογία που, χωρίς να έχει το λούστρο του Green Ray (1986), χωρίς να σταματά να κεντά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μεγεθύνοντας ενδεχομένως την περιορισμένη ουσία των φιλμικών του επιχειρημάτων. Μια «σκεπτόμενη» γαλλική ταινία, τόσο μακριά από τα αμερικανόπληκτα μονοπάτια του σύγχρονου γαλατικού σινεμά, θα θυμίσει στους παλιότερους άλλες εποχές. Οι νεότεροι δυστυχώς δε θα το προτιμούσαν, ούτε αν το έδιναν δωρεάν σε κάποιο κυριακάτικο φύλλο – και γι’ αυτό δε φταίει τόσο ο Rohmer, όσο η στεγνή μας εποχή. Περισσότερα>>>
Βαθμολογία: