---

Πεμ 17 Νοε 2005

SPIELBERG Η SCORSESE?

Ο καταιγισμός κυκλοφοριών μπλοκμπάστερς στο βίντεο συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, αφού ήδη μια από τις πιο σημαντικές εμπορικά ταινίες της χρονιάς, η τελευταία ταινία του Steven Spielberg, War of the Worlds, έχει αναρτηθεί στα ράφια των DVD Clubs Videorama, προκαλώντας να την ενοικιάσετε. Την ίδια ώρα όμως, ο τόσο σημαντικός Martin Scorsese, παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό rockumentary, γύρω από την ζωή του μύθου της μουσικής Bob Dylan, που τουλάχιστον στους παλαιότερους έχει να πει πάρα πολλά. Ήδη πάντως έχει κυκλοφορήσει το περίφημο Sin City, ενώ εντός των επόμενων ημερών αναμένεται και το release της σουπερ σπέσιαλ έκδοσης του Alexander…



Η ΠΡΟΤΑΣΗ

WAR OF THE WORLDS – Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

25 λέξεις – Συναγερμός! Ο πλανήτης Γη βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, από την στιγμή που αγνώστου ταυτότητας μηχανικά όντα, έχουν εξαπολύσει μια λυσσαλέα και φονική επίθεση με σκοπό τον αφανισμό της.

Στο Ράφι – 1898 έγραφε το ημερολόγιο, όταν ο Herbert George Wells, φημισμένος περισσότερο για τα φαντασιόπληκτα έργα του, που προκαλούσαν το ενδιαφέρον πιο πολύ των επιστημόνων λόγω της μελλοντολογικής τους αναφοράς, παρουσίαζε ένα ακόμη μυθιστόρημα που περιστρεφόταν γύρω από την επίθεση των Αρειανών στον μοναδικό – υποτίθετο – πλανήτη του ηλιακού συστήματος, που είχε μέχρι τώρα ζωή. Μέσα από αυτό του το βιβλίο περνούσε πάμπολλα κοινωνικά μηνύματα, όπως άλλωστε είχε κάνει και με τα πρότερα συγγράμματα του, Time Machine και The Island Of Dr Moreau. Η κινηματογραφική βιομηχανία πάντως αισθανόμενη το γεγονός να επικεντρώσει περισσότερο στην φοβία, του αγνώστου που προκαλούν οι μορφές ζωής από άλλους πλανήτες, για πρώτη φορά παρουσίασε την δική της εκδοχή πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, όπου ο σημαντικότερος παραμυθάς του σινεμά Steven Spielberg, αποφάσισε να δείξει την ιστορία με τον δικό του τρόπο…

Για τον εργάτη στο πολύβουο λιμάνι του Νιου Τζέρζι, Ρέι Φέριερ, έρχεται ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο, από την στιγμή που η πρώην σύζυγος του, έχει αφήσει τα δύο τους παιδιά για να τα προσέχει. Την ίδια στιγμή όμως η πόλη αρχίζει να ζει κάποιες πολύ περίεργες στιγμές, όταν παράξενα τρίποδα μηχανικά όντα, γεμάτα εχθρικές διαθέσεις, σπέρνουν τον πανικό στο τρομοκρατημένο πλήθος. Ανάμεσα στο γεμάτο ερωτηματικά φοβισμένο όχλο, ο Ρέι απλώνει την προστατευτική τους ασπίδα γύρω από τα παιδιά του, θέλοντας να τα προστατεύσει από τον επερχόμενο όλεθρο.

Μόνο και μόνο που μιλάμε για την νέα συνεργασία του διδύμου Spielberg – Cruise, μετά την πρώτη τους συνάντηση στο επίσης επιστημονικού ύφους Minority Report, είναι κατανοητό πως έχουμε μπροστά μας μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της κινηματογραφικής χρονιάς που διανύουμε. Το βασικό ζητούμενο – κοιτάζοντας και λίγο μακρύτερα από τις τσέπες των τριών (!!!) στούντιος που συνεργάστηκαν στην παραγωγή – όμως δεν είναι πάντα το εμπορικό, αφού είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε, το τι έχει να προτείνει ο δημιουργός του Close Encounters, τρεις δεκαετίες σχεδόν μετά, το φιλμ που άλλαξε τον τρόπο σκέψης για τις σχέσεις γήινων – εξωγήινων. Αυτή την φορά οι «άγνωστοι» δεν είναι καλοί χαρακτήρες, ούτε έρχονται με ειρηνικό σκοπό. Το αντίθετο. Πολύ καλά διαβασμένοι. έχουν θέσει σαν στόχο να αφανίσουν κάθε μορφή ζωής πάνω στην Γη, εκμεταλλευόμενοι το έδαφος της, για να καλλιεργήσουν τα δικά τους υβρίδια.

Ο Spielberg ξεφεύγει αισθητά από την πορεία του βιβλίου, αρχικά μη αναφερόμενος σε Αρειανούς – είναι αποδεδειγμένο πια πως ο κόκκινος πλανήτης δεν έχει ζωή, ενώ υπάρχουν χιλιάδες άλλοι πλανήτες που έχουν – και κατόπιν εστιάζοντας στις προσπάθειες ενός και μόνο άντρα, όχι να παλέψει για να κατατροπώσει τον εχθρό, αλλά για να παραμείνει μαζί με τα παιδιά του, όσο το δυνατόν περισσότερο ζωντανός. Είναι επίσης πολύ ικανοποιητικό που δεν γίνονται, άμεσα τουλάχιστον, αναφορές στην Υπερδύναμη ως World Police, την ώρα που η Ευρώπη αναφέρεται ως πιθανός τρομοκρατικός αντίπαλος, στην ματιά της μικρούλας κόρης του Ρέι. Πάντως το φινάλε, μέσα από τα κείμενα που αφηγείται ο σπουδαίος Morgan Freeman, είναι πιστό στο βιβλίο του Wells, άλλωστε ο πλανήτης μας μετά από τόσες χιλιάδες δεινά που έχει ξεπεράσει, θα ήταν δύσκολο να μην καταφέρει ακόμη και αυτές τις τελειοφανείς μηχανές ολέθρου…

Μιλώντας για τέλος, θα πρέπει να πούμε πως ο μεγάλος Steven, για ακόμη μια φορά – δεν θυμάμαι καν πότε χάρηκα φινάλε ταινίας του, πρέπει να ήταν στο Jaws – δείχνει μια υπέρμετρη τάση να κάνει πομπώδες κλείσιμο, κάτι που δεν του βγαίνει (φυσικά) σε καλό, αφού η τελευταία γεύση είναι αυτή που μετρά. Σκεπτόμενος συνολικά πάντως θα πρέπει να παραδεχτώ, πως ο Cruise, είναι ο μοναδικός σημερινός σταρ, που έχει την δυνατότητα να παίξει τα πάντα και να αποφέρει υψηλά κέρδη, δίχως στο πλάι του να βρίσκεται ούτε ένας έστω γνωστός σταρ για να τον βοηθήσει. Φυσικά δεν παραγνωρίζω την δεκάλεπτη παρουσία του Tim Robbins, σε μια ιδιόμορφη παρένθεση, που πλησιάζει πολύ στην σκέψη του Wells, αλλά δεν είναι αρκετή για να πει κανέις πως δεν έχουμε μπροστά μας ένα καθαρόαιμο one man show. Όσο για την μικρούλα Dakota, θα κινηθώ αντίθετα με την κοινή γνώμη πιστεύοντας πως η πιτσιρίκα, από την πρώτη της παρουσία στο I Am Sam, ακολουθεί φθίνουσα ποιοτικά πορεία, παρόλα αυτά είναι ότι καλύτερο σε ανήλικο ηθοποιό έχει να επιδείξει σήμερα το Χόλιγουντ.

Disc – Dreamworks, Paramount και UIP έκαναν τα πάντα προκειμένου να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη τουλάχιστον τεχνολογικά επίθεση εξωγήινων στην Γη. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν αυτό το αποτέλεσμα να μην αποτυπωθεί σε ψηφιακή μορφή για οικιακή απόλαυση στο βίντεο. Έτσι λοιπόν έχουμε στα χέρια μας μια σούπερ σπέσιαλ έκδοση δύο δίσκων, που παρότι έχει πολύ σημαντικούς αντιπάλους ως πρόσφατες κυκλοφορίες (Batman Begins, Star Wars III, Sin City) καταφέρνει να κερδίσει τον ανεπίσημο τίτλο του DVD του μήνα. Η έκδοση της Odeon, είναι ακριβώς η ίδια που κυκλοφορεί και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμομ με μικρή διαφορά στο εξώφυλλο που είναι όχι άρίστης ποιότητας.

Προσωπικά θα πρέπει να τονίσω σε όλους τους φίλους αναγνώστες, που στο home cinema τους διαθέτουν subwoofer, να δώσουν λίγη ένταση παραπάνω, προκειμένου να το απολαύσουν όλο το εύρος των χαμηλών συχνοτήτων που πρόκειται να αποδώσει. Από την πρώτη στιγμή που οι εξωγήινοι εξαπολύουν τα πρώτα πυρά, μέχρι και το δραματικό επίλογο (ειδικά στο σκοτεινό υπόγειο) το υπογούφερ, λειτουργεί ασταμάτητα, βγάζοντας ήχους που δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πως ήταν διαθέσιμοι στα σωθικά του. Μακράν ότι καλύτερο έχει προσφέρει ποτέ ταινία σε αυτό το ηχητικό κομμάτι, που με ευκολία χαρακτηρίζουμε σαν «κόμμα, ένα». Και για να γίνω και πιο σαφής το War Of The Worlds προσφέρεται και στις δύο δυνατές μπάντες, με την DTS 5.1 να είναι το λιγότερο σαρωτική σε αυτό που προσφέρει, κυριαρχώντας σε όλα τα κανάλια. Πραγματικό ποίημα, δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο άλλωστε.

Περίμενα όμως περισσότερα στο οπτικό κομμάτι, που δεν αποδίδει όπως θα ήθελα στο αναμορφικό κινηματογραφικό κάδρο, κυρίως στα πλάνα που εκτυλίσσονται την ημέρα και στην αρχή του φιλμ, όπου οι αποχρώσεις μοιάζουν σαν ξεπλυμένες και αδύναμες. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι λάθος εκτύπωσης μπορεί να συνέβη και η εικόνα δεν αγγίζει το άριστα.

Σε ότι αφορά το κομμάτι των extras, είναι πλέον θεσμός, μια ακόμη ταινία του Spielberg να μην συνοδεύεται από τον σχολιασμό του, που θα έδινε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες πληροφορίες γύρω από το φιλμ. Τα πρόσθετα ντοκιμαντέρς που γεμίζουν ολόκληρο τον δεύτερο δίσκο, είναι πλήρως υποτιτλισμένα και προσφέρουν τουλάχιστον ένα δίωρο επιπλέον πληροφορίας για το πως γυρίστηκε ο Πόλεμος των Κόσμων. Η θεματολογία διακρίνεται στα εξής τμήματα:

• Revisiting The Invasion. Από τα παρασκήνια οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές της Spielberg και Cruise, δίνουν τις προσωπικές του απόψεις για την παραγωγή.
• The H.G.Wells Legacy. Δια στόματος του σεναριογράφου David Koepp, γίνεται αναφορά στον τρόπο της μελέτης και την προσαρμογής στα σημερινά δεδομένα του βιβλίου.
• Production Diaries. East And West Coast. Σε δύο τμήματα τα μέλη του συνεργείου δίνουν τις απόψεις τους κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, σε Ανατολική και Δυτική ακτή των ΗΠΑ.
• Steven Spielberg And The Original War Of The Worlds. Ένα μικρό αφιέρωμα σε σκηνές από την ταινία του 53, στους πρωταγωνιστές της που εμφανίζονται και τώρα σε ένα μικρό πέρασμα στο φινάλε, αλλά και στις επιρροές του ίδιου του Steven Spielberg, που μερικά πλάνα του χρησιμοποίησε και στον E.T.
• Designing The Enemy - Tripods And Aliens. Οι δημιουργοί των ειδικών εφέ, μιλούν για τον τρόπο που κατασκεύασαν τους εξωγήινους εισβολείς στα καρέ.
• Scoring War Of The Worlds. Ποιος άλλος, ο John Williams, μόνιμος συνεργάτης του Steven Spielberg από τριακονταετίας, εξηγεί τον τρόπο καταγραφής του μουσικού θέματος.
• We Are Not Alone. Φυσικά και δεν είμαστε μόνοι μας σε ολόκληρο το σύμπαν. Συνεντεύξεις των βασικών συντελεστών του φιλμ πάνω στο επίμαχο θέμα, αλλά και απόψεις για το πως φτιάχτηκε το War Of The Worlds.

Αναμφίβολα χορταστικό μενού που δεν θα αφήσει κανέναν θεατή παραπονούμενο σε ένα σετ που αξίζει να κοσμήσει την δισκοθήκη σας.

Μμμμ… - Πλην του φινάλε που απογοητεύει, η ταινία σαν ένα μελλοντολογικό φιλμ καταστροφής στέκεται περίφημα. Το DVD δε, υπόσχεται να απογειώσει τις αισθήσεις σε ένα καλά στημμένο home cinema. Και όλα αυτά περιμένωντας με αγωνία το καινούργιο πόνημα του Steven γύρω από τις μαύρες μέρες του Ολυμπισμού στο Μόναχο το 1972...

ΕΙΚΟΝΑ – (8/10) ΗΧΟΣ – (10/10) EXTRAS – (9/10) WAR OF THE WORLDS – (7/10)

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΗ

NO DIRECTION HOME, BOB DYLAN

25 λέξεις – Ποιητικός. Προκλητικός. Είρωνας. Ασεβής. Μαχητικός. Ριζοσπάστης. Άγιος. Προδότης. Ίνδαλμα. Αλήτης. Προφήτης. Αντιγραφέας. Πρωτοπόρος. Εκμεταλλευτής. Πόσα πρόσωπα μπορεί να κρύβει τελικά αυτός ο Bob Dylan?

Στο Ράφι – Ήταν θυμάμαι αρχές της δεκαετίας του 80, όταν από μια εισαγόμενη κασέτα VHS της κακιάς ώρας, παρακολουθούσα ακινητοποιημένος, σχεδόν σοκαρισμένος, το φιλμαρισμένο ντοκουμέντο – αποχαιρετισμός, μιας από τις πιο αγαπημένες μου ροκ μπάντες, των περιβόητων The Band, του μεγάλου Robbie Robertson. Το The Last Waltz, ήταν ίσως το πρώτο rockumentary, που είχα παρακολουθήσει ποτέ, σε τόσο νεαρή ηλικία και τα αποτυπώματα, υπήρξαν τόσο έντονα στον νου μου, παρακολουθώντας το συγκινητικό αντίο μιας σπουδαίας ομάδας μουσικών, παρουσία κάποιων εξίσου σημαντικών τους φίλων: Neil Diamond, Eric Clapton, Dr John, Muddy Waters, Joni Mitchell και τόσοι ακόμη, πήραν μέρος σε αυτό το καλλιτεχνικό «εις το επανειδείν», που τότε είχα χαρακτηρίσει ανεπανάληπτο. Που να φανταστώ πως κοντά τρεις δεκαετίες μετά ο δημιουργός του, ώριμος και έμπειρος πια, θα ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, παρουσιάζοντας σε ένα τρίωρο έπος, την απόλυτη μουσική βιογραφία.

Όταν το νεαρό αδύνατο αγόρι, με το όνομα Bob Zimmermann, ξεκινούσε άσημο από την απομονωμένη και μελαγχολική Μινεσότα, γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες για να κερδίσει την εκτίμηση του κόσμου με την κιθάρα του, δύσκολα θα φανταζόταν τους τριγμούς που θα προκαλούσε μόλις έξι χρόνια αργότερα, με την απόφαση του να αλλάξει μουσικό ύφος: Να αφήσει πίσω του την λαϊκή καθαρόαιμα Αμερικάνικη χροιά και να ασχοληθεί με τον ηλεκτρικό ροκ ήχο. Ο Bob Dylan έχοντας μια μικρή χρονικά, αλλά τεράστια πολιτικοκοινωνικά, διαδρομή, κατόρθωσε μέσα σε μια νύχτα να γίνει από εκφραστής του λαού για ένα καλύτερο αύριο, σε προδότη που ξέχασε για χάρη της εμπορικότητας τα ιδανικά του…

Για να πω την αλήθεια, πολλές φορές στο μυαλό μου φανταζόμουν πως κάποιος κάποτε θα τολμούσε να εξιστορήσει το τι συνέβη πραγματικά στην Αμερικάνικη καθημερινότητα, εκείνες τις σκοτεινές ημέρες των 60s, όταν ο τροβαδούρος – ποιητής Bob Dylan, έπαιρνε την απόφαση να απαρνηθεί το παρελθόν του, χαράσσοντας νέα μουσική πορεία. Και ήλπιζα πως αυτός που θα το κάνει πράξη να είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης, ο Martin Scorsese, που στην μοναδική του απόπειρα έως τώρα στο συγκεκριμένο είδος, είχε φτιάξει ένα πραγματικό διαμάντι. Και έτσι ακριβώς έγινε. Ο Scorsese πιθανότατα απογοητευμένος από την συμπεριφορά του Χόλιγουντ στο πρόσωπο του, πείσμωσε ως φαίνεται τόσο πολύ ώστε να οδηγηθεί δημιουργικά στην καλύτερη φιλμική του στιγμή από την εποχή του Raging Bull.

Το No No Direction Home, δεν είναι απλά η καταγραφή κάποιων γεγονότων, που σηματοδότησαν το πέρασμα κάποιου ινδάλματος από την παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Είναι ένα πολυεπίπεδο φιλμ, στο οποίο ταυτόχρονα με το χρονικό της καριέρας του μεγάλου Dylan, τους σταθμούς στην ζωή του, την γνωριμία του με τον Guthrie, την Baez και τον Warhol, τα τραγούδια του που αναδείχτηκαν σε ύμνους του αριστερού ρεύματος και τις εμφανίσεις του που έπαιρναν κάθε φορά την μορφή πολιτικού συλλαλητηρίου, παρακολουθούμε και την διαδρομή της ίδιας της Αμερικής, στην ψυχροπολεμική δεκαετία του 60’, που στην ουσία όμως υπήρξε αυτή που την κατέστησε σε Υπερδύναμη του πλανήτη. Μέσα από τα τραγούδια του Dylan, παρακολουθούμε στιγμές που χάραξαν την πολιτική πορεία της Αστερόεσσας – η δολοφονία του King, του JFK, το Βιετνάμ, η αντικομμουνιστική μανία – που σχετίζεται άμεσα με εκείνο το παράξενο βράδυ στο φεστιβάλ φολκ μουσικής του Νιούπορτ, όταν οι πανίσχυροι μουσικοί ενισχυτές πήραν κυριολεκτικά φωτιά.

Την ίδια ώρα που το φιλμ κυλά τόσο ήρεμα, σχεδόν ακαδημαϊκά θα έλεγα, εκθέτοντας μας πλάνα από την διαρκώς ανερχόμενη πορεία του Dylan, ο μεγάλος Scorsese, έχει την φαεινή ιδέα να πετάξει εμβόλιμες σφήνες, με γιούχα από τους ίδιους που μόλις λίγες ώρες πριν τον αποκαλούσαν Θεό. Τι πραγματικά συνέβη? Τι υπήρχε μέσα σε αυτό το θολωμένο από τις ουσίες μυαλό? Πόσους δρόμους αλήθεια πρέπει τελικά να διανύσει ο άνθρωπος, μέχρι να κερδίσει το δικαίωμα να αποκαλείται άνθρωπος?

Disc – Η ταινία No Direction Home, ουδέποτε προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας, εκτός μόνο από τις δύο sold out, πρόσφατες προβολές στις Νύχτες Πρεμιέρας. Και που να βρει άλλωστε χώρο μια τέτοια «ασήμαντη» ταινία όταν ο Τελευταίος Καφετζόπουλος έκανε πρεμιέρα σε 40 αίθουσες!!!! Η Odeon ευτυχώς γρήγορα διόρθωσε το λάθος της, φροντίζοντας να προσφέρει στο κοινό ένα υπερ-υψηλής ποιότητας σετ ψηφιακών δίσκων, που είναι σίγουρο πως θα ικανοποιήσει κάθε θεατή. Ας είναι καλά βέβαια και η Paramount, Που συνήθως στις κυκλοφορίες της σε DVD έχει αποφασίσει να τηρήσει όρους παγκοσμιοποίησης…

Το εξώφυλλο σε ασπρόμαυρη αισθητική με τον Dylan να στέκεται ακίνητος κοιτάζοντας αινιγματικά τον φακό, προδιαθέτει άμεσα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Το μενού και των δύο δίσκων είναι εξαιρετικό και ο τύπος της ιδιόχειρης γραφής του ονόματος του μυθικού τραγουδιστή μοιάζει να δείχνει πως σε λίγη ώρα θα ακολουθήσει μια πραγματικά εκ βαθέων εξομολόγηση. Η τρίωρη (και πλέον) ταινία είναι χωρισμένη στα δύο με το μεγαλύτερο κομμάτι της διάρκειας περίπου δύο ωρών να εκτείνεται στο πρώτο DVD της συλλογής. Η αισθητική της αναπαραγωγής του φιλμ, εκ πρώτης όψεως μοιάζει τηλεοπτική και ως τέτοια πρόκειται να κριθεί, άσχετα αν πολλοί είναι αυτοί που δυσανασχετούν – κυρίως λόγω του ratio του βιντεοπροβολέα τους – με το κάδρο fullscreen 4/1, στο οποίο προσφέρεται. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε ίχνος ηλεκτρονικής παρέμβασης στο τόσο σπάνιο οπτικό υλικό, προκειμένου να μην αμφισβξτηθεί σε κανένα σημείο η αυθεντικότητα και η σπανιότητα του. Ηχητικά η μπάντα Dolby Digital 5.1 προσφέρει την απόλυτη ποιότητα του κεντρικού καναλιού την ώρα της διαλεκτικής συζήτησης με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, αλλά την ώρα των τραγουδιών είναι που προκαλείται έντονο το συναίσθημα της επιστροφής στο παρελθόν, αφού το ύφος μοιάζει αναλλοίωτο, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την ηχογράφηση.

Τα πρόσθετα κατά απόλυτη τιμή βρίσκονται στο δεύτερο δίσκο του πακέτου και αφορούν κυρίως κάποιες ολοκληρωμένες συναυλιακές στιγμές του Dylan, που στο φιλμ παρουσιάζονται αποσπασματικά, με επικά τραγούδια σαν Mr Tambourine Man, A Hard Rain Is Gonna Fall, Blowing In The Wind και φυσικά την πέτρα του σκανδάλου Like A Rolling Stone… Σε εξίσου σπάνια κλιπς εμφανίζονται καλλιτέχνες που έχουν συνδέσει το όνομα τους με τον Bob, σαν την Joan Baez, τον Liam Clancy, την Maria Muldaur. Τέλος ένα μικρό συνοδευτικό διαφημιστικό promo της Columbia ολοκληρώνει τα τόσο ενδιαφέροντα περιεχόμενα του δίσκου.

Μμμμ… - Το λιγότερο καθηλωτικό θα χαρακτήριζα το No Direction Home, αφού ακινητοποιεί αυτόν που το παρακολουθεί με έναν ξέφρενο καταιγισμό πληροφοριών και μουσικής, κάνοντας τον πολλές φορές να αισθάνεται άβολα επειδή δεν γνωρίζει κάποια στοιχεία της ιστορίας. Ίσως όμως όχι τόσο άβολα όπως τον κύριο πρωταγωνιστή της ο οποίος ερχόμενος αντιμέτωπος με τον μέγα Marty (ώρα είναι να τον δούμε κάτοχο Oscar ντοκιμαντέρ), αλλά και τις ευθείες βολές κάποιων πρώην μουσικών του «συντρόφων», πρέπει να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο το ειρωνικό προς τους ρεπόρτερ, στις πρώτες ημέρες της μεταμόρφωσης του. Τελειότητα και νοσταλγία, άριστα δέκα, κύριε με το ντέφι!

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (7/10) EXTRAS – (9/10) NO DIRECTION HOME – (10/10)

Το CineDVD είναι μια προσφορά του

---