---

Σάβ 27 Νοε 2004

Ανταπόκριση 26-27/11

14 ενσταντανέ φεστιβαλικής (και όχι μόνο) πραγματικότητας

1. «Οι άνθρωποι στο Χόλιγουντ είναι πραγματικά ηλίθιοι. Οι περισσότεροι είναι επιχειρηματίες και είτε κόβουν χοιρομέρι, είτε κόβουν εισιτήρια, είναι το ίδιο γι’ αυτούς». Τάδε έφη ο επιφανής κριτικός κινηματογράφου Kent Jones, κατά τη χθεσινή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην αίθουσα «Σταύρος Τορνές», σχετικά με το μέλλον (;) του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου.

2. «Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχουν και τα φεστιβάλ, τα οποία προσφέρουν ένα βήμα για να δούμε κάποιες ταινίες, που διαφορετικά δεν θα τις βλέπαμε ποτέ». Kent Jones –στην ίδια στρογγυλή τράπεζα.

3. «Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχουν και τα φεστιβάλ, τα οποία προσφέρουν ένα βήμα για να δούμε κάποιες ταινίες, που διαφορετικά δε θα τις βλέπαμε ποτέ». Γιάννης Δηράκης -εκστατικός- κατά την έξοδο του από την προβολή του «Χαιρέτα μας τον πλάτανο» του Δημήτρη Μακρή.

4. «Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχουν και τα φεστιβάλ, τα οποία προσφέρουν ένα βήμα για να δούμε κάποιες ταινίες, που διαφορετικά δε θα τις βλέπαμε ποτέ». Κωστής Θεοδωρίδης –διπλά εκστατικός- κατά την έξοδό του από την προβολή του «Χαιρέτα μας τον πλάτανο» του Δημήτρη Μακρή.

5. «Χαιρέτα μας τον πλάτανο», του Δημήτρη Μακρή. Το μοναδικό αναμφισβήτητο φετινό αριστούργημα. Μπροστά του, όλες οι υπόλοιπες ελληνικές (και όχι μόνο) παραγωγές μοιάζουν με ληγμένες οδοντόπαστες: οι «Νύφες», αν θέλουν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους, καλύτερα να πάνε να πνιχτούν στα δάκρυα του «Λιβαδιού που δακρύζει», και ο «Μάγειρας που αναρωτιέται αν είναι θεός», αν θέλει να γλιτώσει το ρεζιλίκι της σύγκρισης με τον «Πλάτανο», καλύτερα να πάει να σιγοψηθεί στον καρβουνιασμένο Παρθενώνα της «Αληθινής Ζωής».

6. Τα αυτοκίνητα του «Χαιρέτα μας τον Πλάτανο». Κυκλοφορούν στην Ελλάδα του 1968 φορώντας φορολογικά αυτοκόλλητα του 2003 -κι έτσι εκτοξεύονται ολοζούπιτα στη σφαίρα του εκλεκτότερου καλτ.

7. «Η Νοσταλγός» της Ελένης Αλεξανδράκη. Αν εξαιρέσουμε μερικά προβληματάκια στην κατανόηση της νισυριακής διαλέκτου (πώς να αποκωδικοποιήσεις την προφορά των ντόπιων Νισυρίων αν δεν έχεις τουλάχιστον proficiency στα νισυριακά;), η ταινία -παρόλο που βασίζεται σε διήγημα του Παπαδιαμάντη- είναι ένα μικρό –και αδίκως παρασιωπημένο- διαμαντάκι.

8. 2045. Άλλος ένας, και ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων θεατών που επισκέφτηκαν τις αίθουσες του Φεστιβάλ την Πέμπτη θα γινόταν τίτλος ταινίας (ξέρετε ποιας).

9. «Uncut family» του Κώστα Ζάπα. Τουλάχιστον οι μισοί θεατές έφυγαν πριν από το τέλος της προβολής, που έγινε χθες στο Μουσείο Κινηματογράφου. Προφανώς η σιωπή της ταινίας (το έργο είναι ένας σπαρακτικά βουβός θρήνος για το τέλος της «Αγίας Οικογένειας») παραήταν εκκωφαντική.

10. «Τη σιωπή έμαθα να τη χρησιμοποιώ όταν όλα γύρω μου είναι δέος. Αυτή τη στιγμή, υπάρχει δέος για μένα, αλλά πρέπει να μιλήσω. Γιατί είναι απέραντη η ευγνωμοσύνη που νιώθω για τον κόσμο που με τιμά». Κώστας Σφήκας, ενώ τον χειροκροτά όρθιο το κοινό του «Παύλου Ζάννα» την Παρασκευή, κατά την εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του εκκεντρικού αυτού έλληνα δημιουργού.

11. «Είμαι ρεαλιστής. Είμαι οπαδός της Ρεάλ». Γιώργος Σκαμπαρδώνης (καθήμενος στη στρογγυλή τράπεζα που έστρωσε σήμερα στην Αποθήκη Γ το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) σχολιάζοντας σχόλια σχολιολάγνου ακροατή περί πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, στη λογοτεχνία, τη μη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τον μη κινηματογράφο.

12. «Θέλετε να απαντήσω ως γυναίκα ή ως παραγωγός;». Δέσποινα Μουζάκη (κινηματογραφική παραγωγός) στην ίδια ολοστρόγγυλη τράπεζα, ζητώντας διευκρινίσεις σε ερώτηση ακροάτριας, που επέμενε να διαχωρίζει τις δύο αυτές ιδιότητες. (Τελικά δεν κατάλαβα ως τι απάντησε η κ. Μουζάκη).

13. «Όπου κιτς και πατρίς». (Αγνώστου). Τσιτάτο που περιγράφει ιδανικά το αίσθημα οικειότητας που νιώθω αυτή τη στιγμή στην -πλημμυρισμένη στο χριστουγεννιάτικο κιτς- ερωτική μας πόλη. Κάθε φορά που αντικρίζω το καράβι και τη φάτνη στην Αριστοτέλους ξεσπώ σε λυγμούς συγκίνησης, ανάλογους με εκείνους στους οποίους ξέσπασα όταν τέλειωσε η προβολή του «Χαιρέτα μας τον πλάτανο».

14. «Αίθουσα υπολογιστών Αποθήκης Γ». Μακράν, η καλύτερη «Αίθουσα υπολογιστών Αποθήκης Γ» του κόσμου. Τα παιδιά που εργάζονται εδώ είναι απλώς υπέροχα. Και τα κορίτσια είναι απλώς τα ομορφότερα, εξυπνότερα, σαγηνευτικότερα, θαυμαστότερα, εξοχότερα, αγγελικότερα, αγγελοπουλικότερα (όχι, αυτό πήγαινε αλλού), αιθεριότερα, φανταστικότερα, ντανταϊστικότερα, αλεατοριστικότερα, σιτουασιονιστικότερα κορίτσια που μπορείς να συναντήσεις στο Φεστιβάλ! Τι κρίμα που μεθαύριο μας τελειώνει...

---