---

Δευ 22 Νοε 2004

Ανταπόκριση 22/11

Μία μέρα που ξεκινάει με Ιζαμπέλ Ιπέρ και τελειώνει με Αύγουστο Κορτώ είναι εξ ορισμού μια ιδιαίτερη μέρα. (Χμμ, εξ ορισμού... αλλά ποιου ορισμού; Ομολογώ ότι ποτέ δεν τα πήγα καλά με καμιά μορφή νομιναλισμού, οπότε επιτρέψτε μου να αφήσω τους ορισμούς κατά μέρος και να αρχίσω επιτέλους να γράφω αυτό το οποίο είμαι επιφορτισμένος να γράψω: μια αναθεματισμένη ανταπόκριση…).

Χθες λοιπόν, η τρίτη μέρα του Φεστιβάλ δε θα μπορούσε να αρχίσει ιδανικότερα: συνέντευξη τύπου της Απόλυτης Θεάς, Ιζαμπέλ Ιπέρ. Αλλά τι να το κάνεις, δε χάρηκα την Divina όσο θά ΄θελα... Κι αυτό γιατί παραδίπλα της καθόταν άλλος ένας εκπρόσωπος του θείου (προς θεού, όχι νομιναλιστικώ τω τρόπω): ο Τεό. Και δύο θεοί σε μια ταπεινή αίθουσα τύπου είναι εξ ορισμού (χμμ…) πάρα πολλοί για να τους αντέξει ένας κοινός –καίτοι διαπιστευμένος- θνητός. Όμως τελικά κατάφερα να αντιπαρέλθω την ακτινοβολία του Τεό και να εστιάσω σε αυτήν της Ιπέρ. Και όπως γίνεται κατανοητό, δεν κατάφερα να ακούσω τίποτα απ΄ όσα είπε: η ακοή μου είχε τυφλωθεί... (Πάλι καλά που μετά εκδόθηκε δελτίο τύπου της συνέντευξης).

Βέβαια, σε μια στιγμή σχόλης της τύφλωσής μου έπιασα την Ιζαμπέλ να λέει ότι ο χαρακτήρας που περιγράφεται στο βιβλίο της Γέλινεκ «Η πιανίστα» είναι πολύ πιο νοσηρός από αυτόν που ενσάρκωσε η ίδια στην ταινία του Χάνεκε. Εγώ πάλι είχα βρει την Έρικα Κόχουτ του βιβλίου πολύ πιο λάιτ –και επίσης πολύ πιο βαρετή- από αυτήν της Ιπέρ. Αλλά άμα ο άνθρωπος είναι σεμνός...

(Περί σεμνότητας ο λόγος, και συνειρμικά μου έρχεται στο νου το credo που διαποτίζει τη λειτουργία του φετινού Φεστιβάλ: σεμνότης και ταπεινότης. Θύματα αυτού του πιστεύω και τα σάντουιτς της Αποθήκης Γ: είναι αφόρητα μινιμαλιστικά. Αλλά ας όψεται... μας αποζημιώνει ο μαξιμαλισμός των κέικ του).

Το βράδυ της Κυριακής πήρα τη δεύτερη δόση μου σε Ιπέρ: παγκόσμια πρεμιέρα της τελευταίας της ταινίας, «Οι Τσακωμένες Αδελφές». Και όπως γίνεται πάλι κατανοητό, πάλι δεν κατάφερα να εστιάσω στην ταινία (η οποία απ΄ ό,τι μου είπαν ήταν μετριούτσικη): η λάμψη της Divina ξαναπαρέλυσε τις αισθήσεις μου. Βέβαια, πριν την παράλυση αντιλήφθηκα και με το παραπάνω τον χαμό επικρατούσε στην αίθουσα. Πολλές προσκλήσεις, λίγες διαθέσιμες θέσεις: το δράμα «Τσακωμένοι Σινεφίλ» ήταν αναπόφευκτο. Ευτυχώς, εγώ τη γλίτωσα μοναχά με μια δαγκωνιά στο αριστερό μου αυτί (υποψιάζομαι δάκτυλο –για την ακρίβεια, σιαγόνα- της κυβέρνησης...).

Μετά τις «Τσακωμένες Αδελφές» ακολούθησε η «Τεστοστερόνη» του Πανουσόπουλου. Καιρό είχα να γελάσω τόσο πολύ σε ταινία –αν έχω γελάσει ποτέ τόσο δηλαδή. Κρίμα που οι έλληνες κριτικοί θεώρησαν το προωθημένο χιούμορ της απλώς χυδαίο, επιδιδόμενοι στο αγαπημένο τους σπορ: το θάβειν. Αλλά δεν υπάρχει ασφαλέστερο κριτήριο για το αν μια ταινία είναι καλή: αν την κατακρεουργήσουν οι έλληνες κριτικοί, τότε δε χωρά αμφιβολία, πρόκειται για αριστούργημα!

---