---

Δευ 22 Μαρ 2004

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: το 6ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μου

Τελικά η Θεσσαλονίκη, όσο πάει, θυμίζει όλο και περισσότερο Αγγελοπουλο: αυτή δεν είναι πόλη, αλλά το "Τοπίο στην ομίχλη"! Και τι ομίχλη: πηχτή, παχύρρευστη, συμπυκνωμένη -σχεδόν εβαπορέ. Φαίνεται ότι η πόλη έχει κολακευτεί τόσο από την προνομιακή μεταχείριση που της έχει επιφυλάξει ο Τεό στο έργο του, που δε χάνει ευκαιρία να τον ευχαριστήσει, προσφέροντάς του ατσιγκούνευτες δόσεις καταχνιάς. Αλλά φευ, ο Τεό δεν ήταν χθες στην πόλη -ή τουλάχιστον στην τελετή λήξης του 6ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ - για να τις χαρεί... Εγώ πάλι ήμουνα και, παρόλη την καντύφλα, κατάφερα να βρω το Ολύμπιον και να απολαύσω (;) την τελετή. Μια τελετή στην οποία απονεμήθηκαν πολλά βραβεία (έως πάρα πολλά: από τις 15 διαγωνιζόμενες ταινίες βραβεύθηκαν οι 7) και από την οποία απουσίαζαν προκλητικά οι celebrities. (Εντάξει δεν έχω παράπονο, celebrity είμαι κι εγώ. Αλλά, ως γνωστόν, μια celebrity δεν μπορεί να φέρει από μόνη της την άνοιξη -βέβαια και να την έφερνε, με τόση ομίχλη δε θα φαινόταν...).

photo MOTIONTEAM©VERVERIDIS V.

Ομολογώ ότι ανέκαθεν μου προκαλούσαν θλίψη αυτού του είδους οι τελετές, οπότε επιτρέψτε μου να μην επεκταθώ σε παραλειπόμενα και άλλα τινά κουτσομπολώδη, τα οποία αφορούν κυρίως σαχλεπίσαχλους κοσμικογράφους άλλων εντύπων κι όχι επιφανείς κριτικούς σαν και του λόγου μου. (Πάντως το φορεματάκι της Μάγιας Τσόκλη δεν ήταν κάπως, πώς να το πω, μιζεράμπλε; Και επίσης εξοργιστικά μπορντώ! Μήπως μπέρδεψε η καημένη το απορρυπαντικό της με τη βαφή αυγών για το Πάσχα;).

Αλλά ας αφήσουμε τα πασχαλινά αυγά και ας έρθουμε στις ταινίες. Ούτε λίγο ούτε πολύ λοιπόν, φέτος προβλήθηκαν 155 ντοκιμαντέρ. Τουτέστιν 22,14 ντοκιμαντέρ τη μέρα. Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον 1,08 την ώρα. Ε, πότε να προλάβει να τα δει όλα ο έρμος κριτικός; Είχε κι άλλα πράγματα να κάνει! (Πχ να χτυπήσει μακαρονάδες στο Kitchen Bar... Όμως, δεδομένου ότι φέτος δεν υπήρχε έκπτωση για τους διαπιστευμένους, όπως στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μάλλον θα προτίμησε κάτι πιο σεμνό: για παράδειγμα κουλουράκι Θεσσαλονίκης, το οποίο αν βουτούσε και στο σαλέπι του -αγορασμένο από τον συμπαθή σαλεπιτζή της Αριστοτέλους- θα εκτόξευε τον ουρανίσκο του σε πρωτόγνωρες στρατόσφαιρες γαστριμαργικής ηδονής!).

Αρκετά όμως με τις γευστικές... εκτοξεύσεις: ας προσγειωθούμε στις ταινίες. Νομίζω γίνεται κατανοητό ότι είναι αδύνατον να παρουσιάσουμε και τα 155 φιλμ της φετινής διοργάνωσης (άλλωστε η αγαπημένη cinάδελφος Ειρήνη Νεδελκοπούλου κι εγώ προλάβαμε να δούμε μόλις 148...), γι΄ αυτό σας εκλιπαρούμε να βολευτείτε με ένα -καθόλου αντιπροσωπευτικό- top 5:

5. "Η Εταιρεία" - "The Corporation", των Mark Achbar και Jennifer Abbott.
Η ταινία πήρε το βραβείο του κοινού, παρ΄ όλ΄ αυτά, είναι αρκετά καλή. (Σπάνια το κοινό διακρίνεται για την οξυδέρκειά του). Το φιλμ, συνδυάζοντας το ύπουλο χιούμορ ενός Luther Blisset και το καταγγελτικό πάθος -αλλά και την τεκμηρίωση- ενός Noam Chomsky, κάνει κομματάκια τις αναίσχυντες μεθόδους που μετέρχονται οι πολυεθνικές προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, τις οποίες μάλιστα περιγράφει με όρους ψυχοπαθολογίας! Όταν ο Freud συνάντησε τον Michael Moore.

4. "Η Λάουρα είναι ο μπαμπάς μου" - "Laura is my father (unexpected blow)", του Juul Bovenberg.
Νομίζω ό,τι πιο καλτ παρουσιάστηκε στο φετινό φεστιβάλ! Σε αυτό το 15λεπτο ταινιάκι η γλυκύτατη κορούλα της Λάουρας περιγράφει πώς είναι η ζωή με δυο μαμάδες, όταν η μία εκ των δύο τυγχάνει πρώην μπαμπάς. Μια απομυθοποιητική και γεμάτη χιούμορ ταινία, που αποδεικνύει ότι η συμβίωση με έναν μπαμπά-που-κουράστηκε-νά-ναι-μπαμπάς δεν είναι τόσο Almodovar όσο φαντάζει...

3. "Τρομοκράτες - τα παιδιά που καταδίκασαν" - "Terrorists - the kids they sentenced", των Lukas Moodysson (σκηνοθέτη του Lilja 4-ever) και Stefan Jarl (πολυβραβευμένου σουηδού ντοκιμαντερίστα -τιμώμενου πρόσωπου του Φεστιβάλ).
Η ταινία παρουσιάζει τις, φιμωμένες από όλα τα μέσα, μαρτυρίες δέκα περίπου ακτιβιστών, οι οποίοι συλλήφθηκαν στις διαδηλώσεις του Γκέτεμποργκ το 2001, και έκτοτε εκτίουν την ποινή τους στη φυλακή. Ταινία που κατεδαφίζει αλύπητα τις αθέμιτες μεθόδους της αστυνομίας και της δικαιοσύνης.

(Να σημειώσουμε ότι μας άγγιξαν κι άλλα δύο φιλμ του Jarl, το "Γιόβνα, βοσκός ταράνδων εν έτει 2000" και η "Απειλή", που περιγράφουν συγκινητικά τους αγώνες και τις αγωνίες του μέσου λάπωνα ταρανδοβοσκού. Εντυπωσιακές οι splatter σκηνές που ξεκοιλιάζουν τους ταράνδους, καθώς επίσης και ένα χαριτωμένο ενσταντανέ, όπου μία Λαπωνέζα μασουλάει την μπότα της -"τρώνε και οι Λάπωνες παπουτσάκια!" ήταν το gourmet σχόλιο της Ειρήνης).

2. "Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε" - "The story of the weeping camel", των Luigi Folorni και Byambasuren Davaa.
Μια τρυφερή ταινία, που αποδεικνύει με σπαρακτικό τρόπο ότι δε δακρύζουν μόνο τα λιβάδια: δακρύζουν και οι καμήλες. Η ταινία είναι η πτυχιακή εργασία δύο απόφοιτων της κινηματογραφικής σχολής του Μονάχου και, κρίνοντας από το εκπληκτικό αποτέλεσμα, μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε με ανυπομονησία και τα μεταπτυχιακά πονήματα των δύο τρομερών παιδιών!

1. "Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν" - "Capturing the Friedmans", του Andrew Jarecki.
Ταινία που καταπιάνεται με το δύσκολο ζήτημα της παιδοφιλίας, με αφορμή τον κ. Φρίντμαν και τις -υποτιθέμενες- αταξίες που διέπραξε με τη συνέργεια του γιου του. Ταινία-κόλαφος στο δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ, αν και σε -ευτυχώς λίγες- περιπτώσεις δεν αποφεύγει τις ερμηνευτικές ευκολίες και το μελό.

Μακάρι να μπορούσαμε να γράψουμε και για τις υπόλοιπες 143 ταινίες που είδαμε αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε καλλιεργήσει ακόμα σε τέτοιο βαθμό τον σαδιστικό μας οίστρο! Ραντεβού του χρόνου λοιπόν, με περισσότερα ντοκιμαντέρ και -ελπίζω- ακόμη περισσότερα σαλέπια!

---