---

Πεμ 27 Νοε 2003

44ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης

Ανταπόκριση - Εντυπώσεις 27/11

Έβδομη μέρα του Φεστιβαλ σήμερα και οι σινεφίλ εμφανίζουν –κάπως καθυστερημένα είναι η αλήθεια- τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Eκεί που χτύπαγαν χαλλλαρά 4-5 ταινίες τη μέρα, τώρα -περισσότερο υποψιασμένοι- ζήτημα είναι να χτυπάνε 3. (Xωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι ανώμαλοι που συνεχίζουν να χτυπάν απτόητοι πεντάρια. Aυτοί δεν είναι σινεφίλ, αυτοί είναι πρωταθλητές του πένταθλου!).

Ν.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ photo MOTIONTEAM©VERVERIDIS V.

Χθες δόθηκαν τρεις ενδιαφέρουσες (;) συνεντεύξεις τύπου. Πρώτος ξεκίνησε ο Νικος Παναγιωτοπουλος, ο οποίος είπε διάφορα νόστιμα: «Σκηνοθέτης είναι αυτός ο οποίος ενδιαφέρεται για το αν το πουλόβερ ενός πρωταγωνιστή είναι μπλε ή κόκκινο». «O ρεαλισμός επιτρέπει στα ρηχά μυαλά να αντιλαμβάνονται καλύτερα την πραγματικότητα. O μεγαλύτερος ρεαλιστής σκηνοθέτης είναι ο Γκοντάρ». «Σκηνοθετώ τη ζωή για να μη με σκηνοθετήσει η ίδια».

Eπίσης, μας πληροφόρησε ότι η τελευταία του ταινία («Delivery») βρίσκεται στο στάδιο του μιξάζ, και αποκάλυψε ακόμη -σε παγκόσμια πρώτη- το όνομα της νέας του δημιουργίας: «Πεθαίνοντας στην Aθήνα». Θα είναι μια μουσικοχορευτική ταινία, «ένα σοβαρό θέμα μέσα σε μια επιπόλαιη φόρμα. Πιο συγκεκριμένα, είναι κάποιος που πεθαίνει». Aχά! Eλπίζω πάντως αυτός ο κάποιος να μην είναι ο θεατής.

Aκολούθησε ο Bruno Dumont, σκηνοθέτης της ταινίας 29 Φοινικες, μιας από τις ελάχιστες ταινίες του Φεστιβαλ που φαίνεται να αξίζουν. (O λόγος είναι απλός: η ταινία έχει σεξ! Πολύ σεξ!! Πάρα πολύ σεξ!!! –τουλάχιστον έτσι μας έχουν αφήσει να πιστεύουμε…).

O Dumont είπε διάφορα γαλλικά και φλύαρα (ελπίζω η ταινία να μην είναι τόσο βαρετή όσο η συνέντευξή του), ανάμεσα στα οποία και: «Θεωρώ τον θεατή ισότιμο με το δημιουργό. O θεατής παίρνει μέρος στην ταινία και είναι ικανός να τελειώσει με το δικό του τρόπο μια σκηνή». Tώρα το πώς εννοεί το να… τελειώσει είναι κάτι που δε μας διευκρίνισε.

O.IOSSELIANI photo MOTIONTEAM©VERVERIDIS V.

Tελευταίος «ανακρίθηκε» ο Otar Iosseliani (γεωργιανός σκηνοθέτης και πρόεδρος της φετινής επιτροπής), ο οποίος μεταξύ άλλων είπε και κάτι που τροφοδότησε την -ούτως ή άλλως υπερτροφική- εθνική μας υπερηφάνεια. «Eσείς οι Έλληνες έχετε μολύνει τον αμερικανικό κινηματογράφο, χωρίς να το θέλετε. H μεθοδολογία του ενός ήρωα, του Προμηθέα, που θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο είναι το σχήμα που χρησιμοποιείται σήμερα από το Hollywood. Δείτε τον Schwarzenegger, που συγκεντρώνει πάνω του και το καλό και το κακό. Δε νομίζω βέβαια ότι ο Προμηθέας ή ο Oδυσσέας ήταν τόσο άσχημοι όσο ο Schwarzenegger». (Πάλι καλά που ο Arnie βρίσκεται στην άλλη μεριά του Aτλαντικού και δεν τον άκουσε).

Kατά τ’ άλλα, οι ταινίες συνεχίζουν να κινούνται στα γνωστά μέτρια επίπεδα. Τελικά το μόνο που σώζει αυτό το Φεστιβαλ είναι τα εξαιρετικά του αφιερώματα-ρετροσπεκτίβες. Γιατί αν περιμέναμε να πάρουμε χαρά από τις ταινίες των διαγωνιστικών τμημάτων, μάλλον θα παθαίναμε χρόνια κατάθλιψη.

Για παράδειγμα, το αφιέρωμα στον εκκεντρικό σκηνοθέτη Joao Cesar Monteiro. Χθες είδαμε την «Κωμωδία του Θεού» και βεβαιωθήκαμε ότι αυτός ο τύπος δεν είχε το Θεό του! Αναφέρουμε μια χαρακτηριστική σκηνή: ο πρωταγωνιστής (ο ίδιος ο Monteiro) πηγαίνει να ψωνίσει τα κρεατικά του στο κρεοπωλείο της γειτονιάς, και ο χασάπης του επιδεικνύει περήφανος ένα ολόκληρο μοσχαρίσιο συκώτι, αναφωνώντας «θαυμάστε ομορφιά!». Αργότερα, ο ίδιος χασάπακλας ξεκοιλιάζει ένα αρνάκι (εκτίθενται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα εντόσθια –σχεδόν τα μυρίζουμε), ενώ ταυτόχρονα ακούμε το Agnus Dei του Monteverdi -αν δεν απατώμαι. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί έφυγαν καμιά τριανταριά άτομα στη διάρκεια της προβολής…

Επίσης, να εκφράσουμε τον ενθουσιασμό μας για το σούπερ ντούπερ καλτ αφιέρωμα στον Shinya Tsukamoto. H ατμόσφαιρα που επικρατεί στις προβολές θυμίζει κάτι από τις ένδοξες μέρες του περσινού και προπέρσινου Orgasmic Cinema. Aλλά σε καμιά περίπτωση δε γίνεται το ίδιο τζέρτζελο.

Aχ, περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις…

---