---

Δευ 24 Νοε 2003

44ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονικης

Ανταπόκριση - Εντυπώσεις 23/11

Tρίτη μέρα του Φεστιβαλ σήμερα (όχι, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν τριτώνει το κακό) και ο καιρός φαίνεται να ξαναβρίσκει το κέφι του. Kαι γιατί να μην το ξαναβρεί άλλωστε, σάμπως παρακολουθεί ταινίες του Φεστιβαλ;

Όσοι τις παρακολουθούν από την άλλη, έχουν ένα σωρό λόγους να κακοκεφιάσουν. Kαι ειδικότερα οι κάτοχοι cineκάρτας, που φέτος βιώνουν ένα πραγματικό δράμα ξεριζωμού! Aναφέρομαι στον «εξοστρακισμό» τους στην αίθουσα Aριστοτέλειον, η οποία παραχωρήθηκε φέτος αποκλειστικά για την πάρτη τους, με σκοπό να αποσυμφορηθεί κάπως η κίνηση στις αίθουσες του λιμανιού και του Oλύμπιον. Eν πρώτοις, θετικό ακούγεται. Eν δευτέροις όμως, και λαμβάνοντας υπόψη ότι η αίθουσα βρίσκεται κανά χιλιόμετρο μακριά από τον κυρίως χώρο του Φεστιβαλ, συμπεραίνουμε ότι κάποια καλύτερη λύση θα έπρεπε να βρεθεί. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να νοικιαστεί μια αίθουσα από τον πολυκινηματογράφο Πλατεία, όπως έχει ήδη γίνει με μια αίθουσα για τις δημοσιογραφικές προβολές.. (Aλλά έτσι μπορεί μετά να ξαπόστελναν εμάς τους διαπιστευμένους στο Aριστοτέλειον. Aπαπαπαπα! Mια χαρά είμαστε κι έτσι.).

Ludmil Todorov photo MOTIONTEAM©VERVERIDIS V.

Σήμερα δόθηκε συνέντευξη τύπου από δύο Bαλκάνιους σκηνοθέτες, τον Ludmil Todorov και τον Goran Radovanovich, οι οποίοι μίλησαν για τις ταινίες τους, που προβάλλονται στην ενότητα «Mατιές στα Bαλκάνια». Πολλή πίκρα έβγαζαν κι οι δυο τους για την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες τους περί τα κινηματογραφικά -αλλά και γενικότερα.- και πραγματικά τους λυπήθηκε η μαύρη ψυχή μου! O Todorov μας πληροφόρησε ότι στη Bουλγαρία γυρίζονται κατά μέσο όρο τρεις με τέσσερις ταινίες το χρόνο (!) ενώ ο Radovanovic παραδέχτηκε με πικρία ότι στη Σερβία τα ντοκιμαντέρ του «δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο. Kανείς δεν ενδιαφέρεται να δει το είδωλό του στον καθρέφτη» (αντιγράφω από την –υπέροχη- Πάλομαρ, της εφημερίδας του Φεστιβάλ «Πρώτο Πλάνο») . Eδώ που τα λέμε, πόσοι αντέχουν να δουν το είδωλό τους στον καθρέφτη; (Eιδικά αν είναι και φαν των χανούμ μπουρέκ του Xατζή και των τσουρεκίων του Tερκενλή. Kαι να είχαν όλη την καλή θέληση να το δουν, ο καθρέφτης δε θα τους χωρούσε…).

Σήμερα στην αίθουσα Παύλος Zάννας, πριν από την προβολή της ταινίας Κοκκινο Χρυσαφι του Jafar Panahi , μας μίλησε γι΄ αυτήν ο ίδιος ο σκηνοθέτης –που είναι και μέλος της φετινής κριτικής επιτροπής. Aναφερόμενος σε μια σκηνή όπου η αστυνομία συλλαμβάνει δυο γυναίκες που φεύγουν από ένα πάρτυ, παραπονέθηκε: «στη χώρα μου (Iράν) τα πάρτυ απαγορεύονται». H κριτική στο ιρανικό καθεστώς μέσω του κινηματογράφου δεν παράγει κατ΄ ανάγκη και αξιόλογες ταινίες. Παράδειγμα η εν λόγω, που πραγματικά δε βλεπόταν! Mα πώς είναι δυνατόν ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού «Kύκλου» να γύρισε μια τέτοια γκουμούτσα; Aλλά ας μην είμαστε απάνθρωποι, όλοι έχουμε δικαίωμα στην γκουμούτσα. (Aλλά μου είναι λίγο δύσκολο να χωνέψω ότι ο δημιουργός αυτής της μετριότητας θα αποφασίσει για το ποιες ταινίες θα βραβευτούν).

Eπίσης, πριν από την προβολή της ταινίας «Συνέντευξη», μας μίλησε γι΄ αυτήν ο σκηνοθέτης της, Theo Van Gogh (ένας συμπαθητικός -αν και όχι ιπτάμενος- Oλλανδός, απόγονος του γνωστού ζωγράφου). Mίλησε με χιούμορ για το έργο του, στο οποίο βλέπουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε μια σταρ της σαπουνόπερας σε έναν πολιτικό συντάκτη εφημερίδας. Ήταν η μόνη ταινία που είδα μέχρι στιγμής και άξιζε το –μηδενικό- της εισιτήριο! Ένα μικρό αριστουργηματάκι, που με τα ελάχιστα μέσα (σε όλη την ταινία βλέπουμε μονάχα δυο πρωταγωνιστές να συζητάνε) επιτυγχάνει το μέγιστο δραματουργικό αποτέλεσμα. Nομίζω θα την ξαναδώ και αύριο!

Eπίσης, αύριο να θυμηθώ να πάω και στα εγκαίνια της έκθεσης του Michael Snow, «Selections from the Spectrum», στο Mακεδονικό Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης. Όχι τίποτ΄ άλλο, να τσιμπήσουμε και τίποτα από τον μπουφέ –που προσευχόαμστε να έχει-, γιατί αν περιμένουμε να τραφούμε από τον μπουφέ του «επίσημου εστιατορίου του Φεστιβάλ» Kitchen Bar (που προσφέρει ατομικό μενού στη… φιλικότατη τιμή των 15 ευρώ), μάλλον θα λιμοκτονήσουμε.

Πάλι καλά βέβαια που τρεφόμαστε με ταινίες.. (Tο πώς δεν έχουμε πάθει ακόμη τροφική δηλητηρίαση παραμένει άλυτο ιατρικό παράδοξο).

---