---

Παρ 04 Νοε 2016

57ο ΦΚΘ: Ένα Βουνό που βρυχάται, αφιερωμένο στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο

«Ζεστά» ξεκινάει το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με όλους μας να αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την προσπάθεια της νέας διοίκησης, που έρχεται για να αναλάβει τα σκήπτρα έπειτα από την αποχώρηση του Δημήτρη Εϊπίδη, του ανθρώπου που κατάφερε με σκληρή δουλειά, αφοσίωση μα πάνω απ` όλα αστείρευτη αγάπη για το σινεμά, να φέρει την Θεσσαλονίκη και το Φεστιβάλ της στο επίκεντρο και στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα, αναδεικνύοντάς το σε ένα από τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα της Ευρώπης.

Με την χθεσινή τελετή έναρξης στην οποία εμφανίστηκε έστω και ψηφιακά το αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και του εν λόγω φεστιβάλ και που δεν είναι άλλος φυσικά από τον Τζιμ Τζάρμους, η ταινία τού Paterson σήκωσε την αυλαία και έδωσε το έναυσμα για να πλημμυρίσουν οι αίθουσες τις επόμενες δέκα ημέρες. Τι περιμένει να δει το κοινό φέτος; Ταινίες που προβλήθηκαν στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, διακεκριμένες ελληνικές παραγωγές, μεταμεσονύκτιες προβολές, φιλμ με ελεύθερη είσοδο από το νεοσύστατο τμήμα τμήμα «2 ή 3 πράγματα που ξέρω γι`αυτήν» που στρέφει το ενδιαφέρον του στο σινεμά που έχει φτιαχτεί από γυναίκες και φυσικά τα «κλασσικά» τμήματα να βρίσκονται εκεί με πλούσιο όπως πάντα περιεχόμενο. Εμείς, πέρα από τις καθημερινές ανταποκρίσεις, θα σας ετοιμάζουμε τις προτάσεις της ημέρας δίνοντάς σας περαιτέρω πληροφορίες για το τι προβάλλεται στις αίθουσες.

Μια από τις πρώτες ταινίες που επιλέξαμε για την δική μας αρχή, είναι το Βουνό του Ιρανού Αμίρ Ναντερί που βρίσκεται εδώ όχι μόνο ως δημιουργός αλλά και ως ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Διεθνές Διαγνωστικού τμήματος. Με μερικές δρασκελιές και πολύ χαρά, ο 70χρονος Αμίρ Ναντερί ανέβηκε στην εξέδρα για να προλογίσει την ταινία του. «Είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα, το πιστεύετε;» ήταν τα οι πρώτες λέξεις του αεικίνητου σκηνοθέτη που καλωσόρισε το κοινό στην σημερινή προβολή της ταινίας του, την οποία αφιέρωσε στον Θόδωρο Αγγελόπουλο ενώ ο ίδιος παρέμεινε για να την παρακολουθήσει μαζί μας - σε πολλές στιγμές και όρθιος - μέχρι το τέλος όπου και απάντησε με ενθουσιασμό και ειλικρίνεια στις ερωτήσεις του κοινού.

Στην τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του, ο Ναντερί επιστρέφει σε πράγματα από τα οποία αντλούσε πάντοτε την έμπνευσή του: τους αγώνες που δίνει ο άνθρωπος στην ζωή, την υπερπροσπάθεια, το «ας γίνει το αδύνατο, δυνατό», κάτι που αποτελεί και τρόπος ζωής για τον ίδιο, αν μελετήσουμε την έως σήμερα φιλμογραφία του. Με την ιστορία να επικεντρώνεται σε μια οικογένεια που ζει απομακρυσμένη στους πρόποδες των βουνών ο σκηνοθέτης ακολουθεί με ευλάβεια την προσπάθεια που κάνει ο Αγκοστίνο με την γυναίκα του Νίνα και τον γιο τους Τζιοβάνι για να επιβιώσουν στο αφιλόξενο αυτό φυσικό περιβάλλον. Τα μεγάλα πλάνα, τα καρέ που εστιάζουν στα πρόσωπα των Αντρέα Σαρτορέτι και Κλόντια Ποτένζα, ο φόβος για το καταραμένο βουνό που τους περικυκλώνει απειλητικά ως σκοτεινός γίγαντας, κρύβοντας τους τον ήλιο και καταστρέφοντας τις σπορές τους, η ζωή των ηρώων του είναι ένας ασταμάτητος Γολγοθάς. Ο Ναντερί δεν βιάζεται, δεν έχει χρονόμετρο, καταγράφει τα πάντα στους πραγματικούς χρόνους, έτσι όπως θα συνέβαιναν και στην ζωή, χωρίς να υποκύπτει στο γρήγορο σινεμά και να θυσιάζει τον στόχο του, θέτοντας παράλληλα μια πρόκληση στον θεατή για να δει κατά πόσο αντέχει σε έναν ρυθμό, χωρίς εικόνες στο fast forward, στο οποίο πλέον συνηθίζει ολοένα και περισσότερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι παραμελεί και τα συναισθήματά του, αφού καταφέρνει με ελάχιστους διαλόγους και με πλοκή που εξελίσσεται αργά, να μην προκαλεί κούραση στον θεατή, ούτε και μοναξιά, αφού ο πολύτιμος χρόνος που του δίνεται τον φέρνει πιο κοντά στους «Βιβλικούς» ήρωες που παρακολουθεί, την ίδια στιγμή που χάνεται στην απεραντοσύνη του μαγευτικού φυσικού τοπίου, τις ιταλικές Άλπεις. Γεμάτο συμβολισμούς, το Βουνό του Αμίρ Ναντερί δοκιμάζει τα όρια του ίδιου αλλά και του κοινού του, ανταμείβοντάς τον με ένα αλληγορικό φιλμ πάνω στις ανθρώπινες δυνάμεις, που μόνο auteur σαν και αυτόν μπορούν να δημιουργήσουν.

Έπειτα από το τέλος του φιλμ, ο σκηνοθέτης απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού και ανέφερε ξανά τον Θόδωρο Αγγελόπουλο ως πηγή έμπνευσής του για την συγκεκριμένη ταινία, ενώ ιδιαίτερη ήταν η στιγμή όταν αναφέρθηκε στον πρόωρα χαμένο συμπατριώτη του Άμπας Κιαροστάμι, για τον οποίο έχει γράψει τα σενάρια των δύο πρώτων ταινιών του, περιγράφοντάς τον ως ένα σημαντικό άνθρωπο, καλλιτέχνη και φιλόσοφο, με τον οποίο είχε την χαρά και την τύχη να δουλέψει.

Η ταινία προβάλλεται ξανά το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στις 22:00 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας

Επιστροφή στον Οδηγό του Cine.gr

---