---

Σάβ 14 Νοε 2015

56ο ΦΚΘ: Οι «Λευκοί Άνθρωποι» του Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ μια ανάσα πριν τα βραβεία!

Το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται, μετρώντας για άλλη μια φορά την μεγάλη επιτυχία του. Το φετινό πρόγραμμα χαρακτηρίστηκε ξανά για την ποικιλομορφία του, ωστόσο ξεχώρισε για την ιδιαίτερα τολμηρή σκηνοθετική ματιά των περισσοτέρων δημιουργών που περιλάμβανε, προσφέροντας στο κοινό νέες εμπειρίες και καλύπτοντας τις απαιτήσεις του που ολοένα μεγαλώνουν. Αναμένοντας τις αποφάσεις του κοινού και της κριτικής επιτροπής με τα αποψινά βραβεία και την τελετή λήξης, οι αποθήκες του λιμανιού και το Ολύμπιον για ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο θα περιμένουν το κοινό να δημιουργήσει το εθιμοτυπικό αδιαχώρητο στις αίθουσες. Και του χρόνου!

Λευκοί Άνθρωποι / Det Vita Folket / The Deposit - White People της Λίζα Ασάν


Βρισκόμαστε μέσα σε μια υπόγεια σήραγγα, σε μια άγνωστη τοποθεσία. Εκεί ζουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν απαχθεί, περιμένοντας τη στιγμή που θα απελαθούν. Η Βικτόρια διευθύνει με αυστηρότητα την απομονωμένη αυτή «φυλακή» και τα λιγοστά άτομα, με συναισθήματα πλέον βουβά προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από τους κανόνες της ετοιμότητας, όπου ο ταχύτερος και ο δυνατότερος ίσως να τα καταφέρει. Η δημιουργός των Μαϊμούδες, Λίζα Ασάν αφουγκράζεται την παγωμένη αίσθηση της εξουσίας και την τοποθετεί στο περιβάλλον που ανήκει: σε χιονισμένα τοπία, υποφωτισμένες αίθουσες που θυμίζουν γκαράζ αυτοκινήτων, με ανθρώπους που φορούν τη στολή του φυλακισμένου. Ο χρόνος και ο χώρος έχουν διαγραφεί τελείως κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει, ποιο θα είναι το μέλλον του. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον πάνω στην Άλεξ, η Ασάν εξετάζει τα όρια του φόβου και ζυγίζει το ένστικτο της επιβίωσης της ηρωίδας σε ένα αιχμηρό ψυχολογικό θρίλερ. Ένα στοχευμένο σχόλιο πάνω στη δύναμη της εξουσίας μέσα σε ένα φαινομενικά φουτουριστικό σκηνικό, αλλά απόλυτα αντλούμενο από την πραγματικότητα.

Προβάλλεται ξανά το Σάββατο 14 Νοεμβρίου στις 14:45 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα



Νεκροταφείο της Δόξας / Rak ti Khon Kaen / Cemetery of Splendour του Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ


Το «τρομερό παιδί» της Ταϊλάνδης και το αγαπημένο του Φεστιβάλ των Καννών, αφού τρεις ταινίες του που έχουν συμμετάσχει σε αυτό έχουν φύγει αγκαλιά με βραβείο, επιστρέφει στο προσκήνιο με ένα εξολοκλήρου προσωπικό φιλμ. Γυρισμένο στον τόπο που μεγάλωσε, την πόλη Κον Καεν, και με τους περισσότερους διαλόγους να γίνονται στην τοπική διάλεκτο, ο Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ ανατρέχει στην παιδική του ηλικία και αναζητά τα «πνεύματα» που έχουν χαράξει στην μνήμη του όλα αυτά τα χρόνια. Εισερχόμαστε σε μια μικρή κλινική όπου μεταφέρονται μερικοί στρατιώτες, οι οποίοι έχουν πέσει σε κατάσταση ύπνωσης εξαιτίας μιας αινιγματικής ασθένειας. Μια μεσήλικη εθελόντρια, η Τζεντζίρα, αναλαμβάνει να περιθάλψει έναν από αυτούς, τον Ιτ, και μαζί με μια νεαρή κοπέλα που είναι μέντιουμ, την Κενγκ, θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον νεαρό που βρίσκεται σε κώμα, αλλά και τους υπόλοιπους προκειμένου να επικοινωνήσουν μαζί τους οι κοντινοί τους άνθρωποι. Μέσα από αυτή την ιδιόμορφη εμπειρία, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για την Τζεντζίρα προς την εξερεύνηση του εαυτού της, αλλά και του γύρω κόσμου.

Η υπόθεση της ταινίας προέκυψε από μια πραγματική ιστορία, για την οποία είχε διαβάσει ο σκηνοθέτης πριν λίγα χρόνια και που ήθελε 40 στρατιώτες να βρίσκονται σε νοσοκομειακή καραντίνα λόγω μιας μυστηριώδες αρρώστιας. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή έτσι ώστε να επιστρέψει στο μέρος που μεγάλωσε και να εκπληρώσει την πραγμάτωση ενός μνημονικού ημερολογίου. Έχοντας και πάλι δίπλα του τη σταθερή του μούσα Τζεντζίρα Πόνγκπας και με την κάμερά του να την ακολουθεί σχεδόν μόνιμα, ο Βεερασεθάκουλ αφιερώνει αρκετό από τον χρόνο της ταινίας εντός της κλινικής όπου κυριαρχεί το όνειρο, η γιατρειά, το μυστήριο και η υπερφυσικότητα, καθώς και στο φυσικό περιβάλλον που την περικλείει, όπου η πρωταγωνίστριά του έρχεται σε επαφή με τον εσωτερικό της κόσμο, αλλά και τον αντίλαλο της ιστορίας του τόπου. Τα όνειρα και η ύπνωση λειτουργούν, εκτός των άλλων, ως συμβολισμοί της άμυνας στην οποία καταφεύγουν οι άνθρωποι (ή ακόμη κι ο ίδιος) προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δυσάρεστες πολιτικές καταστάσεις που βιώνει η χώρα του τα τελευταία χρόνια, παραθέτοντας έμμεσα το δικό του σχόλιο απέναντι σε αυτές. Η ατμοσφαιρική χρήση του φωτισμού από νέον εντυπωσιάζει και ως έμπειρος συνθέτης εικόνων, καταφέρνει με αυτό να ηλεκτρίσει την ατμόσφαιρα του χώρου ανάρρωσης, πλάθοντας μία από τις πιο ποιητικές σκηνές της ταινίας.

Το προσωπικό αυτό ταξίδι του σκηνοθέτη, όμως, διατηρεί έναν σταθερά αργό ρυθμό, γι` αυτό και δύσκολα μπορεί να παρασύρει ολοκληρωτικά τον θεατή μαζί του κάνοντάς τον συνοδοιπόρο. Ο Βεερασεθάκουλ όμως δεν είναι ένας δημιουργός που επιθυμεί να προσφέρει τα πάντα στο κοινό του με ευκολία: γι` αυτό και ο ίδιος λατρεύεται για το art-house είδος που ακολουθεί, γι` αυτό σκαλίζει τις βαθιές ρίζες πάνω στις οποίες είναι χτισμένη η κλινική, γι` αυτό κι αραδιάζει απλόχερα συμβολισμούς σε κάθε σκηνή του φιλμ και αφήνει τον θεατή να τους κατανοήσει μόνος του, γι` αυτό και έχει τη δύναμη για μια ταινία μνήμης, αλλά και παρόντος χωρίς να διστάζει, αφού δεν ξεχνά πως ο καλλιτέχνης πρέπει να εκτίθεται, άρα και να τολμά.

Όποιος επιθυμεί, μπορεί να εισέλθει στο Cemetery of Splendour και να αισθανθεί. Η πόρτα από το «προσωπικό ησυχαστήριο» του Απιτσατπόνγκ Βεερασεθάκουλ θα είναι ανοιχτή για όλους.

Προβάλλεται ξανά το Σάββατο 14 Νοεμβρίου στις 19:30 στην αίθουσα Παύλος Ζάννας







-----------

Διαβάστε επίσης:
Οδηγός για το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

---