---

Πεμ 16 Ιουν 2011

Ισχύς εν τη «ενώση»...

Ότι παρακολουθήσαμε χθες από τους δέκτες μας ήταν μια από τις πιο κοροϊδευτικές ημέρες που πέρασε τον τελευταίο καιρό η πολύπαθη χώρα μας. Πολύπλευρα, μάλιστα. Ξεκινάμε από τα μεγάλα κεφάλια, τους πολιτικούς μας. Υποτίθεται ότι ο πρωθυπουργός ακύρωσε την όποια συνεργασία με την αντιπολίτευση επειδή η τελευταία αποδείχτηκε «μαρτυριάρα»! Μήπως, με αυτό τον τρόπο, πέτυχε μια γρήγορη συσπείρωση εντός του κόμματος του; Από την μία, κάνει στο άψε-σβήσε έναν ανασχηματισμό και ζητάει από τους δικούς του ψήφο εμπιστοσύνης κι από την άλλη, τους εκβιάζει με γρήγορες εκλογές που μπορούν να βρουν τα «μαύρα πρόβατα» εκτός νυμφώνος. Μήπως, πάλι, μετατοπίζει το πρόβλημα της χώρας μας σε καθαρά κομματικό, προσπερνώντας τις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ ή τις όποιες εναλλακτικές λύσεις έχουμε για να το λύσουμε; Είτε πάμε σε φθινοπωρινές εκλογές, είτε σε συνεργασία, το αποτέλεσμα είναι το ένα και το αυτό: τα λεφτάκια θα τα πάρουμε κι όσα ήταν στο τραπέζι να γίνουν, θα γίνουν. Μα, θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος κοχλάζει. Και θα σας απαντήσω: ποιοι; το φεστιβάλ επαναστατών που προστατεύει το κοινοβούλιο;

Χθες, κι αυτό είναι το αληθινό νέο της ημέρας, ξεβρακώθηκαν οι «αγανακτισμένοι». Προσοχή, όχι η αγανάκτηση του λαού μας, αλλά οι επαγγελματίες αγανακτισμένοι του Συντάγματος. Τα έβλεπα και πιο πριν, αλλά θεωρούσα χρέος μου να υποστηρίζω μια λαϊκή κίνηση που δεν είχε χρωματισμό. Αυτοί, όμως, είναι έτοιμοι να βγάλουν κανονικές προγραμματικές δηλώσεις! Τέλος τα ψέματα. Ο κόσμος που κατέβηκε να τα βάλει πρόσωπο με πρόσωπο με τους δυνάστες του, έχει πέσει θύμα των όποιων διοργανώνουν την όλη διαμαρτυρία. Έχουν γίνει φύλακες της βουλής κι όχι αντίπαλοι της. Σε σημείο, μάλιστα, που όποιος τολμάει να κινηθεί ενάντια σε αυτούς που του στερούν το όνειρο, προτάσσουν τα στήθη τους για να τους αντιμετωπίσουν. Νομίζετε πως αναφέρομαι στα παιδιά που φόρεσαν τα μαύρα και πήγαν για να κάνουν μπάχαλο; Όχι! Αυτά, απλά, κάνουν ένα τεράστιο λάθος. Μέχρι χθες, μπορούσες να πεις ότι ήταν λογικό να απορρίπτουν τους συνδέσμους τους με τον ευρύ λαό, αλλά τώρα αυτό είναι αδικαιολόγητο ως και ύποπτο. Βασικά, αναφέρομαι στον κόσμο που γιουχάρει στα ίσια τους προύχοντες μας, που δεν δέχεται τα κάγκελα που μπήκαν να κρατήσουν τον Έλληνα έξω από την Βουλή των Ελλήνων κι όσους κόβουν την όρεξη από τα μεγάλα στόματα των «μαζί τα φάγαμε». Η λαοθάλασσα του Συντάγματος έχει καταντήσει να αποκόπτεται από όλους αυτούς και να το ρίχνει, κυριολεκτικά, στον χορό! Οι χειρονομίες και τα συνθήματα τους δεν ταιριάζουν με τις πράξεις και τις ανακοινώσεις τους. Μα, αληθινά, για πικ-νικ το περάσανε; Σε τέτοιο σημείο που εξαιρούν αυτούς που τους κόβουν την όρεξη;

Χθες το βράδυ, είδα το έκτακτο επεισόδιο του Ουκ Αν Λάβεις Παρά του Μη Έχοντος. Μα μονάχα η σάτιρα στην Ελλάδα έχει ένα κομματάκι νιονιό; Πρέπει, δηλαδή, να βάζεις το προσωπείο της κωμωδίας για να σε αφήσουν να πεις στην τηλεόραση μια σωστή κουβέντα; Αυτό δεν ισχύει μονάχα για την συγκεκριμένη σατιρική εκπομπή, πάει γενικώς. Έλα, όμως, που η σάτιρα είναι τέχνη και η τέχνη αλλάζει νοοτροπίες με πολύ αργές (έστω και σταθερές) ταχύτητες. Έλα, όμως, που η συγκεκριμένη εποχή θέλει σταθερές και βροντερές φωνές κι όχι καλυμμένες. Η ελπίδα μου τώρα μετατίθεται στις τάξεις των βουλευτών. Αυτών που δεν έχουν βρωμίσει το στρώμα τους και δεν έχουν σκοπό να το κάνουν και τώρα. Δυστυχώς, ο λαός μοιάζει να χειραγωγείται πολύ εύκολα για να μπορέσει να λάβει μέρος στις εξελίξεις. Το λέω και κλαίω…

Το σινεμά αντεπιτίθεται με δέκα ολοκαίνουργιες ταινίες. Ο τρόπος του λέγειν, αφού οι δύο είναι επανεκδόσεις (το αθάνατο ρομάντζο Ιστορία Αγάπης και το χιουμοριστικό Βίαιοι, Βρώμικοι και Κακοί). Πιο βαρύγδουπο είναι το Super 8, μια οικογενειακή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που θα αφήσει ανάμικτα συναισθήματα. Ναι, έχει τα σπιλμπεργκικά στάνταρ να αρέσει, ναι, έχει όμορφους νεανικούς χαρακτήρες, δεν έχει όμως πρωτοτυπία, δεν έχει όση δράση θα θέλαμε. Το ότι ο Robert Pattinson παίζει σε ταινία χωρίς σίκουελ είναι το ένα νέο. Το άλλο είναι πως το Νερό για Ελέφαντες έχει μια δόση νοσταλγικού Χόλιγουντ, όπως μας λέει κι ο Χάρης, που θα ικανοποιήσει τους φαν. Στην δράση το έριξε ο γερόλυκος Skolimowski με το Ο Θάνατος σου, η Ζωή μου, μια ταινία που θα αρέσει στους φίλους της δράσης, φοβάμαι πως θα χάσει αρκετούς από τους φίλους του δημιουργού. Στην κωμωδία το έριξε ο Keanu Reeves, αλλά το Σχέδιο του Χένρι εκφορτώθηκε τον τίτλο της «μικρής, φτωχής κομεντί» από τον Βασίλη. Τα ίδια μέτρια συναισθήματα προκάλεσε το θριλερικό Άσυλο με την Julianne Moore στη Νίκη μας. Καλύτερα τα πράγματα με την κομεντί που προτίμησαν οι Ιταλοί για τα Όσκαρ, αντί του Είμαι ο Έρωτας (είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι…), το Η Γυναίκα της Ζωής μου. Έχει τη δροσιά που απαιτεί ο μήνας. Αποκλειστικά στον Μικρόκοσμο, το ελληνικό ντοκιμαντέρ Τι Μέσα, Τι Έξω, μια προσωπική μαρτυρία ενός άντρα που εξέτισε ποινή είκοσι ετών στη φυλακή. Last but… last, το μουσικό ντοκιμαντέρ Justin Bieber: Never Say Never για όσους έχουν το YouTube ως αρχική τους σελίδα...

Και μια περίεργη αλλά παραδόξως ευχάριστη ειδησούλα, έτσι για να σπάμε και την γενική καταχνιά. Το Σάββατο στις 25 του μήνα, έχουμε την… Global Smurfs Day! Τι είν`τούτο, εύλογα θα με ρωτήσετε. Με την ευκαιρία των γενεθλίων του δημιουργού των Στρουμφ, τον Peyo, η Columbia και η Sony διοργανώνουν εκδηλώσεις ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη του πλανήτη, ζητώντας από τον κόσμο που θα έρθει να είναι ντυμένος ως στρουμφάκι. Μάλιστα, αισιοδοξούν να σπάσει το ρεκόρ γκίνες συνάθροισης στρουμφ. Στρουμφίστε γιατί χανόμαστε!!!

---